Πέμπτη 11 Νοεμβρίου 2010

Η φανερή γοητεία της ευκολίας. (Μέρος 3ο)

@ Ενώ σε καμμία περίπτωση, βλέποντας κάποιον να κουβαλάει ένα καρπούζι, δεν θα μπορούσες να οδηγηθείς στο συμπέρασμα πως είναι και αγρότης ή βλέποντάς τον να κρατάει να κρατάει ένα μολύβι πως είναι και συγγραφέας, εν τούτοις, αρκεί κάποιος να κρατάει μιά φωτογραφική μηχανή γιά να θεωρηθεί (σχεδόν ασυναίσθητα) φωτογράφος. Και μάλιστα, όσο πιό καλό το ...καρπούζι τόσο πιό καλός και ο φωτογράφος. Δεν θα επαναλάβω τα χιλιοειπωμένα περί ευκολίας του μέσου κλπ διότι αυτή είναι η μία παράμετρος. Η άλλη παράμετρος είναι η ευκολία της πιστοποίησης. Και γιά την ακρίβεια, η πλήρης έλλειψη ανάγκης γιά την ύπαρξη οποιασδήποτε ουσιαστικής πιστοποίησης. Διότι σε ένα κράτος με τόσο βαθιά πολιτική διαφθορά, με τόσο διαβρωμένους όλους τους μηχανισμούς του, με απολύτως απαξιωμένα και διαλυμένα τα Πανεπιστημιακά του ιδρύματα και με τόσο διάτρητη Δικαιοσύνη, δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να αναζητήσει κάποιος οποιαδήποτε σταθερά ως σημείο ελάχιστης αναφοράς γιά ό,τιδήποτε.

Μπορείς κάλλιστα να χειρουργείς (δύο χρόνια) σε πολύ μεγάλο Δημόσιο (ή ιδιωτικό επίσης πολύ μεγάλο) Νοσοκομείο της Aττικής χωρίς καν να έχεις τελειώσει την ιατρική*, μπορείς μιά χαρά να είσαι καθηγητής κολύμβησης χωρίς να γνωρίζεις κολύμπι*, μπορείς θαυμάσια να είσαι καθηγητής αντισφαίρισης χωρίς να έχεις παίξει ποτέ σου τέννις*, μπορείς χωρίς κανένα πρόβλημα να είσαι και Δάσκαλος με πτυχία και διδακτορικά και να μπαίνεις να κάνεις μάθημα χωρίς να σε έχει ελέγξει ποτέ κανείς αν έχεις βαριά ψυχοπαθολογικά προβλήματα ή αν είσαι παιδεραστής ή αν κάνεις χρήση ναρκωτικών.(ή έστω αν μπορείς να επικοινωνήσεις στοιχειωδώς με τον διπλανό σου). Μπορείς ακόμη εξαιρετικά εύκολα να αποκτήσεις δίπλωμα οδήγησης χωρίς να έχεις ιδέα από οδήγηση, (η ταρίφα μέχρι πρότινος ήταν στα 250 € - μιά γνωστή μου που το πήρε την προηγούμενη εβδομάδα με ενημέρωσε πως ανέβηκε στα 300), μπορείς επίσης να βάλεις και ένα ράσο και να χριστείς και αρχιεπίσκοπος της Εκκλησίας που θα εσύ θα ιδρύσεις ! (προσοχή : δεν πρόκειται γιά ευφυολόγημα-ρωτήστε ένα δικηγόρο και θα σας πεί πόσο εύκολο είναι να γίνετε και σείς Αρχιεπίσκοπος).

Αφού λοιπόν είναι τόσο εύκολο να γίνεις στην Ελλάδα ό,τιδήποτε, μέχρι και Αρχιεπίσκοπος, γιατί νά μην είναι άλλο τόσο εύκολο να κάνεις και ένα "Διαγωνισμό Φωτογραφίας" ? (και ..."Πανελλήνιο" πάντα εννοείται γιά να μην ξεχνιόμαστε).

Μαζευόμαστε στην αρχή κανά-δυό (ο τρίτος φέρνει πάντα χωρισμό), παραεργάτες της Φωτογραφίας, κωδικοποιούμε στοιχειωδώς (αυτό δεν είναι και απαραίτητο δηλαδή), την ημιμάθειά μας, την γαρνίρουμε με μπόλικο εγώ (και το χέρι πάντα μέσα από το γιλέκο-Ναπολέων style),  και την σερβίρουμε ζεστή σε αθώα θύματα που έχουν μιά ιδιαίτερη αγάπη και ενδιαφέρον γιά το συγκεκριμένο αντικείμενο. Αλλά δεν είναι ανάγκη να είμαστε και παραεργάτες της Φωτογραφίας, μπορεί να είμαστε και γραφίστες, μπασίστες,  πιανίστες ή και στούντιο που τώρα που σφίξαν οι κώλοι της αγοράς και έχουμε να φορτώσουμε κάρτα στην μηχανή μας 5-6 μήνες, ευκαιρία να κάνουμε καμμιά αρπαχτή μπάς και πληρώσουμε το ΤΕΒΕ. Ή μπορεί και νάμαστε και μαγαζάκια της επαρχίας που προσπαθούμε να αναθερμάνουμε την τοπική αγορά με καλλιτεχνικοφανείς ενέσεις. Μπορεί επίσης να είμαστε και η Δημοτική Αρχή της Άνω Αχλαδιάς που στα πλαίσια των πολιτιστικών της εκδηλώσεων, την μιά βδομάδα την αφιερώνει στην Στέλλα Μπεζεντάκου και την επόμενη στην Φωτογραφία. Αλλά μπορεί να είμαστε και μεγαλοεισαγωγείς (ή και καραγωγείς-δεν έχει και μεγάλη διαφορά), και να οργανώνουμε και "μαθήματα" Φωτογραφίας αλλά και διαγωνισμούς.(ενίοτε και με κλήρωση). Το ζήτημα δεν είναι τό τί οργανώνουμε. Το ζήτημα είναι νταβαντούρι να γίνεται να μη μας ξεχνάει η αγορά.

Αφού λοιπόν με κάποιο τρόπο έχουμε διασφαλίσει έστω στοιχειωδώς το πρόσωπό μας προς τα έξω, εκεί πάνω στο τσακίρ κέφι, ρίχνουμε και ένα "διαγωνισμό φωτογραφίας". Το θέμα μπορεί να είναι οποιοδήποτε, (έτσι κι αλλιώς μήπως υπάρχει και καμμία βαθύτερη φωτογραφική στόχευση ή κάποιο παιδευτικό διακύβευμα ?) αλλά μπορεί και ...να μην είναι και κανένα ! Ναι, κανένα ! Πρόσφατα διοργανώθηκε διαγωνισμός με "ελεύθερο" λέει θέμα. Δηλαδή μιά φωτογραφία δρόμου θα κληθεί να συγκριθεί με μιά φωτογραφία πορτραίτου και μιά φωτογραφία τοπίου με μιά άλλη still life. (Ό,τι καταλαβαίνει ο καθένας).

Και αφού επιλέξουμε το "θέμα", βρίσκουμε και πέντε χορηγούς οι οποίοι να μπορούν να αθλοθετήσουν έπαθλα, κατά προτίμηση συναφή με το άθλημα, αλλά και αν δεν βρούμε και συναφή δεν υπάρχει πρόβλημα, μπορούμε να προσφέρουμε και ένα τριήμερο στην εξωτική Λούτσα ή δέκα κιλά παϊδάκια αν ο χορηγός μας είναι ο κρεοπώλης της πλατείας.  Επίσης μπορούμε να κάνουμε και κάτι πολύ καλύτερο απ' όλα αυτά. Να βάλουμε ως έπαθλο μιά Nikon γιά τον τρίτο, τρείς ...λάικες γιά τον δεύτερο και της Παναγιάς τα μάτια γιά τον πρώτο και μόλις ο διαγωνισμός τελειώσει να μην δώσουμε τίποτε από όλα αυτά. ("οι χορηγοί την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια") Μήπως πρόκειται να μας κυνηγήσει δικαστικά και κανένας ? Αστεία πράγματα... Καλή διάθεση βρε να υπάρχει και από λύσεις... όσες θέλουμε...

Και φυσικά χρειαζόμαστε και μιά κριτική επιτροπή. Ή και μιά ...κρητική επιτροπή αν ο "Πανελλήνιός" μας διαγωνισμός εδρεύει ας πούμε στην Κρήτη. ΄Ωστε να δύναται δηλαδή, παρά το ...πανελλήνιον του πράγματος, να "μεριμνήσει", ώστε ο πρώτος νικητής να λέγεται Παπαδομιχαλάκης, ο δεύτερος Σηφακάκης και ο τρίτος Λινοξυλάκης. (πού τον θυμήθηκα τώρα αυτόν...) Διότι ως γνωστόν, η Κρήτη δεν βγάζει μόνο το πιό καλό λάδι αλλά και τους πιό καλούς φωτογράφους. Και μην πάει ο νούς σας στο κακό, απλώς "τυχαίνει" οι νικητές των Κρητικών Πανελληνίων Διαγωνισμών να τελειώνουν σε άκης, των Πατρινών σε όπουλος και των Θεσσαλονικέων σε ίδης. Επίσης μπορεί να μην κερδίσεις μόνο την πρώτη θέση, μπορείς στον ίδιο "διαγωνισμό" να κερδίσεις και την τρίτη, ναι γίνεται ΚΑΙ αυτό ! (και με αηδείς φωτογραφίες μάλιστα !)

Η "κριτική επιτροπή" λοιπόν, αφού επιλέξει τις τρείς "καλύτερες" γιά ισάριθμους εμετούς, σε μιά αναμνηστική πλάκα, μιά πλάκα σαν τον ίδιο το διαγωνισμό, αναφέρει και τους "διακριθέντες" ή ακόμη χειρότερα και όλους όσους έλαβαν μέρος, κάτι σαν προσκλητήριο νεκρών, γιά να μην μένει κανένας πελάτης δυσαρεστημένος και αμνημόνευτος.

Και έτσι πορεύεται η Φωτογραφία σε αυτή τη χώρα όπως άλλωστε και ό,τιδήποτε άλλο πνευματικό. Με αγράμματους αεριτζήδες να κονομάνε, με (θνήσκοντες) εμποράκους να αγοράζουν τις στερνές τους ελπίδες γιά επαγγελματική επιβίωση και με  και επηρμένους ημιμαθείς να ταΐζουν το ήδη υπερτροφικό εγώ τους . Ένας εσμός από παρακμιακές φιγούρες που χορεύουν πίσω από το άσπρο σεντόνι του πολιτιστικού μας καραγκιόζ-μπερντέ, ένα άσπρο σεντόνι που μόλις τελειώσει το πανηγύρι θα γίνει το σάβανο που θα σκεπάσει το τουμπανιασμένο πτώμα της Φωτογραφίας.

"Μα καλά..." θα αναρωτηθεί κάποιος, "δηλαδή δεν έχει υπάρξει ποτέ κανένας συνολικά σοβαρός Διαγωνισμός Φωτογραφίας στην Ελλάδα ? " Ναι, είχε υπάρξει ένας : Αυτός του οποίου η κριτική επιτροπή, μη έχοντας κανένα περίεργο "ομφάλιο λώρο" με οποιονδήποτε και συναισθανόμενη ότι ένα αποτέλεσμα διαγωνισμού Φωτογραφίας πρωτίστως έχει εκπαιδευτικό χαρακτήρα, αντί να ανακοινώσει όπως όλοι περίμεναν τους νικητές, δήλωσε πως ματαιώνει τον διαγωνισμό λόγω του τραγικά χαμηλού επιπέδου των συμμετοχών του. Πότε έγινε αυτός ο διαγωνισμός ? Ποτέ ! Και το χειρότερο ? Δεν ήταν καν ..."Πανελλήνιος" !

*Δεν πρόκειται γιά λεκτικά σχήματα αλλά γιά πραγματικά γεγονότα.

9 σχόλια:

  1. για να σου πω την αληθεια λυκε δεν ευχαριστηθηκα το δευτερο μερος. το βρηκα ευχαριστο αλλα κουραστικο προσωπικα, γιατι δεν μ ενδιαφερουν οι ''λεξεις'' και τα trade mark..
    εδω σε απολαυσα πραγματικα. παρ οτι θεωρω εναν διαγωνισμο, οποιονδηποτε διαγωνισμο(ομορφιας, τραγουδιου, φωτογραφιας, δημοσιου, εισαγωγικων σε σχολες)λαθος εν τη γεννεση του.
    να διαγωνιστω σε τι ακριβως? να συναγωνιστω με ποιους ανθρωπινους αρα και λογικα περιορισμενους-περιοριστικους ορους?
    κι ας πω για τους διαγωνισμους φωτογραφιας..
    με καλλιτεχνικους ορους? χα χα.. οι τηγανητες πατατες του martin parr θα κοσμουσαν την τελευταια σειρα των αποτελεσματων ενος διαγωνισμου, αν δεν υπηρχε το συνολο της ματιας του. και μην μου πει κανεις οχι..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. "Αυτός του οποίου η κριτική επιτροπή, μη έχοντας κανένα περίεργο "ομφάλιο λώρο" με οποιονδήποτε και συναισθανόμενη ότι ένα αποτέλεσμα διαγωνισμού Φωτογραφίας πρωτίστως έχει εκπαιδευτικό χαρακτήρα, αντί να ανακοινώσει όπως όλοι περίμεναν τους νικητές, δήλωσε πως ματαιώνει τον διαγωνισμό λόγω του τραγικά χαμηλού επιπέδου των συμμετοχών του. Πότε έγινε αυτός ο διαγωνισμός ? Ποτέ ! Και το χειρότερο ? Δεν ήταν καν ..."Πανελλήνιος" !"

    Κι όμως Παύλο έχει υπάρξει τέτοιος διαγωνισμός. Ο Μάνος Λυκάκης ανακοίνωσε και τεκμηρίωσε κάποτε την ακύρωση του διαγωνισμού "Δροσιά και νερό" στο dpgr λόγω του χαμηλού επιπέδου των συμμετοχών.

    http://www.dpgr.gr/forum/index.php?topic=16209.msg257239#msg257239

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Προς τιμήν του λοιπόν του Μάνου Λυκάκη ! Και ίσως αρκετές φορές και στο Dpgr θα έπρεπε να ακολουθηθεί το παράδειγμά του. Οι διαγωνισμοί εκτός των άλλων, δεν μπορούν να αποτελούν και αυτοσκοπό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Διαβάζοντας και το τρίτο (απολαυστικότατο) μέρος από το "η φανερή γοητεία της ευκολίας" διαπιστώνω - για άλλη μια φορά - την ικανότητά σου να επικεντρώνεσαι και να επισημαίνεις, πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας, που επηρεάζουν χωρίς να το καταλαβαίνουμε την καθημερινότητά μας αλλά και τη ζωή μας συνολικότερα, στα οποία δεν δίνουμε την προσοχή που θα έπρεπε. Και όλα αυτά με πηγαίο γνήσιο χιούμορ. Λες αλήθειες φίλε μου, αλήθειες που δεν τις αντέχουν οι άνθρωποι. Ενδόμυχα τις ξέρουν αλλά τους γυρίζουν την πλάτη. Προσωπικά θέλω να σε ευχαριστήσω που μου πετάς την πραγματικότητα στα μούτρα. Γυμνή χωρίς υπεκφυγές και τερτίπια. Το πως θα χειριστώ εγώ πλέον αυτή την πραγματικότητα, είναι κάτι που σίγουρα θα με απασχολήσει. Για μένα λοιπόν το μεγάλο κέρδος από τα κείμενά σου είναι αυτό ακριβώς το ξεβόλεμα από τη νιρβάνα του παραμυθιάσματος και της άγνοιάς μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Να και μια φορά που συμφωνώ σε όλα όσα λέει ο Μήτσος και όχι απλά συμφωνώ αλλά επαυξάνω και το πάω ακόμη παραπέρα.
    Τι σημασία έχει και τι προσφέρει ένας διαγωνισμός φωτογραφίας, τραγουδιού ή ότι άλλο περί τα καλλιτεχνικά, όταν πρέπει σώνει και καλά να επιλεγεί ΕΝΑ έργο τελικά σαν ΠΡΩΤΟ ;
    Μήπως είναι δικό μου, προσωπικό πρόβλημα, το ότι από τον διαγωνισμό τραγουδιού της Κέρκυρας, γιά όποιον τον θυμάται, μου άρεσαν πολλά τραγούδια που όλα θα μπορούσαν να είναι ΠΡΩΤΑ ;
    Δεν νομίζω από όσα έχω αποκομίσει από συζητήσεις τόσα χρόνια.
    Μήπως στον τελευταίο διαγωνισμό του dpgr με σουρεαλιστικές φωτογραφίες, δεν θα μπορούσαν να βρίσκονται στην πρώτη θέση, τουλάχιστον πέντε από τις συμμετέχουσες;
    Γιά να γίνω περισσότερο σαφής, αυτό που βλέπω εγώ σαν πρόβλημα, (ότι δηλαδή οι διαγωνισμοί αναδεικνύουν τελικά δύο-τρία έργα σαν τα "καλύτερα" όλων των άλλων) δεν είναι (τουλάχιστον σε κάθε περίπτωση), οι κριτές ή οι διοργανωτές αλλά ο τρόπος επιλογής και βαθμολόγησης που σώνει και καλά, πρέπει να αναδείξει το "ένα και καλύτερο".
    Καλά, δεν πέρασε ποτέ από κανενός το μυαλό ότι αυτό ίσως να μην υπάρχει; Ότι δηλαδή το πιθανότερο είναι πως και άλλα έργα αξίζουν την περιβόητη "πρωτιά";
    Φυσικά και πέρασε από πολλών το μυαλό. Δεν είναι ανόητοι οι άνθρωποι, απλώς έτσι μάθαμε και έτσι είναι πιό εύκολο ρε αδερφέ διότι πως θα αθλοθετούσε ο χορηγός τα βραβεία; Θα μοίραζε καμιά δεκαριά D3000; Δεν συμφέρει. Ένας και καλός λοιπόν !

    Ξέφυγα με τα παραπάνω από το πως έθεσε ο Παύλος το ζήτημα αλλά θέλω να τονίσω πως συμφωνώ απόλυτα με το σκεπτικό του.
    Όσο γιά τον Μάνο τι να πω...
    Ο άνθρωπος αυτός ξεχωρίζει και το ξέρουμε από το σύνολο της συμπεριφοράς και προσφοράς του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. "Όσο γιά τον Μάνο τι να πω...
    Ο άνθρωπος αυτός ξεχωρίζει και το ξέρουμε από το σύνολο της συμπεριφοράς και προσφοράς του".

    Ναι αλλά Λύκος και Λυκάκης είχαν την ίδια τύχη.
    (τυχαίο ? δεν νομίζω !) :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. μαλλον δεν εγινα κατανοητος στο πρωτο σχολιο μου.
    οι διαγωνισμοι ειναι εξ ορισμου ευχαριστα πανυγηρακια που μας φερνουν κοντα. η τα δεχεσαι ετσι η τα προσπερνας.
    στην θεση του λυκακη δεν θα ακυρωνα τον διαγωνισμο προσβαλλοντας τους συμμετεχοντες. δεν θα εδινα απλως βραβειο και θα εδινα τις χαμηλες βαθμολογιες μου.
    οσο για την επιμορφωση των διαγωνισμων θα συνεχισω να αμφιβαλλω. υπαρχουν πολλα παραδειγματα που βλεπω και αλλα τοσα φυσικα που δεν μπορω να δω.
    ενα παραδειγμα στον τελευταιο διαγωνισμο της φωτο του ctrl. η φωτογραφια κατ εμε ανηκει στον βρεττακο.
    http://www.photodiodos.gr/popular?g2_itemId=48395
    συνηθιζει να στηνει(δικαιωμα γιατι αυτο κανουν και μεγαλοι φωτογραφοι), και να φωτογραφιζει. διπλα βρεθηκε και ο ctrl. οκ..
    φυσικα και δεν ειναι υποχρεωμενοι οι κριτες να γνωριζουν τα παντα. και υπαρχουν πολλα παραδειγματα φωτογραφιων-φωτοτυπιων απο το ιντερνετ.
    αν παλι πει καποιος, αυτο που μ ενδιαφερει ειναι το τελικο αποτελεσμα, θα συμφωνησω. αλλα επιμορφωτικα τι να παρω? να μαθω να στηνω και να βαζω παιδακια να πηδανε για να ''φτιαχνω'' φωτογραφιες? εγω δεν θα παρω. προτιμω ασχημο-μετριες φωτογραφιες που ειναι βγαλμενες τουλαχιστον απο την εκει εξω αληθινη ζωη.
    προς θεου δεν ειμαι κατα των διαγωνισμων. ολοι κερδιζουμε απ αυτους. και υπαρχουν διαγωνισμοι που προσπαθουν για το καλυτερο περισσοτερο απ αλλους.
    αλλα για μενα, δεν παυουν να ειναι διαγωνισμοι συμφωνα με το πρωτο σχολιο μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ναι αλλά Λύκος και Λυκάκης είχαν την ίδια τύχη...

    μα αντι να προστατευτουν αυτοι που μιλανε για φωτογραφια εκει μεσα, ψαχνονται οι οροι χρησης. και αφηνονται ανθρωποι που δεν βρισκονται για την φωτογραφια εκει, βραχυκυκλωνοντας το ντι πι, γιατι απλα τα εχουν καλα με αυτους τους ορους.
    για μενα δεν ειναι θεμα ορων. ειναι θεμα αγαπης για το ντιπι βασικα, τα μελη του και σεβασμος προς τον αλλον. μου φτανουν αυτοι οι τρεις που ειναι και γενικοτεροι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή