@ Ενώ σε καμμία περίπτωση, βλέποντας κάποιον να κουβαλάει ένα καρπούζι, δεν θα μπορούσες να οδηγηθείς στο συμπέρασμα πως είναι και αγρότης ή βλέποντάς τον να κρατάει να κρατάει ένα μολύβι πως είναι και συγγραφέας, εν τούτοις, αρκεί κάποιος να κρατάει μιά φωτογραφική μηχανή γιά να θεωρηθεί (σχεδόν ασυναίσθητα) φωτογράφος. Και μάλιστα, όσο πιό καλό το ...καρπούζι τόσο πιό καλός και ο φωτογράφος. Δεν θα επαναλάβω τα χιλιοειπωμένα περί ευκολίας του μέσου κλπ διότι αυτή είναι η μία παράμετρος. Η άλλη παράμετρος είναι η ευκολία της πιστοποίησης. Και γιά την ακρίβεια, η πλήρης έλλειψη ανάγκης γιά την ύπαρξη οποιασδήποτε ουσιαστικής πιστοποίησης. Διότι σε ένα κράτος με τόσο βαθιά πολιτική διαφθορά, με τόσο διαβρωμένους όλους τους μηχανισμούς του, με απολύτως απαξιωμένα και διαλυμένα τα Πανεπιστημιακά του ιδρύματα και με τόσο διάτρητη Δικαιοσύνη, δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να αναζητήσει κάποιος οποιαδήποτε σταθερά ως σημείο ελάχιστης αναφοράς γιά ό,τιδήποτε.
Μπορείς κάλλιστα να χειρουργείς (δύο χρόνια) σε πολύ μεγάλο Δημόσιο (ή ιδιωτικό επίσης πολύ μεγάλο) Νοσοκομείο της Aττικής χωρίς καν να έχεις τελειώσει την ιατρική*, μπορείς μιά χαρά να είσαι καθηγητής κολύμβησης χωρίς να γνωρίζεις κολύμπι*, μπορείς θαυμάσια να είσαι καθηγητής αντισφαίρισης χωρίς να έχεις παίξει ποτέ σου τέννις*, μπορείς χωρίς κανένα πρόβλημα να είσαι και Δάσκαλος με πτυχία και διδακτορικά και να μπαίνεις να κάνεις μάθημα χωρίς να σε έχει ελέγξει ποτέ κανείς αν έχεις βαριά ψυχοπαθολογικά προβλήματα ή αν είσαι παιδεραστής ή αν κάνεις χρήση ναρκωτικών.(ή έστω αν μπορείς να επικοινωνήσεις στοιχειωδώς με τον διπλανό σου). Μπορείς ακόμη εξαιρετικά εύκολα να αποκτήσεις δίπλωμα οδήγησης χωρίς να έχεις ιδέα από οδήγηση, (η ταρίφα μέχρι πρότινος ήταν στα 250 € - μιά γνωστή μου που το πήρε την προηγούμενη εβδομάδα με ενημέρωσε πως ανέβηκε στα 300), μπορείς επίσης να βάλεις και ένα ράσο και να χριστείς και αρχιεπίσκοπος της Εκκλησίας που θα εσύ θα ιδρύσεις ! (προσοχή : δεν πρόκειται γιά ευφυολόγημα-ρωτήστε ένα δικηγόρο και θα σας πεί πόσο εύκολο είναι να γίνετε και σείς Αρχιεπίσκοπος).
Αφού λοιπόν είναι τόσο εύκολο να γίνεις στην Ελλάδα ό,τιδήποτε, μέχρι και Αρχιεπίσκοπος, γιατί νά μην είναι άλλο τόσο εύκολο να κάνεις και ένα "Διαγωνισμό Φωτογραφίας" ? (και ..."Πανελλήνιο" πάντα εννοείται γιά να μην ξεχνιόμαστε).
Μαζευόμαστε στην αρχή κανά-δυό (ο τρίτος φέρνει πάντα χωρισμό), παραεργάτες της Φωτογραφίας, κωδικοποιούμε στοιχειωδώς (αυτό δεν είναι και απαραίτητο δηλαδή), την ημιμάθειά μας, την γαρνίρουμε με μπόλικο εγώ (και το χέρι πάντα μέσα από το γιλέκο-Ναπολέων style), και την σερβίρουμε ζεστή σε αθώα θύματα που έχουν μιά ιδιαίτερη αγάπη και ενδιαφέρον γιά το συγκεκριμένο αντικείμενο. Αλλά δεν είναι ανάγκη να είμαστε και παραεργάτες της Φωτογραφίας, μπορεί να είμαστε και γραφίστες, μπασίστες, πιανίστες ή και στούντιο που τώρα που σφίξαν οι κώλοι της αγοράς και έχουμε να φορτώσουμε κάρτα στην μηχανή μας 5-6 μήνες, ευκαιρία να κάνουμε καμμιά αρπαχτή μπάς και πληρώσουμε το ΤΕΒΕ. Ή μπορεί και νάμαστε και μαγαζάκια της επαρχίας που προσπαθούμε να αναθερμάνουμε την τοπική αγορά με καλλιτεχνικοφανείς ενέσεις. Μπορεί επίσης να είμαστε και η Δημοτική Αρχή της Άνω Αχλαδιάς που στα πλαίσια των πολιτιστικών της εκδηλώσεων, την μιά βδομάδα την αφιερώνει στην Στέλλα Μπεζεντάκου και την επόμενη στην Φωτογραφία. Αλλά μπορεί να είμαστε και μεγαλοεισαγωγείς (ή και καραγωγείς-δεν έχει και μεγάλη διαφορά), και να οργανώνουμε και "μαθήματα" Φωτογραφίας αλλά και διαγωνισμούς.(ενίοτε και με κλήρωση). Το ζήτημα δεν είναι τό τί οργανώνουμε. Το ζήτημα είναι νταβαντούρι να γίνεται να μη μας ξεχνάει η αγορά.
Αφού λοιπόν με κάποιο τρόπο έχουμε διασφαλίσει έστω στοιχειωδώς το πρόσωπό μας προς τα έξω, εκεί πάνω στο τσακίρ κέφι, ρίχνουμε και ένα "διαγωνισμό φωτογραφίας". Το θέμα μπορεί να είναι οποιοδήποτε, (έτσι κι αλλιώς μήπως υπάρχει και καμμία βαθύτερη φωτογραφική στόχευση ή κάποιο παιδευτικό διακύβευμα ?) αλλά μπορεί και ...να μην είναι και κανένα ! Ναι, κανένα ! Πρόσφατα διοργανώθηκε διαγωνισμός με "ελεύθερο" λέει θέμα. Δηλαδή μιά φωτογραφία δρόμου θα κληθεί να συγκριθεί με μιά φωτογραφία πορτραίτου και μιά φωτογραφία τοπίου με μιά άλλη still life. (Ό,τι καταλαβαίνει ο καθένας).
Και αφού επιλέξουμε το "θέμα", βρίσκουμε και πέντε χορηγούς οι οποίοι να μπορούν να αθλοθετήσουν έπαθλα, κατά προτίμηση συναφή με το άθλημα, αλλά και αν δεν βρούμε και συναφή δεν υπάρχει πρόβλημα, μπορούμε να προσφέρουμε και ένα τριήμερο στην εξωτική Λούτσα ή δέκα κιλά παϊδάκια αν ο χορηγός μας είναι ο κρεοπώλης της πλατείας. Επίσης μπορούμε να κάνουμε και κάτι πολύ καλύτερο απ' όλα αυτά. Να βάλουμε ως έπαθλο μιά Nikon γιά τον τρίτο, τρείς ...λάικες γιά τον δεύτερο και της Παναγιάς τα μάτια γιά τον πρώτο και μόλις ο διαγωνισμός τελειώσει να μην δώσουμε τίποτε από όλα αυτά. ("οι χορηγοί την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια") Μήπως πρόκειται να μας κυνηγήσει δικαστικά και κανένας ? Αστεία πράγματα... Καλή διάθεση βρε να υπάρχει και από λύσεις... όσες θέλουμε...
Και φυσικά χρειαζόμαστε και μιά κριτική επιτροπή. Ή και μιά ...κρητική επιτροπή αν ο "Πανελλήνιός" μας διαγωνισμός εδρεύει ας πούμε στην Κρήτη. ΄Ωστε να δύναται δηλαδή, παρά το ...πανελλήνιον του πράγματος, να "μεριμνήσει", ώστε ο πρώτος νικητής να λέγεται Παπαδομιχαλάκης, ο δεύτερος Σηφακάκης και ο τρίτος Λινοξυλάκης. (πού τον θυμήθηκα τώρα αυτόν...) Διότι ως γνωστόν, η Κρήτη δεν βγάζει μόνο το πιό καλό λάδι αλλά και τους πιό καλούς φωτογράφους. Και μην πάει ο νούς σας στο κακό, απλώς "τυχαίνει" οι νικητές των Κρητικών Πανελληνίων Διαγωνισμών να τελειώνουν σε άκης, των Πατρινών σε όπουλος και των Θεσσαλονικέων σε ίδης. Επίσης μπορεί να μην κερδίσεις μόνο την πρώτη θέση, μπορείς στον ίδιο "διαγωνισμό" να κερδίσεις και την τρίτη, ναι γίνεται ΚΑΙ αυτό ! (και με αηδείς φωτογραφίες μάλιστα !)
Η "κριτική επιτροπή" λοιπόν, αφού επιλέξει τις τρείς "καλύτερες" γιά ισάριθμους εμετούς, σε μιά αναμνηστική πλάκα, μιά πλάκα σαν τον ίδιο το διαγωνισμό, αναφέρει και τους "διακριθέντες" ή ακόμη χειρότερα και όλους όσους έλαβαν μέρος, κάτι σαν προσκλητήριο νεκρών, γιά να μην μένει κανένας πελάτης δυσαρεστημένος και αμνημόνευτος.
Και έτσι πορεύεται η Φωτογραφία σε αυτή τη χώρα όπως άλλωστε και ό,τιδήποτε άλλο πνευματικό. Με αγράμματους αεριτζήδες να κονομάνε, με (θνήσκοντες) εμποράκους να αγοράζουν τις στερνές τους ελπίδες γιά επαγγελματική επιβίωση και με και επηρμένους ημιμαθείς να ταΐζουν το ήδη υπερτροφικό εγώ τους . Ένας εσμός από παρακμιακές φιγούρες που χορεύουν πίσω από το άσπρο σεντόνι του πολιτιστικού μας καραγκιόζ-μπερντέ, ένα άσπρο σεντόνι που μόλις τελειώσει το πανηγύρι θα γίνει το σάβανο που θα σκεπάσει το τουμπανιασμένο πτώμα της Φωτογραφίας.
"Μα καλά..." θα αναρωτηθεί κάποιος, "δηλαδή δεν έχει υπάρξει ποτέ κανένας συνολικά σοβαρός Διαγωνισμός Φωτογραφίας στην Ελλάδα ? " Ναι, είχε υπάρξει ένας : Αυτός του οποίου η κριτική επιτροπή, μη έχοντας κανένα περίεργο "ομφάλιο λώρο" με οποιονδήποτε και συναισθανόμενη ότι ένα αποτέλεσμα διαγωνισμού Φωτογραφίας πρωτίστως έχει εκπαιδευτικό χαρακτήρα, αντί να ανακοινώσει όπως όλοι περίμεναν τους νικητές, δήλωσε πως ματαιώνει τον διαγωνισμό λόγω του τραγικά χαμηλού επιπέδου των συμμετοχών του. Πότε έγινε αυτός ο διαγωνισμός ? Ποτέ ! Και το χειρότερο ? Δεν ήταν καν ..."Πανελλήνιος" !
*Δεν πρόκειται γιά λεκτικά σχήματα αλλά γιά πραγματικά γεγονότα.