Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010

Η περίπτωση Ζ-ήττα.

Του αναγνώστη blamandeau :

Τα μεταξωτά βρακιά θέλουν κι επιδέξιους κώλους...
(γνωμικόν)

Υπάρχει ένα σιχαμερό προϊόν που λέγεται "υπεραξία".
Η εφεύρεσή της (δεν υπήρχε από πάντα) άλλαξε τον κόσμο.
Η αποκάλυψή της μοίρασε τα δίκια και τις χάρες του (και τ' άφησε λειψά).
Η οικειοποίησή της έκανε τους πάντες (έστω τους περισσότερους) συνέταιρους στο έγκλημα.

Είναι απλοί οι νόμοι που κινούν και διακινούν την υπεραξία. Μπορούμε να τους αναλύουμε επ' άπειρον, όμως όσα και να πούμε η ουσία είναι μία : πρόκειται γιά προϊόν ληστείας.

Αυτή είναι και η ουσία του κεφαλαίου, αυτός είναι ο τρόπος που κινείται ο κόσμος.
Κλέβοντας.

Από τον περιπτερά (που έχει κι ένα "παιδί" γιά να μένει ανοιχτά και τα βράδια), μέχρι τον (αριστερό) μηχανικό (που δίνει ένα "καλό" μεροκάματο σ' ένα τελειόφοιτο) κι' από τον βιομήχανο (με εργάτες) μέχρι τον μικροαγρότη (με τον αλβανό ψυχογιό που θα σουτάρει με την πρώτη ευκαιρία), όλοι τους κάνουν ένα πολύ απλό πράγμα : Κλέβουν.

Ε λοιπόν, αυτή η κλοπή βαφτίζεται με χίλια δυο ονόματα : άλλος θα σου την πεί επιχειρηματικό δαιμόνιο, άλλος ρίσκο, άλλος βοήθεια (καλά που υπάρχουν και τ' αφεντικά και δουλεύουμε...)

Ίσα ρε !

Υπάρχουν και άλλες μορφές υπεραξίας.
Είναι το ίδιο σιχαμερές κι΄ είναι κλοπές επίσης.

Όπως ας πούμε όταν ενδιαφέρεσαι δήθεν γιά τα παιδιά και την εκπαίδευση, και από πρόεδρος του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων γίνεσαι... δήμαρχος.
Ή όπως όταν δήθεν σε νοιάζει ο αθλητισμός και ξεκινώντας από τη διοίκηση ενός μικρού τοπικού σωματείου, γίνεσαι ...Νομάρχης.
'Η όπως όταν δήθεν σε νοιάζουν τα εργασιακά και αφού γίνεις πρόεδρος της ΓΣΕΕ βάζεις την ταφόπλακα στους εργάτες και τα κάνεις πλακάκια με τους εργολάβους.

Ο κατάλογος είναι ατέλειωτος.

(σε λίγο η συνέχεια, όπου θα δούμε πώς οι νόμοι της υπεραξίας εφαρμόζονται στην περίπτωση Ζ-ήττα).

It 's a boy ! (Cow boy).


Photo : Chobe
@ Eίναι απίστευτα τα παιχνίδια που μπορεί να παίξει η τύχη καμμιά φορά. Είναι όταν η ιστορία που με περισσή ανοησία βιαστήκαμε να παραχώσουμε  σε κάποιο συρτάρι αφού τάχα πιά "μεγαλώσαμε" και τα ξέρουμε όλα και δεν την χρειαζόμαστε, ξάφνου θαρρείς πως βρίσκει ένα σατανικό τρόπο και εμφανίζεται ολοζώντανη μπροστά μας, γιά να μας θυμίσει πως ο,τιδήποτε αληθινό και γνήσιο είναι καταδικασμένο να είναι πάντα εκεί, δίπλα μας, σαν φύλακας άγγελος αλλά και σαν σημείο αναφοράς κάθε φορά που ως άλλοι Ηρακλείς βρισκόμαστε ενώπιοι-ενωπίοις με τα δίστρατα.

Λέγεται και αυτός Ζήσης αλλά Αγγελόπουλος. Έχω αναφερθεί  στον άνθρωπο αυτό και παλαιότερα, και θα αναφέρομαι κάθε φορά που έχω ανάγκη  να ξαναξεφυλίσσω το προσωπικό μου αξιακό αλφαβητάρι. Σήμερα, συνταξιούχος πιά, και από 17 χρονώ "ξυπόλητο" παιδάκι και μέχρι τα "γεράματα" (δεν γερνάνε ποτέ μωρέ αυτοί οι άνθρωποι), στο πεζοδρόμιο με μιά μηχανή στα χέρια, στο κυνήγι της ειδησεογραφικής φωτογραφίας και του μεροκάματου. 

Δεν θα βρείτε το όνομά του σε κανένα καλλιτεχνικό libro d' Oro, άλλωστε δεν υπήρξε ποτέ κάποιος σπουδαίος φωτογράφος, παρά τις εκατοντάδες χιλιάδες δημοσιεύσεις του στον Τύπο, ο ίδιος μάλιστα συχνά, και  με την εξαιρετική εκείνη αίσθηση χιούμορ που ανέκαθεν τον διέκρινε, αυτοσαρκαζόταν λέγοντας "εγώ φίλε είμαι από χωριό-δεν ξέρω τι είναι αυτά που μου λές". 

Τελείωσε με το ζόρι το εξατάξιο γυμνάσιο και ήρθε από την Μερκάδα στην Αθήνα γιά να παλέψει μονάχος του με τα θηρία της εποχής, που ως θηρία που σέβονται τον εαυτό τους, ήξεραν μονάχα να κατασπαράσσουν και να τρώνε. Ωστόσο, η απίστευτη κοινωνική του παιδεία, ("πού να την βρήκε τάχα ο χωριάταρος ? "), τον έκανε όχι μόνο να είναι ένα πρόσωπο άξιο σεβασμού ακόμη και από όσους δεν τον χώνευαν, (δεν μπορούσε ο έρμος να τάχει και με όλους καλά),  αλλά να καταφέρει και επί 25 περίπου χρόνια να εκλέγεται, (με αδιαμφισβήτητες πλειοψηφίες) Πρόεδρος της Ένωσης Φωτορεπόρτερ Ελλάδος.

Η τύχη ήθελε να τον γνωρίσω στα πρώτα μου βήματα και να προσπαθώ να καταλάβω τι ακριβώς κάνει αυτός ο άνθρωπος, τι είναι αυτό ακριβώς που "θέλει". 

Δεν υπήρξε πολιτικός και υπουργός (από τον πιό "επάνω" μέχρι τον πιό "κάτω") που δεν είχε έστω και μιά φιλική κουβέντα με τον "Ζήση", δεν υπήρχε κάποια πόρτα "κλειστή" γιά τον Πρόεδρο, ίσως μόνο κάποιων που η ιστορία φρόντισε ήδη να κατατάξει στους πλέον διεφθαρμένους. 

Σε μιά χώρα όπου η έννοια του (όποιου) Προέδρου είναι ταυτόσημη με την έννοια του προσωπικού οφέλους και της άνομης συναλλαγής, ο ...τυπάκος αυτός μάλλον αποτελούσε μιά θαυμάσια παραφωνία. 

Είχε παρατήσει επί χρόνια ολόκληρα την προσωπική του επιχείρηση γιά να χτυπάει τις χίλιες δύο πόρτες αυτού του κτήνους που κατ' ευφημισμόν ονομάζουμε κράτος, άλλοτε γιά να εξασφαλίσει αξιοπρεπή σύμβαση μεταξύ των ιδιοκτητών των ημερησίων εφημερίδων και περιοδικών, άλλοτε γιά το αγγελιόσημο, άλλοτε γιά το συνταξιοδοτικό των φωτορεπόρτερ άλλοτε γιά τις συνθήκες εργασίας των μισθωτών, πότε γιά το ένα-πότε γιά το άλλο. 

Δέχτηκε πολλές "προτάσεις", (άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο ευθείς), προκειμένου να κάνει κάποια "έκπτωση" στα συμφέροντα του κλάδου που εκπροσωπούσε με προσωπικά ανταλλάγματα. Ήταν όμως αρκετά "χωριάταρος" γιά να καταλάβει από αυτά. Από τότε που τον γνώρισα, πάντα ένα κωλόσπιτο θυμάμαι να μου λέει πως προσπαθούσε να τελειώσει στο χωριό του και ποτέ δεν τα κατάφερνε. Η υπερβολή του έφτανε σε τέτοιο βαθμό που ακόμη και τα προσωπικά του δικαιώματα ως απλό μέλος της ΕΦΕ απεμπόλησε, αρνούμενος να λαμβάνει μέρος στα ταξίδια της Προεδρίας, ένα δικαίωμα το οποίο έχει και το τελευταίο μέλος, μόνο και μόνο γιατί ήξερε καλά την ιστορία γιά την "γυναίκα του Καίσαρα". Και φυσικά όλα αυτά δεν του κόστισαν μόνο άπειρο χρόνο αλλά και πάρα πολλά, πιστέψτε με, πάρα πολλά χρήματα, τα οποία "δικαιωματικά" θα έβγαζε. Και φυσικά και απολύτως νόμιμα.

Αλλά...

Δεν υπάρχει αλλά, σας την έσκασα !

Σήμερα, που το ηθικόν καθορίζεται από το νόμιμον, τέτοιες φιγούρες φαντάζουν μάλλον γραφικές και ...προφανώς δεν υπάρχει χώρος γιά τέτοιους Ζήσηδες.

Σήμερα, που ως υπέρτατη κοινωνική αξία αναδεικνύεται ο νταλαρικού τύπου αρριβισμός και η "καπατσοσύνη" θεωρείται αδιαμφισβήτητη αρετή, δεν υπάρχει χώρος γιά τέτοιους Ζήσηδες. 

Σήμερα που η λέξη τιμή παραπέμπει μονάχα σε κοστολόγηση κάποιου προϊόντος, δεν υπάρχει χώρος γιά τέτοιους Ζήσηδες.

Δεν υπάρχει και χρόνος όμως, όλα γίνονται με διαδικτυακές πλέον ταχύτητες, ο κάθε ένας από μας "υπάρχει" μέχρι να αποφασίσει κάποιο θεϊκό συντονιστικό χέρι να του κόψει το νήμα της virtual ζωής του.

Κύριοι σας έχω δυσάρεστα νέα : Δεν υπάρχετε ! 
Στη θέση σας γεννήθηκε ένα νέο μωρό με δυό κεφάλια. 
Ένα μωρό τέρας.
Που όμως σας μοιάζει.
Γιατί είναι κατάδικό σας. 
Και κατάδικό(ς) τους.
Φτύνω το μωρό αυτό γιά να μην σας το ματιάσω.
Και γιά να μη σας το κομματιάσω.

Να σας Ζήση !



Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010

Θέλει η πουτάνα να κρυφτεί...

Toυ αναγνώστη georgepegas :


Ο ήλιος έλαμψε περήφανος πάνω από το νησί. Πλησίαζε ο χειμώνας αλλά ο καιρός ήταν σχεδόν καλοκαιρινός. Σηκώθηκε ράθυμα από το κρεβάτι. Ήταν υπναράς. Από μικρό παιδί ο ύπνος ήταν ο καλύτερός του φίλος. Ο ύπνος και η ματαιοδοξία. Άλλους φίλους δεν είχε. Τι να τους κάνει άλλωστε. 

Το ένοιωθε πως η σημερινή μέρα δεν ήταν σαν τις προηγούμενες. Κάτι είχε αλλάξει. Ήταν η ευκαιρία του. Η ευκαιρία που έψαχνε μια ζωή. Είχε ξεμπερδέψει, ή τουλάχιστον έτσι πίστευε, με όλους αυτούς που του στέκονταν εμπόδιο στα σχέδιά του. 

Ασυναίσθητα διέκρινε ένα σαρδόνιο χαμόγελο να σχηματίζεται στα χείλη του. Κοίταξε έξω από το παράθυρο τη θάλασσα να λαμπυρίζει στον ορίζοντα. Τότε ήταν που το σκέφτηκε. Εντάξει το «σκέφτηκε» σηκώνει μεγάλη κουβέντα. Η «παραλία». Ωραίο θέμα, πιασιάρικο. Έτσι θα λέγεται η έκθεση που θα διοργανώσει στο καφενείο του χωριού. Είχε κάτι ζωγραφιές με παραλίες. Όχι σπουδαία πράγματα, αλλά για τη δουλειά που τις χρειαζόταν μια χαρά ήταν. Άλλωστε οι κακοί είχαν φύγει και από τους εναπομείναντες, μετά τα τελευταία ξεκαθαρίσματα, ποιος θα τολμούσε να του πει κουβέντα. Με το καφενείο δεν είχε πρόβλημα έτσι και αλλιώς, ο ιδιοκτήτης έλειπε και τον είχε αφήσει εν λευκώ να κάνει ότι θέλει. 

Ένα προβληματάκι υπήρχε όμως. Πως διάολο να τα φέρει έτσι που να μη φανεί ότι το μόνο που θέλει από αυτή την έκθεση είναι να βγάλει από το χρονοντούλαπο της ιστορίας, αδιάφορες ζωγραφιές του ξεχασμένες από όλους. Τον βασάνιζε αυτό, γιατί η αλήθεια είναι πως οι περισσότεροι στο χωριό δεν τα έπιαναν κάτι τέτοια (τους είχε παραμυθιάσει για τα καλά χρόνια ολάκερα), αλλά ήταν και κάποιοι, λίγοι βέβαια, που δεν μπορούσε να τους ξεγελάσει έτσι εύκολα. Τότε έγινε η υπέρβαση. Δύο σκέψεις την ίδια μέρα είναι ρεκόρ που δεν το πετυχαίνεις εύκολα. Θα εκθέσει και τις ζωγραφιές των λίγων. Ποιος θα μπορέσει/ τολμήσει να του πει κουβέντα τότε. 

Τράβηξε το καζανάκι και το είδε ξανά. Εκεί, ακριβώς κάτω από τη μύτη του. Πότε πρόλαβε και ξαναφύτρωσε. Χθες βράδυ επιμελώς το είχε ξυρίσει, και σήμερα, πριν καλά καλά περάσουν δέκα ώρες, αυτή η μικρή κουτσουλιά ήταν πάλι εκεί. Μια σταλιά μουστακάκι να μη λέει να φύγει με τίποτα. Δε βαριέσαι σκέφτηκε (αυτό και αν ήταν υπέρβαση). Έτσι και αλλιώς είχε αρχίσει να το συνηθίζει.

Όλα τα παραπάνω είναι μια καθαρά φανταστική ιστορία και δεν ξέρω ποια ευτελή κίνητρα με οδήγησαν να τη γράψω ή εάν ενδιαφέρει κανένα. Θα ήθελα πάντως να τονίσω πως οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική.

Ο Καραγκιόζης δικαστής.

@ Τα κακά παιδιά πάνε στην κόλαση.

@ Τα καλά πάνε "on the beach".

@ Eίδες άμα τρώς όλο το φαΐ σου και δε μιλάς τι καλός που είναι ο μπαμπάκας ?

@ Την άλλη βδομάδα και άμα εξακολουθήσετε να είστε καλά παιδιά, θα σας πάει και στο ζωολογικό κήπο.

@ Να ταΐσετε τις πάπιες.

@ Τις άλλες πάπιες, τις κανονικές, όχι αυτές που κάνουνε τις πάπιες.

@ Μα ούτε ένα "κακό" παιδί βρε ανάμεσα στην νέα αναδυόμενη κατασκευασμένη αξία ? Μα ούτε ένα ?

@ Τι διάολο... Πιστοποιητικό διαδικτυακών φρονημάτων τους ζητάτε πρώτα ?

@ Πάντως και γιά να είμαστε και δίκαιοι, όλα από τα χέρια Του περνάνε... Σφουγγάρισμα, λάτρα, ξεσκόνισμα, σιδέρωμα, αποκεφαλισμοί... Όλα !

@ Τόχε πεί και ο Βαλλιάνος : "Υπάρχω σημαίνει λερώνω τα χέρια μου".

@ Βέβαια δεν εννοούσε ακριβώς αυτό, περί υπαρξισμού μιλούσε ο άνθρωπος.

@ Νά ένα ωραίο θέμα που μούρθε τώρα γιά τον επόμενο διαγωνισμό.

@ " Έρπω, άρα υπάρχω."

@ Δεκτά και αυτοπορτραίτα.

@ Ο γιόννεκ διεγράφη "διότι παρέβη τον όρο χρήσης περί αγγελιών".

@ "Είχε βάλει προς πώληση είδη, τα οποία δήλωνε πως δεν ήταν δικά του".

@ (Αυτή ήταν η "επίσημη" αιτιολόγηση).

@ Νάστε καλά βρε, μας κάνατε και γελάσαμε πάλι !

@ Τελικά όπως πάει, αυτά τα καλά παιδιά θα μου το φάνε το ψωμάκι μου.

@ Τί να γράψει κι ο κακομοίρης ο σατιρικός καλλιτέχνης γιά να σας κάνει να ευθυμήσετε?

@ Τί να γράψει που να ξεπερνάει δηλαδή την πραγματικότητα ?

@ Άντε να σας πώ ένα αστείο βρε μπεζεβέγκηδες.

@ Ποιό είναι το πιό σύντομο ανέκδοτο ?

@ "Όροι Χρήσης"


Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010

Ο Μακαρθισμός ως Καλλιτεχνικό προαπαιτούμενο.



@ Τέλος δεν έχει το ντόμινο των διαγραφών. Κάθε ένας που τολμάει να ρωτήσει τα αυτονόητα και να διαμαρτυρηθεί γιά τα όσα πέραν κάθε λογικής αλλά και ηθικής συμβαίνουν, έχει την τύχη των προηγουμένων. Σειρά αυτή τη φορά είχε ο Panos Diamantis. Τέσσερις φορές ανάρτησε την επιστολή διαμαρτυρίας του και τέσσερις φορές αυτή εξαφανίστηκε, την τέταρτη μάλιστα μαζί με τον ίδιο τον συγγραφέα της. 

@ Ο Χούβερ ζεί. Και ο Μακαρθισμός επίσης.

@ Αλλά ο Χούβερ φόραγε φουστάνια. 

@ Τουλάχιστον όμως εκείνος τα φόραγε ...εκτός υπηρεσίας. 

@ Διότι τί είναι και το φουστάνι άμα το καλοσκεφτείς ? Μιά ιδέα είναι !

@ Νύχτωσε.

@ Λοιπόν, να σας πώ κάτι ? Έχω μιά διαίσθηση πως θα ξημερώσει !


Άλλος ένας χαρταετός.

@ Άλλος ένας "χαρταετός" στον ουρανό των εξαφανισμένων προστέθηκε από σήμερα στους προηγούμενους, ο Μήτσος.

@ Και χωρίς να γνωρίζω, πιστεύω πως έχει διαγραφεί και άλλος ένας. (ή "άλλη").

@ Αλλά η βαρβαρότητα δεν σταματάει εκεί. Δεν τους αρκεί η απολύτως παράτυπη και αναιτιολόγητη διαγραφή μελών. Μέσα στο φασιστικό τους παραλήρημα, δεν διαστάζουν να προχωρήσουν και σε πλήρη διαγραφή όλων των φωτογραφιών τους από τις γκαλλερί καθώς επίσης και από τον σχολιασμό καθώς και παραποίηση της υπογραφής τους. (περίπτωση γράφοντος).

@ Όλα δείχνουν πως πλέον πνέουν τα λοίσθια.

@ Μέσα στις επόμενες μέρες θα ακολουθήσουν εξελίξεις.

@ Που δεν θα τις πιστεύετε.

@ Έχουμε δύναμη.

@ Απλά δεν το γνωρίζουμε.

@ Ούτε και αυτοί βέβαια το γνώριζαν.

@ Τώρα το μαθαίνουν.

@ Μέ εξαιρετικό "πόνο" σας βεβαιώ.

@ Εμείς είμαστε εδώ, ολοζώντανοι.

@ (Σαν ρόκ συγκρότημα).

@ Και θα παρακολουθούμε την κατρακύλα τους.

@ Δεν μπορεί να είναι άπατο το πηγάδι της ξεφτίλας τους.

@ Κάπου θα βρούν και τον πάτο του...

@ Ο επόμενος...

Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2010

Χαρταετοί.



Jonnek Jonneksson :

Το γιατί διαγραφήκαμε είναι πάρα πολύ απλό : 

Οι λόγοι είναι καθαρά πρακτικοί, όταν οι συντοσιστάκηδες-κλπ.κηδες αδυνατούν να απαντήσουν σε συγκεκριμένα ερωτήματα, τα οποία ως περιεχόμενο και γενικότερα ως πράξη δεν αντιβαίνουν τους περίφημους "όρους" του site. (αυτοί οι όροι ανεβοκατεβαίνουν κατά το δοκούν).

Έτσι, προτιμούν να διαγράψουν-σβήσουν-εξαφανίσουν τα ερωτήματα αλλά και τους δημιουργούς τους, ώστε αν επιστρέψουν αυτοί γιά να τα ξαναθέσουν, να βρούν την πόρτα κλειστή.

Είναι κλασσική τακτική στη συνέχεια, όποιος τολμήσει να ασχοληθεί με το γιατί συμβαίνουν όλα αυτά τα φασιστικά, να διαγράφεται και αυτός αμέσως, ως ύποπτος σπόρος αναθέρμανσης των ερωτημάτων αυτών.

Φυσικά, τα φωτογραφικά κωλύματα που προκύπτουν, όπως οι φωτογραφίες των εξαφανισμένων μελών ή η προηγούμενη αλλά και μελλοντική συνεισφορά τους στο site, δεν τους ενδιαφέρει καθόλου.

Αυτό που έχει σημασία, είναι να εξαφανιστούν το γρηγορότερο δυνατό αυτοί που θέτουν τα ερωτήματα αυτά, προκειμένου να αποκατασταθεί η τάξη και να μη βρεθεί κανένας από αυτούς στην δύσκολη θέση να απαντήσει σε θέματα τα οποία ουσιαστικά δεν έχουν λογική απάντηση.

Πρόκειται γιά ένα βελτιωμένο μοντέλο φασισμού στο οποίο συμμετέχουν όχι μόνο καράβλαχοι όπως στην περίπτωση της χούντας αλλά και άνθρωποι που ας πούμε έχουν κάποια στοιχειώδη κοινωνική μόρφωση. Κάποιοι μάλιστα μπορεί νάναι και αριστεροί ή τέλος πάντων φιλελεύθεροι, όσον αφορά τις εκτός virtual καθημερινότητές τους.

Το μοντέλο αυτό διακρίνεται γιά την πλήρη απουσία δομημένης φιλοσοφίας, στόχων και κοινωνικής ταυτότητας. Ανήκει σε αυτήν την τεμπέλικη ψευτομοντέρνα τάση του αναρχοφασισμού.

Βρωμοκώληδες, καράβλαχοι, νέρντς, δημόσιοι υπάλληλοι, φαντασμένοι εξουσιολάγνοι με απωθημένα  καθώς και διάφοροι άλλοι wannabes, συνθέτουν μιά ομάδα η οποία χωρίς καλά-καλά να ξέρει το γιατί, θέτει τον εαυτό της στην υπηρεσία τυφλής υποστήριξης ενός εντελώς πρακτικοευτελούς σκοπού που δεν είναι άλλος από την συντήρηση του μαγαζιού ενός επιχειρηματία που ούτε καν γνωρίζουν.

Ενός επιχειρηματία που διόλου δεν ενδιαφέρεται γιά φωτογραφικές ιδεολογίες και άλλα κουραφέξαλα, παρά μόνο γιά να γίνονται κάποιες τυπικές αρπακολλαδουλειές μιάς και ένας οποιοσδήποτε ηλεκτρονικός χώρος στο διαδίκτυο τον οποίο επισκέπτονται διάφοροι, φέρνει και κάποια λίγα φραγκάκια.

Ας ανακεφαλαιώσουμε λοιπόν τα ερωτήματα που λέγαμε γιά να μην ξεχνιόμαστε :

- Γιατί διαγράψατε τον Κακό Λύκο ?
- Γιατί διαγράψατε τη φωτογραφία του στο σχολιασμό ?
- Γιατί διατηρείτε το δικαίωμα γιά άπειρες θετικο-αρνητικές αξιολογήσεις ενώ τα υπόλοιπα 25.000 μέλη μπορούν να θέσουν μόνο μία την ημέρα ?

Δεν χρειάζεται να ρωτήσω γιατί διαγράψανε εμένα, το γνωρίζω. Γιατί πολύ απλά ...έθεσα τα ερωτήματα αυτά.

_________________________________________________________________
georgepegas (dumas) :

Λοιπόν μόλις ενημερώθηκα κι εγώ γιά τη διαγραφή μου από το Dpgr. Τελικά δεν είναι και τόσο τρομερό όσο φαντάζει. Ίσα-ίσα μπορεί να είναι και καλύτερα. Ας κάτσει ο Ηλίας να τους κάνει παρέα. Απλά θα μου επιτρέψεις Παύλο να δημοσιεύσω στη σελίδα σου το τελευταίο μου μήνυμα που ήταν και η αιτία (ή αφορμή) της διαγραφής μου, μιάς και στο ντι πι δεν άντεξε ούτε δύο λεπτά.

"Επειδή το πάρτυ τελείωσε και επειδή όταν από το πάρτυ διώχνουν τους φίλους μου δεν έχω μάθει να μένω μόνο και μόνο επειδή μου κλείνει το μάτι η γκομενίτσα απέναντι, είπα να φεύγω και εγώ σιγά-σιγά. Έτσι κι' αλλιώς, αν αυτό το μήνυμα αντέξει πάνω από πέντε λεπτά θα είναι επιτυχία, αφού ξέρω πως πρόκειται να διαγραφεί μαζί με το δημιουργό του. Αλλά έτσι, γιά το γαμώτο, λίγο πρίν το τέλος και αν σας έχει μείνει έστω και λίγο από αυτό που λέμε ντομπροσύνη, απαντήστε τουλάχιστον στα παρακάτω :

- Γιατί διαγράψατε τη φωτογραφία του Λύκου στο σχολιασμό ?
- Γιατί διαγράψατε τον ίδιο τον Κακό Λύκο ?
- Γιατί διαγράψατε το Γιόννεκ ?

Γιά ποιό λόγο θα διαγράψετε και εμένα δεν χρειάζεται να απαντήσετε, τον ξέρω.

Σας ευχαριστώ πολύ γιά όσο χρόνο φιλοξενήσατε εμένα και τις φωτογραφίες μου.

Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010

Μικρές (απ)Αγγελίες.


Φωτογραφία : Αντρέας Αποστολίδης


@ Μπορεί σε ένα διαδικτυακό χώρο με χιλιάδες φωτογραφίες να πηγαινοέρχονται, να καταφέρνει τελικά να σε συγκινήσει περισσότερο μιά "μικρή αγγελία" ?  Μπορεί ποτέ μιά μικρή, τόση δά μικρούλα, αγγελία να κρύβει περισσότερη ποίηση και περισσότερο φώς κι' από χίλιες φωτογραφίες μαζί ?  Ίσως τελικά και να μπορεί. 

Toν λένε Aντρέα Αποστολίδη. Και όπως μας αφήνει να υποθέσουμε και από το διαδικτυακό του ψευδώνυμο, (andreasthess), είναι από τη Θεσσαλονίκη. Δεν συγκαταλέγεται στις "φίρμες" του συγκεκριμένου ιστοχώρου και το όνομά του δεν έχει γραφτεί  σε κανένα ...Libro d' Oro της "Καλλιτεχνικής". Με την τρέχουσα λοιπόν "ηθική" είναι αυτό που λέμε ένα από τα "ανώνυμα μέλη". Από αυτά που "χρησιμεύουν" μόνο ως στατιστικά στοιχεία. (Ως έρμα δηλαδή). 

Ο άνθρωπος αυτός λοιπόν έγραψε τους παρακάτω στίχους:.

Χαρίζεται εκτυπωτής.
'Ετσι τον είχα πάρει
πριν κάνα χρόνο,
από αγγελία σε αυτό το χώρο,
και έτσι θέλω να τον δώσω.

Oυμανισμός και ρομαντισμός, καλά κρυμμένα μέσα σε μιά ταπεινή μικρή αγγελία. Πέντε γραμμές ξέχειλες από μεγαλοσύνη, από ψυχή, από τρυφερότητα, από αξιοπρέπεια, από αρχοντιά. Εμείς οι Θεσσαλονικείς αυτό, με μία μόνο συνωμοτική λέξη το λέμε κυμπαριλίκι. Και ευτυχώς αυτή η λέξη δεν μεταφράζεται. Δεν "σπάει" σε άλλες λέξεις. Δεν αποκωδικοποιείται, δεν ερμηνεύεται, δεν "αποδίδεται". Ίσως γιά να μας αναγκάσει, αν θέλουμε να την κατακτήσουμε, να φτάσουμε πρώτα στο ύψος της. 

Χαίρε λοιπόν, φίλε Αντρέα από τη Θεσσαλονίκη !

Δεν ξέρω αν είσαι "μεγάλος" φωτογράφος. Και να σου πώ την αλήθεια δεν δίνω και δεκάρα. Αρκεί πως είσαι Ωραίος άνθρωπος. Άλλωστε οι "μεγάλοι φωτογράφοι" πιά μας ...περίσσεψαν. Οι Ωραίοι άνθρωποι είναι που μας λείπουν. Οι Ωραίοι άνθρωποι όπως εσύ. 

Ο Αντρέας ο Αποστολίδης. (από τη Θεσσαλονίκη). 


Γιατί μωρή τραγουδάς στο Κουβέιτ ?

@ Απαγορεύτηκε λέει η χρήση των Dslr στο Κουβέιτ. Και με το δίκιο τους δηλαδή οι άνθρωποι. Ακούσανε τους δικούς μας τους φωστήρες να λένε πως ξεκινάμε πόλεμο με το προφανές και σου λένε φωτογράφοι είναι-με τι θα τον κάνουνε τον πόλεμο ? Με Dslr θα τον κάνουνε. Απαγόρεψέ τες λοιπόν νάχεις το κεφαλάκι σου ήσυχο...

@ Σύμφωνα βέβαια με κάποιες άλλες πληροφορίες μας, την απόφαση γιά την απαγόρευση των Dslr την πήρε υπουργός του Κουβέιτ-λάτρης της φωτογραφίας, που όταν δεν παίζει στο υπουργείο του tetris με κεφάλια αντιφρονούντων, μπαινοβγαίνει και χαζεύει στις γκαλλερί του Dpgr.

@ Γιά καλό δηλαδή τόκανε ο άνθρωπος και μήπως θάπρεπε να υιοθετήσουμε και μεις κανένα τέτοιο μέτρο.

@ Θυμηθείτε από την ταινία "Το Θύμα", την καταπληκτική ατάκα  του Σπύρου Καλογήρου προς την άφωνη-ψωνάρα "αδερφή" του Ζωζώ Σαπουντζάκη που ήθελε να γίνει τραγουδίστρια : "Γιατί μωρή τραγουδάς ? Δεν τον λυπάσαι τον κόσμο ? "

@ Γι' αυτό δεν πρέπει να βγάζετε αδελφοί μου βιαστικά συμπεράσματα. Γιά το καλό της Τέχνης νοιάζονται.

@ "Συνταγματική μοναρχία έχουν εκεί, με το σύνταγμα να είναι διακοσμητικό, κουμάντο κάνει ο Εμίρης και κάνει ό,τι γουστάρει.Διορίζει πρωθυπουργούς, υπουργούς και νομοθετεί κατά το δοκούν", παρατηρεί ένα μέλος.

@ Να δείς, τί μου θυμίζει αυτό...τί μου θυμίζει.... Α ναι ! Το βρήκα !

@ Η μόνη διαφορά είναι ότι εκεί κάνει κουμάντο ένας εμίρης ενώ "εδώ" ένας κακομοίρης.

@ Μα και σύ βρε παιδάκι μου... λέγονται τέτοιες κουβέντες εκεί μέσα ? Μιλάνε ποτέ γιά σκοινί στο σπίτι του κρεμασμένου ?

@ Βέβαια εκείνο που δεν λέμε είναι, πως ως κράτος το Κουβέιτ μπορεί μεν να απαγόρεψε τις Dslr αλλά, αν αύριο το πρωί γουστάρει, μπορεί να πάρει από εικοσιδύο Leica στον κάθε πολίτη της νάχει να βγάζει μακροζουζουνάκια.

@ Και πρίν έρθει ο Φλεβάρης μάλιστα και επιστρέψουν οι αυτοεξόριστοι. (Έμαθα πως θα επιστρέψει με το όνομα Τριανταφυλλίδης).

@ Η ιστορία επαναλαμβάνεται.

@ Τί πλήξη θεέ μου...

@ Τόσο παλιά τα καινούργια... τόσο καινούργια τα παλιά...

@ Χρόνια Πολλά στις Κατερίνες ! Και στις Κατίνες ! Κι είναι τόσες πολλές... (μα και τόσο "λίγες" ταυτόχρονα...)

Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010

Λεπτός μεν αλλά τοίχος.

@ Έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον το πώς μιά υπόθεση που αρχικά δείχνει πως είναι "Γιά γέλια", λίγες μόνο ώρες μετά, μπορεί να  οδηγήσει τον ...γελώντα σε μιά επιστολή όπως αυτή που λάβαμε χθες από τον Νovus. 

Σαν μιά πρώτη παρατήρηση θα έλεγα πως αν την αντιμετωπίζαμε σαν μιά φωτογραφία προς σχολιασμό, θα μπορούσαμε κάλλιστα να πούμε πως δεν έχει ούτε φόρμα ούτε θέμα και το χειρότερο ούτε και περιεχόμενο. 

Λόγος αποσπασματικός και παραληρηματικός, με εξάρσεις που κορυφώνονται και εξαντλούνται σε  προσωπικές ύβρεις, ταυτόχρονα δε και βαθύτατα παραπειστικός και ψευδής, αλλά αυτό ίσως μπορούμε και να το ξεπεράσουμε, καταννοώντας την βαθιά καλλιτεχνική εμμονή του συγγραφέα γιά ...μεταμόρφωση της πραγματικότητος. Σπάνια βρίσκει κανείς τόσες πολλές αντιφάσεις σε τόσο λίγες γραμμές και ειλικρινά θα μπορούσε κάποιος να κάνει και ολόκληρη πραγματεία πάνω σε ένα τέτοιο κείμενο.

Για να είμαι απολύτως ειλικρινής και επειδή κατά βάθος νιώθω θλίψη γιά το πόσο χαμηλά μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος ο οποίος θεωρούσα (και όχι μόνο εγώ) πως ήταν πάρα πολύ ψηλά, η πρώτη μου σκέψη μόλις διάβασα την επιστολή αυτή ήταν να μην την δημοσιεύσω. Και ο λόγος δεν ήταν άλλος παρά το ότι ήθελα να προστατέψω τον συγγραφέα της από τον ίδιο του τον (τωρινό ?) εαυτό. Συχνά πιστεύω πως ενεργούμε έτσι, όταν αισθανόμαστε πως κάποιος γράφει κάτι ή πράττει κάτι υπό το καθεστώς έντονης πίεσης. Και εκεί οφείλουμε ως άνθρωποι να σεβαστούμε την πίεση αυτή και να περιμένουμε τον χρόνο να ξαναφέρει τον άνθρωπο αυτό σε μιά νηφαλιότητα η οποία, αν μη τί άλλο, τουλάχιστον θα πάψει να τον εκθέτει. 

Στην περίπτωση όμως αυτή, όλα (όσα έχουν αρχίσει να λαμβάνουν χώρα εδώ και πάρα-πάρα πολύ καιρό), δείχνουν πως δεν πρόκειται γιά κάποιο λόγο που υπαγορεύτηκε από μιά στιγμιαία συγκεκριμένη θυμική κατάσταση αλλά ένα λόγο που έχει να κάνει με μία απόλυτα συνειδητή θέση απέναντι στα πράγματα.

Όμως, είναι πολύ λεπτός ο τοίχος που χωρίζει τον έντονο κοινωνικό αντίλογο από το κοινό ξεκατίνιασμα και αν δεν υπάρχει πίσω από αυτόν τον κοινωνικό αντίλογο ειλικρινές και ουσιαστικό έρμα, είναι πολύ εύκολο να εκπέσεις στο επίπεδο ενός ρεάλιτυ. 

Θα μπορούσα κάλλιστα να το κάνω και να δώσω απαντήσεις που θα εκτίνασσαν την ...."τηλεθέαση" σε νούμερα τελικού κυπέλλου αλλά επειδή κάτι τέτοιο απέχει αρκετά από τα υπαρξιακά μου ζητούμενα, δεν θα το κάνω. 

Το μόνο που θα κάνω, είναι να αφήσω τον χρόνο να μας κρίνει όλους, κάτι το οποίο ούτως ή άλλως γίνεται δηλαδή και χωρίς ...την δική μας συγκατάθεση.

Γιατί ο χρόνος έχει ένα δικό του τρόπο να παρεμβαίνει στις προσωπικές αντιλήψεις του καθενός περί ηθικής και κατά το κοινώς λεγόμενο δηλαδή, να βάζει τον κάθε κατεργάρη εξ ημών στον πάγκο του.

Ας αφήσουμε τον χρόνο λοιπόν να "μιλήσει". Και τον κάθε αναγνώστη να έχει τις δικές του σκέψεις.

(Φυσικά, αν ο συγγραφέας επιμείνει, ο Κακός Λύκος είναι πάντα "εδώ" και πάντα "στην διάθεσή του"). 



Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

Ο Novus απαντά στον Κακό Λύκο.

@ Στο χθεσινό μας κείμενο με τον τίτλο "Προϊοντική Δημοκρατία" απάντησε με ένα σχόλιό του ο (τελικά τακτικότατος όπως όλα δείχνουν) αναγνώστης μας και Γενικός Συντονιστής του Dpgr Novus και επειδή εμείς, σε αντίθεση με κάποιους άλλους διαδικτυακούς χώρους, (ονόματα δε λέμε-οικογένειες δε θίγουμε), τιμούμε την αντίθετη άποψη, φιλοξενούμε το σχόλιό του αυτό ως κύριο άρθρο ώστε να τύχει ακόμη μεγαλύτερης αναγνωσιμότητος. (με ό,τι αυτό μπορεί και να σημαίνει).



Novus :
"Και γράμματα γνωρίζουμε ! (αναλφάβητες πουτανίτσες μου)". (η φράση αυτή είναι παράθεση από το χθεσινό κείμενο "Προϊοντική Δημοκρατία").

Γράμματα γνωρίζεις αλλά πάντα παρουσιάζεις τα πράγματα όπως σε συμφέρει αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά πόσο μεγάλος λαϊκιστής είσαι και πόσο "αδίστακτος" όταν δεν γίνονται όλα όπως τα θέλεις εσύ.

Μάθε λοιπόν δημόσια φίλτατε ότι στο site που κοροϊδεύεις πάρα πολλά μέλη ζητούσαν επίμονα τον αποκλεισμό σου και θεωρούσαν πως είσαι το χαϊδεμένο παιδί αυτών που τώρα χλευάζεις. Οι οποίοι σε στήριξαν και σε υπερασπίστηκαν με το παραπάνω.

Κι όταν αποκλείστηκες μου δήλωσες πως δεν θα ξαναγυρίσεις γιατί "αρκετά σε εκμεταλλευτήκαμε", γιατί τότε γύρισες? Για να μοιράζεις όψιμες αρνητικές?

Πες στον κόσμο και στη διάλεξη σου περί προϊοντικής δημοκρατίας πως έτσι θέλεις να τα λές εσύ: "Το μαγαζί είναι μάπα αλλά (σου λένε) άμα δεν σου αρέσει στρίβε".

Η πραγματικότητα είναι πως το μαγαζί δεν δέχεται λειτουργεί και να προσαρμόζεται στα δικά σου γούστα (ποιος νομίζεις ότι είσαι?), υπάρχουν αρκετοί αξιόλογοι "θαμώνες" που τους αρέσει (και ξέρεις ότι ποσώς μας ενδιαφέρει εάν μείνουμε πέντε και φύγουν οι δέκα), αλλά βλέπεις με την πρεμούρα σου να είσαι διαρκώς στο επίκεντρο ενοχλείς, κάνεις πολύ θόρυβο. Και στο είπαν κατ' επανάληψη, αλλά εσύ τα δικά σου...

Έ, κάποτε σε πέταξαν έξω. Κι εσύ ξαναγύρισες (ενώ δήλωσες το αντίθετο). Αφού δεν το γουστάρεις, σε χαλάει, γιατί ξαναγύρισες, για να το βελτιώσεις ή για να "εκδικηθείς"? 

Πήγαινε τώρα να γράψεις κανένα ακόμα κείμενο (σάτιρα το λες εσύ) και να κοροϊδέψεις τον Νόβους γιατί είπε στους νέους να μη γίνουνε σαν εμένα κι εσένα. Έχει τηλεθέαση το ξεκατίνιασμα και το κουτσομπολιό Παύλο και τη γουστάρεις πολύ τη γαμημένη την τηλεθέαση.


23 Νοεμβρίου 2010 8:40 μ.μ

Δευτέρα 22 Νοεμβρίου 2010

Προϊοντική Δημοκρατία.

@ Φαντάσου ότι μπαίνεις σε ένα υποτίθεται καλό εστιατόριο και το φαγητό που σου φέρνουν γιά κάποιο λόγο είναι κατώτερο των περιστάσεων ή εν πάση περιπτώσει των προσδοκιών σου. Το λές λοιπόν διακριτικά στον σερβιτόρο, εκείνος ενημερώνει τον σεφ και έρχεται ο σέφ και σου λέει "αυτό είναι το φαγητό μας και άμα σ' αρέσει-άμα δε σ' αρέσει μη το φάς. Και φυσικά έχεις και τη δυνατότητα να μην ξαναπατήσεις".

- Φαντάσου ότι ζείς σε κάποιο Δήμο του οποίου τα πεζοδρόμια πχ. είναι σε άθλια κατάσταση. Και πάς στον Δήμαρχο να διαμαρτυρηθείς γιά να πάρεις την απάντηση, "αυτά είναι τα πεζοδρόμια του Δήμου μας και άμα δεν σ' αρέσουνε έχεις τη δυνατότητα να πας να μείνεις σε άλλο Δήμο.

- Φαντάσου να πάς να δείς μιά ταινία και οι συνθήκες προβολής να είναι με χίλια δυό τεχνικά προβλήματα και πηγαίνοντας να διαμαρτυρηθείς, να λάβεις την απάντηση "αυτός είναι ο κινηματογράφος μας-κι αν δεν γουστάρετε να μην ξανάρθετε". 

- Φαντάσου να είσαι ερωτευμένος με μιά γκόμενα και όταν της επισημάνεις κάτι που κάνει και σε εκνευρίζει, να πάρεις την απάντηση "εγώ αυτή είμαι και άμα σου γουστάρει-άμα δε σου γουστάρει σου δίνω το ελεύθερο και το δικαίωμα να πά να βρείς άλλη γκόμενα". 

- Φαντάσου να διαμαρτυρηθείς για την βρώμικη καμπίνα που σου δώσανε στο πλοίο και να πάρεις την απάντηση "έτσι είναι οι καμπίνες μας και αν δεν σας κάνουν να μην ξαναταξιδέψετε με την εταιρεία μας".

- Φαντάσου να διαμαρτυρηθείς σε ένα τηλεοπτικό σταθμό γιά την άθλια ποιότητα προγράμματος και να πάρεις την απάντηση "άμα δε σας αρέσει κύριε, έχετε τη δυνατότητα να αλλάξτε κανάλι". 

"Δικαίωμά μου" λοιπόν είναι "και μπορώ να επιλέξω" να μην ξαναπατήσω στο συγκεκριμένο εστιατόριο.

"Δικαίωμά μου" λοιπόν είναι "και μπορώ να επιλέξω" να μην εξακολουθήσω να ζώ στον συγκεκριμένο Δήμο.

"Δικαίωμά μου" λοιπόν είναι "και μπορώ να επιλέξω"  να μην ξαναεπισκεφτώ το συγκεκριμένο κινηματογράφο.

"Δικαίωμά μου" λοιπόν είναι "και μπορώ να επιλέξω"  να μην είμαι με την γκόμενα που αγαπώ.

"Δικαίωμά μου" λοιπόν είναι "και μπορώ να επιλέξω" να μην ξαναταξιδέψω με τη συγκεκριμένη εταιρεία.

"Δικαίωμά μου" λοιπόν είναι "και μπορώ να επιλέξω" να μην βλέπω "αυτό" το κανάλι. 

Και ξάφνου, η λέξη αποκλεισμός βαφτίζεται "δικαίωμα και δυνατότητα άλλης επιλογής". 

Και ξάφνου, οι λέξεις διαμαρτυρία, συζήτηση, προβληματισμός, βελτίωση συνθηκών και σχέσεων, δεν έχουν κανένα απολύτως περιεχόμενο, αφού τα πάντα έχουν να κάνουν μόνο με το "μαγαζί" που διαλέγεις να ...ψωνίσεις.

Και ξάφνου, από κεί που βρίσκεσαι να τρώς τα σκατά όλων, ξαφνικά εμφανίζεσαι και υπεύθυνος διότι "εσύ επέλεξες" τον συγκεκριμένο εστιατόριο να φάς ή δήμο να διαμείνεις ή γκόμενα να ζήσεις ή σινεμά να διασκεδάσεις ή καράβι να ταξιδέψεις ή τηλεοπτικό πρόγραμμα να παρακολουθήσεις. 

Και ξάφνου, η έννοια της ευθύνης του "λάθους", φεύγει από την μεριά αυτού που το παράγει και περνάει στην μεριά  αυτού που "επιλέγει" να το ...αγοράσει.

Δεν θα προλάβουμε να καταστραφούμε ούτε από την τρύπα του όζοντος ούτε από τις τρύπες της οικονομίας. Πρώτα θα καταστραφούμε από τις τρύπες που ανοίξανε στις λέξεις και στις έννοιες οι διάφορες αναλφάβητες πουτανίτσες. 

Στις αναλφάβητες αυτές πουτανίτσες, η απάντησή μας είναι πως "δεν μασάμε από τέτοιες πολιτικώς ορθές δηθενιές". 

Και γράμματα γνωρίζουμε ! (αναλφάβητες πουτανίτσες μου).

Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010

What's up, Doc ?


@ Σιγά βρε παιδάκι μου, εντάξει είπαμε, "τόπο στα νιάτα" αλλά με αυτό το άγχος σου γιά νέο τάργκετ γκρούπ σε λίγο θα φτάσεις να χτυπάς και τις πόρτες των παιδικών σταθμών. 

@ "Χαρωπά τα δυό μου χέρια τα χτυπώ" δεν σημαίνει χειροκροτώ. 

@ Μπάς και σούλειψε η "μιά ωραία πεταλούδα" ? Κάνε λίγο υπομονή, ο Φλεβάρης όπου νάναι σιμώνει.

@ Ή μήπως νομίζεις πως τα νιάτα που θέλουν να δημιουργήσουν έχουν ανάγκη από κάποιο πράσινο φώς ?

@ (Πολύ δε περισσότερο από κάποιο κόκκινο ?) 

@ Η γνήσια καλλιτεχνική δημιουργία αγαπητέ είναι σαν την πορδή. Όσα "εμπόδια" και αν βρεί, δεν μπορεί να την κρατήσει ο άλλος μέσα του.

@ Θα μου πείς τώρα βέβαια, μάζευε κι ας είν' και ρώγες. 

@ Νάχουμε να βυζαίνουμε.

@ (Επιβεβαίωση).

@ (Και κάποιοι άλλοι, όχι μόνο).

@ Εκτός των άλλων όμως, "τόπο στα νιάτα" δεν σημαίνει πρωτίστως πως "εγώ κάνω στην μπάντα" ?

@ Εκτός αν και κατά το γνωστό ανέκδοτο λέμε και καμμιά μαλακία να περάσει η ώρα.

@ Ή εκτός και αν ψαρεύουμε σε θολά νερά.

@ (Δηλαδή αν λαϊκίζουμε).

@ Τα "νιάτα" καλέ μου δεν μετριώνται με τα χρόνια. 

@ "Γέρασε" ποτέ ο στρατηγός Μακρυγιάννης ? 

@ "Γέρασε" ποτέ ο Θεοδωράκης ? 

@ "Νιάτα" είναι και η κάθε ατάλαντη Καλομοίρα.(όπως επίσης και η κάθε ατάλαντη κακομοίρα που όψιμα γλύφει). Τόπο και στην Καλομοίρα λοιπόν ?

@ (τόπο και στην "κακομοίρα" ?) 

@ Πάντως, αν όντως το εννοείς, περιμένουμε να δούμε "πράξεις". 

@ (Συγκεκριμένες).

@ Και όχι μόνο από σένα. 

@ Κατά τα άλλα μπορείς να συνεχίσεις να αντιδράς με άναρθρο λόγο και να αναζητάς ισοζύγια.

@ Και να υβρίζεις και τους αναγνώστες μιάς στήλης.

@ Άλλωστε και ο Ξέρξης μαστίγωνε τα κύματα.

@ Αλλά είδες τί έπαθε.

@ Πάντα η ιστορία ήταν πολύ καλύτερος σύμβουλος από την υστερία.

@ Και όταν αποφασίζετε να κάνετε "χιούμορ", ρωτάτε και κανένα που ξέρει.

@ (Πολύ "χαριτωμένο" το πέσιμο που κάνατε στον latol).

@ Το χιούμορ και η σάτιρα όμως έχουν κανόνες. Και μάλιστα πολύ αυστηρούς.

@ Δεν έχετε δεί ποτέ κινούμενα σχέδια ? Έχετε δεί ποτέ τον δυνατό να χτυπάει και να νικάει τον αδύναμο ? 

@ Χιούμορ δεν είναι δύο δυνατοί συντονιστές να πλακώνουν ένα αδύναμο μέλος. Αυτό είναι χοντροκοπιά. Και μόνο θλίψη προκαλεί αλλά και συμπόνοια προς τον αδύναμο πάσχοντα.

@ (Ειδικά σε ένα χώρο όπου πλέον περίτρανα έχει αποδειχθεί πως ο κάθε "ισχυρός αξιωματούχος" κάνει ό,τι του γουστάρει εις βάρος των άλλων. Και δεν λογοδοτεί πουθενά και ποτέ). 

@ Το χιούμορ και η σάτιρα λοιπόν, γίνεται μονάχα από τον "αδύναμο" προς τον "δυνατό" και ποτέ αντιστρόφως.

@ Γιατί το χιούμορ και η σάτιρα προϋποθέτουν την ανατροπή του φυσικώς αναμενόμενου.

@ Γιατί το χιούμορ και η σάτιρα απαιτούν όρχεις και ρίσκο.

@ Αλλά τί όρχεις χρειάζονται και ποιό ρίσκο παίρνεις όταν πλακώνεις κάποιον φορώντας τα γαλόνια της όποιας (έστω virtual) εξουσίας σου ? 

@ Άλλο κάνω χιούμορ και άλλο κάνω πλάκα. 

@ Το πρώτο είναι λειτούργημα, το δεύτερο ανοσιούργημα. (αλλά και μαλακία ταυτόχρονα).

@ Υγείαν έχω.

@ Το αυτό επιθυμώ και δι' υμάς !


Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010

Γιατί "δεν αγαπώ" την Φωτογραφία.

@  Η πρώτη μου επαφή με τη Φωτογραφία ήταν γύρω στα 15 μου, όταν το καλοκαίρι του 78 αγόρασα (1.200 δρχ) τους δύο τόμους του TIME-LIFE "Η Φωτογραφία και η Τεχνική της". Από την μέρα που πρωτοδιάβασα τα βιβλία αυτά, το ούτως ή άλλως πάντοτε πενιχρό χαρτζιλίκι μου αντί να γίνεται αντίτιμο γιά κάθε είδους εφηβική καλοπέραση, μονίμως πήγαινε σε κάποια φωτογραφική εταιρεία είτε αυτή πουλούσε μηχανές και φακούς είτε χαρτιά και χημικά είτε χίλιους δυό φωτογραφικούς διαόλους. 

Επί ενάμισυ περίπου χρόνο κοιμόμουν σε ένα δωμάτιο-μόνιμα στημένο σκοτεινό θάλαμο "αγκαλιά" με τους rodinal και τα υποσουλφίτ και είμαι σίγουρος πως μέχρι και σήμερα στο αίμα μου κάποια ίχνη θα βρίσκονται ακόμη από κείνη την ιδιότυπη συγκατοίκηση. 

Μετά από πάνω από εκατό (εκατό) τουλάχιστον αναγνώσεις των δύο αυτών μοναδικών μου φωτογραφικών βιβλίων, (μην νομίζετε πως κυκλοφορούσε και καμμιά φοβερή φωτογραφική βιβλιογραφία τότε στην Ελλάδα), όταν ένιωθα πως πλέον πνιγόμουν από την έλλειψη φωτογραφικής γνώσης, το φθινόπωρο της επόμενης  χρονιάς εγγράφηκα στην μοναδική τότε σχολή φωτογραφίας στην Ελλάδα, τον ΑΚΤΟ, με καθηγητές τον Αντρέα Σμαραγδή και τον Άλκη Ξανθάκη. Και από ότι θυμάμαι στα 16 μου, ήμουν ο πιό μικρός στην πενηνταμελή (και βάλε) τάξη. Τελειώνοντας την σχολή, συνειδητοποίησα πως τελικά δεν έμαθα τίποτε απολύτως σε αυτή ή τουλάχιστον δεν έμαθα τίποτε παραπάνω από αυτά που ήδη γνώριζα και εφάρμοζα πριν φοιτήσω. Περισσότερα ίσως είχα μάθει μόνος μου φωτογραφίζοντας και τυπώνοντας αλλά και "σκαλίζοντας" τα υπερπολύτιμα τότε προσπέκτους των εταιρειών, παρά από τη σχολή που το μόνο τελικά που μου προσέφερε ήταν η γνωριμία με κουλτουριάρες γκόμενες που τότε ήταν και πολύ της μόδας.  

Ένα μήνα πριν τελειώσω το Λύκειο (Μάη του 81), προσλήφθηκα "δοκιμαστικά (αμισθί) γιά ένα χρόνο" από το φωτοειδησεογραφικό πρακτορείο του επί 25 έτη Προέδρου της Ένωσης Φωτορεπόρτερ Ελλάδος, ενός βαθιά έντιμου ανθρώπου του Ζήση Αγγελόπουλου. Επειδή κάποιοι έκριναν έτσι, η "δοκιμαστική περίοδος του ενός χρόνου" (κάτι απόλυτα σύνηθες την εποχή εκείνη το να δουλεύεις δωδεκάωρα αμισθί γιά 1-2 χρόνια στο φωτορεπορτάζ), μειώθηκε κατά δέκα μήνες και έτσι λίγες μέρες μετά τα δέκατα έβδομα γενέθλιά μου βρέθηκα πλέον και μισθωτός φωτοειδησεογράφος. 'Εκτοτε, και με διακοπή 22 μηνών της στρατ. μου θητείας, και ως μέλος πλέον της Ένωσης Φωτοειδησεογράφων Ελλάδος και αργότερα και ως εκλεγμένο μέλος του Πειθαρχικού Συμβουλίου του, συνεργάστηκα σε καθημερινή βάση με όλες τις Αθηναϊκές εφημερίδες και περιοδικά, (πλήν των αθλητικών),  καθώς και με "Μακεδονία" και "Θεσσαλονίκη", υπηρετώντας το πολιτικό, αστυνομικό αλλά κυρίως ελεύθερο φωτορεπορτάζ. Εκτός από την ελεύθερη καθημερινή συνεργασία μου με τις εφημερίδες, βρέθηκα και μισθωτός στις "Ελεύθερος Τύπος", "Μεσημβρινή", "Η Πρώτη" και "Επικαιρότητα".Γενικά  κάποιοι είπαν ότι δεν τα κατάφερα κι' άσχημα. Μπορεί νάναι κι έτσι. 

Σε κάποια στιγμή όμως, όταν άρχισα να συνειδητοποιώ πως γιά να επιβιώσω στον συγκεκριμένο χώρο έπρεπε να αρχίσω να εκχωρώ και κομμάτια του εαυτού μου τα οποία ...δεν τα είχα γιά εκχώρηση, κυριολεκτικά τα βρόντηξα κι έφυγα. Ξέρασα τον χώρο που αγαπούσα και με ξέρασε κι αυτός. Εδώ και αρκετά χρόνια κάνω το ψώνιο μου κρατώντας με νύχια και με δόντια ένα φωτογραφείο και κάνω γάμους.Ναι γάμους! Μιά χαρά ! Στέρησα και στερώ πολλά από την οικογένειά μου γιά να δίνω πάντα το καλύτερο δυνατό στον πελάτη, χωρίς να δίνω δεκάρα γιά τον πελάτη,  και αυτό που κυρίως στέρησα ήταν η φυσική μου παρουσία. 

Την φωτογραφία δεν την "αγαπώ". Είναι η φύση μου η ίδια. Αλλά δεν είναι η μόνη "φύση" μου. Από τον πρώτο κι όλας καιρό που άρχισα να εργάζομαι στο χώρο, διαπίστωσα πως ήταν γεμάτο νταβατζήδες. Γεμάτο όμως. Κάθε λογής και κάθε μορφής. Άλλος λυμαινόταν τον αθλητικό χώρο, άλλος τον χώρο του πολιτικού φωτορεπορτάζ, άλλος "είχε δικό του κρεββάτι" στην Ασφάλεια, άλλος είχε αναπτύξει δημόσιες σχέσεις με τους ..."αναρχικούς", άλλος είχε τη Νέα Δημοκρατία, άλλος το ΠΑΣΟΚ, άλλος το ΚΚΕ εσωτ. και άλλος το ΚΚΕ. Και "άλλος" λυμαινόταν (με κάθε τρόπο) τον καλλιτεχνικό χώρο. Παντού φέουδα και βιλαέτια και τα πάντα κλειστά γιά όποιον ήταν στην "απέξω" και η δουλειά σου σε καμμία περίπτωση δεν αποτελούσε ικανό διαβατήριο γιά κάτι παραπάνω από ένα μεροκάματο, αν δεν ήσουν μέλος κάποιου κόμματος ή αν δεν έγλυφες κάποιον διευθυντή και δεν ρουφιάνευες τους συναδέλφους σου ή αν δεν γαμούσες κάποια διευθύντρια περιοδικού. Δέχτηκα πολλών ειδών "προσφορές" στα χρόνια αυτά.

Λυπάμαι αλλά δεν έκανα τίποτε από τα παραπάνω. Και αυτή λοιπόν είναι η δεύτερη "φύση" μου. Να μη γουστάρω να συμβιβάζομαι και να μην σκύβω το κεφάλι μου σε κάθε ντενεκέ. Και όχι γιατί τάχα είμαι μάγκας. (Οι μάγκες μας τελειώσανε). Αλλά γιατί απλά δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά. Έτσι έμαθα να ζώ. Γιατί κατάλαβα πως δεν έχει καμμιά αξία το να είσαι απλώς "καλός φωτογράφος" ή "καλός γιατρός" ή καλός ότιδήποτε, αν δεν μπορείς να δείς τα μούτρα σου στον καθρέφτη γιατί είσαι παλιοτόμαρο. Και αν η Ελλάδα έφτασε σε αυτά τα κάθε μορφής χάλια, είναι γιά το ότι δεν αντέχουμε να βλέπουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη. Και τα χάλια μας αυτά έγιναν πιά ένα με το χοντρό δέρμα μας, ρούχο θαρρείς κολλημμένο στη σάρκα μας, ένα ρούχο όμως που με τα χεράκια μας το φτιάξαμε, με χιλιάδες μέτρα χρυσού νήματος από μικρές και μεγάλες σιωπές, από μικρές και μεγάλες ανοχές.

Γιατί οι σιωπές και οι ανοχές μας ήταν που επέτρεψαν στους νταβατζήδες κάθε χώρου να είναι αυτοί που είναι, οι σιωπές και οι ανοχές μας ήταν αυτές που άνοιξαν τον δρόμο στους πλέον ατάλαντους και ανερμάτιστους να "περάσουν μπροστά",  είτε αυτοί είναι πολιτικοί είτε φωτογράφοι είτε ό,τιδήποτε, οι σιωπές και οι ανοχές μας είναι αυτές που οδήγησαν στην πλήρη απαξίωση οποιασδήποτε Αρχής αλλά και λογικής σε αυτόν τον τόπο. Αυτές λοιπόν οι σιωπές μας ευθύνονται γιά όλα, αυτές οι σιωπές που από παιδάκια μας μάθανε πως είναι "χρυσός". Τότε που μας λέγανε "εσύ παιδάκι μου θα βγάλεις το φίδι από την τρύπα? Κοίτα να κάνεις τη δουλίτσα σου και μη μιλάς μη σε βάλει στο μάτι, ο δάσκαλος, ο καθηγητής, ο λοχαγός, ο διευθυντής και σήμερα ο ...συντονιστής". Χα ! Ρε δε πάτε στο διάολο όλοι !

Ζητώ ειλικρινά συγγνώμη γιά την (στα καλά καθούμενα) παράθεση του άθλιου βιογραφικού μου, (το απολυτήριό του Λυκείου το πήρα με 13) αλλά ήμουν υποχρεωμένος να το κάνω, γιά να απαντήσω σε κάποιους που κάπως όψιμα έχουν ανακαλύψει και την Φωτογραφία αλλά και την "αποκλειστική" τους αγάπη γιά αυτήν (και με την πρώτη ευκαιρία την διαλαλούν δώθε κείθε ως πραμάτεια)  και εργολαβικά την έχουν θέσει υπό την "προστασία" τους.

Σε όλους αυτούς, το μόνο που έχω να απαντήσω είναι πως εγώ λοιπόν "δεν αγαπώ την φωτογραφία". Και ίσως επειδή "δεν την αγαπώ", ίσως γι' αυτό, δεν θα γενώ ποτέ και αγαπητικός της. 



Οι ειδήσεις σε τίτλους.

@  Με το νέο του βιβλίο με τον τίτλο "'Ακου Αλητάκο" ετοιμάζεται να δώσει απάντηση ο Κακός Λύκος στο Βίλχεμ και στο 4ο Ράιχ. Ο συγγραφέας θα προσπαθήσει να διερευνήσει τη σχέση μεταξύ μικροφαλλίας και εγκεφαλικής δυσκοιλιότητος και την επίδρασή τους πάνω στην πολιτιστική κατάντια της χώρας μας.

@ "Αυτή τη φορά μείνε εσύ πίσω και άσε να καθαρίσω εγώ", ακούστηκε να λέει ο ατάλαντος αρριβίστας, λίγο πριν ανοίξει το ξεχειλισμένο από σκατά φρεάτιο της ψυχής του και μας πάρει όλους η μπόχα.

@ Σε απόμερο παγκάκι της παρακμιακής λεωφόρου εθεάθησαν να φιλιούνται μέλη της Συντονιστικής, δίνοντας έτσι οριστικά τέλος στις φήμες που χρόνια τους θέλανε να αλληλομαχαιρώνονται πισώπλατα.

@ "Είμαστε όλοι μιά ενωμένη ομάδα" δήλωσε ο Πρόεδρος γιά να γελάσει από κάτω και το παρδαλό κατσίκι.

@ "Ιεχωβά" τον ανεβάζουνε - "κολλημένο" τον κατεβάζουνε (οι "φίλοι" του) και ήρθε η ώρα να πάρει το αίμα του πίσω. Καταβάλλει φιλότιμες προσπάθειες να κρύψει την ικανοποίησή του και εκείνο που  βασικά  τον κρατάει, είναι η ευγενής του καταγωγή καθώς και κάτι ασκήσεις διαλογισμού.

@ Μόλις τελειώσεις με τις ψήφους πάρε και τις γωνίες του είπανε, κι εκείνος επειδή από μυαλό δεν μπορείς να τον πείς και Νανόπουλο, πήρε τις γωνίες κι έφυγε ! (ακόμη τον περιμένουνε να γυρίσει και να φέρει τις γωνίες πίσω).

@ "Λέμε και καμμιά μαλακία να περνάει η ώρα" δήλωσε ο William Eggleston, σε αποκλειστική του συνέντευξη στον Κακό Λύκο.

@ Το νέο διαγωνισμό με τον σαφή τίτλο "Ξέρεις ποιός είμαι γώ ρε?" ανήγγειλε η (ενωμένη) ομάδα δια του κυνοβουλευτικού της εκπροσώπου", φροντίζοντας αυτή τη φορά να δώσει όλες τις απαιτούμενες διευκρινίσεις προκειμένου να μην υπάρξει η ελάχιστη αμφιβολία περί του "εγώ".

Μιά μικρή διακοπή γιά διαφημίσεις και σε λίγα λεπτά θα είμαστε και πάλι Ναζί.

Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010

Και πάλι καλά να λέμε...

@ Και πάλι καλά δηλαδή να λέμε που δεν έκλασε ο Eggleston γιά να καθόμαστε να αποκωδικοποιούμε την πορδή του.


Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010

Όταν οι αφορισμοί γίνονται ορισμοί.

@ Καμμία άλλη τέχνη δεν νομίζω να διακατέχεται αλλά και να κατατρέχεται από τόσα πολλά σύνδρομα όσα η Φωτογραφία. Καμμία άλλη τέχνη δεν είναι χρεωμένη με τόσα "δεν πρέπει". Και αυτό ίσως να σήμαινε πως απλά έχουμε να κάνουμε με μιά τέχνη πιό απαιτητική ή ας πούμε πιό ...ιδιότροπη και να μην κατέληγε ως πρόβλημα, αν αυτά τα "δεν πρέπει" της είχαν να κάνουν περισσότερο με το τί ήθελε η ίδια να είναι (ανά δημιουργό) και όχι με το τί δεν θα ήθελε προκειμένου να μην κινδυνεύει να θεωρηθεί ο πτωχοσυγγενής άλλων τεχνών. Και σήμερα, διακόσια χρόνια μετά την γέννησή της, δείχνει να ψάχνει ακόμη την ταυτότητά της και όχι τόσο μέσα από κάποια θέση αλλά κυρίως μέσα από μιά αέναη και διαδοχική άρνηση θέσεων. 

Οι παραπάνω σκέψεις δεν αποτελούν σε καμμία περίπτωση κάποια ...μομφή αλλά απλές διαπιστώσεις και μάλλον αναγκαστικά προκύπτουσες μετά από συνεχείς και άλλο τόσο ...προφανείς αυτοεγκλωβισμούς που σαν τείχη κάθε τόσο ορθώνονται μπροστά μας. 

Θα βρείς λοιπόν χιλιάδες περισσότερο ή λιγότερο μυημένους στην Φωτογραφία να σου πούν τι "δεν πρέπει" και τι "δεν είναι σωστό", αλλά δεν θα βρείς κανένα να σου πεί τί ...πρέπει και τί είναι σωστό. Και κάτι τέτοιο τελικά δείχνει απόλυτα λογικό, αφού η κριτική σκέψη στην ουσία δεν είναι τίποτε άλλο από συγκριτική σκέψη και μιά συγκριτική σκέψη αναζητά στιβαρές αρχές ως αναφορές ως θετικές προτάσεις και όχι ως στείρες αρνήσεις. Και στην φωτογραφία, παρά το ότι το έργο το οποίο έχει παραχθεί από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα μέχρι και σήμερα δείχνει σημαντικότατο όσον αφορά την συλλειτουργία του με τον κόσμο, εκ των πραγμάτων προκύπτει πως η σημαντικότητά του αυτή δεν ήταν τελικά αρκετή ώστε να δώσει σαφή περιγράμματα γιά την πραγματική τελικά θέση της φωτογραφίας μέσα σε αυτόν. Ίσως γιατί, ποτέ στην πραγματικότητα δεν κατάφερε να ξεπεράσει το ότι γεννήθηκε και μεγάλωσε κάτω από την βαριά σκιά της ζωγραφικής και όταν πολύ αργότερα συνειδητοποίησε την μοναδική της ικανότητα γιά κοινωνική τεκμηρίωση, ήταν πλέον τραγικά αργά γιά την ίδια, αφού είχε ήδη ενσωματώσει αρκετά συμπλέγματα και "όφειλε" πάντα να μπορεί να αποδεικνύει πως δύναται και η ίδια να υπηρετήσει θαυμάσια τις ίδιες ευρύτατα παραδεδεγμένες αξίες της μεγάλης της (ετεροθαλούς) αδελφής. Κάπου εκεί άρχισε να επεισέρχεται η "ανάγκη" γιά καλλιτεχνικές της ή και λόγιες διατυπώσεις, όχι σαν φυσικές δικές της ανάγκες τόσο να είναι αλλά περισσότερο ως σύνδρομο του να μην είναι

Βέβαια, όλα αυτά θα μπορούσαν να μην έχουν καμμία αξία ως παρατηρήσεις αφού κάθε τί διαμορφώνεται μέσα από ένα ιστορικό πλαίσιο στο οποίο η έννοια της τυχαιότητας έχει κυρίαρχο ρόλο. Ίσως όμως να μην είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα με την φωτογραφία. Η ειδοποιός της διαφορά με τις άλλες (φαινομενικά) αδελφές της τέχνες είναι το ίδιο το μέσον της και πιό συγκεκριμένα ένα του χαρακτηριστικό : η τιμή κτήσης του. 

Η φωτογραφική μηχανή ανέκαθεν ήταν ένα πανάκριβο αντικείμενο κτήσης και ακόμη και μέχρι την δεκαετία του 60-70, λίγα ήταν τα χέρια που θα μπορούσαν να κρατήσουν μία. Δεν νομίζω πως σήμερα υπάρχει κάποιος άνω των 40 ετών που δεν έχει ακούσει την φράση "μου έφερε τη μηχανή ένας θείος μου ναυτικός". Ήταν ένα σχεδόν εξωτικό προϊόν και δεν αναφέρομαι σε καμμία περίπτωση μόνο στα ελληνικά (και ούτως ή άλλως πάντα) τραγικά οικονομικά δεδομένα. 

Η φωτογραφική μηχανή δεν ήταν ούτε ένας τζουράς που έφτιαχνε κάποιος μάστορας στην Χώρα της  Μυτιλήνης που θα μπορούσε σχετικά εύκολα να αγοράσει κάποιος γιά να υπηρετήσει τη μουσική ούτε και ένα μολύβι ευτελούς αξίας που θα μπορούσε να αγοράσει και ο τελευταίος κλοσσάρ του Παρισιού γιά να υπηρετήσει την λογοτεχνία. 

 Πέραν όμως αυτών, η ίδια η τεχνική της Φωτογραφίας, έκανε τον φωτογράφο στα μάτια του κόσμου και μύστη και μάγο και ταχυδακτυλουργό αφού, γιά να περάσει την ζωή μας στην (ακατανόητη) αιωνιότητα, άλλοτε έπρεπε να κρυφτεί πίσω από ένα μαύρο πανί μιάς θηριώδους και μυθικής κατασκευής και άλλοτε μέσα σε ένα θεοσκότεινο δωμάτιο. Και από αυτή την άποψη λοιπόν, πάντα ο φωτογράφος στα μάτια του πολύ κόσμου φάνταζε σαν ένας "αλλιώτικος" άνθρωπος.

Κάτι λοιπόν το ότι γιά να ασχοληθεί ανέκαθεν κάποιος σοβαρά με την φωτογραφία έπρεπε στην χειρότερη περίπτωση να έχει λυμένα τα καθημερινά του προβλήματα, (γιά να μην πώ να είναι ...ευπατρίδης), κάτι το σχεδόν μυστηριακό της ίδιας της τεχνικής της, η σχέση της φωτογραφίας με το "λαό" δεν δομήθηκε εξ αρχής πάνω σε μιά βάση ζωντανής αλληλεπίδρασης, δεν ήταν μία σχέση "ίσου προς ίσον" αλλά μάλλον μιά σχέση ας πούμε ..."ευγενούς άνωθεν επιβολής".  Και ίσως δεν θα ήταν καθόλου ακρότητα αν παρατηρούσαμε πως ενώ σε όλο τον κόσμο υπάρχουν οι όροι της δημοτικής και λαϊκής μουσικής, ποίησης ή και ζωγραφικής, δεν θα συναντήσουμε αντίστοιχα ισοδύναμους στην σφαίρα της φωτογραφίας. 

Έτσι, ο δημιουργός, αφ' ενός μεν στην ουσία πλήρως αποκομμένος από το κοινωνικό γίγνεσθαι (ακόμη και όταν το φωτογραφίζει) και αφ' ετέρου απαλλαγμένος από υποχρεώσεις συνδιαλλαγής με το κοινό (του), (φρόντισε μιά χαρά η "ιστορία" γι' αυτό), δεν λειτουργεί απλώς  μονοσήμαντα αλλά  συχνότατα και ερήμην του παθητικού εταίρου του, σοφά εξαιρουμένων όμως των περιπτώσεων εκείνων που ως εντολοδόχος εργολάβος παράγει καλλιτεχνική φωτογραφία-εργαλείο πολιτικής προπαγάνδας και κάθε είδους κοινωνικής χειραγώγησης. 

Όλη αυτή όμως η ιστορική (?) συγκυρία, μοιραία δεν ήταν και χωρίς το αντίστοιχο αποτέλεσμα. Δείχνει να έχει λειτουργήσει καταλυτικά τόσο στην κοινή συνείδηση, (ναι Λουδοβίκο μου, υπάρχει κοινή συνείδηση περί της φωτογραφίας όπως υπάρχει κοινή συνείδηση και περί του χεσίματος), περί του τί "δικαιούται είναι/οφείλει είναι/δύναται είναι", όσο και στην αμηχανία της ίδιας της Φωτογραφίας κάθε φορά που αγχωμένη προσπαθεί, να προσδιορίσει τον εαυτό της, αφού αυτά τα δύο βρίσκονται σε μιά διαρκή δυσαρμονία αλλά και σε μιά κωμικοτραγική και αλληλοτροφοδοτούμενη διαμάχη. Μιά διαμάχη γιά την οποία όλοι έχουν επιχειρήματα, όλοι έχουν απαντήσεις, αλλά απαντήσεις σε ερωτήματα που ουδείς ποτέ έθεσε πλην αυτών που ως άλλοι σοβαρογραβατωμένοι συμβολαιογράφοι διαχειρίζονται τα κληρονομικά της. 

Γιατί η Τέχνη δεν είναι απλώς θεία. Είναι και η θεία που μπορούμε να κληρονομήσουμε. Αρκεί να έχουμε φροντίσει εγκαίρως ώστε να απομείνουμε "εμείς" οι μοναδικοί γνήσιοι συγγενείς της. Και αυτό μπορεί να γίνει με πολλούς τρόπους. Άλλους λιγότερο και άλλους περισσότερο ...προφανείς. 

Τρίτη 16 Νοεμβρίου 2010

Είμαι σε πόλεμο με το ευτελές.



@ Ποιά Λένω Μπότσαρη μου λές και ποιές Σουλιωτοπούλες... Εκείνες κάναν πόλεμο "με νύφες και μ΄εγγόνια" και σιγά τ' αυγά δηλαδή... Οι δικοί μας ζαλώθηκαν ξαφνικά ολόκληρο Eggleston και έτσι στο τελείως ξεκούδουνο ξεκίνησαν λέει πόλεμο με το προφανές ! Κάτι σα φωτογραφική τζιχάντ δηλαδή ένα πράμα ! Τελικά είναι πώς θα του τη βαρέσει του καθενός. Άλλος κυνηγάει μακροζουζουνάκια, άλλος το σκαθάρι που τρώει τους φοίνικες και άλλος είναι λέει σε πόλεμο με το προφανές !

Σιγά μαντάμ, και γω είμαι σε πόλεμο με την πεθερά μου είκοσι χρόνια αλλά δεν το κάνω και θέμα. Εκτός και αν "ανοίγεις πόλεμο" μπάς και πέσει καμμιά ντουφεκιά και σκεπάσει το μαγευτικό ήχο της παντόφλας που σούρνεται εδώ και καιρό στο Dpgr, και του ροχαλητού που πλέον ξυπνάει ακόμη και Συντονιστή με δέκα χρόνια ένσημα. (αυτό δηλαδή δεν είναι και απολύτως σίγουρο).

Και τί σου φταίει δηλαδή εδώ που τα λέμε και το καημένο το προφανές που στα καλά καθούμενα κι εκεί που κάθεται και βλέπει σε έκτη επανάληψη τα φιλαράκια και τη φωτογραφία της εβδομάδος, (ενίοτε και τα δύο ταυτόχρονα),  πάς εσύ και του κηρύσσεις τον πόλεμο ? Και άντε του τον κηρύσσεις σου λέω εγώ. Με ποιό κάζους μπέλι παρακαλώ ? Είναι κάζους μπέλι η βαρεμάρα και η νύστα ? Και μιά και μίλησα γιά νύστα, όσοι πάσχετε από αϋπνίες ξεχάστε και προζάκ και στεντόν και προβατάκια, η λύση είναι τζάμπα και λέγεται Dpgr. Ξεκινάτε με μιά μικρή δόση γκαλλερί, περνάτε στο φόρουμ και μέχρι να φτάσετε στο σχολιασμό, τα βλέφαρά σας θα έχουν γίνει πιό βαριά και από μαγκιά συντονιστού με προϋπηρεσία στη Stazi. Στάζει και μπάζει από παντού σύντροφοι  το Υπουργείο Φωτογραφίας και ένας-ένας λέμε να παίρνουμε οριστικό πόδι και επειδή τα πόδια άρχισαν να γίνονται πάρα πολλά ανοίχτηκε και σχετικό νήμα, ίσως το πιό χρήσιμο τελικά νήμα που έχει ανοιχτεί εδώ και πολύ καιρό μέσα στο ευαγές ίδρυμα.

Βέβαια το παπουτσόνημα εξαφανίστηκε σε χρόνο μηδέν, αλλά επειδή εμείς κάνουμε ρεπορτάζ-δεν κλάνουμε, σας το παρουσιάζουμε αποκλειστικά και σε πρώτη διαγαλαξιακή μετάδοση. Και το εξαφανίσανε διότι, εκτός από ανυπόληπτους μας θένε και ανυπόδητους, σκεπτόμενοι το αφελές "πού θα πάνε οι γιούφτοι ξυπόλητοι στ' αγκάθια ? " Πουθενά δε θα πάμε ρε πανταχόθεν ατάλαντοι,  σπίτι μας θα κάτσουμε και θα βλέπουμε τους μαζού εν δε ζού  και το σεξ εν δε σίτυ και τη Ντόρα τη μικρή εξερευνήτρια (που ειρήσθω εν παρόδω μόλις έκανε καινούργιο κόμμα), κι εσείς ρε να μείνετε ιδανικοί κι ανάξιοι συντονιστές και άνευ χαρτοφυλακίου και να αναρωτιέστε γιά την σιγή των μελών-αμνών άμα και ιχθύων, τους οποίους από τούδε και στο εξής θα κυνηγάτε με την απόχη.

Αλλά τό μόνο που θα πιάνετε πιά με την απόχη σας, θα είναι η αποχή μας.
Είμαι σε πόλεμο με το ευτελές !

Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2010

Η κακή νοικοκυρά φέρνει σπίτι τον παρά.

@ Αν μούλεγε κάποιος πως η ιδανική γυναίκα είναι αυτή που δεν ξέρει να μαγειρεύει τίποτε εκτός από αυγά τηγανιτά, που είναι ανοικοκύρευτη και αφήνει τα τεντζερέδια άπλυτα πάνω στο τραπέζι, που έχει τσακωθεί με το ξυραφάκι της και που δεν έχει να βάλει βρακί στον κώλο της, δεν θα το πίστευα - σε τί να σας ορκιστώ, αν σας λέω ψέματα να μην σώσω να ξαναδώ τον Κακλαμάνη δήμαρχο.

Κι' όμως, αυτή είναι η γυναίκα που μπορεί να φέρει τα λεφτά στο σπίτι και όχι εσύ που σαν υστερικιά όλη τη μέρα μου είσαι με τα tide και τα ξεσκονόπανα στα χέρια. Πάρτο χαμπάρι βρε ζώον και με τα χέρια δεν καταφέρνεις σήμερις τίποτα, ό,τι κάνεις με τα πόδια πρέπει να το κάνεις και μάλιστα με τα πόδια ορθάνοιχτα. Κοίτα τώρα ανεπρόκοπη πώς χάσαμε τις 3.000 λίρες, μόνο και μόνο επειδή εσύ δε γουστάρεις να βλέπεις τα πιάτα στο νεροχύτη να γίνονται στίβα.

Μας το έφαγε το έπαθλο ο Panayoτάκης αγάπη μου-μας το έφαγε με ένα κωλοσαγανάκι που δεν ήταν καν αντικολλητικό, κι ανάθεμα την ώρα που σου πήρα την πανάκριβη σειρά της Fissler και εκείνα τα τιγρέ Victoria Secret κυλοτάκια γιά να ζηλεύουν οι φίλες σου που ψωνίζουν βρακιά από τα κινέζικα.

Και μη σε ξαναδώ να πλησιάζεις το νεροχύτη γιατί θα σου κόψω τα πόδια ! Ή μάλλον τα χέρια. Τα πόδια σου χρειάζονται. (Γιά να έχεις τρόπο να φύγεις όταν καταλάβεις πως σε πούλησα).

Ο μίστερ γκαγκά και η Lady Gaga.

@ Συντονιστής ο οποίος έχει το μοναδικό χάρισμα να γίνεται αντιπαθής ακόμη και όταν σου ανακοινώνει πως κέρδισες το Lotto, ζηλώσας την δόξα της συνεπωνύμου του (και αυτόχειρος) συγγραφέως, αναρωτιέται γιά το πώς ο Κακός Λύκος μαθαίνει τα μυστικά του εσωτερικού βάλτου. Καλέ σιγά... Ποιά μυστικά ? Ουδέν κρυπτόν και ο κόσμος τόχει τούμπανο και δρυός πεσούσης κλπ... Δεν χρειάζεται άλλωστε κανείς να σου πεί ό,τιδήποτε. Αρκεί να μάθετε μεγαλειότατε να διαβάζετε τα σημεία. (και τα τέρατα ταυτοχρόνως). Και από την άλλη μεριά, τί "μυστικά" μπορεί να θέλει να διαφυλάξει ένας ιστότοπος όταν η λειτουργία του είναι διάφανος, ευνομούμενος αλλά και εύρυθμος ?

Άντε λοιπόν αγαπητέ άραξον, γιατί ο Γιόννεκ φωτογράφισε και εξέθεσε καντίνες, να μην αρχίσω τώρα και γω να φωτογραφίζω και να εκθέτω κατίνες. Έχουμε και σοβαρότερα πράγματα να ασχολούμαστε σε αυτή τη ζήση. (τί να κάνει αυτή η ψυχή αλήθεια ?) Όπως παραδείγματος χάριν το νέο βιβλίο που κυκλοφορεί από αύριο γιά την Lady Gaga από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Μην το χάσετε έχει μοναδικές και ανέκδοτες φωτογραφίες και όχι μόνο δικές της.



Πέμπτη 11 Νοεμβρίου 2010

Η φανερή γοητεία της ευκολίας. (Μέρος 3ο)

@ Ενώ σε καμμία περίπτωση, βλέποντας κάποιον να κουβαλάει ένα καρπούζι, δεν θα μπορούσες να οδηγηθείς στο συμπέρασμα πως είναι και αγρότης ή βλέποντάς τον να κρατάει να κρατάει ένα μολύβι πως είναι και συγγραφέας, εν τούτοις, αρκεί κάποιος να κρατάει μιά φωτογραφική μηχανή γιά να θεωρηθεί (σχεδόν ασυναίσθητα) φωτογράφος. Και μάλιστα, όσο πιό καλό το ...καρπούζι τόσο πιό καλός και ο φωτογράφος. Δεν θα επαναλάβω τα χιλιοειπωμένα περί ευκολίας του μέσου κλπ διότι αυτή είναι η μία παράμετρος. Η άλλη παράμετρος είναι η ευκολία της πιστοποίησης. Και γιά την ακρίβεια, η πλήρης έλλειψη ανάγκης γιά την ύπαρξη οποιασδήποτε ουσιαστικής πιστοποίησης. Διότι σε ένα κράτος με τόσο βαθιά πολιτική διαφθορά, με τόσο διαβρωμένους όλους τους μηχανισμούς του, με απολύτως απαξιωμένα και διαλυμένα τα Πανεπιστημιακά του ιδρύματα και με τόσο διάτρητη Δικαιοσύνη, δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να αναζητήσει κάποιος οποιαδήποτε σταθερά ως σημείο ελάχιστης αναφοράς γιά ό,τιδήποτε.

Μπορείς κάλλιστα να χειρουργείς (δύο χρόνια) σε πολύ μεγάλο Δημόσιο (ή ιδιωτικό επίσης πολύ μεγάλο) Νοσοκομείο της Aττικής χωρίς καν να έχεις τελειώσει την ιατρική*, μπορείς μιά χαρά να είσαι καθηγητής κολύμβησης χωρίς να γνωρίζεις κολύμπι*, μπορείς θαυμάσια να είσαι καθηγητής αντισφαίρισης χωρίς να έχεις παίξει ποτέ σου τέννις*, μπορείς χωρίς κανένα πρόβλημα να είσαι και Δάσκαλος με πτυχία και διδακτορικά και να μπαίνεις να κάνεις μάθημα χωρίς να σε έχει ελέγξει ποτέ κανείς αν έχεις βαριά ψυχοπαθολογικά προβλήματα ή αν είσαι παιδεραστής ή αν κάνεις χρήση ναρκωτικών.(ή έστω αν μπορείς να επικοινωνήσεις στοιχειωδώς με τον διπλανό σου). Μπορείς ακόμη εξαιρετικά εύκολα να αποκτήσεις δίπλωμα οδήγησης χωρίς να έχεις ιδέα από οδήγηση, (η ταρίφα μέχρι πρότινος ήταν στα 250 € - μιά γνωστή μου που το πήρε την προηγούμενη εβδομάδα με ενημέρωσε πως ανέβηκε στα 300), μπορείς επίσης να βάλεις και ένα ράσο και να χριστείς και αρχιεπίσκοπος της Εκκλησίας που θα εσύ θα ιδρύσεις ! (προσοχή : δεν πρόκειται γιά ευφυολόγημα-ρωτήστε ένα δικηγόρο και θα σας πεί πόσο εύκολο είναι να γίνετε και σείς Αρχιεπίσκοπος).

Αφού λοιπόν είναι τόσο εύκολο να γίνεις στην Ελλάδα ό,τιδήποτε, μέχρι και Αρχιεπίσκοπος, γιατί νά μην είναι άλλο τόσο εύκολο να κάνεις και ένα "Διαγωνισμό Φωτογραφίας" ? (και ..."Πανελλήνιο" πάντα εννοείται γιά να μην ξεχνιόμαστε).

Μαζευόμαστε στην αρχή κανά-δυό (ο τρίτος φέρνει πάντα χωρισμό), παραεργάτες της Φωτογραφίας, κωδικοποιούμε στοιχειωδώς (αυτό δεν είναι και απαραίτητο δηλαδή), την ημιμάθειά μας, την γαρνίρουμε με μπόλικο εγώ (και το χέρι πάντα μέσα από το γιλέκο-Ναπολέων style),  και την σερβίρουμε ζεστή σε αθώα θύματα που έχουν μιά ιδιαίτερη αγάπη και ενδιαφέρον γιά το συγκεκριμένο αντικείμενο. Αλλά δεν είναι ανάγκη να είμαστε και παραεργάτες της Φωτογραφίας, μπορεί να είμαστε και γραφίστες, μπασίστες,  πιανίστες ή και στούντιο που τώρα που σφίξαν οι κώλοι της αγοράς και έχουμε να φορτώσουμε κάρτα στην μηχανή μας 5-6 μήνες, ευκαιρία να κάνουμε καμμιά αρπαχτή μπάς και πληρώσουμε το ΤΕΒΕ. Ή μπορεί και νάμαστε και μαγαζάκια της επαρχίας που προσπαθούμε να αναθερμάνουμε την τοπική αγορά με καλλιτεχνικοφανείς ενέσεις. Μπορεί επίσης να είμαστε και η Δημοτική Αρχή της Άνω Αχλαδιάς που στα πλαίσια των πολιτιστικών της εκδηλώσεων, την μιά βδομάδα την αφιερώνει στην Στέλλα Μπεζεντάκου και την επόμενη στην Φωτογραφία. Αλλά μπορεί να είμαστε και μεγαλοεισαγωγείς (ή και καραγωγείς-δεν έχει και μεγάλη διαφορά), και να οργανώνουμε και "μαθήματα" Φωτογραφίας αλλά και διαγωνισμούς.(ενίοτε και με κλήρωση). Το ζήτημα δεν είναι τό τί οργανώνουμε. Το ζήτημα είναι νταβαντούρι να γίνεται να μη μας ξεχνάει η αγορά.

Αφού λοιπόν με κάποιο τρόπο έχουμε διασφαλίσει έστω στοιχειωδώς το πρόσωπό μας προς τα έξω, εκεί πάνω στο τσακίρ κέφι, ρίχνουμε και ένα "διαγωνισμό φωτογραφίας". Το θέμα μπορεί να είναι οποιοδήποτε, (έτσι κι αλλιώς μήπως υπάρχει και καμμία βαθύτερη φωτογραφική στόχευση ή κάποιο παιδευτικό διακύβευμα ?) αλλά μπορεί και ...να μην είναι και κανένα ! Ναι, κανένα ! Πρόσφατα διοργανώθηκε διαγωνισμός με "ελεύθερο" λέει θέμα. Δηλαδή μιά φωτογραφία δρόμου θα κληθεί να συγκριθεί με μιά φωτογραφία πορτραίτου και μιά φωτογραφία τοπίου με μιά άλλη still life. (Ό,τι καταλαβαίνει ο καθένας).

Και αφού επιλέξουμε το "θέμα", βρίσκουμε και πέντε χορηγούς οι οποίοι να μπορούν να αθλοθετήσουν έπαθλα, κατά προτίμηση συναφή με το άθλημα, αλλά και αν δεν βρούμε και συναφή δεν υπάρχει πρόβλημα, μπορούμε να προσφέρουμε και ένα τριήμερο στην εξωτική Λούτσα ή δέκα κιλά παϊδάκια αν ο χορηγός μας είναι ο κρεοπώλης της πλατείας.  Επίσης μπορούμε να κάνουμε και κάτι πολύ καλύτερο απ' όλα αυτά. Να βάλουμε ως έπαθλο μιά Nikon γιά τον τρίτο, τρείς ...λάικες γιά τον δεύτερο και της Παναγιάς τα μάτια γιά τον πρώτο και μόλις ο διαγωνισμός τελειώσει να μην δώσουμε τίποτε από όλα αυτά. ("οι χορηγοί την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια") Μήπως πρόκειται να μας κυνηγήσει δικαστικά και κανένας ? Αστεία πράγματα... Καλή διάθεση βρε να υπάρχει και από λύσεις... όσες θέλουμε...

Και φυσικά χρειαζόμαστε και μιά κριτική επιτροπή. Ή και μιά ...κρητική επιτροπή αν ο "Πανελλήνιός" μας διαγωνισμός εδρεύει ας πούμε στην Κρήτη. ΄Ωστε να δύναται δηλαδή, παρά το ...πανελλήνιον του πράγματος, να "μεριμνήσει", ώστε ο πρώτος νικητής να λέγεται Παπαδομιχαλάκης, ο δεύτερος Σηφακάκης και ο τρίτος Λινοξυλάκης. (πού τον θυμήθηκα τώρα αυτόν...) Διότι ως γνωστόν, η Κρήτη δεν βγάζει μόνο το πιό καλό λάδι αλλά και τους πιό καλούς φωτογράφους. Και μην πάει ο νούς σας στο κακό, απλώς "τυχαίνει" οι νικητές των Κρητικών Πανελληνίων Διαγωνισμών να τελειώνουν σε άκης, των Πατρινών σε όπουλος και των Θεσσαλονικέων σε ίδης. Επίσης μπορεί να μην κερδίσεις μόνο την πρώτη θέση, μπορείς στον ίδιο "διαγωνισμό" να κερδίσεις και την τρίτη, ναι γίνεται ΚΑΙ αυτό ! (και με αηδείς φωτογραφίες μάλιστα !)

Η "κριτική επιτροπή" λοιπόν, αφού επιλέξει τις τρείς "καλύτερες" γιά ισάριθμους εμετούς, σε μιά αναμνηστική πλάκα, μιά πλάκα σαν τον ίδιο το διαγωνισμό, αναφέρει και τους "διακριθέντες" ή ακόμη χειρότερα και όλους όσους έλαβαν μέρος, κάτι σαν προσκλητήριο νεκρών, γιά να μην μένει κανένας πελάτης δυσαρεστημένος και αμνημόνευτος.

Και έτσι πορεύεται η Φωτογραφία σε αυτή τη χώρα όπως άλλωστε και ό,τιδήποτε άλλο πνευματικό. Με αγράμματους αεριτζήδες να κονομάνε, με (θνήσκοντες) εμποράκους να αγοράζουν τις στερνές τους ελπίδες γιά επαγγελματική επιβίωση και με  και επηρμένους ημιμαθείς να ταΐζουν το ήδη υπερτροφικό εγώ τους . Ένας εσμός από παρακμιακές φιγούρες που χορεύουν πίσω από το άσπρο σεντόνι του πολιτιστικού μας καραγκιόζ-μπερντέ, ένα άσπρο σεντόνι που μόλις τελειώσει το πανηγύρι θα γίνει το σάβανο που θα σκεπάσει το τουμπανιασμένο πτώμα της Φωτογραφίας.

"Μα καλά..." θα αναρωτηθεί κάποιος, "δηλαδή δεν έχει υπάρξει ποτέ κανένας συνολικά σοβαρός Διαγωνισμός Φωτογραφίας στην Ελλάδα ? " Ναι, είχε υπάρξει ένας : Αυτός του οποίου η κριτική επιτροπή, μη έχοντας κανένα περίεργο "ομφάλιο λώρο" με οποιονδήποτε και συναισθανόμενη ότι ένα αποτέλεσμα διαγωνισμού Φωτογραφίας πρωτίστως έχει εκπαιδευτικό χαρακτήρα, αντί να ανακοινώσει όπως όλοι περίμεναν τους νικητές, δήλωσε πως ματαιώνει τον διαγωνισμό λόγω του τραγικά χαμηλού επιπέδου των συμμετοχών του. Πότε έγινε αυτός ο διαγωνισμός ? Ποτέ ! Και το χειρότερο ? Δεν ήταν καν ..."Πανελλήνιος" !

*Δεν πρόκειται γιά λεκτικά σχήματα αλλά γιά πραγματικά γεγονότα.