Παρασκευή 22 Οκτωβρίου 2010

Δροσοπούλου και Ιθάκης γωνία.

@ Και εκεί που καθόμαστε και πίναμε τον καφέ μας, ξαφνικά, ο ερασιτέχνης φωτογράφος φίλος μου, κοίταξε το ρολόι του αγχωμένος, παράτησε το φλυτζάνι του και πετάχτηκε από την καρέκλα λέγοντάς μου σχεδόν ...έντρομος, πως "είχε να πάει να φωτογραφίσει και ήδη είχε αργήσει". Έχοντας συνδέσει μέσα μου την φράση "έχω να πάω να φωτογραφίσω" με κάποια επαγγελματική υποχρέωση,  τον ρώτησα τί είδους φωτογραφική δουλειά ήταν αυτή. Μου απάντησε πως δεν πρόκειται γιά κάποια δουλειά, απλώς, είχε  καθιερώσει τουλάχιστον 2-3 ώρες κάθε μέρα να βγαίνει και να φωτογραφίζει. Ξέρεις, μου λέει, "το κάνω καιρό αυτό και βλέπω μεγάλη βελτίωση στον εαυτό μου".

Δύσκολα να διαφωνήσει κάποιος μαζί του και είναι σίγουρο πως όσο περισσότερο προπονείται ο αθλητής τόσο πιό έτοιμος είναι γιά τον αγώνα, όσο περισσότερο μελετάει ο πιανίστας τόσο περισσότερο δεξιοτέχνης γίνεται και όσο πιό πολλά κεφάλια κουρεύει ο κάλφας, τόσο πιό καλός μπαρμπέρης θα γίνει.

Και αν έλθουμε και στα καθ' ημάς, τα φωτογραφικά, θα δούμε ότι όντως, κάτι ανάλογο ισχύει και εδώ. Αν πχ. επί οκτώ μήνες ανεβοκατεβαίνω καθημερινά και επί δίωρο-τρίωρο τα σοκάκια της Κυψέλης, πράγματι θα ξέρω πιά πως Δροσοπούλου και Ιθάκης γωνία στις 15.38 ακριβώς και με 400 ASA στην μηχανή μου, θέλω ταχύτητα 500 και διάφραγμα 5.6. Και ξέρω επίσης πολύ καλά σε ποιό από τα τελάρα του κυρ-Παντελή του μανάβη θα πέσει η σκιά ενός (ιδιότυπου κατά προτίμηση) περαστικού που έχει ύψος 1.79 Ίσως να ξέρω μάλιστα και σε ποιά κατηγορία του dpgr θα ανεβάσω και την φωτογραφία.(και μάλιστα πολύ πρίν ακόμη τη βγάλω).

Και θα τη βγάλω (την πουτάνα) την φωτογραφία και πολύ πιθανόν να βγάλω και πάρα πολλές καλές (πουτάνες) φωτογραφίες και όπως είπε πολύ εύστοχα και ποιητικά ο maneοwar στο blog του "Περί ζωής και φωτογραφίας" και στο κείμενό του Στύση Ποιοτική, "...Θέλω μια μέρα να γίνω UPI CR3, E.FIAP/s, PSA CP**, PSSA MP** και Ε.FIAP/Gold και θα  σας γαμάω όλους...) 


Αλλά τι σχέση έχει αλήθεια μιά τέτοια διαδικασία παραγωγής (έστω καλλιτεχνικών με "κλειστούς" όρους) έργων με τη γέννηση ΕΝΟΣ αληθινού καλλιτεχνικού δημιουργήματος ? Αν το αληθινό ήταν αποτέλεσμα κάποιων μηχανιστικώς επαναλαμβανόμενων ενεργειών, κάποιας δηλαδή ...εξάσκησης, τότε ο καλύτερος φωτογράφος θα ήταν αυτός με τα περισσότερα καρέ στο ...βιογραφικό του. Είναι όμως έτσι ? (Μπορεί κάποιοι εξαιρετικοί δημιουργοί να είναι και παραγωγικότατοι όμως αυτό, όχι μόνο δεν μπορεί ως σκεπτικό να αντιστραφεί αλλά μάλλον συμβαίνει και σπανιότατα. Εκείνο μάλιστα που συνήθως συμβαίνει είναι, ο δημιουργός, μεθυσμένος από την ίδια του την επιτυχία και εθισμένος από το "σουξέ", να μην αντιλαμβάνεται πως κάθε νέο έργο, οφείλει πρωτίστως να σέβεται το προηγούμενο. Και σε κάθε περίπτωση, να γνωρίζει και πότε πρέπει να σταματά). 


Συχνά αναφερόμενοι στην Φωτογραφία μιλάμε γιά τον χρόνο ως κάποιο χειραγωγούμενο όρο. Ποτέ όμως δεν αναφερόμαστε σε αυτόν ως προαπαιτούμενο εσωτερικής προ-εργασίας. Μιλώ γιά τον χρόνο που απαιτείται γιά να σκεφτούμε, να αιστανθούμε, να μιλήσουμε, να περπατήσουμε, να μαγειρέψουμε, να ερωτευτούμε, να αγαπήσουμε, να μισήσουμε, να σταθούμε. Μιλώ γιά τον χρόνο της ίδιας της ζωής που, μαγικά και αθόρυβα, θα πάρει τον άνθρακα της καθημερινότητας και θα τον μετασχηματίσει σε μαύρο χρυσό. Πού θα κάνουμε τα πάντα να τον εξωρύξουμε επειδή τον έχουμε πραγματική ανάγκη και όχι απλά γιά να δείξουμε πόσο καλοί σκαφτιάδες είμαστε.

Ακούω συχνά την φράση, "η φωτογραφία είναι η ζωή μου". Εμένα λοιπόν η Φωτογραφία ΔΕΝ είναι η ζωή μου. Η ζωή μου είναι η ζωή μου και απλά κάποιες στιγμές νιώθω την ανάγκη να μετασχηματίσω τις σκέψεις μου σε οπτικό λόγο. Όταν αυτές οι σωρευμένες δυναμικές πιά θα με πιέζουν όπως οι ορμόνες τον έφηβο και τον οδηγούν σε ένα γνήσιο αυνανισμό. Που σε κάθε περίπτωση είναι όμως πολύ πιό ειλικρινής και αθώος από το "άψογο και επαγγελματικό" σεξ που βλέπουμε στις πορνοταινίες. Και στην πρώτη περίπτωση η μαλακία μπορεί να είναι αληθινή Τέχνη ενώ στην άλλη, η "Τέχνη" είναι αληθινή μαλακία.

Και αν το καλοσκεφτούμε, ίσως γι' αυτό πλήττουμε βλέποντας χιλιάδες "καλλιτεχνικές" φωτογραφίες.
Γιατί ο παραγωγικός καλλιτέχνης μαλακίζεται με λάθος τρόπο και σε λάθος τόπο.
(κυρίως Δροσοπούλου και Ιθάκης γωνία).

7 σχόλια:

  1. εγω εδω εχω την καραισκακη και πλαστηρα γωνια.
    αλλα η σκια του αγαλματος βοηθα μονο τον μαρτιο.
    γι αυτο και εχω λιγες μονο καλλιτεχνικες.. :-\

    σε βρισκω ανεβασμενο? :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Φοβόμουνα πως θα μου λείψουν τα γραπτά σου. Χαίρομαι που βρήκες τον τρόπο. Όπως πάντα εξαιρετικό κείμενο. Keep walking. Προσωπικά πιστεύω πως τον λόγο σου και τον τρόπο με τον οποίο αυτός εκφράζεται, ΟΛΟΙ τον έχουμε ανάγκη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. εκτος απο καποιους στο ντι πι. νομιζοντας(εστω κι αν δεν καταλαβαινουν) οτι κερδιζουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μου κάνει εντύπωση το ότι δίνετε τόση αξία στο dpgr. Ένα φόρουμ είναι,όπου όσοι γνωρίζουν 5 πράγματα για τη φωτογραφία παίζουν τον έξυπνο σε όσους δε γνωρίζουν ούτε αυτά τα 5.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. για το dpgr :στους τυφλούς ο μονόφθαλμος είναι ο βασιλιάς

    ΑπάντησηΔιαγραφή