Δευτέρα 18 Ιουλίου 2011

Παύλο... κρίμα...

@ Κάποτε, όταν δούλευα στην εφημερίδα "Η ΠΡΩΤΗ", η καλή τύχη τόφερε να έχω Διευθυντή μου τον Παύλο Τσίμα. Και όπως και η συντριπτική πλειονότητα των συναδέλφων έτσι κι εγώ, ήμουν πραγματικά περήφανος που είχα ένα τέτοιο Διευθυντή.

Άνθρωπος με βαθιά δημοκρατικές αντιλήψεις και συνείδηση, ασκούσε το λειτούργημά του με ένα τρόπο που σίγουρα θα μπορούσε και να αποτελεί πρότυπο δημοσιογραφικού ήθους. Διευθυντής μονάχα ως προς τις ευθύνες και όχι ως προς τα όποια προνόμια σου προσφέρει συνήθως μιά τέτοια θέση, με πρώτο του μέλημα μετά την ανάληψη των καθηκόντων του την αφαίρεση των υαλοπετασμάτων, του γνωστού γυάλινου διευθυντικού κλωβού δηλαδή, θεωρώντας εαυτόν πρώτο μεταξύ ίσων του και δείχνοντάς μας πως δεν είναι και κείνος παρά ένας από μας αφού δεν υπήρχε πλέον καμμία πλέον κλειστή πόρτα να χτυπήσεις γιά να μιλήσεις με τον διευθυντή σου αλλά και καμμία κλειστή πόρτα που θα μπορούσε να κρύψει ό,τιδήποτε.

Και πράγματι, παρ' ότι ήταν ο "Διευθυντής", με την συνολική του στάση κατάφερε να γίνει όχι απλά "ένας από μας" αλλά και ο άνθρωπος ο οποίος πέραν των επαγγελματικών, συχνά στεκόταν δίπλα μας ακόμη και στα προσωπικά μας. Έτσι, ο σεβασμός που κατέκτησε ήταν ουσιαστικός αφού δεν αφορούσε την οργανική του θέση  αλλά την ίδια του την προσωπικότητα.

Σήμερα, δύο δεκαετίες μετά, προσπαθώ να ξαναφέρω την "εικόνα" αυτή στη σκέψη μου αλλά ειλικρινά, μου είναι εξαιρετικά δύσκολο. Μου είναι δύσκολο γιατί, ο Παύλος Τσίμας που τουλάχιστον εγώ γνώρισα, δεν έχει καμμία σχέση με αυτό το φτηνιάρικο και θλιβερό του ομοίωμα το οποίο εμφανίζεται τα τελευταία χρόνια να λειτουργεί ως το απόλυτο δημοσιογραφικό ενεργούμενο.

Δεν νομίζω ότι ο χαρακτηρισμός αυτός χρήζει και περαιτέρω τεκμηρίωσης αφού πλέον τα σύγχρονα δημοσιογραφικά ενεργούμενα, είτε φυσικά πρόσωπα είτε και ΜΜΕ, δεν έχουν πιά καμμία ανάγκη γιά το οποιοδήποτε πρόσχημα. Και το τελευταίο πλέον φύλλο συκής έπεσε, και το "θέαμα" σε καμμία περίπτωση δυστυχώς δεν παραπέμπει στην ποιητική πλαστικότητα των σωμάτων στον γνωστό σχέδιο του Nτύρερ αλλά μάλλον σε αξιοθρήνητα γεροντικά εφήβαια που σε κάνουν να αποστρέφεις το βλέμμα ή ακόμη και να εμμέσεις.

 Δεν με ενοχλεί διόλου η εκ δημοσιογραφικής γενετής αθλιότητα ενός κ. Πρετεντέρη ή ενός κ. Καψή ή μιάς κ. Τρέμη. Η επαγγελματική τους "πολιτεία" άλλωστε είναι γνωστή και κατά την σοφή λαϊκή ρήση είναι "σα να ζητάς καλλιγραφίες από της μυλωνούς τον κώλο". Ούτε και κανείς θα μπορούσε να μεμφθεί τον γάιδαρο γιά την κακοφωνία του, ένα ασβό γιά την δυσοσμία του ή ένα χοίρο γιά έλλειψη καλών τρόπων. Μερικά πράγματα είναι στην ..."φύση" μας και ως τέτοια μπορούν να είναι τελικά όχι μόνο "αποδεκτά" αλλά ακόμη και ..."χαριτωμένα" προκαλώντας την θυμηδία μας. Άλλωστε, ποτέ δεν κινδυνεύουμε από ό,τι εξ αρχής γνωρίζουμε και από την άλλη μεριά, οι παραπάνω έχουν ακόμη πολλά περιθώρια γιά περαιτέρω ευτελισμό τους αφού στο κάτω-κάτω δεν έχουν δα να υπερασπιστούν και τίποτε και δεν κινδυνεύεις ποτέ να χάσεις κάτι το οποίο επίσης ποτέ δεν είχες όπως πχ. το δημοσιογραφικό (και κατ' επέκτασιν τελικά και προσωπικό) ήθος.

Ο Παύλος Τσίμας όμως είναι ένα τραγικό πρόσωπο, γιατί είχε να χάσει. Και ως άλλος Φάουστ, επέλεξε ο ίδιος να το κάνει. Γιά "πολλά ή γιά λίγα χρήματα", προσωπικώς δεν με αφορά, και όχι γιατί τάχα αγνοώ ή παραβλέπω πως την ...υπέργεια πλέον (και όχι υπόγεια) σύνδεση του καναλιού στο οποίο φέρεται να δημοσιογραφεί με το λαχταριστό δημόσιο χρήμα και μάλιστα μέσα από εξώφθαλμα σκανδαλώδεις διαδικασίες. "Δεν με αφορά", επειδή απλά θεωρώ πως το το μείζον γιά μιά κοινωνία (ακόμη και σήμερα), δεν είναι το να χάνει το δημόσιο χρήμα της αλλά πρωτίστως το δημόσιο ήθος της, ένα ήθος που κυρίως διαμορφώνεται από όσους έχει καταγραφεί ως πρότυπα στην κοινωνική συνειδηση.

Διαβάζοντας λοιπόν και γω το γνωστό σύνθημα που γράφτηκε γιά τον συγκεκριμένο υπάλληλο πλήρως ανυπόληπτων και κοινωνικά ευρύτατα απαξιωμένων δημοσιογραφικών οργανισμών και συγκροτημάτων, θα έλεγα πως δεν ξέρω αν είναι το "πάθος γιά το χρήμα" εκείνο που μπορεί να "σε κάνει Παύλο Τσίμα", αλλά σίγουρα μιά έλλειψη έστω και στοιχειώδους αυτοσεβασμού είναι απαραίτητη.

Δευτέρα 11 Ιουλίου 2011

Χειροκρότημα με μόνο 2% λιπαρά.

@ - Όταν ο τα αλαλάζοντα πλήθη αποθεώνουν τον νάρκισσο πολιτικό κάτω από το μπαλκόνι, τότε "μιλάει ο Λαός".

(ο "σοφός λαός" ή ο "κυρίαρχος λαός" ή ο "αφέντης λαός", διαλέγετε και παίρνετε, ανάλογα με τα γούστα σας, ανάλογα δηλαδή με το ποιό επίθετο σας κάνει να φαίνεστε πιό κομψοί, ακκιζόμενοι μπροστά στον παραμορφωτικό καθρέφτη της υποτιθέμενης αντιπροσωπευτικής μας δημοκρατίας, όπως ακριβώς στον γνωστό Αισώπειο μύθο με τον κόρακα και την αλεπού).

- 'Οταν τα πλήθη, (τα ίδια πλήθη ή άλλα πλήθη ελάχιστη σημασία έχει-πάντα τα πλήθη είναι πλήθη), πετούν γιαούρτια στον κάθε πολιτικό, τότε είναι "τραμπούκοι", "προβοκάτορες", "ανεγκέφαλοι", "εχθροί του Κοινοβουλευτισμού" (ή και κατ' επέκταση και της ίδιας μας της δημοκρατίας) και σε κάθε περίπτωση σίγουρα ενεργούν με οργανωμένο σχέδιο και κατ' εντολήν των "πολιτικών μας αντιπάλων". (και πιό συγκεκριμένα του ΣΥΡΙΖΑ που μας είναι και πιό πρόχειρος).

- Στην πρώτη περίπτωση, ο πολιτικός ενδύεται την πορφύρα του Ηγεμόνος.

- Στην δεύτερη, αποδύεται της (σε άλλη περίπτωση βολικής του) πορφύρας και ως άλλος Δικαιόπολις, φοράει κάποιο "κουρέλι-κουρελάκι" διακονεμένο από τον Ευριπιδάκη και απολογείται μασκαρεμένος σε ζητιάνο ώστε "να τον λυπηθεί ο Χορός" και να μην τον λυντσάρουν οι εξαγριωμένοι καρβουνιάρηδες από το Μενίδι.

Και τότε, δεν είναι πιά ο κεχαριτωμένος και ιλλουμινάτος Ηγεμών, αλλά "ταπεινός εκπρόσωπος του λαού", "κομμάτι του ίδιου του λαού και σάρξ εκ της σαρκός του" αφού στο κάτω-κάτω "ο ίδιος ο Λαός του έδωσε στις εκλογές την εντολή".

Ο πολιτικατζής μας όμως είναι και δόλιος αλλά και πρόστυχος αφού ξέρει καλά πως, τόσο η "αποθέωση" όσο και το "γιαούρτωμα", δεν είναι τελικά παρά η άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος αφού σε καμμία περίπτωση κανένα από τα δύο δεν θα μπορούσε να αποτελεί πράξη ενός συνειδητοποιημένου και σκεπτόμενου Πολίτη, ενός δηλαδή Πολίτη που δεν αναζητά "χαρισματικούς" και κάθε λογής "σωτήρες" γιά να τους αναθέσει την τύχη του, κρατώντας γιά τον ίδιο, άλλοτε τον ρόλο του ανεγκέφαλου χειροκροτητή που και άλλοτε εκείνον του εξοργισμένου περιθωριακού.

Οι πολιτικοί μας λοιπόν που σήμερα μυξοκλαίνε μπροστά στις κάμερες ενώ προσπαθούν να καθαρίσουν τις αγελαδίτσες από τα αρμάνι τους, δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να δρέπουν τους καρπούς ενός πολιτισμού τον οποίο οι ίδιοι έσπειραν.

Αν υπάρχει λοιπόν πραγματικά ένας λόγος γιά τον οποίο ένα γιαούρτωμα θα το θεωρούσα χαριτωμένο, αυτός θα ήταν πρωτίστως η εξοργιστική υποκρισία τους αλλά και αυτή η προκλητική τους δεξιότητα να μεταμορφώνονται οβιδιακά, πότε σε ηγεμόνες και πότε σε κουρελήδες, ανάλογα πάντα με το θυμικό μιάς οποιασδήποτε μη σκεπτόμενης μάζας. (ακόμη και αν αυτή τελεί "εν δικαίω").

Γι' αυτό λοιπόν καλοί μου (συμ)πολίτες, γιαουρτώστε τους ! Ή ...χειροκροτήστε τους ! Έτσι κι αλλιώς ...το ίδιο κάνει.

Τρίτη 5 Ιουλίου 2011

"Μηδέν άγαν" ή μηδέν ...γενικώς.


@ Όταν ο αείμνηστος διαννοητής Βασίλης Ραφαηλίδης είχε πεί  πως είμαστε τόσο έλληνες όσο ακριβώς και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι και μάλιστα πολλοί ευρωπαίοι είναι και περισσότερο έλληνες από εμάς, κάποιοι ένιωσαν θιγμένοι και γιά ακόμη μιά φορά τον χαρακτήρισαν ως ..."επικίνδυνο ανθέλληνα". Βέβαια, αυτή είναι πάντα η "τύχη" όλων εκείνων που επέλεξαν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, να κρατάνε τον καθρέφτη μιάς κοινωνίας και να του δείχνουν πως το πραγματικό του πρόσωπο δεν έχει καμμία σχέση με αυτό που η ίδια η κοινωνία βαυκαλίζεται πως έχει.

Και ναι, μπορεί μεν ο "τ' αληθή λέγων" λοιπόν, να μην σφάλλει ποτέ όπως είπε και ο Σοφοκλής, και είναι γνωστό πως ακόμη και αν σε κάψουν στην πυρά γιατί φωνάζεις πως η γη κινείται, κάποτε θάρθει στιγμή να φιλάνε τις ...στάχτες σου αλλά από την άλλη μεριά, αυτό δεν σημαίνει πως στο μεσοδιάστημα η ιστορία θα κάθεται με τα χέρια σταυρωμένα σαν ήσυχο παιδάκι να περιμένει το πότε θα ...ωριμάσει η κάθε κοινωνία και θα βγεί από το άγρυπνο κώμα της να έρθει αντιμέτωπη με τις αλήθειες που την κατατρέχουν. Βλέπετε, ο ήλιος βγαίνει κάθε μέρα, είτε εμείς σηκωνόμαστε από το κρεβάτι μας είτε όχι και κάθε μέρα που περνάει, το τίμημα της εθελούσιας τύφλωσής μας θα είναι όλο και πιό βαρύ.

Και γιά να ξαναγυρίσω στην υπέροχα τραγική διατύπωση του Βασίλη Ραφαηλίδη περί της ...ελληνικότητας των νεοελλήνων,  θα έλεγα πως ακόμη και αν ολόκληρη η αρχαία ελληνική γραμματεία γιά κάποιο τρόπο εξέλιπε, θα μπορούσε να αυτοαναπαραχθεί και να ξαναδομηθεί εκ του μηδενός ακέραια, αρκεί να σωζόντουσαν δύο μόνο φράσεις : Το "Μηδέν άγαν" και το "Μέτρον πάντων άνθρωπος".

Παρά την διαφορετικότητα μεταξύ των περιεχομένων που θα μπορούσαν να αναδυθούν από την κάθε μιά από τις παραπάνω φράσεις, υπάρχει ένας αξιακός πυρήνας που τις κάνει να μοιάζουν σαν διαφορετικά μεν εδάφια από το ίδιο όμως ευαγγέλιο. Υποδεικνύουν (και ονομάζουν) ως την πηγή όλων των δεινών την υπερβολή, την "ύβρι". Τίποτε υπερβολικό, τίποτε έξω από τα ανθρώπινα μέτρα, δεν μπορεί να είναι "καλό" και όχι γιατί δεν είναι τάχα ηθικό, (άλλωστε η "ηθική" δεν αποτελεί και τόσο στέρεο έδαφος γιά σκέψη αφού διαφοροποιείται δραματικά από εποχή σε εποχή ή και ...από δεκαετία σε δεκαετία ακόμη και ίσως και από τυχαίους παράγοντες), αλλά επειδή όντας υπερβολικό και πέρα από τα ανθρώπινα, δεν είναι ούτε χρήσιμο και τελικά ούτε και ευχάριστο.

Παραδείγματος χάριν, ένας πραγματικός έλληνας (ασχέτως ...υπηκοότητας), δεν θα μπορούσε ποτέ να νιώσει την ανάγκη να έχει (και τελικά και να κατέχει) είκοσι ζευγάρια παπούτσια ή τριάντα πουκάμισα ή τρία αυτοκίνητα ή πέντε σπίτια ή εκατομμύρια στην τράπεζα.(ή και όλα αυτά μαζί). Ένας πραγματικός έλληνας (πάντα ασχέτως υπηκοότητας), έχει πρωτίστως (μετά από "σκληρή εσωτερική δουλειά" και όχι ...filioque) την αίσθηση του όμορφου, δηλαδή του μέτρου. Ενός μέτρου "άριστου" πάνω στο μπόι του των πραγματικών αναγκών του "ανθρώπου" αφού φτιάχτηκε από το ίδιο ξύλο που φτιάχτηκε και το κιβούρι που τον περιμένει.

Ο λαός μας λέει σοφά πως τα σάβανα δεν έχουν τσέπες αλλά ουδείς εκ των πλούσιων μελλοθανάτων δεν αισθάνεται ιδιαίτερα καλά με την συγκεκριμένη "ιδέα" και όσοι (ελάχιστοι) δείχνουν να το έχουν κάπως συνειδητοποιήσει, προσπαθούν και αυτοί στα τελευταία τους να εξευμενίσουν τον χάρο, συνήθως με κάποια "εθνική ευεργεσία" ή κάποια μεγάλη "δωρεά".

Τόσο οι πόλεμοι όσο και οι κοινωνικές εξεγέρσεις στην ουσία τους και πάντοτε οφείλονται στην τραγικά και ανυπόφορα άνιση κατανομή του πλούτου ακόμη και αν το καπιταλιστικό σύστημα (και πάντα χέρι-χέρι με τον χριστιανισμό), προκειμένου να εξασφαλίσει την έξωθεν καλή μαρτυρία των (ουσία) εγκληματιών, κατασκεύασε και ολόκληρη ιδεολογία, βαφτίζοντας χυδαία τον κοινό καιροσκοπισμό ως ..."ικανότητα να βλέπουμε μπροστά και να ανακαλύπτουμε νέες ευκαιρίες", και τον κοινό αδίστακτο (αλλά κατά κανόνα νομότυπο) εγκληματία, σε "δραστήριο επιχειρηματία που ακόμη και μέσα στην κρίση βρίσκει τον τρόπο να προχωράει μπροστά". (Βέβαια και εδώ ο λαός μας έχει την δική του "διατύπωση", το λέει λίγο διαφορετικά, πως δηλαδή "ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται" αλλά τέτοια ώρα πού χρόνος γιά λαϊκές παροιμίες...)

Από αυτό όμως το απολύτως πρόστυχο και άλλο τόσο ψευδές αυτό (χ)ιδεολόγημα, "τυχαίνει" να απουσιάζουν κάποιες "λεπτομέρειες" όπως πχ. το ότι όντας η παγκόσμια (και παγκοσμιοποιημένη πλέον) οικονομία ένα τελικά  απολύτως κλειστό σύστημα, την στιγμή που κάποιος πλουτίζει, την ίδια ακριβώς στιγμή κάποιοι άλλοι φτωχαίνουν και αυτό για να το καταννοήσει κάποιος δεν χρειάζεται δα και κανένα ντοκτορά πάνω στην οικονομία, αρκεί η αριθμητική της πρώτης δημοτικού. Όταν λοιπόν κάποιος πλουτίζει, κάποιοι φτωχαίνουν και όταν κάποιος πολύ πλουτίζει τότε κάποιοι άλλοι πολύ φτωχαίνουν. Και ανέκαθεν, τα πλέον τραγικά σημεία της παγκόσμιας ιστορίας ήταν όταν αυτοί οι "κάποιοι" φτωχοί, ήταν πολλοί κάποιοι αλλά και πολύ φτωχοί.

Και όσο και αν μέσα σε αυτό τον οχετό της ...νέας "διαλεκτικής" (βλέπε παραπληροφόρησης), εκφράσεις του τύπου "νέες ευκαιρίες", μοιάζουν μάλλον με επιπλέοντα κόπρανα που κάποιοι σφωγγοκωλάριοι και άθλια ενεργούμενα του εξ ίσου άθλιου συστήματος προσπαθούν απλώς να αρωματίσουν προκειμένου να τα κάνουν να μην είναι τόσο δύσοσμα. Και αν τούτη η κρίση παρέχει τελικά μιά αληθινή "ευκαιρία", αυτή δεν μπορεί να είναι καμμιά άλλη από το να μετανοήσουν (σε παγκόσμιο επίπεδο) όλοι όσοι επί δεκαετίες καταλήστευσαν τον ιδρώτα των πολλών και να επιστρέψουν τον περίσσιο πλούτο τους σε αυτούς που πραγματικά ανήκει που σε τελική ανάλυση όπως ξαναείπαμε και παραπάνω, ως περίσσιος τους είναι και άχρηστος αφού αργά ή γρήγορα θα πεθάνουν. Και όσο πιό γρήγορα το συνειδητοποιήσουν, τόσο πιό ...αργά θα πεθάνουν αφού σε μιά γενικευμένη εξέγερση κανείς δεν μπορεί να αισθάνεται "ασφαλής". Με άλλα λόγια λοιπόν, η μόνη πραγματική "ευκαιρία" που έχουν οι έχοντες πολλά περισσότερα από τους άλλους "ικανοί", είναι αυτή του να επιλέξουν τον τρόπο που θα πεθάνουν. Και ένας θάνατος λόγω γήρατος, σίγουρα είναι προτιμότερος από κάθε άλλον.

Φυσικά όλα αυτά, ακόμη και στα αυτιά του αφελούς συγγραφέα τους ηχούν γραφικά και ακόμη και στον ίδιο τον γράφοντα προκαλούν θυμηδία, ποτέ δεν πρόκειται να συμβεί κάτι τέτοιο αφού ουδέποτε κάποιος με περίσσιο πλούτο κοινώνησε έστω και κατ' ελάχιστον κάτι από την τελικά ουμανιστική σημασία του "Μηδέν άγαν".

Η οικονομική μας καταστροφή είναι πλέον γεγονός. Μιά κοινωνική όμως, είναι (ακόμη) επί θύραις.(Και μπροστά σε αυτά που μοιραία θα ακολουθήσουν, τα επεισόδια της "πλατείας" θα θυμίζουν παιδική χαρά). 

Όσο λοιπόν ακόμη υπάρχει χρόνος, έστω και τώρα την τελευταία στιγμή, ας σκεφτούν κάποιοι και ας διαλέξουν : Ή "μηδέν άγαν" ή μηδέν ...γενικώς. 

Παρασκευή 1 Ιουλίου 2011

Γράμμα στον Αγανακτισμένο Πολίτη.


@  Όταν είπε ο (ούτως ή άλλως πολύς) κύριος Πάγκαλος πως όλοι μαζί τα φάγαμε, εξοργίστηκα και γώ μαζί του όπως άλλωστε και οι περισσότεροι. Μόνο που, σε αντίθεση με τους περισσότερους, εγώ δεν εξοργίστηκα γι΄ αυτό καθ' αυτό το περιεχόμενο της φράσης του αλλά γιά το ότι ως 180 κιλά και άλλα τόσα χρόνια πολιτικός, όφειλε να γνωρίζει καλύτερα την ελληνική γλώσσα ώστε να θυμηθεί πως η λέξη ωραίο σημαίνει αυτό που είναι στην ώρα του, σε αντίθεση με το ά-ωρο δηλαδή άγουρο δηλαδή ακόμη ασχημάτιστο δηλαδή άσχημο. Και η "διαπίστωσή" του αυτή δεν ήταν απλώς "άσχημη" αλλά μάλλον και προκλητική αφού εκφράστηκε από κάποιον που, ως πρωταγωνιστής επί δεκαετίες της πολιτικής σκηνής, σήμερα θάπρεπε να σκύβει το κεφάλι προς τον λαό ζητώντας του συγγνώμη ή τουλάχιστον ...βγάζοντας τον σκασμό. Αλλά ταυτόχρονα, η δήλωσή αυτή του Πάγκαλου, εκτός από προκλητική ήταν και φρικτή αφού ήταν εκτός του σωστού κοινωνικού ψυχολογικά χρόνου. Είναι σαν να πάμε σε ένα πατέρα που οδηγώντας στην Εθνική οδό ως βλάξ, έστειλε στον θάνατο την οικογένειά του και την ώρα που ολοφύρεται και θρηνεί πάνω από τα ανοιχτά φέρετρα, του θυμίζουμε πως ..."αυτός τους σκότωσε".

Μιά και όμως ένας κατά κοινή (και κατά των ομόσταυλων πολιτικών του συντρόφων) ομολογία αναίσθητος και αμετροεπής άνθρωπος, ως άλλος πολιτικός βούβαλος με τον όγκο του και τα  κέρατά του άνοιξε ακόμη μιά πληγή στο ήδη πληγιασμένο και μάλλον ξεσκισμένο κοινωνικό σώμα, δεν νομίζω ότι θα επέτεινε την ζημιά αν έστελνα και γώ τούτο δω το αφελές γράμμα στον ...Άγνωστο "Αγανακτισμένο Πολίτη".

Καλέ μου φίλε και συνέλληνα, που σήμερα αυτοπροσδιορίζεσαι ως "Αγανακτισμένος Πολίτης", δεν είναι που δεν πιστεύω την ειλικρινή σου αγανάκτηση αλλά που έχω μερικές απορίες και ίσως θα μπορούσες να με βοηθήσεις λιγάκι πάνω σ' αυτές.

- Πού ήσουν καλέ μου φίλε "Αγανακτισμένε Πολίτη" όταν δύο διαδοχικές δικτατορίες βούτηξαν την χώρα στον τρόμο και στην από κάθε άποψη αποσύνθεση ? Σε ποιά κλαμπάκια χόρευες σέικ πίνοντας βερμούτ και φορώντας καμπάνες ενώ την ίδια στιγμή τα ξερονήσια γεμίζανε από ψυχές και ενώ επίσης την ίδια στιγμή, κάποιοι "αλήτες" και "αναρχικοί" ουρλιάζανε από τα βασανιστήρια ? Γιά ποιό Γουέμπλει πανηγύριζες ως ηλίθιος μπαμπουίνος όταν την ίδια εποχή και κατά τον Ποιητή, όλα στην Ελλάδα "τάσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά" ? Πώς άφησες την ομάδα Παναγούλη "μονάχη της" ? Πώς και δεν έμαθες ποτέ στα παιδιά σου ποιός ήταν ο Σωτήρης Πέτρουλας ? (αν φυσικά ξέρεις κι εσύ ο ίδιος). Και αν, παρ' όλα αυτά, όντως "αγανάκτησες", πώς κατάφερες να ανταλλάξεις την αγανάκτησή σου αυτή  με μιά άδεια ταξί που σούδωσε ο Παπαδόπουλος κλείνοντας τα μάτια σου και τα αυτιά σου και φυσικά βουλώνοντας επί επτά χρόνια και το στόμα σου, μπροστά στο μεγαλύτερο εθνικό έγκλημα που συντελέστηκε στην Ελλάδα από τον εμφύλιο κι εδώ, στην προδοσία και την παράδοση της Κύπρου ? Και όταν ο αμερικανικός αλλά και ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός υλοποιούσε τα οργουελικής έμπνευσης σχέδιά του, εσύ σε ποιό σκυλάδικο της παραλιακής έσπαγες πιάτα και πέταγες γαρύφαλλα ως φιλήσυχος κοπρίτης ? Σε πόσα ουίσκια αλήθεια κατάφερνες να πνίγεις τότε την "αγανάκτησή" σου ?

- Πού ήσουν καλέ μου φίλε "Αγανακτισμένε Πολίτη" όταν μετά τις δύο χούντες, ήρθε η τρίτη χούντα του Καραμανλή ? Όταν το παρακράτος, ( τα "σταγονίδια" κατά αείμνηστο Αβέρωφ), εξακολουθούσε να ζεί και να βασιλεύει ή κατά την λαϊκή έκφραση "να γαμεί και να δέρνει" (κυριολεκτικά) και το κράτος αντί να προσπαθήσει να επουλώσει τις πληγές (που από τον εμφύλιο δεν έκλεισαν ποτέ) και να δημιουργήσει όρους κοινωνικής συνοχής και ευημερίας αλλά και να εμπνεύσει τον λαό με νέες πολιτικές αλλά και ανθρωπιστικές αξίες, όχι απλά φρόντισε να ξεπλύνει όλα τα κοινωνικά αποβράσματα αλλά και να τους δώσει μιά ακόμη ...ευκαιρία ώστε να εξακολουθήσουν να προσφέρουν το "έργο" τους, είτε μέσα από τις Ένοπλες Δυνάμεις είτε μέσα από την Αστυνομία είτε μέσα από τη Δημόσια Διοίκηση είτε και μέσα από το Κοινοβούλιο ? Κι' όταν σκοτώνονταν ο Κουμής και η Κανελλοπούλου ή μερικά χρόνια αργότερα ο Μιχαλάκης ο Καλτεζάς, πού ήταν η αγανάκτησή σου καλέ μου φίλε ?

-Πού ήσουν καλέ μου φίλε "Αγανακτισμένε Πολίτη" όταν η λέξη νέφος και μόλυνση του περιβάλλοντος είχε γίνει επί τέσσερις δεκαετίες μέρος της καθημερινότητάς μας ? Με ποιό τροχοφόρο ρημάδι σου φρόντισες να διασκεδάσεις την αγανάκτησή σου αυτή για τους δύο χιλιάδες νεκρούς του καύσωνα του 1987 ? Πού ήσουν "Αγανακτισμένε Πολίτη" όταν κάποιος υπουργός σε ξεφτίλισε λέγοντάς σου πως "το νέφος είναι οφθαλμαπάτη" ? Πού ήσουν καλέ μου φίλε "Αγανακτισμένε Πολίτη" όταν τα ποτάμια μας γίνανε οχετοί, οι πόλεις μας εφιαλτικές κι αβίωτες και όλη η Ελλάδα μιά ατέλειωτη χωματερή ? Και όταν τα δάση μας καίγονταν το ένα πίσω από το άλλο, ποιά δασική έκταση καταπάτησες λαδώνοντας γιά να κτίσεις το μίζερο και τρισάθλιο όνειρό σου ?  Σε ποιό αυθαίρετο εξοχικό στέγασες τότε την αγανάκτησή σου αυτή ?

- Πώς δεν αγανάκτησες καλέ μου φίλε όταν είδες πως τα χρήματα που έπρεπε να δοθούν γιά την Παιδεία του λαού γίνονταν μίζες και "εξοπλιστικά" συστήματα ? Και πώς δεν αγανάκτησες βλέποντας να παρελαύνουν στις εθνικές μας "επετείους" δισεκατομμύρια δισεκατομμυρίων, ενώ την ίδια στιγμή εσύ έπρεπε να δανείζεσαι από τις τράπεζες γιά να πληρώσεις φροντιστήρια γιά τα παιδιά σου, όταν στην Ευρώπη ο όρος φροντιστήριο καν δεν υφίσταται ως έννοια ? Και πού ήσουν καλέ μου φίλε όταν σου είπανε πως το πρόβλημα της Παιδείας μας ήταν τα "δύστροπα" αρχαία ελληνικά και όχι μόνο δεν διαμαρτυρήθηκες για την κατάργησή τους αλλά και την χαιρέτισες ως αφού σηματοδοτούσε μιά νέα ηθική αξία που ήρθε να αντικαταστήσει την έννοια του "κόπου" με αυτήν της ευκολίας ? Εύκολη μόρφωση, εύκολη ευζωία, εύκολα λεφτά. Ή όπως συμπυκνώνεται η αξιακή παρακμή σε μια μονάχα φράση ενός διαφημιστικού σλόγκαν, "δεν θέλει κόπο-θέλει τρόπο".

- Και αργότερα, το 1981, με την ...εγκαθίδρυση της πασοκικής δημοκρατίας, της "Αλλαγής", πού ήσουν καλέ μου φίλε "Αγανακτισμένε Πολίτη" όταν άρχισες να βλέπεις (γιατί το έβλεπες), πως πλέον η διαφθορά και η ηθική παρακμή άρχισε να αποκτά και ιδεολογική υπόσταση, γιατί δεν ήταν πιά "προνόμιο" των ολίγων αλλά ..."κεκτημένο" όλου του "λαού" ? Νά ποιά ήταν η πραγματική "αλλαγή" που επαγγέλθηκε ο μέγας Ανδρέας Παπανδρέου, το ότι κατάφερε να δώσει σε όλους την ευκαιρία στη μάσα. Αφού δεν μπορούσε να πατάξει την διαφθορά, τουλάχιστον να δώσει σε όλους το ..."δικαίωμα " και φυσικά και την πρόσβαση σε αυτήν. σε όλους στην διαφθορά ! Δεν ήταν δηλαδή απαραίτητο πιά να είσαι κάποιος "γόνος" ενός τζακιού (ή ένα κούτσουρό του), για να μπορείς να συμμετέχεις στο μεγάλο φαγοπότι, μπορούσες πλέον  και συ, ο μικρομεσαίος που έκανε βρωμοδουλειές και με τα πακέτα Ντελόρ και Σαντέρ κι΄ έχτιζε βίλες, μπορούσες και σύ ο μέχρι χθες ξεβράκωτος πρωτογενής εργάτης, που έβρισκες πιό ξεκούραστο και αποδοτικό να θάβεις τα πορτοκάλια σου στις χωματερές ή να ξεριζώνεις τις ελιές σου ή να κόβεις στα δύο τα καΐκια σου. Καί πώς κατάφερνες να κρύψεις την αγανάκτησή σου καλέ μου φίλε "αγανακτισμένε πολίτη", όταν οι συνεταιρισμοί βρώμαγαν και ζέχνανε, όταν οι Κοσκωτάδες αλωνίζανε συναλλασσόμενοι με το βρώμικο κράτος και όταν τα χρήματα του ασφαλιστικού σου ταμείου "απαλλοτριωνόντουσαν" γιά να εξυπηρετήσουν ΔΕΚΟ και Τράπεζες και τσέπες ιδιωτών ? Και πού ήταν το μέγα αγανακτισμένο πλήθος όταν ένας από τους μεγαλύτερους πολιτικούς απατεώνες της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας (τόχει το Παπαντρέικο τελικά), τόλμησε να ξεστομίσει πως "ένα δωράκι 500 εκατομμυρίων δραχμών θα το ...καταλάβαινε", δίνοντας έτσι το σαφές περίγραμμα του νέου πολιτικού ήθους και ύφους, το σήμα γιά το γενικό γιουρούσι αλλά και το ...μέτρο της μίζας ?

- Κι όταν έκανες ξεφτιλισμένα νταλαβέρια με τον πολιτευτή της περιοχής σου, ξεπουλώντας την ψήφο σου και την συνείδησή σου και γιά μιά "θεσούλα" στο Δημόσιο, ή γιά μιά ευμενή μετάθεση του καλομαθημένου σου μούλου από τη μεθόριο, πώς και δεν αγανακτούσες τότε ? Πώς δεν αγανακτούσες όταν αναγκαζόσουν να μάθεις στα παιδιά σου πως πρέπει να πάψουν να νοιάζονται για το σύνολο και το κοινό καλό και να κοιτάξουν πώς θα "βολευτούν" εκείνα κάπου και με οποιοδήποτε τρόπο ? Πώς δεν αγανακτούσες με τον εαυτό σου όταν γιά ένα κομμάτι ψωμί (ή ...παντεσπάνι) έγινες η πουτάνα του κάθε βουλευτή ή κομματάρχη ?

- Και πώς δεν αγανάκτησες όταν άρχισες να βλέπεις τους μέχρι χθες ανεπάγγελτους και αποτυχημένους ως ιδιώτες Κουτσόγιωργες, Τόμπρες, Τσοχατζόπουλους και χιλιάδες άλλα πολιτικά αλλά και ποινικά αποβράσματα να πλουτίζουν άνομα και απροκάλυπτα και να σε κοροϊδεύουν μπροστά στα μάτια σου ? Και συ να τους επιβραβεύεις με την ψήφο σου στέλνοντας ξανά και ξανά και ξανά στα έδρανα αντί να τους στείλεις στη φυλακή ή έστω στο διάολο. Με ποιά τηλεοπτικά σήριαλ αποχαυνωνόσουν όταν οι Σημίτηδες, Παπαντωνίου, Νεονάκηδες και οι συν αυτών, με όχημα το χρηματιστήριο και την απληστία σου και την ανηθικότητά σου αφού ήθελες την εύκολη κονόμα, σου άρπαξαν και τις τελευταίες σου οικονομίες ? (Και πολύ καλά σου έκαναν !)  Με ποιά τηλεοπτικά μπούτια και βυζιά αυνανιζόσουν στον καναπέ του φιλοτομαρισμού σου και δεν "αγανακτούσες" όταν οι τράπεζες σου παρείχαν πλαστικούς και πλαστούς καταναλωτικούς παραδείσους, υποθηκεύοντας όμως τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής της δικής σου αλλά και των παιδιών σου ?

- Πού ήταν η αγανάκτησή σου καλέ μου φίλε αγανακτισμένε πολίτη, όταν δεχόσουν να πληρώσεις το φακελάκι στον άθλιο χειρουργό γιατρό προκειμένου να σώσεις τον δικό ΣΟΥ άνθρωπο και ταυτόχρονα αδιαφορώντας γιά αυτόν που έχανε την σειρά του (και ίσως και την ζωή του) επειδή δεν είχε να πληρώσει) ? Και πώς δεν αγανακτούσες φίλε μου όταν ανακάλυψες πως όταν σου έκλεινε το μάτι ο πολεοδόμος, ο έφορος, ο εξεταστής του υπουργείου συγκοινωνιών και ο κάθε λαδιάρης κρατικός "λειτουργός", στην πραγματικότητα σε καθιστούσε συνένοχό του αφού και τα δύο μέρη τελικά έκαναν την (βρωμο)δουλίτσα τους ?

- Πώς δεν αγανάκτησες καλέ μου φίλε αγανακτισμένε πολίτη όταν έμαθες πως το σύνολο των ΜΜΕ ελέγχεται από μπετατζήδες, κατασκευαστές, εργολάβους και άλλα τρωκτικά του δημόσιου χρήματος, μέχρι και από κοινούς πορνοβοσκούς των 090 και νταβατζήδες του ηλεκτρονικού τζόγου, που χειραγωγούν την κοινή γνώμη αλλά και ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις σύμφωνα με τα εξωεκδοτικά τους συμφέροντα ?  (με πρώτο διδάξαντα τον ...μέγα ευεργέτη αείμνηστο ευπατρίδη που τώρα που συνάντησε τον δημιουργό του πληρώνουμε εμείς τα γαμησιάτικα της "πολιτιστικής" ευεργεσίας του), Και πώς δέχτηκες να ενημερώνεσαι εδώ και δεκαετίες από "αξιοπρεπείς" εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου και να ..."ψυχαγωγείσαι" με την τηλεοπτική σαβούρα που σε ταΐζουν για να σε κάνουν ακόμη πιό μαλάκα απ' ότι είσαι και φυσικά και ακόμη πιο ...συνένοχο ? Ή πώς δεν αγανάκτησες καλέ μου φίλε "Αγανακτισμένε Πολίτη" όταν έμαθες πως είμαστε από τις τελευταίες χώρες της Ευρώπης στην ανάγνωση βιβλίων, φροντίζοντας να ...αντισταθμίσουμε αυτή μας την υστέρηση με τις παγκόσμιες πρωτιές μας στην διαφθορά και στα τροχαία δυστυχήματα ?

- Και πώς και δεν αγανακτούσες καλέ μου φίλε με την διχασμένη σου συνείδηση όταν μετά από κάθε πράξη της 17 Νοέμβρη (πλην μίας), κρυφά μέσα σου πανηγύριζες ενώ όταν μιλούσες "επισήμως", "καταδίκαζες την τρομοκρατία" ? Και πώς σήμερα μετά από όλα αυτά δεν αγανακτείς που στις προκηρύξεις της 17 Νοέμβρη, αυτά που φαινόντουσαν τότε "επισήμως" υπερβολικά και ακραία και που περιγράφανε το μέλλον που ερχόταν, σήμερα δυστυχώς, όχι απλώς επιβεβαιώνονται αλλά τελικά, μπροστά στον ζόφο που ζούμε, δείχνουν και να ...στερούνται φαντασίας ? Και τι είδους ποιότητα έχει μια δημοκρατία όταν κολάζει μεν τις πράξεις των τρομοκρατών ενώ την ίδια στιγμή, όχι απλά επαληθεύει σε υπέρτατο βαθμό τις "νευρωτικές θεωρητικές φαντασιώσεις" τους αλλά και τις ξεπερνάει ?

- Και πώς δεν αγανακτούσες καλέ μου φίλε όταν έβλεπες την ελληνική "αριστερά" να έχει πάψει να ενδιαφέρεται γιά τα πραγματικά προβλήματα του λαού και να μετατρέπεται σε ένα γελοίο αλλά ωστόσο ιδιοτελέστατο γραφειοκρατικό μηχανισμό αρκούμενη σε ένα ρόλο που το μόνο που της εξασφαλίζει είναι το κράτημα κάποιων "κλειδιών" ? Και πώς πίστεψες ότι θα "τιμωρήσεις" αυτή την αριστερά απλώς ανακυκλώνοντας κάθε φορά τά ίδια κόμματα εξουσίας, αναθέτοντάς τα να λύσουν τα προβλήματα που εκείνα δημιούργησαν ? Πώς δεν αγανάκτησες καλέ μου φίλε με τον εαυτό σου πρώτα-πρώτα και με την απόλυτη βλακεία σου όταν πίστεψες πως Δικαστής κι εγκληματίας μπορεί να είναι το ίδιο και το αυτό πρόσωπο ?

Καλέ μου φίλε, "αγανακτισμένε πολίτη", θα μπορούσα να σε "ρωτήσω" γιά χιλιάδες ακόμη πράγματα αλλά ξέρω ότι τώρα πρέπει να κατέβεις στην "πλατεία" και δεν έχεις χρόνο να σπαταλήσεις γιά τις δικές μου γελοίες "απορίες".

Και επειδή διαισθάνομαι ότι αυτές μου οι "απορίες" είναι λογικά αδύνατον να βρουν έστω και ελάχιστα πειστικές απαντήσεις, για τούτο το λόγο, καλέ μου φίλε "Αγανακτισμένε Πολίτη", σε φτύνω ! Σε φτύνω κατάμουτρα ! Γιατί στην πραγματικότητα ΕΣΥ είσαι το "κράτος". Εσύ είσαι αυτό που καμώνεσαι πως σιχαίνεσαι, εσύ είσαι αυτό που σήμερα τελείως υποκριτικά αλλά και με περισσή βλακεία και θράσος "καταγγέλεις. Και αν σήμερα με κάτι "αγανακτείς", στην πραγματικότητα αυτό δεν είναι τίποτε άλλο παρά μονάχα ο εαυτός σου. Και όντως, αυτό δεν ...υποφέρεται.

Αλλά ενώ σε φτύνω κατάμουτρα, την ίδια στιγμή συντάσσομαι και μαζί σου. Και "κατεβαίνω" μαζί σου στην "πλατεία" και ενώνω την δική μου άναρθρη κραυγή με τη δική σου. Γιατί καλέ μου φίλε "Αγανακτισμένε Πολίτη", παρά την τελικά σχιζοειδή σου αλλά και απολύτως ιδιοτελή πολιτική σου συμπεριφορά, δυστυχώς η αγανάκτησή σου αυτή, προς το παρόν παραμένει η μόνη μου ελπίδα.