Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2010

Χριστός Ανέστη και Ευτυχές και Αίσιον τον Νέον Έπος !

@ Στο νεκροκρέβατό του βαριανασαίνει πιά το 2010 και μεις από πάνω του να πατάμε τάχαμου-δήθεν κατά λάθος το οξυγόνο του εσχατόγερου, περιμένοντας το μοιραίο. 

@ Το μοιραίο το δικό του ή το μοιραίο το δικό μας, ένας θεός μόνο ξέρει κι αυτός δεν μας το λέει, έτσι γιά να έχει δηλαδή σασπένς η κιτς σαπουνόπερα της πουτάνας της ζωής μας που στο ακριβώς παραδίπλα κρεβάτι και με τα σκέλια ορθάνοιχτα ουρλιάζει προσπαθώντας να γεννοβολλήσει το αγνώστου πατρός μογγολάκι της. 

@ Σκίζω το σεντόνι του καραγκιόζ-μπερντέ στα δύο, το μισό σάβανο το άλλο μισό πάνα γιά να τυλίξω το μούλικο και μιξάρω τον επιθανάτιο ρόγχο με το κλάμα του μυξιάρικου γιά να τον ανεβάσω στο youtube. 

@ Να σας ζήσει μαντάμ το μόγγολο-να σας ζήσει και να γίνει καλός χριστιανός και καλός πολίτης χρήσιμος στην κοινωνία, κάτι δηλαδή μεταξύ καθυστερημένου μπάτσου και γλοιώδους συντονιστού ένα πράμα. 

@ Και δεν γεννηθήκαμε χθές μαντάμ, ξέρουμε τί μας επιφυλάσσει και αυτό το "Ευτυχές και Αίσιον Νέον Έτος", με φόρους και νικηφόρους, με αρριβίστες και με φασίστες και με κάθε λογής αξιοπρεπείς και ψυχοπαθείς ανοργασμικές καριολίτσες θα πορευτούμε και φέτος, να οριοθετούν τα νέα ήθη και έθιμα του τόπου μας και να μας μαθαίνουν το νέο συντακτικό της ψυχής μας.

@ Θέλει "αρετήν και τόλμην" το πράμα, δηλαδή θέλει αρχίδια κατά το κοινώς λεγόμενον, κι αν ο Κάλβος δεν φοβόταν το ban έτσι θα τόγραφε. 

@ Και μιά και τόφερε η κουβέντα "πάλαι ποτέ φίλε" και όπως λέει και ο ποιητής, έρχονται στιγμές που πρέπει να αποφασίσεις, "με ποιούς θα πάς και ποιούς θα αφήσεις", και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ δε γίνεται, στο λέω εγώ η Λεμονιά πούκανα χίλια προξενιά.

@ Και επειδή όπως άλλοι σιχαίνονται τις αντσούγες εγώ σιχαίνομαι το ψέμα, πρέπει να σας ανακοινώσω πως πολύ σύντομα (μέσα στις επόμενες ώρες δηλαδή), όλοι εμείς που μέσα σε μιά νύχτα διαγραφήκαμε χωρίς κανένα απολύτως λόγο και μόνο επειδή απλώς κάποιοι έτσι γούσταραν, θα επανέλθουμε με νέους λογαριασμούς γιά το πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν. 

@ Εγώ θα επιστρέψω ως "Λάουρα", εικοσιπεντάχρονη ξανθιά "ανοιχτή καρδιά" και ...ανοιχτή και γενικώς που "λατρεύει τη φωτογραφία και τα ταξίδια με ευκατάστατους κυρίους", ο Μήτσος θα υποδυθεί την "Μυρτώ", παχύσαρκη λεσβία από τα Εξάρχεια και φαν της τζαζ και του Μιχάλη Μενιδιάτη, o dumas θα παίξει την "prodomenianemoni", σαρανταπεντάρα και άνεργη αρχιτεκτόνισσα που μόλις την παράτησε ο άντρας της γιά ένα φορτηγατζή από τη Λαμία, η exile με το ψευδώνυμο  "panathemasevarkiza" στον ρόλο μιάς τραβεστί από τα Μέγαρα με επιρροές από Σαρτρ και Ψωμιάδη και ο γιόννεκ με τη σατανική ιδέα να το αλλάξει σε "γιώννεκ" έτσι ώστε να μην τον καταλάβει κανείς. 

@ Τρελό μας καρναβάλι καλώς ήρθες και πάλι και το εορταστικό πρόγραμμα θα κλείσει με περιφορά του επιταφίου και εικοσαμελές μπαλέτο του Φώτη Mεταξόπουλου ενώ ο "πάλαι ποτέ" θα καταπίνει φαρμάκια, σπαθιά και μπλάκ εν ντέκερ μπας και στραβωθεί και μπεί και κάνας μουστερής πούχει ρημάξει το μαγαζί. 

@ Γλέντι-κέφι-χορός μέχρι πρωίας !

@ (Αρκεί να μην γράφετε γκρίνγκλις και εκνευρίζεται και η θεία Πηνελόπη. Θυμάστε όλοι νομίζω το περίφημο "don't call me stupid" από την ταινία "Ένα ψάρι που το έλεγαν Γουάντα").

@ Όλα τα έσοδα από την εκδήλωση θα διατεθούν στο χαμόγελο του συντονιστού.

@ Ραντεβού λοιπόν αύριο στο πρωτοχρονιάτικο χορεβεγιόν του Dpgr γιά να υποδεχθούμε το νέο μωρό και να βγάλουμε όλοι μαζί και μιά οικογενειακή φωτογραφία. Την φωτογραφία της επόμενης εβδομάδας. (Της Μεγάλης). 


Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου 2010

Για τη χαμένη μας χαρά.

@ Δεν ξέρω πόσοι λαοί χρησιμοποιούν την προτροπή της χαράς ως χαιρετισμό. Και το ελληνικό "χαίρετε" δεν είναι απλώς βαθιά ευγενές. Κυρίως είναι βαθιά ανθρώπινο αφού εμπεριέχει την ίδια την ουσία της συνειδητής ζωής. Γιατί η χαρά, ως αποτέλεσμα συνειδητοποίησης της ίδιας της ύπαρξης,  είναι ίσως η μόνη ψυχική κατάσταση που διαφοροποιεί τον άνθρωπο από τα υπόλοιπα ζώντα πλάσματα.

Θα ήταν πέρα γιά πέρα αντιεπιστημονικό το να υποστηρίξουμε πως η χαρά αποτελεί ελληνική πατέντα ή εν πάση περιπτώσει άλλο ένα αποκλειστικό "κεκτημένο" δικαίωμα του ελληνικού λαού. Και ίσως να αποτελούσε και ένα ακόμη εθνικό μύθο σαν κι αυτούς που κάθε τόσο αναγκαζόμαστε να ανασύρουμε από τα σεντούκια της ιστορίας μας, άλλοτε γιά να ...αποδείξουμε πως είμαστε φυλετικά ανώτεροι και άλλοτε γιά να αποδείξουμε απλώς πως ...υπάρχουμε. 

Από την άλλη μεριά όμως, θα ήταν και τελείως ανακριβές αν λέγαμε πως όλοι οι λαοί έχουν μάθει στην ίδια ιεράρχηση αξιών. Από την σφιχτή προσήλωση των βορειοευρωπαίων στο εκάστοτε νομικά  θεσμοθετημένο δίκαιο με την έννοια των πρωτογενών ανθρωπίνων σχέσεων να απουσιάζει, μέχρι την τυφλή υπακοή των Ασιατών σέ ένα όχι και τόσο σαφές "κρατικό όραμα" και από την ιδιότυπη αντιφατική προσήλωση των Αράβων σε θεό και Μαμμωνά ταυτόχρονα, μέχρι την αμερικανική οικονομικομετρική θεώρηση κάθε ανθρώπινου μεγέθους ακόμη και αυτού του χρόνου, λαοί όπως ο δικός μας, που μέ τον ένα ή άλλο τρόπο έχουν καταχωρίσει την "απλή" χαρά στον εθνικό "γενετικό" τους κώδικα, όταν δεν αποτελούν παγκόσμιους οικονομικούς παρείες, δείχνουν τα "άτακτα" παιδιά μιάς "αξιοπρεπούς" οικογένειας, που με απέραντη αφοσίωση σε κάποιο πάντα ψευδεπίγραφο ιδεώδες, (ευρωπαϊκή ένωση, παγκοσμιοποίηση κλπ), δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει κάθε μέσον προκειμένου να αφανίσει κυριολεκτικά οποιοδήποτε εθνικό ιδίωμα δείχνει να αποτελεί τροχοπέδη στην αναδυθείσα και αναδειχθείσα πλέον ως υπέρτατη αξία, σε αυτήν της λειτουργίας των αγορών.  

Ο ατομικός όμως αλλά και συλλογικός μας μικρομεγαλισμός που χέρι-χέρι με την μεταπτυχιακή μας αμορφωσιά μας κούνησε τις χάντρες και τα καθρεφτάκια μιάς ευζωίας που, αλλοίμονο, ως άλλο γήρας, ποτέ δεν έρχεται μόνη της, το μόνο που κατάφεραν ήταν να μας μετατρέψουν από μικρούς αλλά ταυτόχρονα μεγάλους ήρωες σε μεγάλους αλλά ταυτόχρονα μικρούς ηθοποιούς, που στο όνομα μιάς "έτοιμης από καιρό" οικονομικής κρίσης, δεν χάνουν απλά το σκηνικό της παράστασης αλλά και τον ίδιο τους τον ρόλο. 

Γιατί πήγαμε να γίνουμε κάτι άλλο από αυτό που μπορούσαμε να είμαστε. Και αυτό ίσως να μην ήταν κακό, κάτι τέτοιο θα μπορούσε κάποιος να το αποκαλέσει και "όνειρο". Μα το λάθος μας ήταν πως πήγαμε να γίνουμε κάτι λιγότερο σημαντικό από αυτό που ήδη είμαστε. 

Από άνθρωποι που μάθαμε να παίρνουμε χαρά από το κυριακάτικο τραπέζι θελήσαμε να μεταμορφωθούμε στις τραγικές εκείνες φιγούρες των δεξιώσεων που περιφέρονται σα ζόμπι με ένα ποτήρι στα χέρια. 

Από άνθρωποι που μάθαμε να παίρνουμε χαρά κλείνοντας στα χέρια μας εκείνα των παιδιών μας ή των συντρόφων που αγαπάμε, προτιμήσαμε τα θερμαινόμενα τιμόνια των υπερπολυτελών SUV. 

Από άνθρωποι που μάθαμε να παίρνουμε χαρά από μιά ταπεινή βόλτα ξυπόλητοι στην παραλία, προτιμήσαμε το υπερφίαλο τίποτα των μεγάλων τουριστικών ταξιδιών-bonus γιατί "πιάσαμε το στόχο της εταιρείας". 

Κι από άνθρωποι που μάθαμε να παίρνουμε χαρά δροσίζοντας με το τσίγκινο ποτιστήρι την γλάστρα με το ζουμπούλι και το  βασιλικό που εξυμνούσε ο Μίκης, προτιμήσαμε το θλιβερό χαϊλίκι του αυτόματου ποτίσματος.

Και παρά τα εκατομμύρια πτυχία και διδακτορικά και διαόλους με τα οποία έχουμε χρεωθεί τα τελευταία σαράντα χρόνια, δεν μπορέσαμε να σκεφτούμε πως καμμία οικονομική κρίση δεν θα ήταν ικανή να θέσει σε κίνδυνο καμμία από τις παραπάνω χαρές με τις οποίες αιώνες τώρα είχαμε μάθει να είμαστε όχι απλώς κοινωνικά επαρκείς αλλά κάτι σημαντικότερο, και ατομικά ευτυχείς. (τελικά).

Και σήμερα, αν ίσως πρέπει να κλαίμε γιά κάτι, δεν θάπρεπε νάναι γιά το ότι η τράπεζα μας κατέσχεσε το καγιέν και το εξοχικό που δεν μπορέσαμε να ξεχρεώσουμε, αλλά γιά το ότι εμείς αποφασίσαμε να αλλάξουμε τους όρους της ευτυχίας μας, υποκαθιστώντας πρόστυχα (αλλά και ανιστόρητα) τις ανθρώπινες "εθνικές" μας προτεραιότητες, ίσως τις μόνες τις οποίες θα τολμούσα να χαρακτηρίσω ως εθνικά "ιερές". Τις προτεραιότητες εκείνες που θέλανε την χαρά αξία που με ψυχή κατακτάται και όχι προϊόν που με χρήματα αποκτάται.

Είναι σίγουρο πως σε τρία ή εικοσιτρία ή εκατόν τριαντατρία χρόνια η οικονομική κρίση θα αποτελεί (γιά άλλη μιά φορά) παρελθόν. Δεν ξέρω όμως πόση σημασία τελικά έχει αυτό. Γιατί όλες οι λύσεις εξόδου που προτείνονται και από όλο το πολιτικό και οικονομικό φάσμα, όσο ...ρηξικέλευθες και αν φαίνονται, βασιζόμενες πάνω σε λογικές μετρήσεων οικονομικών μεγεθών που εδώ και διακόσια χρόνια δείχνουν να έχουν αποτύχει παταγωδώς αφού εξ ορισμού δεν βλέπουν κανένα περιεχόμενο στο "μέτρο πάντων άνθρωπος", το μόνο δρόμο στον οποίον οδηγούν είναι σε αυτόν της σίγουρης προετοιμασίας της επόμενης κρίσης αφού με τα ίδια ακριβώς υλικά σκέψης μπορείς το πολύ να αλλάξεις την συνταγή, σε καμμία όμως περίπτωση και το τελικό φαγητό.

Η οικονομική κρίση ίσως δεν είναι τελικά το μείζον. Αν ήταν, θα είμαστε μεν πτωχοί αλλά ωστόσο "κοινωνικά επαρκείς" και γιατί όχι ακόμη-ακόμη και "μη δυστυχείς". (Οι λιμοκτονούντες της Αφρικής χαμογελούν-οι έλληνες πλέον όχι).  Η αληθινή κρίση είναι φιλοσοφική. Και γι' αυτό δεν στερούμαστε απλώς κάποιας υποθηκευμένης ευζωίας αλλά και κάθε απλής χαράς. Και αν αυτό γιά κάποιους λαούς αποτελεί μιά μικρή λεπτομέρεια, γιά μας τους Έλληνες δεν είναι απλώς τρόπος ζωής και τρόπος σκέψης, είναι τελικά λόγος ύπαρξης. 

Και όσο βγαίνουμε στους δρόμους γιά τα χαμένα μας λεφτά, το "σύστημα" θα είναι πάντα εκεί έτοιμο με τις οδηγίες χρήσεως ανά χείρας και στο λήμμα "συμπεριφορά εξαθλιωμένης κοινωνίας", αφού οι κοινωνικές εξεγέρσεις αποτελούν πλέον μέρος της ίδιας της στρουκτούρας του και κάθε αντίδραση του "δείγματος" είναι τόσο αναμενόμενη που θα μπορούσε κάποιος και με κίνδυνο να παρεξηγηθεί να την χαρακτηρίσει έως και "προγραμματισμένη". Γιατί μπαίνοντας στην διαδικασία να απορρίψεις μέρος του συστήματος, πέφτεις στην παγίδα του να το αποδεχτείς εξ αρχής. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη νίκη ενός συστήματος από την αποδοχή αυτών που πρωτίστως φέρονται ως πολέμιοί του.

Όταν αρχίσουμε όμως να βγαίνουμε στους δρόμους γιά τη χαμένη μας χαρά, τότε μόνο το σύστημα (μας) πραγματικά θα χτυπηθεί. Γιατί τότε μόνο θα βγεί έξω από κάθε λογική του λειτουργία και δεν θα καταφέρει να σώσει το τομάρι του ακόμη και αν σε μιά νύχτα αποφασίσει να φέρει τον βασικό μισθό στις πέντε χιλιάδες ευρώ. Αλλά γιά να γίνει κάτι τέτοιο, πρέπει πρώτοι εμείς να αποσυνδέσουμε τον βαθμό ευτυχίας μας από το χρήμα και να ξαναδώσουμε στην χαρά την έννοια που της αξίζει. 

Και τότε ναι, ώ του (κανενός) θαύματος, το σύστημα (μας) θα καταρρεύσει αυτόματα, αφού δεν θα μπορεί να επεξεργαστεί έννοιες και δεδομένα γιά τα οποία ποτέ του δεν προετοιμάστηκε, όπως ας πούμε μιά επανάσταση χωρίς κανένα οικονομικό αίτημα, μιά επανάσταση "απλώς" γιά τη χαμένη μας χαρά. 

Ποιά κοινωνία όμως θα ήταν διατεθειμένη να "κατέβει στους δρόμους" με ένα τέτοιο αίτημα παρά μονάχα αυτή που θα τολμούσε γενναία να επαναπροσδιορίσει τις αξίες της ? Θέλει "αρετήν και τόλμην..." Και αν μιά ανεπεξέργαστη σύγκρουση με το ορατό σύστημα είναι ικανή γιά να αποδειχτεί  πως είμαστε τολμηροί, χρειάζεται μιά πολύ πιό βαθιά σύγκρουση με τον εαυτό μας γιά να αποδειχτεί  πως είμαστε και ενάρετοι. 

Μέχρι τότε, ας μένουμε όπως μας πρέπει, και χωρίς "τη χαρά της περιουσίας" και χωρίς την περιουσία της χαράς. Και με ένα "χαίρετε" χωρίς καμμιά ελπίδα. 


Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2010

Μιά απάντηση στον κ. Νίκο Δήμου.

Χθές 09-12-2010 στο LiFO και στην στήλη "Υπερκείμενα", πάνω από μιά πολύ βαριά υπογραφή, αυτή του κ. Νίκου Δήμου, δημοσιεύτηκε το ακόλουθο σχόλιο :

Τα στερνά και τα πρώτα.

"Αυτό που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια με τον Μίκη Θεοδωράκη δεν έχει προηγούμενο στην Ελληνική ιστορία - ίσως και την παγκόσμια. Ένας μεγάλος δημιουργός, στο τέλος μιάς λαμπρής και ένδοξης σταδιοδρομίας, απολαμβάνει όλες τις τιμές που μπορεί να του δώσει η χώρα του - αλλά και όλη η υφήλιος. Δεν περνάει εβδομάδα, γιά να μην πω μέρα, που να μην γίνεται κάποια εκδήλωση. Βιβλία εκδίδονται, ταινίες γυρίζονται, λευκώματα, συναυλίες, τελετές, τίτλοι, παράσημα, ονοματοδοσίες.

Αυτό αναμφισβήτητα είναι καλό. Συνήθως οι τιμές έρχονται μετά θάνατον και αφορούν μόνο τους άλλους. Μεγάλοι μουσουργοί όπως ο Σκαλκώτας πέθαναν εντελώς άγνωστοι, με τα περισσότερα έργα τους ανεκτέλεστα (να μην αναφέρω τον υπερταλαντούχο Γιάννη Χρήστου, που χάθηκε νεότατος), Ακόμα και ο Μάνος Χατζιδάκις δεν πρόλαβε να απολαύσει την ευγνωμοσύνη του κοινού και του λαού. Ίσως, αν είχε ζήσει κι αυτός άλλα δέκα έξη χρόνια, (ήταν συνομήλικοι με τον Μίκη) να είχε απολαύσει κάποιες τιμες, αν και, από ότι ξέρω, έμοιαζε μάλλον αλλεργικός σε ταρατατζούμ και παράτες.

Κι ενώ λοιπόν το έθνος τιμά τον Μίκη, ο Μίκης προσπαθεί να σώσει το έθνος. Ιδρύει την "Σπίθα", κίνημα πατριωτικό και εθνοσωτήριο και σε μιά διακήρυξη δώδεκα πυκνοτυπωμένων σελίδων εφημερίδας αναλύει τα προβλήματα και προτείνει λύσεις.

Δεν ξέρω πόσοι είχαν τον χρόνο και την υπομονή να διαβάσουν την διακήρυξη. Από περιέργεια το έκανα - και ομολογώ πως ένιωσα άσκημα. Από σεβασμό στο όνομα, το έργο και την ιστορία του, δεν θα ήθελα να σχολιάσω αυτά που γράφει. (Πρόσεξα ότι το ίδιο κάνουν και οι περισσότεροι πολιτικοί, επιστήμονες η δημοσιογράφοι). Μετά από πολλές παραληρηματικές σελίδες, προτείνει πχ. την διενέργεια δημοψηφίσματος γιά το αν θέλουμε την Τρόικα και το ΔΝΤ. 

Αν θέλουμε ? Κανείς δεν τους θέλει! Όμως, τι εναλλακτικές λύσεις έχουμε ? Αυτές που προβάλλονται από την "Σπίθα" είναι αδιέξοδες και επικίνδυνες, γιά να μην πω και καταστροφικές. Δίνονται γιά να στηρίξουν μιά ιδεοληψία - κι' όχι μία οικονομία.

"Έχουμε μία σοφή παροιμία που λέει : "Tα στερνά τιμούν τα πρώτα". Εδώ δεν ισχύει. Κρίμα. Δεν υπάρχει κανείς εχέφρων δικός του ή φίλος, να τον προστατέψει από τον εαυτό του ? "


@ Ο Νίκος Δήμου είναι ένας σημαντικός σύγχρονος διαννοητής και δεν κρύβω μάλιστα πως από παιδί  θαύμαζα, όχι μόνο την κοφτερή του σκέψη και την κρυστάλλινή του φιλοσοφική ματιά αλλά και (κυρίως θάλεγα), τον τρόπο με τον οποίο επεξεργάζεται τα δεδομένα της πραγματικότητας ώστε να οδηγηθεί συχνότατα με ένα παιγνιώδη τρόπο, σε ένα πάντα βαθύ αλλά και ουσιαστικό διά ταύτα. Τα κείμενά του πάντοτε άριστα δομημένα και φυσικά με στιβαρή, είτε αναφορική είτε λογοτεχνική τεκμηρίωση. Σε κάθε περίπτωση, η σκέψη του Νίκου Δήμου δεν είναι από αυτές που κάποιος αναγνώστης μπορεί ή ..."δικαιούται" να προσπεράσει εύκολα και ο ίδιος ο συγγραφέας δεν είναι από αυτούς που μπορείς να τους "κατατάξεις" στους "φύση έτσι ή  φύση αλλιώς", ώστε να μην μπεις κάν στον κόπο να "ασχοληθείς" με τις απόψεις τους. 

Το συγκεκριμένο όμως άρθρο, πραγματικά πιστεύω πως αποτελεί όνειδος γιά τον ίδιο τον συγγραφέα (που ούτως ή άλλως βαθιά εκτιμώ), και όχι τόσο γιά τις θέσεις που διατυπώνει - αυτές είναι αναφαίρετο δικαίωμά του να τις διατυπώνει,  όσο γιά το ότι, (και κατά μία πρακτική στην οποία ο Νίκος Δήμου δεν μας έχει συνηθίσει), αναθέτοντας όλη την τεκμηρίωση των απόψεών του σε ένα (αφελές  και γεμάτο από κάθε τύπου παραίτηση) ψευδοερώτημα, ("όμως, τί εναλλακτικές λύσεις έχουμε ?"),  υποκαθιστά τον πολιτικό (του) λόγο με το κοινό χαβαλετζίδικο "γιαούρτωμα". 

Και φυσικά δεν είναι μόνο η απουσία ουσιαστικού αντιλόγου αλλά και το συνολικότερο "στήσιμο" του κειμένου καθώς και αυτά που εύκολα μπορεί κάποιος να αναγνώσει πίσω από τις γραμμές. Θα το αποτολμήσω :

"Αυτό που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια με τον Μίκη Θεοδωράκη δεν έχει προηγούμενο στην Ελληνική ιστορία - ίσως και την παγκόσμια." 

Γιά κάτι εξαιρετικά "κακό" ή έστω "παράδοξο" προετοιμάζετε τον αναγνώστη κ. Δήμου. Ποιό είναι αυτό ? 

" Ένας μεγάλος δημιουργός, στο τέλος μιάς λαμπρής και ένδοξης σταδιοδρομίας..." 

"...στό τέλος..." Πώς γνωρίζετε αλήθεια ? Έχετε κάποια άνωθεν "πληροφόρηση" γιά κάποιο επερχόμενο μοιραίο ? Ο θάνατος αγαπητέ δεν έχει επετηρίδα. Ασέβεια λοιπόν κύριε Δήμου. Αλλά και α-νοησία και φυσικά και αποκοτιά.

"...απολαμβάνει όλες τις τιμές που μπορεί να του δώσει η χώρα του - αλλά και όλη η υφήλιος. Δεν περνάει εβδομάδα, γιά να μην πω μέρα, που να μην γίνεται κάποια εκδήλωση. Βιβλία εκδίδονται, ταινίες γυρίζονται, λευκώματα, συναυλίες, τελετές, τίτλοι, παράσημα, ονοματοδοσίες".

Ποιό το μεμπτό ακριβώς εδώ δηλαδή ? Δεν χαίρεστε που ίσως πλέον η "υφήλιος" να έχει συνειδητοποιήσει πως πρέπει να τιμάμε κάποιον όσο ζεί και όχι μετά την ενδήμησιν ? Ή μήπως ξαφνικά, ολόκληρη η "υφήλιος" έχει παρανοήσει ή μήπως ξαφνικά ολόκληρη η "υφήλιος" έχει κάποιο συμφέρον να τον επαινέσει, συνωμοτήσασα και ιδιοτελώς σκεπτόμενη ? 

"Αυτό αναμφισβήτητα είναι καλό". 

Από την συνολική αίσθηση που αποκομίζει ένας στοιχειωδώς σκεπτόμενος αναγνώστης και από τα συμφραζόμενα, μάλλον δεν το πολυπιστεύετε. Αλλά έπρεπε να το γράψετε γιά να μας δείξετε την αρχικά "καλή σας διάθεση/προαίρεση". 

"Ακόμα και ο Μάνος Χατζιδάκις δεν πρόλαβε να απολαύσει την ευγνωμοσύνη του κοινού και του λαού. Ίσως, αν είχε ζήσει κι αυτός άλλα δέκα έξη χρόνια, (ήταν συνομήλικοι με τον Μίκη) να είχε απολαύσει κάποιες τιμες, αν και, από ότι ξέρω, έμοιαζε μάλλον αλλεργικός σε ταρατατζούμ και παράτες". 

Και ποιός φταίει αλήθεια γιά το ότι ο παμμέγιστος Χατζιδάκις έφυγε τόσο πρόωρα ? Και ποιός σας λέει κύριε Δήμου ότι η ίδια "υφήλιος" δεν θα ήθελε να τιμήσει αναλόγως και τον Μάνο Χατζιδάκι ? Και ποιός σας είπε κύριε Δήμου πως και τώρα δεν τον τιμά με συνεχόμενες εκδηλώσεις και συναυλίες και αφιερώματα και ονοματοδοσίες ? Και προς τί η χρήση των λέξεων "ταρατατζούμ και παράτες" παρά γιά να προκύψει εκ λογικής αντιδιαστολής, πως ο Μίκης Θεοδωράκης δεν είναι παρά ένας μωροφιλόδοξος που έχει ζωτική ανάγκη από "ταρατατζούμ και παράτες" ? 

"Κι ενώ λοιπόν το έθνος τιμά τον Μίκη, ο Μίκης προσπαθεί να σώσει το έθνος". 

Παρακάμπτοντας το σκωπτικόν, (γιά να μην πω και κρυπτοχυδαίον της έκφρασης "σώσει το έθνος") θα σας ρωτήσω ευθέως : Και πού το κακό σε αυτό ? Αντιθέτως, θάπρεπε να επαινεθεί γιά αυτή του την στάση, αφού οιοσδήποτε ενδιαφερόταν μόνο γιά τις τιμές και τις παράτες, κατά την γνωστή έκφραση θα καθόταν στα αυγά του, μη θέλοντας να δυσαρεστήσει αυτούς που τον τιμούν, ώστε να ...εξακολουθήσουν να τον τιμούν, και όχι να έχουν ξεκινήσει εκστρατεία λασπολόγησης και σπίλωσης που αφήνουν και θλιβερά υποννοούμενα ως και γιά την νοητική του διαύγεια.

Μήπως λοιπόν αν δεν "μιλούσε", κατά την προσφιλή τακτική της συντριπτικής πλειονότητας του πνευματικού κόσμου, τότε θα είχαμε να του προσάψουμε το ότι αυτοί τον τιμούν και αυτός σε αντάλλαγμα σωπαίνει ? Μήπως δηλαδή σε αυτόν τον γαμημένο τόπο κύριε Δήμου, ό,τι και να κάνεις, είτε αυτό-είτε το αντίθετό του,  αν το σύστημα θέλει να σε λιώσει θα καταφέρει να σε λιώσει ? Πού είναι η ορθή και διαυγής σκέψη  στην οποία μας έχετε συνηθίσει κύριε Δήμου ?   

"Ιδρύει την "Σπίθα..." 

Δεν "ίδρυσε" τίποτε ο Μίκης Θεοδωράκης, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, (και αυτό σύν τοις άλλοις αποτελεί και δημοσιογραφική σας γκάφα αφού ως γεγονός είναι απολύτως ανακριβές). Το μόνο που έκανε ο Μίκης, ήταν αυτό που ανέκαθεν, είτε με την μουσική του - είτε με την προσωπική του διαδρομή έκανε, να καταφέρει δηλαδή γιά ακόμη μιά φορά να ταράξει τον εθνικό μας λήθαργο. Και απλώς θέλησε γιά άλλη μιά φορά, να ανάψει μιά "σπίθα" στα καλοθρεμμένα οπίσθια μιάς κοινωνίας η οποία κινούμενη ανάμεσα στην Σκύλλα της αξιακής παρακμής και την Χάρυβδη της παραίτησης, βλέπει τα πάντα να γίνονται ερήμην της και η ίδια να παρακολουθεί ως τηλεθεατής το δράμα πάνω στην αναπηρική πολυθρόνα της ραστώνης και της παθητικότητας, μόνο που αυτή τη φορά παρακολουθεί το δικό της δράμα και εκεί ακριβώς συνίσταται και το συνολικώς τραγικόν του πράγματος. 

Αν λοιπόν μέμφεστε γιά αυτό τον Μίκη Θεοδωράκη ή και όποιον Μίκη Θεοδωράκη αποπειράται κάτι τέτοιο, με γειά σας και χαρά σας αλλά μην ξεχνάτε πως όλοι κρινόμαστε. 

"Δεν ξέρω πόσοι είχαν τον χρόνο και την υπομονή να διαβάσουν την διακήρυξη". 

Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, να σας το πώ εγώ να μην ανησυχείτε, ακόμη και σείς κύριε Δήμου ο οποίος δόξα τω (όποιω) θεώ, δεν βρίσκεστε σε κάποια γωνία της κοινωνίας, είτε οικονομική είτε άλλη.

"Από περιέργεια το έκανα - και ομολογώ πως ένιωσα άσκημα". 

Όλοι τελικά είχαν κάποιο λόγο να το κάνουν, ακόμη και σείς, δεν υπάρχει λοιπόν κάποιος λόγος να ...απολογείστε γιά το ότι την διαβάσατε. Και το να παροτρύνετε εμμέσως πλήν σαφώς μέσα από ένα λεκτικό σχήμα σε άλλους να μην την διαβάσουν, όχι μόνο απέχει παρασάγγας από το να αποτελεί παρότρυνση ενός πνευματικού ανθρώπου αλλά και βαριά προσβολή γιά τον αναγνώστη που αν την διαβάσει δεν θα έχει ο ίδιος την ωριμότητα να την πετάξει μόνος του στα σκουπίδια.(λέω εγώ ας πούμε). 

"Από σεβασμό στο όνομα, το έργο και την ιστορία του, δεν θα ήθελα να σχολιάσω αυτά που γράφει".

Κακώς αγαπητέ κύριε Δήμου, κακώς ! Διότι θα είχαν εξαιρετικό ενδιαφέρον οι απόψεις σας επί συγκεκριμένων ζητημάτων. Βέβαια γνωρίζω πως κάτι τέτοιο θα απαιτούσε πολύ περισσότερο χρόνο από αυτόν που διαθέσατε γιά να γράψετε το παραπάνω άρθρο αλλά τουλάχιστον έτσι, δεν θα έμοιαζε με ένα λιβελλογράφημα το οποίο ξεχειλίζει από μικρότητα και χολή και συμπαθάτε με γιά το οξύ των λέξεών μου.

 "(Πρόσεξα ότι το ίδιο κάνουν και οι περισσότεροι πολιτικοί, επιστήμονες η δημοσιογράφοι)." 

Ναι, έχετε δίκιο σε αυτό, το ίδιο κάνουν. Και υποθέτω ο καθένας γιά τους προσωπικούς του λόγους, δεν πιστεύω δα πως σεις εκπροσωπείτε τον "πολιτικό, επιστημονικό και δημοσιογραφικό κόσμο". Αλλά ακόμη και αν δεχτώ την άποψή σας, από πότε η πλειονότητα αποτελεί εγγύηση περί του ορθού ? Και από πότε ΕΣΕΙΣ κύριε Δήμου, αποκτήσατε αίφνης τόσο μεγάλη εκτίμηση στους πολιτικούς, στους επιστήμονες και στους δημοσιογράφους, ώστε να αναθέτετε την υπεράσπιση των απόψεών σας πάνω στην συλλογική τους αντίδραση και μάλιστα όταν αυτή η αντίδραση δεν είναι τίποτε άλλο παρά μιά σιωπή ? (ένας σκασμός κατά το κοινώς λεγόμενο).

"Μετά από πολλές παραληρηματικές σελίδες, προτείνει πχ. την διενέργεια δημοψηφίσματος γιά το αν θέλουμε την Τρόικα και το ΔΝΤ."

Υπάρχει και συνταγματική πρόβλεψη περί αυτού νομίζω, ποιό αλήθεια θα ήταν το πρόβλημα ? Πάλι "ανώριμος" ο ..."λαός" κύριε Δήμου ? Πάλι ανώριμος ο "λαός" ? 

" Άν θέλουμε ? Κανείς δεν τους θέλει! Όμως, τι εναλλακτικές λύσεις έχουμε ? "

Τί "λύσεις" έχει κύριε Δήμου μιά αλυσσοδεμένη  γυμνή ξανθή νεάνις, ευειδής και καλλίπυγος μέσα σε ένα κλειδωμένο δωμάτιο με "συντροφιά" τρεις άρτι αποφυλακισθέντες οι οποίοι έχουν να συνευρεθούν με γυναίκα ερωτικώς επί σειρά ετών ? Ο ρεαλισμός κύριε Δήμου είναι αρετή, αλλά δεν πρέπει να ξεχνούμε πως από κάτι τέτοιες "αρετές" (και όχι μόνο φυσικά εννοείται-οφείλουμε πάνω από όλα να κάνουμε την αυτοκριτική μας ως έθνος και ως πολίτες), μας οδήγησαν εδώ που μας οδήγησαν. Η ρητορική σας ερώτηση αυτή κύριε Δήμου, δεν μπορεί να είναι ερώτηση ενός πνευματικού ανθρώπου που θέλει τον πολίτη ενεργό και πάντα αγωνιζόμενο, ακόμη και όταν "οι λύσεις" δείχνουν να λείπουν. Και πάμπολλες φορές η ιστορία έχει αποδείξει πως η έννοια του αδυνάτου δεν έχει να κάνει παρά με την κοινωνική παραίτηση. Η ιστορία κύριε Δήμου, (και θεωρώ τον εαυτό μου εξαιρετικά ανεπαρκή γιά να κάνω σε σάς μάθημα ιστορίας), όχι μόνον δεν αποτελεί κάποια ακολουθία "λογικώς αναμενομένων γεγονότων" αλλά θα λέγαμε πως οι σημαντικότερες καμπές της έχουν ταυτιστεί με το ακριβώς αντίθετο αυτών, δηλαδή με ανατροπές λογικών.

Και δεν θέλω σε καμμία περίπτωση να αποδώσω στην ηλικία σας την λογική πλήρους παραίτησης την οποία εκφράζετε, αφού γνωρίζω πως η νεότητα δεν έχει να κάνει με ημερομηνίες ληξιαρχικών πράξεων, κάτι το οποίο εσείς βέβαια ξεχνάτε, προσπαθώντας να μειώσετε την αξία των λόγων κάποιου όπως στην περίπτωσή μας του Μίκη Θεοδωράκη, εστιάζοντας αγενώς αλλά και χωρίς νόημα θάλεγα, στο προχωρημένο της ηλικίας του. (η οποία ειρήσθω εν παρόδω δεν νομίζω πως απέχει και πολύ από την δική σας όσον αφορά την πιθανή ημερομηνία έναρξης αλλοίωσης των εγκεφαλικών κυττάρων).

"Αυτές που προβάλλονται από την "Σπίθα" είναι αδιέξοδες και επικίνδυνες, γιά να μην πω και καταστροφικές. 

Κρίσεις και αφορισμοί χωρίς την ελάχιστη προσπάθεια τεκμηρίωσης, που χωρίς δεύτερη σκέψη τοποθετούν το άρθρο σας στην εξαίρετο κατηγορία της αυριανικού τύπου "αρθρογραφίας".

"Δίνονται γιά να στηρίξουν μιά ιδεοληψία - κι' όχι μία οικονομία".

Η οικονομία μιάς χώρας κύριε Δήμου δεν είναι λογιστική διαχείριση. Και δεν νομίζω πως υπάρχει ανάγκη περαιτέρω αιτιολόγησης πάνω σε αυτό το θέμα, πιστεύω πως και σείς θεωρείτε αυτονόητο   πως δεν μπορείς παραδείγματος χάριν να κλείσεις ένα νοσοκομείο το οποίο "μπαίνει μέσα" οικονομικά, με την ίδια λογική που ως ιδιώτης θα έκλεινες μία βιοτεχνία εσωρούχων. Τώρα αν εσείς το (όποιο) όραμα το ονομάζεται "ιδεοληψία", προφανώς είναι ένα θέμα καθαρά δικό σας και από την στιγμή που, αν μη τι άλλο, το όραμα αυτό εκφράζεται από έναν άνθρωπο που ποτέ του δεν έδωσε γή και ύδωρ σε κανένα κομματικό μηχανισμό. Και το να ονομάζεις αυθαίρετα την (όποια) ιδεολογία ιδεοληψία, όταν δεν είναι ξεκάθαρα υβριστικό, είναι λιγότερο ξεκάθαρα ύποπτο. (συγχωρέστε με αλλά πλέον έχω γίνει πολύ επιφυλακτικός με τις θέσεις "πνευματικών ανθρώπων" και εδώ δεν αναφέρομαι σε σας). 

"Έχουμε μία σοφή παροιμία που λέει : "Tα στερνά τιμούν τα πρώτα". Εδώ δεν ισχύει. Κρίμα. 

Θα είχατε κάθε "δικαίωμα" σε ένα τέτοιο επιμύθιον, αν είχε προηγηθεί από μέρους σας μιά πλήρης και επαρκώς τεκμηριωμένη τοποθέτηση. Κάτι τέτοιο όμως δεν συνέβη. "Κρίμα" κύριε Δήμου. (και μάλιστα,  ...κρίμα βαρύ).

"Δεν υπάρχει κανείς εχέφρων δικός του ή φίλος, να τον προστατέψει από τον εαυτό του?"

Προφανώς το ίδιο θα μπορούσε κάλλιστα να αναρωτηθεί κάποιος και γιά σας. Μήπως θα θέλατε να μεταφέρουμε το επίπεδο του σοβαρού πολιτικού διαλόγου (διαλόγου πολιτών), σε αυτό της τύπου μάπετ σώου γεροντομαχίας ? 

Και όπως εύστοχα επικαλεστήκατε την λαϊκή σοφία κύριε Δήμου, πράγματι, "τα στερνά τιμούν τα πρώτα". Σας καλώ λοιπόν να τα τιμήσετε, ζητώντας δημόσια συγγνώμη, όχι φυσικά γιά τις απόψεις σας, αλλά γιά το ότι δεν μπήκατε στην βάσανο να τις τεκμηριώσετε, ίσως γιατί βασιστήκατε περισσότερο από ότι θα έπρεπε στην βαρύτητα της υπογραφής σας, θεωρώντας ότι αυτή "θα καθαρίσει" γιά σας.

Και μετά από μιά τέτοια πνευματική πορεία, ίσως θα έπρεπε να έχετε την σοφία να γνωρίζετε, πως δεν είναι η υπογραφή που προσδίδει αξία σε ένα άρθρο αλλά μάλλον το ακριβώς αντίθετο. Και αν ένα τεκμηριωμένο άρθρο συνοδεύεται και από μιά βαριά υπογραφή, τότε ναι, αποκτά μιά ακόμη μεγαλύτερη δυναμική. Αν όμως όχι, τότε εκπίπτουν όλα. Και το άρθρο και η υπογραφή. Και μάλιστα εκπίπτουν στο επίπεδο μιάς ψευδεπίγραφης πνευματικής ανθρωποφαγίας και ενός ευτελούς λογοτεχνικοφανούς χουλλιγκανισμού. 

Όσο και αν σας φαίνεται παράξενο, εξακολουθώ να σας εκτιμώ και θέλω να πιστεύω πως θα έχετε την γενναιότητα μιάς δημόσιας συγγνώμης. 

Ελπίζοντας, 
Παύλος Κιρκασίδης.
(Και κατά κόσμον "Ο Κακός Λύκος",
ένας ανώνυμος δηλαδή).

Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2010

Πεθαίνοντας ξανά και ξανά...

@ Σαν σήμερα πριν δυό χρόνια,  κάποιος εκπρόσωπος του νόμου δολοφόνησε εν ψυχρώ τον δεκαπεντάχρονο Αλέξη Γρηγορόπουλο. Πριν από εικοσιπέντε χρόνια, κάποιος άλλος, επίσης εκπρόσωπος του νόμου και κάτω από τίς ίδιες σχεδόν συνθήκες, απένειμε την προσωπική του δικαιοσύνη δολοφονώντας έναν άλλο δεκαπεντάχρονο, τον Μιχάλη Καλτεζά.

Δυό ιστορίες, σχεδόν copy-paste. Καθώς επίσης και δυό θαυμάσιες ευκαιρίες γιά εκμετάλλευση και γιά τους από δω και γιά τους από κεί. 

Από τη μιά "οι αλήτες και τα κωλόπαιδα των Εξαρχείων και οι καημένοι αστυνομικοί που κινδυνεύουν", από την άλλη "οι ήρωες και οι αγωνιστές δεκαπεντάχρονοι και οι μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι". 

Ο Καλτεζάς κι ο Γρηγορόπουλος δεν ήταν ήρωες ούτε και αγωνιστές. Ήταν απλώς δεκαπεντάχρονοι. Και όταν είσαι στα δεκαπέντε,  είσαι κάτι πολύ παραπάνω από όλα αυτά : είσαι έφηβος με όνειρα. 

Ούτε και οι αστυνομικοί που τους δολοφόνησαν ήταν "μπάτσοι και γουρούνια και δολοφόνοι". Ήταν απλώς αστυνομικοί. Και όταν είσαι αστυνομικός στην Ελλάδα, είσαι κάτι παραπάνω από όλα αυτά. Είσαι απλά ένας κοινωνικά αμόρφωτος ένοπλος, ανεκπαίδευτος και με χαμηλό κατά προτίμηση δείκτη νοημοσύνης, μιά κινούμενη βόμβα δηλαδή, που το πότε και σε τίνος χέρια θα εκραγεί, είναι απλά θέμα χρόνου. Με εθνικοχριστιανικές σεξοδιαστροφικού τύπου ιδεοληψίες και και με εξαιρετικά ελαστική ηθική και  διδακτορικό στην οσφυοκαμψία, όλα χρήσιμα γιά να επιβιώσεις ως χαμηλόβαθμος  και να σταδιοδρομήσεις ως υψηλόβαθμος.

Σε πολύ λίγο καιρό, θα χάσουμε κι άλλο δεκαπεντάχρονο. Κι ύστερα κι' άλλο, κι' άλλο, κι' άλλο. Πολλούς δεκαπεντάχρονους. Και δεν χρειάζεται νάναι κάποιος μάντης γιά να το προβλέψει. Αρκεί να αναρωτηθεί γιατί στην πραγματικότητα συμβαίνουν αυτά, και τί είναι αυτό που άλλαξε ώστε να αποτελέσει μιά στοιχειώδη έστω εγγύηση γιά το ότι δεν θα ξανασυμβούν. Και φυσικά δεν αναφέρομαι μόνο στην ουσιαστικά πλήρη ατιμωρησία των φυσικών αυτουργών. 

Στην Ελλάδα υπάρχουν τόσες "επιτροπές σοφών", τόσα "ιδρύματα", τόσα "παρατηρητήρια", τόσες "ανεξάρτητες Αρχές", τόσα "Επιμελητήρια". Και μάλιστα κοστίζουν και στον έλληνα φορολογούμενο ένα σκασμό δισεκατομμύρια κάθε χρόνο. Ποτέ κανένα από αυτά τα εκτροφεία αργόμισθων κοπριτών δεν ενδιαφέρθηκε να μελετήσει κοινωνικά το φαινόμενο, να διερευνήσει τα βαθύτερα των συνθηματολογικών αερολογιών αίτια και να προσπαθήσει να θωρακίσει την κοινωνία από αυτά τα  καρκινώματα που κατατρώγουν τον ήδη ξεσκισμένο κοινωνικό ιστό,  προτείνοντας συγκεκριμένα μακροπρόθεσμα μέτρα τα οποία δεν θα επέτρεπαν σε κανένα κάθε ψυχικά και κοινωνικά διαταραγμένο εθνικοχριστιανοφασίστα όχι να αποφοιτήσει από τις σχολές της Αστυνομίας αλλά ούτε καν να διαβεί το κατώφλι της. 

Αντ' αυτού, θεωρούν πολύ πιό παραγωγικό το να ασχολούνται με την "αναμόρφωση των υπηρεσιών του γραφείου του Πρωθυπουργού", την "αλλαγή του νομοθετικού πλαισίου γιά την λειτουργία της Κυβέρνησης" και "την εισαγωγή ενός μεταβατικού μοντέλου στην διαδοχή των κυβερνήσεων", (sic και πείτε μου τί καταλαβαίνετε εσείς από όλες αυτές τις παπάρες).

Αντ αυτού, παρακολουθούν (υποτίθεται) την τιμή της μελιτζάνας στις λαϊκές και της αμόλυβδης στα βενζινάδικα, μετρούν τους ημιυπαίθριους και κάνουν άθλιους πολλαπλασιασμούς.

Αντ' αυτού, δεν χάνουν Τατιάνα και Λαμπίρη μπας και ξεφύγει κανένα "μαλάκα" γιά να του βάλουν πρόστιμο μερικές δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ και συνέρχονται γιά να μελετήσουν γιά το πόσος πρέπει νάναι ο συντελεστής δόμησης γιά ένα κωλοχώρι που δεν μένουν πλέον ούτε γίδια. 

Καλά κι αυτά, δε λέμε, καλά κι αυτά, αλλά, χωρίς δεκαπεντάχρονους, τι νόημα έχει η "αναμόρφωση των υπηρεσιών του γραφείου του Πρωθυπουργού" και ποιός τάχα χέστηκε γι' αυτές ? Και τί νόημα έχει αλήθεια η τιμή της μελιτζάνας σε μιά χώρα που τα δεκαπέντε χρόνια είναι ποινικώς κολάσιμα και μάλιστα με την εσχάτη των ποινών τριτοκοσμικών χωρών ? Τί με νοιάζει εμένα κύριοι αν μελετάτε την "εισαγωγή ενός μεταβατικού μοντέλου στην διαδοχή των κυβερνήσεων" ή αν θα ανέβουν οι αντικειμενικές αξίες της Παλλήνης, όταν δεν έχετε καν βρεί τον λόγο γιά τον οποίο κάποια παιδιά δολοφονούνται και μάλιστα από εκπροσώπους του Κράτους που υποχρέωση έχουν μόνο να τα προστατεύουν (ακόμη και από τον "κακό" εαυτό τους θα πώ εγώ) ?

Οι δεκαπεντάχρονοι δεν δολοφονούνται επειδή κάποιοι αστυνομικοί είναι "μπάτσοι και γουρούνια και δολοφόνοι". Τέτοιες υπεραπλουστεύσεις, δεν είναι μόνο βλακώδεις και λαϊκίστικες αλλά και μοιραίες αφού, μένοντας στην επιφάνεια με ένα στείρο συνθηματικό λόγο με τα ανάθεμα από τη μία μεριά και με τις πομπώδεις κουφιολογίες από την άλλη, (που τελικά μόνο ασέβεια φανερώνουν προς τον νεκρό αφού στην ουσία τον μετατρέπουν σε αντικείμενο χρήσης), το μόνο που καταφέρνουμε είναι να κλείνουμε το επόμενο ραντεβού με την νέα τραγωδία που σύντομα θα έρθει.  

Γιατί όσο η πολιτική ασκείται ερήμην των πολιτών, τόσο περισσότερο το παραγόμενο έργο της δεν θα αφορά την πραγματικότητά και την καθημερινότητά τους. Αυτή θα μένει έρμαιο να τη διαχειρίζεται κάθε λαδιάρης κρατικός υπάλληλος, είτε αυτός είναι υπάλληλος της πολεοδομίας, είτε διευθυντής κλινικής του ΕΣΥ, είτε ένστολο υποπροϊόν-περίττωμα της ανθρώπινης φυλής που εν ψυχρώ πυροβολεί και σκοτώνει δεκαπεντάχρονα παλληκαράκια.

Και δεν θα υπήρχε καλύτερος τρόπος γιά να αποτίσουμε κάποιο φόρο τιμής προς αυτά τα άδικα δολοφονημένα παιδιά αλλά και ουσιαστικότερη συγγνώμη της πολιτείας απέναντί τους έστω και μετά θάνατον, από το να προσπαθήσουμε να καταννοήσουμε σε βάθος τα πραγματικά αίτια τέτοιων εγκληματικών πράξεων των κρατικών λειτουργών, προχωρώντας όχι σε απλές καταγραφές στατιστικού τύπου αλλά σε εμπεριστατωμένες κοινωνιολογικής προσέγγισης μελέτες των οποίων τα συμπεράσματα, αν συνοδεύονταν από γενναίες πολιτικές αποφάσεις, θα μπορούσαν σχεδόν να εξαλείψουν κάθε πιθανότητα γιά μιά επανάληψή τους, που κάθε τόσο συγκλονίζει το πανελλήνιο και φυσικά μας διασύρει και παγκοσμίως φέρνοντάς μας στην κορυφή των καταλόγων των διεφθαρμένων χωρών του κόσμου αλλά και αυτών που παραβιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Μήπως όμως κάτι τέτοιο θα απαιτούσε και "ιστορικού" (γιά την Ελλάδα) ανατροπές ή ακόμη-ακόμη και συνταγματικές επαναδιατυπώσεις ? 

Ας περιμένουμε λοιπόν την επόμενη "υπόθεση Καλτεζά" και την επόμενη "υπόθεση" Γρηγορόπουλου. Το πότε, είναι απλώς θέμα λίγου χρόνου. Μέχρι τότε, οι χίλιες δυό "επιτροπές σοφών" ας εξακολουθήσουν να ασχολούνται με την ...αναμόρφωση των υπηρεσιών του γραφείου του Πρωθυπουργού. Και φυσικά και με την τιμή της μελιτζάνας και της αμόλυβδης.



Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου 2010

Η ζωή έχει πλάκα.

Τoυ αναγνώστη georgepegas :

Ήταν η στιγμή που ο μέγας αρχιτέκτονας του σύμπαντος αποφάσισε να ρίξει τη ζαριά του.

Απλώθηκε στην τεράστια πολυθρόνα του και ατένισε τα μικρά ανθρώπινα σκουλήκια να σέρνονται μόνα και αβοήθητα στο διαδίκτυο. Χωρίς στέγη, φως, νερό και τηλέφωνο. Ασήμαντα ανθρωπάκια που τόλμησαν να σηκώσουν κεφάλι. Αμελητέες ποσότητες στον μακρύ κατάλογο των σκουληκιών.

Μα τι νομίζουν πως θα καταφέρουν τέλος πάντων ? Πόσο θα αντέξουν μόνα και αβοήθητα εκεί έξω στο κρύο, μακριά από την ασφάλεια και θαλπωρή που τους προσφέρει το δικό του σύμπαν ? Δεν καταλαβαίνουν πως όποιος φεύγει από το μαντρί τον τρώει ο λύκος ? Δεν έχουν διαβάσει το παραμύθι ?Δεν μπολιάστηκαν μετά από τόσα και τόσα χρόνια κατήχησης με τις υπέρτατες αξίες της υπακοής, της υποταγής, της αβουλίας και της νωθρότητας, με τις οποίες είναι πλήρως εναρμονισμένο και το δικό του σύμπαν ?

Απ’ ότι φαίνεται όχι. Είναι όμως ή δεν είναι ρε πούστη αυτός ο μέγας αρχιτέκτονας του σύμπαντος ? Είναι ! Σαφώς και είναι ! Αφού του το είπαν, είναι ! Ε, ήρθε λοιπόν η ώρα που έπρεπε να ρίξει τη ζαριά του.

Κύριοι σκουλήκια λοιπόν, εσείς που τολμήσατε να βγάλετε γλώσσα, μάθετε πως είσαστε παπαρολόγοι. Μάθετε πως είσαστε επαναστάτες του καναπέ. Μάθετε πως δεν είσαστε άνθρωποι. Είσαστε σιχαμερά σκουλήκια. Σας το λέω εγώ. Ο μέγας αρχιτέκτονας του σύμπαντος.

Τα ζάρια έφυγαν. Όλοι περίμεναν με αγωνία. Είχε έρθει η ώρα να γελάσουν μια φορά και τα σκουλήκια. Τα ζάρια έδειξαν ασσόδυο.

Καληνύχτα μαλάκα, η ζωή έχει και πλάκα.



Αλτ ! (σχάιμερ)

@ Πότε αυτοκτόνησε η Πόντια πουτάνα ?

@ Όταν μετά από χρόνια έμαθε ότι οι άλλες πληρώνονται.

@ Ποιός φασίστας είναι ο χειρότερος ?

@ Αυτός που δεν ξέρει καν πως είναι, και έτσι δεν μπορεί τουλάχιστον και να χαρεί τα "ωφελήματα" της ηθικής του εκτροπής.

@ Σαν να τρώς τζανκ φούντ και παίρνεις γεύση από φιδέ του Ευαγγελισμού.

@ Δέν είναι κρίμα να σου ανεβαίνει τζάμπα η χοληστερίνη ?

@ Χάμπουργκερ τρώς δύσμοιρε.

@ Τουλάχιστον συνειδητοποίησέ το και απόλαυσέ το.

@ Φαστ φούντ γράφει η ταμπέλα του μαγαζιού.

@ Δεν βλέπεις με τί ταχύτητα τρώγονται τα μέλη ?

@ "Παπαρολόγοι" κι "επαναστάτες του καναπέ".

@ Μα και "πόσο μαλάκες είμαστε" ταυτόχρονα ?

@ Πολύ-στο λέω εγώ χρυσέ μου, δεν είναι ανάγκη να ψάχνεις στο γιού τιούμπ και να παιδεύεσαι.

@ Παραλήρημα  γυμνασιάρχου εις τον εορτασμόν διά την επέτειον της Επαναστάσεως.

@ Μαλλί και λόγος μέσα στη λίγδα. Ιδρωμένα πουκάμισα. Μπόχα. Παντού.

@ Φρασεολογία καραβανά λοχαγού από τη Σαριτσάνη σε μάθημα ΕΗΔ.

@ Θυμάσαι την ΕΗΔ ? (Εθνική Ηθική Διαπαιδαγώγησις).

@ Τότε όμως εσύ ήσουν με τους "από κάτω".

@ Μα τώρα έβγαλες ουρά και προβοσκίδα.

@ Κρύφτηκες πίσω από μιά ιστοσελίδα.

@ Κάνεις πως διαβάζεις και δε μας χαιρετάς.

@ (Τάχε πεί από τότε ο πούστης ο Νιόνιος).

@ Πού ήσουν νιότη...

@ Ναι λοιπόν, είμαστε και αλήτες. Και μακρυμάλληδες.(βασικά εμφύτευση είναι αλλά το λέω έτσι μπάς και μου κάτσει καμμιά ξεχασμένη κουλτουριάρα ρηγήτισσα). Και τεντυ μπόυς.

@ Ιδέα ! Στους όρους χρήσης και ο νόμος 4000.

@ Και οι απείθαρχοι μαθηταί να κουρεύονται και να περιφέρονται προς διασυρμόν εις την φωτογραφίαν της Μεγάλης Εβδομάδας.

@ Και μετά Επιτάφιος.

@ Θρήνος.

@ Action εστί.

@ Αλαλάζοντα πλήθη.

@  Αλαλάζουσα λήθη.

@ Τον Βαρραβάν τον Βαρραβάν.

@ Πάσχα. Έντερα, μαγειρίτσα.

@ ΥΕΝΕΔ.Κλούβιος και Σουβλίτσα.

@ Με λύκους φέτος. (Γιά Αλλαγή).

@ Αιδώ και τώρα.

@ Ο Γιώργος στα στρατόπεδα του Διδυμότειχου τσουγκράει αυγά. (του φιδιού).

@ Η Δέσποινα των λογισμών του βγάζει τη μπλούζα της και λικνίζεται γυμνόστηθη δίπλα στα αναμμένα κάρβουνα.

@ Πάνω τους κάθονται και αυνανίζονται φοβισμένοι φαντάροι.

@ Αγχωμένη μαλακία, Διδυμότειχο μπλούζ. Δίπλα ο νταλάρας έτοιμος.

@ Περιμένει την διχοτόμηση της Κύπρου γιά να μπορέσει να την σώσει.

@ Ακονίζει την μαχαιρίτσα του.

@ Έχει γούστο τελικά.


Πέμπτη 2 Δεκεμβρίου 2010

Το "αδύνατον" μας ανήκει.

@ Την ίδια στιγμή που νιώθεις πως βρωμίζεις μέχρι το μεδούλι, καταπιανόμενος με "απόψεις" φιλήσυχων "νοικοκυρέων" που δεν κωλώνουν να πουλήσουν και τη μάνα τους την ίδια ακόμη αν χρειαστεί, προκειμένου να εξασφαλίσουν την θέση κάποιου αναπληρωματικού βασιλικού υποποδίου, άλλοτε προφασιζόμενοι την ανάγκη (έχω παιδάκια να θρέψω) και άλλοτε επικαλούμενοι κάποιο "ανώτερο" σκοπό, (εμένα δεν με ενδιαφέρει τίποτε παρά μόνο η Τέχνη μου), την ίδια ακριβώς στιγμή, έρχεται το απόλυτο παγκόσμιο σύμβολο της Τέχνης, η μέγιστη εν ζωή προσωπικότητα αυτού το πλανήτη ο Μίκης Θεοδωράκης, αυτό το παγκόσμιο σύμβολο του Πνεύματος, αυτό το παγκόσμιο σύμβολο του Ανθρωπισμού και των Αγώνων, ο Μίκης Θεοδωράκης, ο σεβάσμιος και υπερήλιξ έφηβος "Μίκης", να μας θυμίσει πως δεν μπορεί ο Καλλιτέχνης να είναι αποκομμένος από το όποιο κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι και όταν με οποιοδήποτε τρόπο, ακόμη και "νόμιμο", η Δημοκρατία (η όποια Δημοκρατία) καταλύεται και οι κοινωνίες και οι άνθρωποι δοκιμάζονται, ο αληθινός Καλλιτέχνης δεν μπορεί να αποστρέφει το βλέμμα, οφείλει να γίνεται και πνευματικός φάρος και εμπνευστής αλλά και εμψυχωτής, βάζοντας την Τέχνη του παραπόδας ή θέτοντάς την στην υπηρεσία του "αγώνα". (του όποιου αγώνα).

Σε κάθε περίπτωση, ο Καλλιτέχνης οφείλει πρωτίστως νά έχει δημόσιο λόγο. Και όταν ο μέγιστος λειτουργός της Τέχνης Μίκης Θεοδωράκης δείχνει τον δρόμο, οι θλιβεροί αρλεκίνοι της οφείλουν να βγάζουν τον σκασμό και να σκύβουν ταπεινά το κεφάλι. Ή κάτι σοφότερο, να διδάσκονται.

Ακούτε συχνά από τους πατερούληδες : Aντί να "μιλάτε", πηγαίντε να βγάλετε φωτογραφίες. Όχι ρε αγράμματοι και ανιστόρητοι ξυλοσχίστες, δεν θα πάμε να βγάλουμε φωτογραφίες. Και αν βγάλουμε θα είναι αυτές που θα φωτογραφίζουν την ξεφτίλα και την παρακμή σας. Ούτε και ποιήματα θα γράψουμε. Κι αν γράψουμε θα είναι τέτοια που θα δώσουν φτερά στις κουρασμένες ψυχές των ανθρώπων. Και ούτε και μουσικές θα παίξουμε. Κι αν παίξουμε θα είναι μουσικές που μόλις ακουστούν θα δείτε τα οργισμένα πλήθη νάρχονται κατά πάνω σας. 

ΣΠΙΘΑ λέγεται αυτό που ξεκινάει ο Μίκης και καλεί όλο τον πνευματικό και καλλιτεχνικό κόσμο σε εγρήγορση και πανστρατειά απέναντι στην λαίλαπα που έρχεται στην χώρα. Μιά οικονομική λαίλαπα η οποία όμως είναι γνήσιο τέκνο δεκαετιών απίστευτου ηθικού ξεπεσμού. Ενός ξεπεσμού που έχει χίλια πρόσωπα. Ενός ξεπεσμού που τον συνηθίσαμε. Ενός ξεπεσμού που τον αποδεχτήκαμε σιωπηλά σε αντάλλαγμα λίγης ψευδαίσθησης ευζωίας. 

ΣΠΙΘΑ λέγεται και ίσως είναι η σπίθα από το εφηβικό του πνεύμα, ίσως είναι η σπίθα από τα παιδικά μάτια του, ίσως είναι η σπίθα από την μέχρι παρεξηγήσεως αγαθοσύνη του, ίσως η σπίθα από την βαθιά ελληνική και γι' αυτό και παγκόσμια ψυχή του. 

Μιά σπίθα που αν γίνει φωτιά, μπορεί να κάψει όλο αυτό το σαθρό οικοδόμημα που εντελώς ψευδεπίγραφα εδώ και χρόνια αποκαλείται "κοινοβουλευτική δημοκρατία", μιά σπίθα που αν γίνει φωτιά μπορεί να κάψει ό,τι μέχρι σήμερα δεν κατάφεραν να κάψουν κομματικοί γραφειοκρατικοί μηχανισμοί που πάνω στην ξεφτίλα τους γιά το ποιός μετά το διαζύγιο θα πάρει το ψυγείο και ποιός το πλυντήριο, απαξιώθηκαν πλήρως στην συνείδηση κάθε στοιχειωδώς σκεπτόμενου πολίτη και τον ανάγκασαν να καταναλώνει ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΠΙΠΕΔΟ, τα σιχαμερά υποπροϊόντα της πολιτικής.

Μιά σπίθα που μπορεί να δώσει πίσω στον Άνθρωπο αυτό που στην ουσία σήμερα πραγματικά του λείπει περισσότερο και πάνω απ' όλα : την χαμένη του αξιοπρέπεια. 

Ουδείς σήμερα γνωρίζει πού θα οδηγήσει αυτή η κίνηση του Μίκη. Μπορεί στο τίποτα, μπορεί και στα πάντα. Δεν ξέρω όμως αν αυτή τη στιγμή έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία. Ή αν έχει μεγαλύτερη σημασία από την φράση του "εύχομαι οι έλληνες να κάνουν αυτό που δεν μπορούν".

Ανεξάρτητα με το αν υποστηρίξουμε ή όχι αυτήν την κίνηση του Μίκη Θεοδωράκη, αξίζει φίλοι μου,  ο καθένας μας από το πόστο του, ο καθένας με τις δυνάμεις του, τουλάχιστον να προσπαθήσουμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ να κάνουμε "αυτό που δεν μπορούμε". 

Αξίζει να προσπαθήσουμε γιά το "αδύνατον". Γι' αυτό που σήμερα φαντάζει παράλογο, απίστευτο, ανήκουστο. Το καταφέραμε πολλές φορές στην ιστορία μας. Μπορούμε να το καταφέρουμε και άλλη μία. 

Τα περιθώρια πιά τελείωσαν και το "αδύνατον" μας ανήκει.

Γιά το θέμα της ΣΠΙΘΑΣ θα επανέλθουμε.


Πάμε πλατεία ?


Ένας αναγνώστης, ο Haris, μας έστειλε χθές το ακόλουθο σχόλιο :

"Δεν θα σχολιασω επι της ουσιας ολα αυτα που διαβαζω και που βλεπω να γινονται τελευταια,δεν νομιζω οτι ενδιαφερει η αποψη μου και επισης ειμαι νεος στο ντιπι και δε ξερω τι εχει γινει στο παρελθον...το οτι μαζευεστε καθε μερα εδω περα 5-10-100 ατομα και μιλατε για το ντιπι πoσο φυσιολογικο σας φαινεται? σε ειχα ακουσει παυλο στην εκθεση του γιοννεκ να λες "μου ριξανε μπαν για 30 μερες και τους εριξα και γω ενα για αλλες 300"...απο τοτε εχει περασει ενας μηνας κατα τον οποιο επανηλθες στο ντιπι,σε ξαναεφυγαν,τωρα διαβαζω δικηγορους,εμμεσες απειλες κλπ κλπ...λυκος που γαβγιζει δε δαγκωνει? τεσπα,περιμενω με αγωνια την συνεχεια του καλυτερου φετινου ριαλιτυ."

Aπάντηση : 

"Δεν θα σχολιασω επι της ουσιας ολα αυτα που διαβαζω και που βλεπω να γινονται τελευταια",
Δεν μας λές ωστόσο και τον λόγο γιά τον οποίο "αποφεύγεις να σχολιάσεις επί της ουσίας όλα αυτά που διαβάζεις και που και συ ωστόσο ομολογείς πως βλέπεις (!) να γίνονται τελευταία". 

Δεν υπάρχουν πολλοί λόγοι γιά τους οποίους μπορεί κάποιος να αποφεύγει να κάνει κάτι τέτοιο. 

Ή να είναι ένα "ήσυχο" ανθρωπάκι που θέλει να απλά την ...ησυχία του, (γεμάτη η χώρα μας από τέτοιου είδους επικίνδυνα απολίτικα περιττώματα) ή να βαριέται ή να μην "βλέπει". 

Εσύ όμως μας λές πως ΒΛΕΠΕΙΣ αυτά που γίνονται τελευταία άρα δεν υπάγεσαι στην τελευταία κατηγορία. Επίσης δεν σε βλέπω να βαριέσαι κι όλας, αν βαριόσουν δεν θα έμπαινες στον κόπο να γράψεις αυτό το θαυμάσιο σχόλιο. Άρα, το μόνο που μου απομένει να σκεφτώ γιά σένα είναι, πως δεν είσαι και σύ παρά ένα από τα εκατομμύρια ανθρωπάκια που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το σπιτάκι τους, η γυναικούλα τους, τα παιδάκια τους και η δουλίτσα τους. Και κατά τον Πλάτωνα, ένας πολίτης "φιλήσυχος" δηλαδή άχρηστος. (Δηλαδή επικίνδυνος). 

"Γιατί είμαστε ο μόνος λαός που τον μη αναμειγνυόμενο καθόλου στα κοινά δεν τον θεωρούμε φιλήσυχο αλλά άχρηστο". (Πλάτωνας-Επιτάφιος)

"δεν νομιζω οτι ενδιαφερει η αποψη μου"
Αυτό φανερώνει σύμπλεγμα κατωτερότητος και αποτελεί και μιά λανθάνουσα μορφή αγοραφοβίας αλλά οι σε αυτές τις κατηγορίες εμπίπτοντες δεν υπογράφουν δημόσιες επιστολές, έστω και διά ψευδωνύμου, οπότε μάλλον οδηγούμαστε, και με αρκετή ασφάλεια μάλιστα, στο συμπέρασμα της προηγούμενης παραγράφου. Και αν τέλος πάντων όντως πιστεύετε πως δεν μας ενδιαφέρουν οι επί της ουσίας απόψεις σας, τί είναι αυτό αλήθεια που σας έκανε να πιστέψετε πως μας ενδιαφέρουν οι εκτός ουσίας ? 

"είμαι νέος στο ντιπί και δε ξέρω τί έχει γίνει στο παρελθόν"
Μα δεν μιλάμε γιά το παρελθόν αγαπητέ, γιά το παρόν μιλάμε. (και ίσως και γιά το μέλλον). Κατά τα άλλα, ευτυχώς που είστε "νέος" στο ντιπί γιατί είναι και το μόνο πεδίο όπως φαίνεται, στο οποίο είστε νέος.

"...το οτι μαζευεστε καθε μερα εδω περα..."   
Αυτό που εσύ, (προφανέστατα λόγω πλήρους έλλειψης ελληνικής παιδείας), αποκαλείς με περισσή απαξίωση "μαζεύεστε", λέγεται "συναθροίζεσθαι" και το "συναθροίζεσθαι" ενοχλούσε μόνο τα φασιστικά καθεστώτα. Αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα των αληθινών πολιτών αλλά και ιερή  πρακτική γιά να συζητηθούν (τα όποια) κοινά και ιστορικώς αποτέλεσε την μήτρα της Δημοκρατίας. (αρχ. Εκκλησία του Δήμου). Οπότε όπως αντιλαμβάνεσαι, ο λόγος γιά τον οποίο "μαζευόμαστε" εδώ πέρα, πιθανόν να μην είναι άλλος παρά το ότι είμαστε ...μητρομανείς.

"...5-10-100 ατομα..." 
Δεν είμαστε "5-10-100" άτομα αλλά 6-11-101. Ξέχασες να συμπεριλάβεις και τον εαυτό σου. Και όπως βρήκες εσύ κάποιο σοβαρό λόγο γιά να βρεθείς εδώ, δώσε το δικαίωμα και στον κάθε ένα, να έχει τον δικό του, περισσότερο ή λιγότερο σοβαρό, λόγο να είναι και εκείνος εδώ.

"...και μιλατε για το ντιπι. Πoσο φυσιολογικο σας φαινεται? "
Το ότι μιλώντας γιά το ντιπί δεν μιλάμε γιά το ντιπί (μονάχα τουλάχιστον), ωστόσο εσύ δεν έχεις την στοιχειώδη νοημοσύνη να το "αναγνώσεις", εσένα πόσο φυσιολογικό σου φαίνεται ? 

"σε ειχα ακουσει παυλο στην εκθεση του γιοννεκ να λες "μου ριξανε μπαν για 30 μερες και τους εριξα και γω ενα για αλλες 300"...απο τοτε εχει περασει ενας μηνας κατα τον οποιο επανηλθες στο ντιπι,σε ξαναεφυγαν",
Ενώ δεν εκτιμάς ιδιαιτέρως την έννοια του δήμου, εν τούτοις δείχνεις να υιοθετείς τις πρακτικές ενός άλλου Δήμου, του Δήμου Σταρένιου, μεταφέροντας ιδιωτικές συνομιλίες τις οποίες λάθρα άκουσες. Αντ' αυτού, θα μπορούσες κάλλιστα να επικαλεστείς και δημόσιο κείμενό μου εδώ. (το οποίο λέει άλλα - ομιλεί περί συνειδησιακών συγκρούσεων).

"τωρα διαβαζω δικηγορους,εμμεσες απειλες κλπ κλπ..." 
Ελάχιστα γράμματα χρειάζονται γιά να γνωρίζει κάποιος, πως η δήλωση από οποιονδήποτε γιά άσκηση των νομίμων δικαιωμάτων του με νομικά προβλεπόμενο τρόπο, δεν ονομάζεται "απειλή". Ονομάζεται απλά ...άσκηση νομίμων δικαιωμάτων. Βέβαια σε δικαιολογώ διότι από όσο καταλαβαίνω, "Η αγωγή του Πολίτου" ως μάθημα, δεν πρέπει να ήταν και το πιό ...δυνατό σου σημείο.

"...λυκος που γαβγιζει δε δαγκωνει?"
Αλλά όπως φαίνεται, ούτε και η ζωολογία ήταν το πιό δυνατό σου σημείο αφού ως γνωστόν, σπανίως εις λύγξ αλυκτά, δεδομένου ότι το δάσος δεν είναι ό,τι πιό πρόσφορο επιχειρηματικώς γιά ένα φροντιστήριο ξένων γλωσσών.

"τεσπα,περιμενω με αγωνια την συνεχεια του καλυτερου φετινου ριαλιτυ."
Θα φροντίσουμε να μην σας απογοητεύσουμε αγαπητέ Haris, εσείς προς το παρόν πηγαίνετε να παίξετε ήσυχος play-station (ή ότι άλλο σας βρίσκεται πρόχειρο εν πάση περιπτώσει), και μεις μόλις τελειώσουμε με το σφουγγάρισμα θα σας ενημερώσουμε. 

Ξέρετε Κύριε...η δουλειά της σατιρικής παραδουλεύτρας δεν είναι καθόλου εύκολη. Είναι κάτι λεκέδες που δεν καθαρίζουν με τίποτα. (και κάτι λακέδες επίσης). 

Τετάρτη 1 Δεκεμβρίου 2010

Ελλάς Ελλήνων "Καλλιτεχνών".

@ "Οι "καλοί" φωτογράφοι, οι "καλοί" σχολιαστές, οι "καλοί" ... γενικά, δεν είναι απαραίτητα "καλά" μέλη ενός site".

@ Τάδε έφη  Μισθοφόρος.

@ Μπατσάκια - νουθεσίες σε εξέλιξη καλή μου μπλαμαντώ.

@ Δε μας χέζεις ρε νταλάρα ?

@ Την επόμενη ώρα έχουμε θρησκευτικά ή πατριδογνωσία ?

@ Και σύ βρε Πετροβασίλη όλο χαρτάκια πετάς μεσ' στην τάξη.

@ Ναυσικάαααα...

@ Εγώ πάλι μον ζενεράλ νομίζω πως πρέπει να εστιάσεις την προσοχή σου προς τους αναρχοζουζουνιστάς.

@ Εκεί το εντοπίζω εγώ το πρόβλημα.

@ Πιστεύω πως απαιτούνται πιό "καθαρές" λύσεις.

@ Μιά δύναμη "Δέλτα" ας πούμε.

@ Ή ένας Άη-Στράτης.

@ Η εργασία απελευθερώνει.

@ Αρκεί να είναι σετάκι.

@ Έχω ένα καλό σετάκι με εντεράκια αντιφρονούντων.

@ Μιλάμε γιά σίγουρο, το Γκανιάν θα δώσει τουλάχιστον 30 αργύρια στο δεκάρικο.

@ Φαύλος.(Σα κύκλος).(Φωτογραφικός).

@ Και σα παρτούζα.

@ Οργανωθείτε όμως. Μη συνωστίζεστε πάνω από την κάλπη.

@ Έχει κοψίδια γιά 25.000 άτομα.

@ Δεν θα φτάσουν γιά είκοσι ? 'Ολοι θα πάρετε.

@ Τα κοψίδια μας. (και όχι μόνο).

@ Ήξερα "κάποιον" που με 5 ψάρια τάισε 5.000 άτομα. (μιράκολο)

@ Το αντίστροφο δείχνει μάλλον πιό εύκολο. Ή μήπως όχι τελικά ? (ρεντίκολο)

@ "Εγώ απλώς προεδρεύω". (μτφρ: τί να σας κάνω και γώ μαντάμ... ένας απλός υπάλληλος είμαι).

@ Νίψον ανομήματα "πάλαι ποτέ". Μη μονάν όψιν.

@ Που με βιά μετρά την γή. (την καμένη). (και την καημένη).

@ Γή "πάσα", ξέρεις, αυτή που των ανδρών των επιφανών...

@ Δεν βάζαν ρίμελ οι 300 του Λεωνίδα πριν πέσουν στην Αθηνών Λαμίας, μη τυχόν και τους βρεί το γκρό άβαφτους...

@ Μόνο η Αλίκη τάκανε αυτά.

@ Στην χώρα των τραυμάτων.

@ Τελικά θρησκευτικά είχαμε.

@ Δεν θυμάμαι μωρή μπλαμαντώ... ο Πιλάτος ήταν Πόντιος ή ο Πόντιος ήταν Πιλάτος? 






Κάθε εμπόριο γιά καλό.

Toυ αναγνώστη blamandeau :

Η περίπτωση Ζ(ήττα) αφορά συνολικά λειτουργίες και πρακτικές.

Συλλογική υπόθεση δεν υπήρξε ποτέ και η ιντερνετική επικοινωνία είναι σαν τη λάβα: καταπίνει ό,τι γουστάρει χωρίς ν' αφήνει ίχνη.

Αυτό που εμφανίζεται ως δήθεν φωτογραφικό σάιτ, δεν είναι παρά πληροφορίες χωρίς αρχή και τέλος.
Λόγια, λόγια, λόγια.
Πού είναι οι φωτογραφίες;

Αυτό που εμφανίζεται ως μέλη δεν είναι παρά θεατές σε μία δήθεν αναβαθμισμένη σχέση (διαδραστικότητα).

Αυτό που εμφανίζεται ως δήθεν καλλιτεχνική ομάδα δεν είναι παρά ένα νόθο δημιούργημα εσωτερικών συσχετισμών ηγεμονίας.
Τα πρόσωπα αλλάζουν κατά το δοκούν και οι σχέσεις γίνονται και ξεγίνονται όπως οι λέξεις στο scrabble.
Οι δε "φιλίες" σε στυλ "Κώστα μου - Ανδρέα μου" προκαλούν τα γέλια και στον πιο καλόπιστο.

"Με τέτοιες σκέψεις τράβηξα το καζανάκι και μετά πήγα στο παράθυρο ν' αναπνεύσω λιγάκι, ν' ακούσω τον ήχο της πόλης. Από παντού ερχόταν ένας παράξενος θόρυβος. Δεν ήταν ο γνωστός θόρυβος απ' τ' αυτοκίνητα. Άλλου είδους αυτός: Ένα επίμονο πλατς-πλατς σκέπαζε κάθε άλλη βοή. Έστησα αυτί και κατάλαβα. Όλο το λεκανοπέδιο της Αττικής είχε μεταβληθεί σ' έναν απέραντο μπιντέ κι είχαμε καθίσει όλοι επάνω και πλενόμασταν, πλενόμασταν, πλενόμασταν, ενώ εκατοντάδες χιλιάδες καζανάκια, χύνοντας καταρράκτες νερού, χαιρετούσαν την πρόοδό μας"

Παρ' ολ' αυτά, το απίστευτο έλλειμμα δημοκρατίας παραμένει.
Σε μια ιστορία με "μέλη", η εξωστρέφεια είναι δήλωση ηλίθιοι, όχι επιλογή.
Σε μια ιστορία με "μέλη", η "καλλιτεχνική ομάδα" εισηγείται, δεν αποφασίζει κωλόβλαχοι.
Ακόμη και οι "αναπληρωματικοί" παίζουν κάποια στιγμή, έστω και για ένα λεπτό.

...και τώρα έχει δικό του βενζινάδικο ο Μανώλης.


Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010

Η περίπτωση Ζ-ήττα.

Του αναγνώστη blamandeau :

Τα μεταξωτά βρακιά θέλουν κι επιδέξιους κώλους...
(γνωμικόν)

Υπάρχει ένα σιχαμερό προϊόν που λέγεται "υπεραξία".
Η εφεύρεσή της (δεν υπήρχε από πάντα) άλλαξε τον κόσμο.
Η αποκάλυψή της μοίρασε τα δίκια και τις χάρες του (και τ' άφησε λειψά).
Η οικειοποίησή της έκανε τους πάντες (έστω τους περισσότερους) συνέταιρους στο έγκλημα.

Είναι απλοί οι νόμοι που κινούν και διακινούν την υπεραξία. Μπορούμε να τους αναλύουμε επ' άπειρον, όμως όσα και να πούμε η ουσία είναι μία : πρόκειται γιά προϊόν ληστείας.

Αυτή είναι και η ουσία του κεφαλαίου, αυτός είναι ο τρόπος που κινείται ο κόσμος.
Κλέβοντας.

Από τον περιπτερά (που έχει κι ένα "παιδί" γιά να μένει ανοιχτά και τα βράδια), μέχρι τον (αριστερό) μηχανικό (που δίνει ένα "καλό" μεροκάματο σ' ένα τελειόφοιτο) κι' από τον βιομήχανο (με εργάτες) μέχρι τον μικροαγρότη (με τον αλβανό ψυχογιό που θα σουτάρει με την πρώτη ευκαιρία), όλοι τους κάνουν ένα πολύ απλό πράγμα : Κλέβουν.

Ε λοιπόν, αυτή η κλοπή βαφτίζεται με χίλια δυο ονόματα : άλλος θα σου την πεί επιχειρηματικό δαιμόνιο, άλλος ρίσκο, άλλος βοήθεια (καλά που υπάρχουν και τ' αφεντικά και δουλεύουμε...)

Ίσα ρε !

Υπάρχουν και άλλες μορφές υπεραξίας.
Είναι το ίδιο σιχαμερές κι΄ είναι κλοπές επίσης.

Όπως ας πούμε όταν ενδιαφέρεσαι δήθεν γιά τα παιδιά και την εκπαίδευση, και από πρόεδρος του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων γίνεσαι... δήμαρχος.
Ή όπως όταν δήθεν σε νοιάζει ο αθλητισμός και ξεκινώντας από τη διοίκηση ενός μικρού τοπικού σωματείου, γίνεσαι ...Νομάρχης.
'Η όπως όταν δήθεν σε νοιάζουν τα εργασιακά και αφού γίνεις πρόεδρος της ΓΣΕΕ βάζεις την ταφόπλακα στους εργάτες και τα κάνεις πλακάκια με τους εργολάβους.

Ο κατάλογος είναι ατέλειωτος.

(σε λίγο η συνέχεια, όπου θα δούμε πώς οι νόμοι της υπεραξίας εφαρμόζονται στην περίπτωση Ζ-ήττα).

It 's a boy ! (Cow boy).


Photo : Chobe
@ Eίναι απίστευτα τα παιχνίδια που μπορεί να παίξει η τύχη καμμιά φορά. Είναι όταν η ιστορία που με περισσή ανοησία βιαστήκαμε να παραχώσουμε  σε κάποιο συρτάρι αφού τάχα πιά "μεγαλώσαμε" και τα ξέρουμε όλα και δεν την χρειαζόμαστε, ξάφνου θαρρείς πως βρίσκει ένα σατανικό τρόπο και εμφανίζεται ολοζώντανη μπροστά μας, γιά να μας θυμίσει πως ο,τιδήποτε αληθινό και γνήσιο είναι καταδικασμένο να είναι πάντα εκεί, δίπλα μας, σαν φύλακας άγγελος αλλά και σαν σημείο αναφοράς κάθε φορά που ως άλλοι Ηρακλείς βρισκόμαστε ενώπιοι-ενωπίοις με τα δίστρατα.

Λέγεται και αυτός Ζήσης αλλά Αγγελόπουλος. Έχω αναφερθεί  στον άνθρωπο αυτό και παλαιότερα, και θα αναφέρομαι κάθε φορά που έχω ανάγκη  να ξαναξεφυλίσσω το προσωπικό μου αξιακό αλφαβητάρι. Σήμερα, συνταξιούχος πιά, και από 17 χρονώ "ξυπόλητο" παιδάκι και μέχρι τα "γεράματα" (δεν γερνάνε ποτέ μωρέ αυτοί οι άνθρωποι), στο πεζοδρόμιο με μιά μηχανή στα χέρια, στο κυνήγι της ειδησεογραφικής φωτογραφίας και του μεροκάματου. 

Δεν θα βρείτε το όνομά του σε κανένα καλλιτεχνικό libro d' Oro, άλλωστε δεν υπήρξε ποτέ κάποιος σπουδαίος φωτογράφος, παρά τις εκατοντάδες χιλιάδες δημοσιεύσεις του στον Τύπο, ο ίδιος μάλιστα συχνά, και  με την εξαιρετική εκείνη αίσθηση χιούμορ που ανέκαθεν τον διέκρινε, αυτοσαρκαζόταν λέγοντας "εγώ φίλε είμαι από χωριό-δεν ξέρω τι είναι αυτά που μου λές". 

Τελείωσε με το ζόρι το εξατάξιο γυμνάσιο και ήρθε από την Μερκάδα στην Αθήνα γιά να παλέψει μονάχος του με τα θηρία της εποχής, που ως θηρία που σέβονται τον εαυτό τους, ήξεραν μονάχα να κατασπαράσσουν και να τρώνε. Ωστόσο, η απίστευτη κοινωνική του παιδεία, ("πού να την βρήκε τάχα ο χωριάταρος ? "), τον έκανε όχι μόνο να είναι ένα πρόσωπο άξιο σεβασμού ακόμη και από όσους δεν τον χώνευαν, (δεν μπορούσε ο έρμος να τάχει και με όλους καλά),  αλλά να καταφέρει και επί 25 περίπου χρόνια να εκλέγεται, (με αδιαμφισβήτητες πλειοψηφίες) Πρόεδρος της Ένωσης Φωτορεπόρτερ Ελλάδος.

Η τύχη ήθελε να τον γνωρίσω στα πρώτα μου βήματα και να προσπαθώ να καταλάβω τι ακριβώς κάνει αυτός ο άνθρωπος, τι είναι αυτό ακριβώς που "θέλει". 

Δεν υπήρξε πολιτικός και υπουργός (από τον πιό "επάνω" μέχρι τον πιό "κάτω") που δεν είχε έστω και μιά φιλική κουβέντα με τον "Ζήση", δεν υπήρχε κάποια πόρτα "κλειστή" γιά τον Πρόεδρο, ίσως μόνο κάποιων που η ιστορία φρόντισε ήδη να κατατάξει στους πλέον διεφθαρμένους. 

Σε μιά χώρα όπου η έννοια του (όποιου) Προέδρου είναι ταυτόσημη με την έννοια του προσωπικού οφέλους και της άνομης συναλλαγής, ο ...τυπάκος αυτός μάλλον αποτελούσε μιά θαυμάσια παραφωνία. 

Είχε παρατήσει επί χρόνια ολόκληρα την προσωπική του επιχείρηση γιά να χτυπάει τις χίλιες δύο πόρτες αυτού του κτήνους που κατ' ευφημισμόν ονομάζουμε κράτος, άλλοτε γιά να εξασφαλίσει αξιοπρεπή σύμβαση μεταξύ των ιδιοκτητών των ημερησίων εφημερίδων και περιοδικών, άλλοτε γιά το αγγελιόσημο, άλλοτε γιά το συνταξιοδοτικό των φωτορεπόρτερ άλλοτε γιά τις συνθήκες εργασίας των μισθωτών, πότε γιά το ένα-πότε γιά το άλλο. 

Δέχτηκε πολλές "προτάσεις", (άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο ευθείς), προκειμένου να κάνει κάποια "έκπτωση" στα συμφέροντα του κλάδου που εκπροσωπούσε με προσωπικά ανταλλάγματα. Ήταν όμως αρκετά "χωριάταρος" γιά να καταλάβει από αυτά. Από τότε που τον γνώρισα, πάντα ένα κωλόσπιτο θυμάμαι να μου λέει πως προσπαθούσε να τελειώσει στο χωριό του και ποτέ δεν τα κατάφερνε. Η υπερβολή του έφτανε σε τέτοιο βαθμό που ακόμη και τα προσωπικά του δικαιώματα ως απλό μέλος της ΕΦΕ απεμπόλησε, αρνούμενος να λαμβάνει μέρος στα ταξίδια της Προεδρίας, ένα δικαίωμα το οποίο έχει και το τελευταίο μέλος, μόνο και μόνο γιατί ήξερε καλά την ιστορία γιά την "γυναίκα του Καίσαρα". Και φυσικά όλα αυτά δεν του κόστισαν μόνο άπειρο χρόνο αλλά και πάρα πολλά, πιστέψτε με, πάρα πολλά χρήματα, τα οποία "δικαιωματικά" θα έβγαζε. Και φυσικά και απολύτως νόμιμα.

Αλλά...

Δεν υπάρχει αλλά, σας την έσκασα !

Σήμερα, που το ηθικόν καθορίζεται από το νόμιμον, τέτοιες φιγούρες φαντάζουν μάλλον γραφικές και ...προφανώς δεν υπάρχει χώρος γιά τέτοιους Ζήσηδες.

Σήμερα, που ως υπέρτατη κοινωνική αξία αναδεικνύεται ο νταλαρικού τύπου αρριβισμός και η "καπατσοσύνη" θεωρείται αδιαμφισβήτητη αρετή, δεν υπάρχει χώρος γιά τέτοιους Ζήσηδες. 

Σήμερα που η λέξη τιμή παραπέμπει μονάχα σε κοστολόγηση κάποιου προϊόντος, δεν υπάρχει χώρος γιά τέτοιους Ζήσηδες.

Δεν υπάρχει και χρόνος όμως, όλα γίνονται με διαδικτυακές πλέον ταχύτητες, ο κάθε ένας από μας "υπάρχει" μέχρι να αποφασίσει κάποιο θεϊκό συντονιστικό χέρι να του κόψει το νήμα της virtual ζωής του.

Κύριοι σας έχω δυσάρεστα νέα : Δεν υπάρχετε ! 
Στη θέση σας γεννήθηκε ένα νέο μωρό με δυό κεφάλια. 
Ένα μωρό τέρας.
Που όμως σας μοιάζει.
Γιατί είναι κατάδικό σας. 
Και κατάδικό(ς) τους.
Φτύνω το μωρό αυτό γιά να μην σας το ματιάσω.
Και γιά να μη σας το κομματιάσω.

Να σας Ζήση !



Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010

Θέλει η πουτάνα να κρυφτεί...

Toυ αναγνώστη georgepegas :


Ο ήλιος έλαμψε περήφανος πάνω από το νησί. Πλησίαζε ο χειμώνας αλλά ο καιρός ήταν σχεδόν καλοκαιρινός. Σηκώθηκε ράθυμα από το κρεβάτι. Ήταν υπναράς. Από μικρό παιδί ο ύπνος ήταν ο καλύτερός του φίλος. Ο ύπνος και η ματαιοδοξία. Άλλους φίλους δεν είχε. Τι να τους κάνει άλλωστε. 

Το ένοιωθε πως η σημερινή μέρα δεν ήταν σαν τις προηγούμενες. Κάτι είχε αλλάξει. Ήταν η ευκαιρία του. Η ευκαιρία που έψαχνε μια ζωή. Είχε ξεμπερδέψει, ή τουλάχιστον έτσι πίστευε, με όλους αυτούς που του στέκονταν εμπόδιο στα σχέδιά του. 

Ασυναίσθητα διέκρινε ένα σαρδόνιο χαμόγελο να σχηματίζεται στα χείλη του. Κοίταξε έξω από το παράθυρο τη θάλασσα να λαμπυρίζει στον ορίζοντα. Τότε ήταν που το σκέφτηκε. Εντάξει το «σκέφτηκε» σηκώνει μεγάλη κουβέντα. Η «παραλία». Ωραίο θέμα, πιασιάρικο. Έτσι θα λέγεται η έκθεση που θα διοργανώσει στο καφενείο του χωριού. Είχε κάτι ζωγραφιές με παραλίες. Όχι σπουδαία πράγματα, αλλά για τη δουλειά που τις χρειαζόταν μια χαρά ήταν. Άλλωστε οι κακοί είχαν φύγει και από τους εναπομείναντες, μετά τα τελευταία ξεκαθαρίσματα, ποιος θα τολμούσε να του πει κουβέντα. Με το καφενείο δεν είχε πρόβλημα έτσι και αλλιώς, ο ιδιοκτήτης έλειπε και τον είχε αφήσει εν λευκώ να κάνει ότι θέλει. 

Ένα προβληματάκι υπήρχε όμως. Πως διάολο να τα φέρει έτσι που να μη φανεί ότι το μόνο που θέλει από αυτή την έκθεση είναι να βγάλει από το χρονοντούλαπο της ιστορίας, αδιάφορες ζωγραφιές του ξεχασμένες από όλους. Τον βασάνιζε αυτό, γιατί η αλήθεια είναι πως οι περισσότεροι στο χωριό δεν τα έπιαναν κάτι τέτοια (τους είχε παραμυθιάσει για τα καλά χρόνια ολάκερα), αλλά ήταν και κάποιοι, λίγοι βέβαια, που δεν μπορούσε να τους ξεγελάσει έτσι εύκολα. Τότε έγινε η υπέρβαση. Δύο σκέψεις την ίδια μέρα είναι ρεκόρ που δεν το πετυχαίνεις εύκολα. Θα εκθέσει και τις ζωγραφιές των λίγων. Ποιος θα μπορέσει/ τολμήσει να του πει κουβέντα τότε. 

Τράβηξε το καζανάκι και το είδε ξανά. Εκεί, ακριβώς κάτω από τη μύτη του. Πότε πρόλαβε και ξαναφύτρωσε. Χθες βράδυ επιμελώς το είχε ξυρίσει, και σήμερα, πριν καλά καλά περάσουν δέκα ώρες, αυτή η μικρή κουτσουλιά ήταν πάλι εκεί. Μια σταλιά μουστακάκι να μη λέει να φύγει με τίποτα. Δε βαριέσαι σκέφτηκε (αυτό και αν ήταν υπέρβαση). Έτσι και αλλιώς είχε αρχίσει να το συνηθίζει.

Όλα τα παραπάνω είναι μια καθαρά φανταστική ιστορία και δεν ξέρω ποια ευτελή κίνητρα με οδήγησαν να τη γράψω ή εάν ενδιαφέρει κανένα. Θα ήθελα πάντως να τονίσω πως οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική.

Ο Καραγκιόζης δικαστής.

@ Τα κακά παιδιά πάνε στην κόλαση.

@ Τα καλά πάνε "on the beach".

@ Eίδες άμα τρώς όλο το φαΐ σου και δε μιλάς τι καλός που είναι ο μπαμπάκας ?

@ Την άλλη βδομάδα και άμα εξακολουθήσετε να είστε καλά παιδιά, θα σας πάει και στο ζωολογικό κήπο.

@ Να ταΐσετε τις πάπιες.

@ Τις άλλες πάπιες, τις κανονικές, όχι αυτές που κάνουνε τις πάπιες.

@ Μα ούτε ένα "κακό" παιδί βρε ανάμεσα στην νέα αναδυόμενη κατασκευασμένη αξία ? Μα ούτε ένα ?

@ Τι διάολο... Πιστοποιητικό διαδικτυακών φρονημάτων τους ζητάτε πρώτα ?

@ Πάντως και γιά να είμαστε και δίκαιοι, όλα από τα χέρια Του περνάνε... Σφουγγάρισμα, λάτρα, ξεσκόνισμα, σιδέρωμα, αποκεφαλισμοί... Όλα !

@ Τόχε πεί και ο Βαλλιάνος : "Υπάρχω σημαίνει λερώνω τα χέρια μου".

@ Βέβαια δεν εννοούσε ακριβώς αυτό, περί υπαρξισμού μιλούσε ο άνθρωπος.

@ Νά ένα ωραίο θέμα που μούρθε τώρα γιά τον επόμενο διαγωνισμό.

@ " Έρπω, άρα υπάρχω."

@ Δεκτά και αυτοπορτραίτα.

@ Ο γιόννεκ διεγράφη "διότι παρέβη τον όρο χρήσης περί αγγελιών".

@ "Είχε βάλει προς πώληση είδη, τα οποία δήλωνε πως δεν ήταν δικά του".

@ (Αυτή ήταν η "επίσημη" αιτιολόγηση).

@ Νάστε καλά βρε, μας κάνατε και γελάσαμε πάλι !

@ Τελικά όπως πάει, αυτά τα καλά παιδιά θα μου το φάνε το ψωμάκι μου.

@ Τί να γράψει κι ο κακομοίρης ο σατιρικός καλλιτέχνης γιά να σας κάνει να ευθυμήσετε?

@ Τί να γράψει που να ξεπερνάει δηλαδή την πραγματικότητα ?

@ Άντε να σας πώ ένα αστείο βρε μπεζεβέγκηδες.

@ Ποιό είναι το πιό σύντομο ανέκδοτο ?

@ "Όροι Χρήσης"


Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010

Ο Μακαρθισμός ως Καλλιτεχνικό προαπαιτούμενο.



@ Τέλος δεν έχει το ντόμινο των διαγραφών. Κάθε ένας που τολμάει να ρωτήσει τα αυτονόητα και να διαμαρτυρηθεί γιά τα όσα πέραν κάθε λογικής αλλά και ηθικής συμβαίνουν, έχει την τύχη των προηγουμένων. Σειρά αυτή τη φορά είχε ο Panos Diamantis. Τέσσερις φορές ανάρτησε την επιστολή διαμαρτυρίας του και τέσσερις φορές αυτή εξαφανίστηκε, την τέταρτη μάλιστα μαζί με τον ίδιο τον συγγραφέα της. 

@ Ο Χούβερ ζεί. Και ο Μακαρθισμός επίσης.

@ Αλλά ο Χούβερ φόραγε φουστάνια. 

@ Τουλάχιστον όμως εκείνος τα φόραγε ...εκτός υπηρεσίας. 

@ Διότι τί είναι και το φουστάνι άμα το καλοσκεφτείς ? Μιά ιδέα είναι !

@ Νύχτωσε.

@ Λοιπόν, να σας πώ κάτι ? Έχω μιά διαίσθηση πως θα ξημερώσει !