Παρασκευή 29 Οκτωβρίου 2010

Χωρίς βενζίνη μέσα στη νύχτα.

@  Ένας φίλος, (που δεν γνωρίζω-ούτε καν κατ' όψιν), ο georgepegas, σε κάποιο του σχόλιο κάτω από το κείμενό μου "Ένα στ' αριστερό ρε βόδια", μεταξύ άλλων μου γράφει το εξής :
"...Όταν σου επιτραπεί γύρνα. Έτσι απλά γύρνα. Όχι για τους άλλους. Για εμάς..."
Αν και δεν είχα καμμία όρεξη να μπώ σε μιά τέτοια δημόσια κουβέντα γιατί δεν άνοιξα αυτό εδώ το blog γιά να το χρησιμοποιήσω ως πολιορκητικό κριό γιά να επιτύχω ό,τιδήποτε, (όχι γιατί είμαι τάχα έντιμος αλλά γιατί πολύ απλά ΔΕΝ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ "να επιτύχω ό,τιδήποτε"), αναγκάζομαι να το κάνω, αφ' ενός μεν γιατί αυτό που εξέφρασε ο georgepapas ...δεν είναι ο μόνος που το εξέφρασε (αυτές τις μέρες δεν έχω πάρει λίγα e-mail ή μηνύματα αντίστοιχου περιεχομένου και τα περισσότερα από ανθρώπους που ούτε καν γνωρίζω), και αφ' ετέρου γιατί θεωρώ πως η ιστορία του "Κακού Λύκου" δεν είναι μιά ιστορία προσωπική, (αν ήταν κάτι τέτοιο δεν θα αφορούσε ούτε καν εμένα), αλλά μιά ιστορία με αρκετά επικίνδυνες ανατέλουσες κοινωνικές προεκτάσεις.


Αγαπητέ georgepapas, 

Σε ευχαριστώ γιά τις σκέψεις σου αν και με κάνουν να αισθάνομαι αρκετά άβολα αλλά και αμήχανα. Και όχι από λόγους κάποιας ψευτοσεμνότητας αλλά κυρίως γιατί βρίσκομαι σε μιά μεγάλη σύγκρουση τόσο με τη συνείδησή μου όσο και με τη λογική μου.

Το Dpgr είναι ένας ουσιαστικά αλλά και τυπικά ιδιωτικός χώρος και δεν έχω κανένα δικαίωμα να επιβάλλω με το στανιό την παρουσία μου ακόμη και αν ένα μικρό, μεγάλο ή και πολύ μεγάλο κομμάτι του θεωρεί πως αυτή μπορεί να συμβάλλει θετικά. Δεν πρόκειται συνεπώς γιά μιά κοινότητα με αιρετούς "άρχοντες" και με κάποιες άλλου τύπου "δημοκρατικές διαδικασίες" και αυτό φυσικά δεν μπορεί να το κρίνει κάποιος αρνητικά αφού ο καθένας στο μαγαζάκι του κάνει ό,τι γουστάρει. Ως εκ τούτων λοιπόν αλλά και εκ των όρων χρήσης, είμαστε υποχρεωμένοι να ευθυγραμιζόμαστε αλλά και να συμμορφωνόμαστε με αυτούς, ακόμη και όταν κάποιοι από αυτούς που υποτίθεται πως έχουν ωριστεί για να τους φυλάττουν και να τους υπηρετούν, όχι μόνο δεν το κάνουν αλλά και τελείως προκλητικά έχουν μετατρέψει την εξουσία που τους δόθηκε σε όπλο γιά ξεκαθάρισμα λογαριασμών που άνοιξαν οι προσωπικές τους μικρότητες, εμπάθειες ή ό,τιδήποτε άλλο αναλόγου ευτέλειας.

Στην περίπτωση αυτή καταγγέλλω ανοιχτά πως δεν υπήρχε κανείς απολύτως, όχι πραγματικός λόγος αλλά ούτε καν αφορμή έτσι "γιά τα μάτια του κόσμου" γιά να προχωρήσουν στον 30 ημερών αποκλεισμό μου.

Στην περίπτωση αυτή καταγγέλλω ανοιχτά πως έγινε τελείως αυθαίρετα, με συνοπτικές διαδικασίες και φυσικά στα μουλωχτά και πριν προλάβει καν να πάρει χαμπάρι το σύνολο των συντονιστών γιά την εσωτερική ψηφοφορία περί της διαγραφής μου. (κάποιοι «γύρισαν την επομένη και απλά με βρήκαν διαγραμμένο»).

Στην περίπτωση αυτή καταγγέλλω ανοιχτά, πως έγινε με προσωπική παρέμβαση-"πρωτοβουλία" κάποιων πληκτικά συγκεκριμένων προσώπων τα οποία επί χρόνια με βλέπουν σαν κόκκινο πανί, είτε γιατί ουδόλως ενδιαφέρονται για την φωτογραφία και τους χαλώ και την ραστώνη την οποία οι ίδιοι φυσικώς έχουν και ...το αυτό επιθυμούν και διά το Dpgr, είτε κάποιοι άλλοι επειδή θεωρούν πως χαλώ  το προσωπικό προφίλ το οποίο προσπαθούν επί χρόνια να χτίσουν μέσα στο Dpgr ώστε να μπορούν να το εξαργυρώνουν στον «έξω κόσμο» πουλώντας παραμύθι και μούρη ότι κάποιοι στ' αλήθεια σημαντικοί  είναι, έχοντας μετατρέψει το site σε προσωπικό τους μαγαζάκι που προωθεί τα ιδιωτικά τους συμφέροντα, είτε κάποιοι , (οι πιο ανόητοι εξ αυτών), επειδή αδυνατούν να καταννοήσουν οποιαδήποτε εναλλακτική σκέψη και νιώθουν ασφαλέστεροι αν εξαφανίσουν από προσώπου γης τον όποιο (κατ΄αυτούς) την εκφράζει.

Από την άλλη μεριά και όσο και αν αυτό ηχεί περίεργο, η χειρότερη για μένα περίοδος δεν είναι αυτή που είμαι αποκλεισμένος από το Dpgr, (ούτε θυμάμαι πλέον πόσες φορές με έχουν διαγράψει), αλλά αυτή που δεν είμαι, αφού, το ίδιο κείμενό μου με το οποίο εκατοντάδες μέλη θεωρούν πως «ωφελούνται» και το αντιμετωπίζουν θετικά, το ίδιο κείμενο είναι αυτό που "προστίθεται στα προηγούμενα" και όλα μαζί σιγά-σιγά χτίζουν το κατηγορητήριο με το οποίο κάθε τρείς και πέντε οδηγούμαι στην έξοδο. Την ίδια στιγμή λοιπόν που εσύ φίλε georgepapas και άλλοι διαβάζεις κάτι του Χ μέλους και λες πως σου αρέσει, την ίδια ακριβώς στιγμή το Χ αυτό μέλος μπορεί να δέχεται  «οδηγίες» από «μέσα» του στυλ «πρόσεχε-σε τρώει ο κώλος σου να σε ξαναδιαγράψουνε» και «άντε να δούμε πώς θα σε γλυτώσουμε ΚΑΙ αυτή τη φορά, ρε σύ... αφού ξέρεις πώς είναι τα πράγματα τώρα γιατί πας γυρεύοντας...κλπ». Δηλαδή, αν κατάλαβες καλά, και όσο είμαι μέσα στο Dpgr, είμαι κάτω από ένα καθεστώς καθημερινού απίστευτου στρές και φυσικά είμαι …επειδή μου κάνουνε και χάρη ! Κάθε μου λέξη λοιπόν είναι και ένα βήμα προς την επόμενη "έξοδο". 

Βέβαια, όλα αυτά δεν θα συνέβαιναν αν κάποιοι Συντονιστές ήταν περισσότερο συντονισμένοι με την ουσία ενός φωτογραφικού site και λιγότερο με τα προσωπικά τους μικροσυμφεροντάκια και μικροεγωισμούς. Αλλά εδώ θα μου πείς δεν ενδιαφέρονται καν για τους τύπους και κατά το κοινώς λεγόμενο δεν κωλώνουν να σε διαγράψουν επειδή δεν γουστάρουν "τη φάτσα σου", θα ενδιαφερθούν και για την ουσία ? Μήπως έχουν να λογοδοτήσουν σε κανένα γιά τις σοφές αποφάσεις τους ? Μήπως θα κριθούν από κανένα ανοικτά ? Ή μήπως θα τολμήσει κανένας να ρωτήσει ανοιχτά "ρε παιδιά πώς εξαφανίστηκε ξαφνικά ο "georgepapas" ? Και αν τολμήσει και το κάνει, τί τύχη θα έχει και ο ίδιος αλλά και το αναρτημένο του ερώτημα ? 

Όλα αυτά όμως αποτελούν διαπιστώσεις για τις παθογένειες ενός ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ χώρου, (παρά τις φιλότιμες προσπάθειες κάποιων να τον μετατρέψουν σε (ελληνικό) Δημόσιο), και από την στιγμή που ένας χώρος είναι ιδιωτικός, το μόνο που μπορούμε όλοι μας να κάνουμε είναι αυτές οι «απλές» διαπιστώσεις και …έτερον ουδέν. Τσαμπουκάς του μοναδικού ανοιχτού  μέσα στην νύχτα επαρχιακού βενζινάδικου, που πουλάει την αμόλυβδη 10 ευρώ το λίτρο και σου λέει «αυτή είναι η τιμή φιλάρα και άμα γουστάρεις-άμα δε γουστάρεις τράβα αλλού» (γνωρίζοντας με περισσή χωριατοπονηριά πως, μέσα στην «νύχτα» το «αλλού» δεν υπάρχει).  

Αυτό λοιπόν είναι το σημείο με το οποίο έρχομαι και πάλι σε σύγκρουση με την συνείδησή μου, το κατά πόσο δηλαδή και το μέχρι πότε είμαι υποχρεωμένος να ανέχομαι αυτό τον ανομολόγητο «ευγενή και νομότυπο» χωριατοεκβιασμό.

Και αυτή τη φορά φοβάμαι πως σε ένα τέτοιο χωριατοεκβιασμό δεν θα ξαναϋποκύψω.
Ας κάτσουμε χωρίς βενζίνη μέσα στην νύχτα -ίσως ρε αδερφέ να είναι και μια καλή ευκαιρία να χαζέψουμε τα άστρα όσο ακόμα τουλάχιστον το χάζεμα των άστρων είναι τζάμπα και δεν απαιτεί ούτε κάποια ετήσια συνδρομή ούτε και κάποιοι συντονιστές να "συντονίζουν" τα όσα σκεφτόμαστε και αισθανόμαστε χαζεύοντάς τα. 

Δυστυχώς φίλε μου georgepapas, η ...κουλτούρα της "ελεύθερης αγοράς" δεν έχει δημιουργήσει βαριά νοσούσες καταστάσεις μόνο στην διακίνηση των υλικών αγαθών αλλά και των πνευματικών αφού, γιά τους κατέχοντες τα μέσα, μιά φωτογραφία ή μιά σκέψη δεν έχει καμμία απολύτως διαφορά από ένα κουτάκι ντοματοπελτέ ή ένα ζευγάρι κάλτσες. Και νάσαι απόλυτα σίγουρος, πως οι ίδιοι που σήμερα εμμέσως ή αμέσως εμπορεύονται επιθυμίες και σκέψεις, αύριο, αν το κρίνουν πιό προσοδοφόρο ή έστω λιγότερο "μπελαλίδικο", δεν θα έχουν κανένα απολύτως πρόβλημα να εμπορευθούν και ντοματοπελτέδες και κάλτσες. Γιατί στην ουσία τους είναι έμποροι ιδιώτες.

Και το κακό δεν είναι το ότι είναι έμποροι αλλά το ότι είναι "ιδιώτες".

Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2010

Ένα στ' αριστερό ρε βόδια !


@  Επέτειος του ΟΧΙ σήμερα και Χρόνια Πολλά στις απανταχού οχιές !

Είπα σα βλαχοδήμαρχος και γώ να εκφωνήσω και φέτος τον πανηγυρικό της ημέρας και σείς από κάτω, κάθιδροι και παραζαλισμένοι, να χειροκροτάτε τις παπαριές μου, τις ίδιες φωτοτυπημένες παπαριές που σας λέω κάθε ένα χρόνο και κάθε τέσσερα. Κι΄ ύστερα, τα κοριτσάκια με μπλέ πλισέ φουστίτσες σαν τρόφιμα ορφανοτροφείου και τ' αγοράκια με μαύρα παντελόνια κι άσπρα πουκάμισα σαν βοηθοί σερβιτόρου, θα περάσετε από μπροστά μου σκουλήκια με τον πρέποντα βηματισμό γιά να τιμήσετε στο γουρουνίσιο μου πρόσωπο τους νεκρούς του 1940 που "ποτέ δεν θα πεθάνουν" και τους ζωντανούς του 2010 που ποτέ δεν θα ζήσουν.

Και θα προσέχω πάντα αν είναι σωστός ο βηματισμός σας κωλόπαιδα γιατί γι' αυτό γίνεται όλο το πανηγύρι, γι' αυτόν τον γαμημένο τον βηματισμό σας. Το ένα στο αριστερό πόδι ρε βόδια, έτσι πάντα ξεκινάμε, με το αριστερό, αλλά το σημαντικό της ιστορίας είναι πως μετά το αριστερό ακολουθεί μοιραία το δεξί. Και εκεί ακριβώς τελειώνει η παρέλαση-κατεύναση απαίσια στρουμφάκια, εντάξει βαδίζετε σωστά, το σύστημα μπορεί να κοιμάται ήσυχο, η κοινωνία αρραγής και ενωμένη κάτω από την σινιέ Prada μπότα του ακέφαλου κατακτητή μπορεί να κοιμάται ήσυχη, ο αέρας του αμόρφωτου με εφτά πτυχία ψευτοτσαμπουκαλεμένου μπουχέσα νεοέλληνα φύσηξε και ανακάτεψε τις σελίδες της ιστορίας με αυτές του facebook και όλοι μαζί χέρι-χέρι και friends, καθισμένοι στους αναπηρικούς καναπέδες μας, περιμένουμε στωικά την νέα μεγάλη εθνική τραγωδία που θα έρθει, (οφείλει να έρθει), γιά να μας σώσει γιά άλλη μιά φορά και να μας ξαναβγάλει ασπροπρόσωπους.

Τί ξεφτίλα να ζεις μόνο γιά να προσδοκάς ανάσταση νεκρών... Αλλά και τι μαλακία, όταν ταυτόχρονα ξέρεις καλά πως η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει...


Δευτέρα 25 Οκτωβρίου 2010

(Σχεδόν) Άπαντες απόντες.

@ Αυτές τις μέρες γίνεται μιά ατομική έκθεση στον ΙΑΝΟ του καλού φωτογράφου Λουκά Βασιλικού με τον τίτλο "STREET RED" και μόλις αυτή ολοκληρωθεί, στον ίδιο χώρο και δυό μέρες μετά, θα ξεκινήσει η επόμενη του Jonnek Jonneksson με τον τίτλο "ΚΑΝΤΙΝΕΣ".

Στο Dpgr άνοιξαν ισάριθμα νήματα τα οποία αναγγέλουν τις εκθέσεις των δύο καλλιτεχνών. Πραγματική  εντύπωση όμως προκαλεί το γεγονός της παντελούς απουσίας της συντριπτικής πλειονότητας των Συντονιστών αλλά και των μελών της Καλλιτεχνικής Ομάδας είτε με την μορφή ενός ενθαρρυντικού σχολίου, (ναί τόχουν ανάγκη αγαπητοί Συντονιστές και κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε σε καμμία περίπτωση να χαρακτηριστεί ως προσπάθεια δημοσίων σχέσεων), είτε ακόμη-ακόμη, εάν δεν έχετε χρόνο γιά ένα σχόλιο αφού όλο σας τον χρόνο τον αναλώνετε σε θλιβερές ψηφοφορίες και εν κρυπτώ διαγραφές και σε λοιπές "σκατοϊστορίες" και με μιά απλή θετική ψήφο σε αυτόν που άνοιξε το νήμα. Θέλω να πιστεύω πως κάτι τέτοιο είναι τελείως τυχαίο, γιατί αν αρχίσω να κάνω "συνδυαστικές" σκέψεις τότε μαύρος (και κακός) λύκος που σας έφαγε.

Δεν θα μιλήσω γιά την "γυναίκα του Καίσαρα" αλλά όταν λέμε πως νοιαζόμαστε γιά την Καλλιτεχνική Φωτογραφία και μάλιστα είμαστε και Συντονιστές ή μέλη της Καλλιτεχνικής, μιά απουσία μας δεν περνάει ποτέ απαρατήρητη και δεν είναι ποτέ χωρίς περιεχόμενο και μπορεί, (μπορεί λέω), να οδηγήσει κάθε καχύποπτο όπως ο γράφων, σε άλλες σκέψεις που δεν περιποιούν και ιδιαίτερη τιμή στους απέχοντες.

Ο "συντονισμός" σε ένα (έστω) καλλιτεχνικών διαθέσεων site, δεν μπορεί να αρχίζει και να τελειώνει σε αστυνομικού τύπου παρεμβάσεις και σε (παρα)δικαστικού τύπου αποφάσεις. Και την τιμή των Συντονιστών δεν την σώζει η παρουσία τριών από τους 19-20. Καλά που είναι και ο "απλός κόσμος" και σώζει την τιμή του Dpgr. O οποίος "απλός κόσμος" του Dpgr μπορεί να "σωπαίνει" μπροστά σε αυτά που βλέπει αλλά αυτό δεν σημαίνει πως είναι και αφελής. Καταλαβαίνει μιά χαρά "τί γίνεται". (μην με ρωτήσετε πώς το ξέρω γιατί κινδυνεύετε να σας πω).

Χαιρετίστε λοιπόν μεγαλόψυχα και ενθαρρύνετε κάθε σοβαρή καλλιτεχνική προσπάθεια που λαμβάνει χώρα από ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ και αφήστε τις μικρότητες και τις προσωπικές σας εξωκαλλιτεχνικές εμπάθειες. Kι αν δεν μπορείτε να τις αφήσετε γιατί νιώθετε πως σας υπερβαίνουν, τότε αφήστε τους βαρύγδουπους τίτλους σας.

(Εκτός και αν περιμένετε την άρση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων).

Έκθεση Φωτογραφίας "ΚΑΝΤΙΝΕΣ" - Jonnek Jonneksson



@ 'Οσοι μπουχτίσατε πλέον από έργα (ε)αυτιστικών καλλιτεχνών που σας κάνουν να θέλετε να κόψετε φλέβες από πλήξη και να ψάχνετε πότε θα βρείτε μιά ευκαιρία να την κάνετε, μπορείτε να επισκεφτείτε το IANOSARTCAFE (Σταδίου 24 - Αθήνα), γιά να δείτε τις φωτογραφίες του Γιόννεκ με θέμα τις "ΚΑΝΤΙΝΕΣ". Ναι, αυτές τις υπέροχα βρωμιάρικες Καντίνες στις οποίες όλοι συνηθίζουμε να ντερλικώνουμε μόλις βγούμε από τα "πεντακάθαρα" Μέγαρα. (τι καλύτερο μετά από ένα  Κονσέρτο γιά βιολί σε λα ελάσσονα, από ένα χοτ-ντογκ με μπόλικο κρεμμύδι και πέντε-έξι μπύρες ? ) 

Μπορείτε λοιπόν να πάτε "άφοβα" στην έκθεση, οι φωτογραφίες του Γιόννεκ δεν κρύβουν "βαθιά νοήματα", δεν πραγματεύονται τις υπαρξιακές αγωνίες του μέσου δανειολήπτη, δεν ανοίγουν διαύλους επικοινωνίας με το ασυνείδητο δίνοντας διέξοδο στην καταπιεσμένη σας λίμπιντο, δεν θα σας βοηθήσουν να βρείτε το σημείο G του σύμπαντος. Είναι απλά θαυμάσιες φωτογραφίες-καθημερινές εικόνες της πραγματικής Ελλάδας, με τον γνωστό λιτό και χωρίς φορμαλιστικά φρού-φρού και αρώματα, πνευματώδη και γνήσιο φωτογραφικό λόγο του Γιόννεκ. 

Τα εγκαίνια είναι την ερχόμενη Δευτέρα 1η Νοεμβρίου, μπορείτε πρώτα να περάσετε από κεί και μετά να πάτε στον θείο σας τον Ανάργυρο που γιορτάζει, (έτσι κι αλλιώς ξέρετε ότι είναι γρουσούζης και δεν σας έχει γράψει τίποτα). Αν πάλι ελπίζετε ότι θα του αλλάξετε γνώμη, (που δεν το βλέπω), τότε μπορείτε να πάτε όποια άλλη μέρα θέλετε και μέχρι τις 22 Νοεμβρίου.(που γιορτάζει ο άλλος θείος σας ο Φιλήμων και είναι η τελευταία σας ελπίδα). 

Σάββατο 23 Οκτωβρίου 2010

Ο Λαός θέλει - το Dpgr μπορεί !

@ Χαιρετίζοντας με ιδιαίτερη ορμονική συγκίνηση τις τελευταίες προσπάθειες ποιοτικής αναβάθμισης του Dpgr που φρόντισε να νοηματοδοτήσει εκ νέου τον όρο φωτογραφία "δρόμου" προσθέτοντας το κτητικό "του" μπροστά από την λέξη και να ικανοποιήσει επιτέλους το λαϊκό αίτημα γιά "Βυζί-Aιδοία-Άννα Μαρία" και επιθυμώντας να συμβάλλουμε και μεις από το ταπεινό τούτο μετερίζι της εναλλακτικής εξημέρωσης σε αυτή του την προσπάθεια, σας αποκαλύπτουμε τα (s)exif της επίμαχης φωτογραφίας, με την βεβαιότητα ότι θα βοηθήσουν τα μέλη στην βαθύτερη καταννόηση των συγκεκριμένων φωτογραφιών, πιστεύοντας γενικώς πως "όσο πιό βαθιά-τόσο πιό καλά". Διότι η μαλακία δεν μπορεί να είναι προνόμιο των ολίγων.

Πληροφορίες αρχείου
Όνομα αρχείου: xekolo.jpg
Όνομα άλμπουμ: Aβάδιστα στο χώρο σου.
Μέγεθος Αρχείου : 22 πόντοι (εν χαλάσει).
Στήθος - Μπούτι - Σπαλομπριζόλα : 600 x 900 εικωλοστοιχεία
Εμφανίσεις: Κάθε βράδυ στο 12ο χλμ και με ένα μόνο τηλεφώνημα στο σπίτι σου.
Exif Ύψος Εικόνας: 200 € η ώρα. (+ΦΠΑ)
Exif Πλάτος Εικόνας: 500 € η βραδιά. (το ΦΠΑ δώρο).
F(uck) Serial Number:  24.622
Flash: No Flash (γιατί μου σκαλώνει το bounce).
ISO: 69
Αρχική Ημερομηνία:  από τα 13 μου.
Tελική Ημερομηνία:  Όσο αντέξει ο κώλος μας.
Εστιακή απόσταση : στα 300 με το παρασολέιγ και το ζουμ στο τέρμα (και κωλοτικό φίλτρο).
Ημερομηνία Ώρα: 'Οπου σκάσει πελάτης.
Μοντέλο:  Άννα Μαρία (Χτυπήστε κουδούνι "Μασσάζ")
Πρόγραμμα Έκθεσης: Προτεραιότητα Διαφράγματος (κολπικού)
Τρόπος Έκθεσης : Στά τέσσερα.
Χρόνος Έκθεσης:  Όσο πληρώνει ο μουστερής.
IPTC Τίτλος:  Και Άννα και Μαρία και πουτάνα και κυρία.
IPTC Πνευματικά δικαιώματα :  GIA TA MPAZA Productions ©
Προσθήκη στα Αυνανισμένα.


Παρασκευή 22 Οκτωβρίου 2010

Δροσοπούλου και Ιθάκης γωνία.

@ Και εκεί που καθόμαστε και πίναμε τον καφέ μας, ξαφνικά, ο ερασιτέχνης φωτογράφος φίλος μου, κοίταξε το ρολόι του αγχωμένος, παράτησε το φλυτζάνι του και πετάχτηκε από την καρέκλα λέγοντάς μου σχεδόν ...έντρομος, πως "είχε να πάει να φωτογραφίσει και ήδη είχε αργήσει". Έχοντας συνδέσει μέσα μου την φράση "έχω να πάω να φωτογραφίσω" με κάποια επαγγελματική υποχρέωση,  τον ρώτησα τί είδους φωτογραφική δουλειά ήταν αυτή. Μου απάντησε πως δεν πρόκειται γιά κάποια δουλειά, απλώς, είχε  καθιερώσει τουλάχιστον 2-3 ώρες κάθε μέρα να βγαίνει και να φωτογραφίζει. Ξέρεις, μου λέει, "το κάνω καιρό αυτό και βλέπω μεγάλη βελτίωση στον εαυτό μου".

Δύσκολα να διαφωνήσει κάποιος μαζί του και είναι σίγουρο πως όσο περισσότερο προπονείται ο αθλητής τόσο πιό έτοιμος είναι γιά τον αγώνα, όσο περισσότερο μελετάει ο πιανίστας τόσο περισσότερο δεξιοτέχνης γίνεται και όσο πιό πολλά κεφάλια κουρεύει ο κάλφας, τόσο πιό καλός μπαρμπέρης θα γίνει.

Και αν έλθουμε και στα καθ' ημάς, τα φωτογραφικά, θα δούμε ότι όντως, κάτι ανάλογο ισχύει και εδώ. Αν πχ. επί οκτώ μήνες ανεβοκατεβαίνω καθημερινά και επί δίωρο-τρίωρο τα σοκάκια της Κυψέλης, πράγματι θα ξέρω πιά πως Δροσοπούλου και Ιθάκης γωνία στις 15.38 ακριβώς και με 400 ASA στην μηχανή μου, θέλω ταχύτητα 500 και διάφραγμα 5.6. Και ξέρω επίσης πολύ καλά σε ποιό από τα τελάρα του κυρ-Παντελή του μανάβη θα πέσει η σκιά ενός (ιδιότυπου κατά προτίμηση) περαστικού που έχει ύψος 1.79 Ίσως να ξέρω μάλιστα και σε ποιά κατηγορία του dpgr θα ανεβάσω και την φωτογραφία.(και μάλιστα πολύ πρίν ακόμη τη βγάλω).

Και θα τη βγάλω (την πουτάνα) την φωτογραφία και πολύ πιθανόν να βγάλω και πάρα πολλές καλές (πουτάνες) φωτογραφίες και όπως είπε πολύ εύστοχα και ποιητικά ο maneοwar στο blog του "Περί ζωής και φωτογραφίας" και στο κείμενό του Στύση Ποιοτική, "...Θέλω μια μέρα να γίνω UPI CR3, E.FIAP/s, PSA CP**, PSSA MP** και Ε.FIAP/Gold και θα  σας γαμάω όλους...) 


Αλλά τι σχέση έχει αλήθεια μιά τέτοια διαδικασία παραγωγής (έστω καλλιτεχνικών με "κλειστούς" όρους) έργων με τη γέννηση ΕΝΟΣ αληθινού καλλιτεχνικού δημιουργήματος ? Αν το αληθινό ήταν αποτέλεσμα κάποιων μηχανιστικώς επαναλαμβανόμενων ενεργειών, κάποιας δηλαδή ...εξάσκησης, τότε ο καλύτερος φωτογράφος θα ήταν αυτός με τα περισσότερα καρέ στο ...βιογραφικό του. Είναι όμως έτσι ? (Μπορεί κάποιοι εξαιρετικοί δημιουργοί να είναι και παραγωγικότατοι όμως αυτό, όχι μόνο δεν μπορεί ως σκεπτικό να αντιστραφεί αλλά μάλλον συμβαίνει και σπανιότατα. Εκείνο μάλιστα που συνήθως συμβαίνει είναι, ο δημιουργός, μεθυσμένος από την ίδια του την επιτυχία και εθισμένος από το "σουξέ", να μην αντιλαμβάνεται πως κάθε νέο έργο, οφείλει πρωτίστως να σέβεται το προηγούμενο. Και σε κάθε περίπτωση, να γνωρίζει και πότε πρέπει να σταματά). 


Συχνά αναφερόμενοι στην Φωτογραφία μιλάμε γιά τον χρόνο ως κάποιο χειραγωγούμενο όρο. Ποτέ όμως δεν αναφερόμαστε σε αυτόν ως προαπαιτούμενο εσωτερικής προ-εργασίας. Μιλώ γιά τον χρόνο που απαιτείται γιά να σκεφτούμε, να αιστανθούμε, να μιλήσουμε, να περπατήσουμε, να μαγειρέψουμε, να ερωτευτούμε, να αγαπήσουμε, να μισήσουμε, να σταθούμε. Μιλώ γιά τον χρόνο της ίδιας της ζωής που, μαγικά και αθόρυβα, θα πάρει τον άνθρακα της καθημερινότητας και θα τον μετασχηματίσει σε μαύρο χρυσό. Πού θα κάνουμε τα πάντα να τον εξωρύξουμε επειδή τον έχουμε πραγματική ανάγκη και όχι απλά γιά να δείξουμε πόσο καλοί σκαφτιάδες είμαστε.

Ακούω συχνά την φράση, "η φωτογραφία είναι η ζωή μου". Εμένα λοιπόν η Φωτογραφία ΔΕΝ είναι η ζωή μου. Η ζωή μου είναι η ζωή μου και απλά κάποιες στιγμές νιώθω την ανάγκη να μετασχηματίσω τις σκέψεις μου σε οπτικό λόγο. Όταν αυτές οι σωρευμένες δυναμικές πιά θα με πιέζουν όπως οι ορμόνες τον έφηβο και τον οδηγούν σε ένα γνήσιο αυνανισμό. Που σε κάθε περίπτωση είναι όμως πολύ πιό ειλικρινής και αθώος από το "άψογο και επαγγελματικό" σεξ που βλέπουμε στις πορνοταινίες. Και στην πρώτη περίπτωση η μαλακία μπορεί να είναι αληθινή Τέχνη ενώ στην άλλη, η "Τέχνη" είναι αληθινή μαλακία.

Και αν το καλοσκεφτούμε, ίσως γι' αυτό πλήττουμε βλέποντας χιλιάδες "καλλιτεχνικές" φωτογραφίες.
Γιατί ο παραγωγικός καλλιτέχνης μαλακίζεται με λάθος τρόπο και σε λάθος τόπο.
(κυρίως Δροσοπούλου και Ιθάκης γωνία).

Πέμπτη 21 Οκτωβρίου 2010

Σουρρεαλισμός γενικώς...

@ O υπερρεαλισμός ως κίνημα είναι γνωστό πως δεν ξεκίνησε από την Φωτογραφία αλλά από την Λογοτεχνία και από Τέχνες οι οποίες ήδη και χωρίς αυτόν, ήταν απολύτως καθυποταγμένες στις εκφραστικές επιλογές του δημιουργού ακόμη και όταν αυτές έπρεπε να κινηθούν μέσα σε κάποια αρκετά "σφιχτά" πλαίσια τα οποία καθόριζε ανέκαθεν είτε η "τρέχουσα ηθική και λογική" αν μιλήσουμε γιά Λογοτεχνία είτε, ο μέχρι τον 18ο αιώνα, ασφυκτικός εναγκαλισμός μεταξύ εντολέα/χορηγού και καλλιτέχνη αν μιλήσουμε γιά Ζωγραφική ή γιά Μουσική.

Σε κάθε περίπτωση, ο υπερρεαλισμός προϋποθέτει την υπέρβαση κάθε έννοιας λογικής τάξης και συμβατικής θεώρησης των φυσικών κανόνων, πάντα όμως μέσα από την δυναμική παρέμβαση του δημιουργού.Ο Καλλιτέχνης καταλύει κάθε φυσική ή και ηθική σύμβαση, κάθε λογική παραδοχή και απόδοση και τα επαναπροσδιορίζει σχεδόν εκ του μηδενός, όχι όμως μέσω κάποιας ψυχωτικού τύπου προσωπικής του παρέκκλισης αλλά μέσω μιάς νέας ολοκληρωμένης λογικής πρότασης η οποία όμως προκειμένου να φτάσει να θεμελιώσει το νέο αντιληπτό, προαπαιτείται η ύπαρξη μιάς πλήρους νέας (και συνήθως απολύτως προσωπικής) γλώσσας.

Μιλώντας γιά τον υπερρεαλισμό στην Φωτογραφία και με δεδομένο ότι εξ' ορισμού αυτή δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την ελάχιστη οπτική πληροφορία από τον φυσικό κόσμο, δεν θάταν υπερβολικό να πούμε πως έχουμε την πλέον δύσκολη συνάντηση του ρεύματος αυτού με οποιαδήποτε άλλη Τέχνη. Διότι από μόνος του ο υπερρεαλισμός "θέλει" να ακυρώσει την "φυσικώς αληθές" της Φωτογραφίας και από την ίδια της την φύση η Φωτογραφία δεν δύναται να αποτυπώσει το εκτός φυσικών κανόνων φαντασιακό. Οπότε, το μόνο που απομένει είναι η οπτική "στρέβλωση" μέσω μιάς κυριολεκτικά δραματικά καταλυτικής παρέμβασης του δημιουργού πάνω στην πραγματικότητα, μέσω μιάς σειράς επιλογών η οποία αρχικά (και αναγκαστικά) χρησιμοποιεί λογικά αποδεκτά σχήματα και μορφές (ως πρωτογενή υλικά) ώστε να οδηγηθεί σε ένα  αποτέλεσμα το οποίο είναι απολύτως (ή σχετικώς) δύσκολο να γίνει λογικά αποδεκτό, αλλά (και εδώ είναι το πιό σημαντικό αλλά και πιό συναρπαστικό γιά την δύσκολη αυτή συνάντηση υπερρεαλισμού και φωτογραφίας), υποχρεούται να γίνει γίνει λόγω της βαθιά εμπεδωμένης μοναδικότητας του συγκεκριμένου μέσου ...να μην δύναται να (ανα)παράξει ο,τιδήποτε "μη φυσικώς αληθές".

Τι από όλα αυτά συντελέστηκε στις φωτογραφίες οι οποίες διακρίθηκαν στον πρόσφατο διαγωνισμό του Dpgr "Σουρρεαλισμός και Φωτογραφία" ? Προφανέστατα τίποτα. Υπήρξε απόλυτη σύγχυση μεταξύ ενός φυσικά σουρρεαλιστικού γεγονότος με τον σουρρεαλιστικό μετασχηματισμό ενός οποιουδήποτε "γεγονότος". Η πρώτη και η τρίτη φωτογραφία, (δύο πραγματικά θαυμάσιες φωτογραφίες), θα μπορούσαν να έχουν πάρει πρώτα βραβεία σε ένα σωρό διαγωνισμούς, αλλά σε καμμία περίπτωση σε κάποιον όπου ο σουρρεαλισμός έρχεται ως πρώτο ζητούμενο. Γιά την δεύτερη θα έλεγα πως απορώ όχι απλώς γιά το ότι διακρίθηκε αλλά και γιά το ότι ο δημιουργός της, και με δεδομένη την φωτογραφική του ωριμότητα, αποφάσισε να την στείλει και σε κάποιο διαγωνισμό.(φυσικά, εκ του αποτελέσματος του διαγωνισμού δείχνει να "δικαιώνεται" αλλά αυτό φωτογραφικά εμένα ελάχιστα πράγματα μου λέει και αυτά που μου λέει είναι μάλλον όχι κολακευτικά γιά την κρίση των κρινόντων).

Οι μόνες φωτογραφίες οι οποίες δείχνουν να υπηρετούν στην ουσία τους το θέμα του διαγωνισμού και με υψηλά θάλεγα και όλα τα υπόλοιπα γνωστά στάνταρτς, είναι η φωτογραφία του γιόννεκ, του exile, του pkomo (με κάποιες επιφυλάξεις), και σε πολύ μεγάλο βαθμό και του Mένος και της Έλενας Λαγαρία. Όλες οι άλλες της πρώτης σελίδας, από εξαιρετικές όπως η πρώτη και η τρίτη έως και πολύ καλές όπως οι υπόλοιπες (πλήν αυτής του Λουκά Βασιλικού), περιορίστηκαν σε μιά πολύ καλή αποτύπωση ενός φυσικού γεγονότος το οποίο δεν χρειαζόταν κανένα φωτογράφο γιά την σουρρεαλιστική του απόδοση, καθώς ως σκηνές ήταν σουρρεαλιστικές από μόνες τους. (εξαιρώ αυτή του Sleeping Village στου οποίου δεν βρήκα το στοιχείο του σουρρεαλισμού σε κανένα επίπεδο. Πιστεύω πως πρόκειται γιά μιά πολύ καλή φωτογραφία η οποία όμως κινείται πάνω σε τελείως διαφορετικές αισθητικές λογικές και που σε κάθε περίπτωση, ουδεμία σχέση έχουν με τον σουρρεαλισμό).

Αναγνωρίζω πως το dpgr είναι ένα site του οποίου τα περισσότερα μέλη προσπαθούν. Και προσπαθούν σκληρά. Πολλά από αυτά είναι και διακεκριμένα όπως ο Λουκάς ο Βασιλικός. Εδώ όμως δεν μιλάμε γιά διακρίσεις αλλά γιά ορθές κρίσεις. Και το να είναι ατυχή τα αποτελέσματα ενός διαγωνισμού τελικά αυτό είναι το έλασσον. Το μείζον είναι ότι τα αποτελέσματα αυτά σε μεγάλο βαθμό έχουν και εκπαιδευτικό χαρακτήρα και συχνά αποτελούν και κάποιο οδοδείκτη, και ειδικά γιά τους λιγότερο μυημένους, προς την ουσία και κάποιων εννοιών όπως εν προκειμένω του σουρρεαλισμού αλλά και της ίδιας της προσωπικής φωτογραφικής τους πορείας. Και από το να δείχνουμε λάθος δρόμο, ίσως είναι καλύτερα να μην δείχνουμε κανένα δρόμο.

Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 2010

Ο κιμάς κόπτεται απουσία του πελάτου & Μαρία-Μαρία τα μπούτια σου. (Σήμερον δύο έργα-το ένα δώρο)

@ Τώρα που ο Κακός Λύκος απέθανε από το τσεκούρι των ("απ' έξω κι' από μέσα") ξυλοκόπων, κανείς πλέον δεν έχει να φοβάται τίποτα. Μπορούν και πάλι οι μέχρι προκλήσεως αθώες Κοκκινοσκουφίτσες να μαζεύουν ανέμελες λουλουδάκια από το δάσος με τα macroκαλαθάκια τους, μπορεί και πάλι η ατάλαντη γιαγιά να ελπίζει ότι θα ζήση χωρίς πλέον να κινδυνεύει από την κάπως οξεία όραση και όσφρηση ενός Λύκου, μπορούν και οι διάφοροι  κωμικοί αυλικοί και λοιποί πτωχοσυγγενείς να πανηγυρίζουν γιά το ότι δώσανε λίγη χαρά στον αφέντη τους. Όλα πλέον εντάξει αλλά και εν τάξει. Το παραμύθι όμως αυτή τη φορά είχε μιά μικρή (παρ)αλλαγή, προφανώς ο σκηνοθέτης βλέποντας ότι οι ξυλοσχίστες του γράφανε στο πανί πολύ αντιπαθητικοί και αυτό όπως και να το κάνεις διώχνει τον θεατή, είπε να τους φέρει τον ρόλο στο κάπως πιό φινετσάτο και ο Κακός Λύκος να θανατωθεί σε ανύποπτο χρόνο και στη ζούλα και κυρίως μακρυά από την κοινή θέα.

Εκεί λοιπόν που κι αυτός ο βλάξ ο Λύκος καθόταν κι έβλεπε στην ολοκαίνουργια plasma του γιά την νέα παραγωγή  της Filmopolis "Το έτερον ήμισυ", (θα βγεί το Δεκέμβρη σε όλους τους καλούς σινεμάδες-μη το χάσετε-διαφημίζεται και μέσα στις γκαλλερί του dpgr) και ορεγόταν τα λαχταριστά μπουτάκια της Μαρίας Παπουτσάκη, μπήκαν μέσα στην άθλια καλύβα του οι χαρωποί ξυλοσχίστες και τραγουδώντας ελβετικές επιτυχίες των Άλπεων, του κατάφεραν 9 τσεκουριές στην πλάτη αλλά, όπως είπαμε, αυτή τη φορά μακρυά από τα μάτια των τηλεθεατών, άλλωστε ας μην ξεχνάμε πως "εδώ μέσα μπαίνουν και οι γυναίκες μας και τα παιδιά μας" και δεν μπορούν να βλέπουν τέτοιες σκηνές.

Δεν με πειράζει που γιά άλλη μιά φορά έγινα βορά των ("απ' έξω κι' από μέσα") ξυλοκόπων, άλλωστε αυτή είναι και η μοίρα κάθε Κακού Λύκου που σέβεται τον εαυτό του.(Αλλά και κάθε ξυλοσχίστη που δεν τον σέβεται). Εκείνο που με πειράζει είναι ότι πέθανα πριν προλάβω να βάλω στο στόμα μου ούτε ένα κοψίδι από τα λαχταριστά μπουτάκια της Μαρίας Παπουτσάκη από την νέα ταινία της Filmopolis "Το έτερον ήμισυ".

(ΥΓ : Θα βγεί το Δεκέμβρη σε όλους τους καλούς σινεμάδες-μη το χάσετε-διαφημίζεται και μέσα στις γκαλλερί του dpgr).


Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010

Τα δικά μας σκατά.

@   Ποτέ μου δεν θα μπορούσα να φανταστώ, πως μιά φωτογραφία που απεικονίζει μία μερίδα σκατά μπορεί τελικά να κάνει τόση δουλειά όση δηλαδή δεν μπορούν να κάνουν ούτε πενηντατέσσερις ώρες ξάπλας στον καναπέ του ψυχαναλυτή.

Πριν καλά-καλά προλάβει να δημοσιευτεί, βρέθηκαν αυτοί που την "επισήμαναν" και την "κατήγγειλαν", αυτοί που "τρόμαξαν", αυτοί που "εξέμμεσαν", αυτοί που "προσεβλήθησαν". Ήταν τέτοιος μάλιστα ο "συγχρονισμός" αλλά και η "αμεσότητα της αντίδρασης", που άνετα θα μπορούσε να υποθέσει κάποιος πως σχεδόν ...την ανέμεναν και σε κάποιο μυστικό ραντεβού που ήταν κλεισμένο και, κατά τον Ποιητή, έτοιμο από καιρό, πέσανε πάνω της να την κατασπαράξουν και μαζί με αυτήν και τον ("κακό" θα πώ εγώ) δημιουργό της. Δεν ήταν καμμιά σπουδαία φωτογραφία. Και μάλλον και γιά να είμαστε και ακριβέστεροι, ήταν και πολύ κακή. Αλλά καμμιά φωτογραφία, όσο κακή και αν είναι, δεν μπορεί να αιτιολογήσει προσωπικές ύβρεις και απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς γιά τον "κακό" (θα ξαναπώ εγώ) δημιουργό της. Ειδικά όταν τυχαίνει να μην γνωρίζεις το ειδικό (ή έστω το όποιο) πνευματικό βάρος του δημιουργού αυτού και, (εκτός κάποιας σοβαρής σατιρικής διαδικασίας), πέφτεις στο ολίσθημα να κάνεις και "λογοπαίγνια" με το διαδικτυακό του ψευδώνυμο.

Και όταν σε τέτοια τραγικά "ολισθήματα" υποπίπτουν οι εκ των "αρίστων", τότε πώς να μεμφθεί κάποιος και τους πλέον ανοήτους και παντελώς ατάλαντους  οι οποίοι προσπαθούν να μετριάσουν την μοιραία ασημαντότητά τους ετεροπροσδιοριζόμενοι από την "αθλιότητα" του γείτονα ?

Προς διάσωση της όποιας κοινής (υπάρχει κάτι τέτοιο ?) απωλεσθείσας τιμής, υπήρξαν και οι κριτικές εκείνες οι οποίες, παρά το οξύ του ύφους τους, παρέμειναν και αξιοπρεπείς αλλά και ουσιαστικές, αφού φρόντισαν να περιοριστούν στο "έργο" και να μην πασαλείψουν με αυτό και το πρόσωπο του "δράστη".

Τελικά αν δεχτούμε πως μιά γνήσια καλλιτεχνική φωτογραφία προϋποθέτει την μεταμόρφωση της πραγματικότητος, τότε χωρίς την παραμικρή πλέον επιφύλαξη θα πώ, ότι αυτή η κακή φωτογραφία με τα σκατά, είναι μιά αυθεντική καλλιτεχνική φωτογραφία, αφού μέσα σε ελάχιστες ώρες, κατάφερε να μεταμορφώσει "ήσυχους" και "καλοκάγαθους" μικρομεσαίους σε θλιβερούς και αξιοθρήνητους πληροφοριοδότες, ευρύνοες και καλλιτεχνικά βαθύτατα μυημένους σε ανοργασμικές υστερικές γεροντοκόρες, και ορισμένους ωρισμένους γιά την τήρηση των κανόνων και των όρων σε πρώτους παραβάτες αυτών. Ποιά λοιπόν μεταμόρφωση μεγαλύτερη από όλα αυτά ?

Και τελικά ποιό από τα δύο ήταν το μεγαλύτερο "έγκλημα" του φωτογράφου, το ίδιο το έργο ως αποτέλεσμα πνευματικής επιλογής ή η πράξη της δημοσίευσής του ?

Και από την άλλη μεριά, πώς μιά τόσο κακή φωτογραφία κατάφερε ένα τέτοιο reset της κίβδηλης διαδικτυακής μας περσόνας που με τόσο κόπο και ιδρώτα την κάναμε να φαίνεται αυθεντική, μπάς και κερδίσουμε μιά δεύτερη ζωή χωρίς να χρειαστεί πρώτα να πεθάνουμε ? Πώς μιά τόσο κακή φωτογραφία μας έκανε να ξεχάσουμε και την ευγενή μας καταγωγή αλλά και τους καλούς μας τρόπους που τόσο πολύ μόχθησαν  να μας διδάξουν, ως άλλοι γονείς, οι όροι χρήσης ενός ιστότοπου ? Πώς μιά τόσο κακή φωτογραφία μας έκανε να πετάξουμε με μιάς τα ασημένια μας Cristofle μαχαιροπήρουνα και να αρχίσουμε να τρώμε με τα χέρια όπως πάντα κατά βάθος γουστάραμε, προς δόξαν φυσικά ενός νέου πνευματικού μεσαίωνα ? Και πώς τελικά καταφέραμε να γίνουμε ένα με αυτό(ν) που κυριολεκτικά ισοπεδώσαμε ?

Δεν έχω καμμία άλλη απάντηση σε όλα αυτά, παρά το ότι ο πραγματικός λόγος τελικά γιά τον οποίο μισήσαμε όλοι μας τόσο πολύ αυτή τη φωτογραφία με τα σκατά, είναι γιατί κατά βάθος ξέρουμε καλά πως αυτά τα σκατά, είναι τα δικά μας σκατά. Τα σκατά αυτά είμαστε εμείς. (Και αλλοίμονο σε αυτόν που θα βρεθεί στο διάβα μας γιά να μας το θυμίσει).