Πέμπτη 31 Μαρτίου 2011

Περί φωτογραφίας.

To παρακάτω σχόλιο είναι του αναγνώστη φίλου stsk και το δημοσιεύω αυτούσιο.


"Το να μιλάς για την φωτογραφία είναι σαν να βρίσκεσαι σε κινούμενη άμμο και κάθε σου συλλαβή σε πάει πιο πάτο.Αρχίζοντας πλευρικά, θα έλεγα πως για να κάνεις Τέχνη πρέπει να έχεις κάτι να πεις, την πολυτέλεια να μπορείς να έχεις και μετά να μπορείς να τα πεις και εκεί προκύπτει το μέσον εκφοράς δηλαδή έκφρασης δηλαδή το εργαλείο τού πώς θα τα πεις δηλαδή στην προκείμενη περίπτωση η φωτογραφική μηχανή, εργαλείο υψηλής τεχνολογίας άρα πολλών στατιστικών προσεγγίσεων μιας πραγματικότητας που παύει να είναι προσωπική με τόσες τάσεις αντικειμενικοποίησης. Ορίζονται λοιπόν πλείστοι κανόνες συμπεριφοράς και χρήσης δηλαδή μετατόπισης από την ουσία στην διαδικασία γίνεται δηλαδή η Τέχνη αποτέλεσμα οδηγιών χρήσης τού μέσου δηλαδή τού μέσου όρου δηλαδή των αριθμών αυτών που εκλέγουν δημοκρατικά κοινοβούλια αυτών δηλαδή που θέλουν να αποφασίζουν για παράδειγμα πως θα γίνει η αφαίρεση αμυγδαλών με δημοσκόπηση. Η τέχνη εξ ορισμού δεν είναι άθλημα πολλών γιατί εμπεριέχει υπερδομές υποβολής και επιβολής και όταν μαζικοποιείται είναι για την υπεραξία που θα προκύψει από τους μεγαλύτερους αριθμούς των καταναλωτών της που θα δημιουργηθούν. Η εικόνα απαιτεί άποψη και τεχνική εκφορά της.

Με την φωτογραφία ενταγμένη σε ένα προφανές σύστημα δεδομένων, επειδή η παρέμβαση στην άποψη περιέχει κινδύνους ανατροπής τής ίδιας τής πρόθεσης, δια της υψηλής τεχνολογίας επιχειρείται μεγιστοποίηση της Τεχνικής ευκολίας η οποία πάντα δημιουργεί μεγάλες άμεσες πρώτες εντυπώσεις (το ίδιο τέχνασμα χρησιμοποίησαν και ο κυβιστές εισάγοντας αριθμούς στις αφηρημένες προτάσεις τους) προέκυψαν σκόπιμες στρεβλώσεις και σκοπιμότητες χαρακτηριστικών ποιότητας που άρχισαν να επιβάλλονται με ποκίλους μαζικούς τρόπους ελέγχου συμπεριφοράς κοπαδιού, μέσα από ασφαλή πρότυπα κοινής αποδοχής (λαϊκά είδωλα) και άλλα τερτίπια της αγοράς, ώστε να προκύψει μεγέθυνση του πλήθους ενασχολουμένων δηλαδή πελατών.Κατασκευάζονται δηλαδή χειροτέχνες (ενασχολούμενοι με επιμονή) που νομίζουν πως καλλιτεχνούν παρά καλλιτέχνες που προσπαθούν ίσως και μάταια να αποτινάξουν την αίσθηση πως υπολείπονται των χειροτεχνών (όλο το αξιακό σύστημα συντείνει προς αυτές τις διαμορφώσεις δημιουργώντας αγέλες οπαδών ευκολίας με επιχειρήματα και μεταξύ τους αντιπαλότητας για να συντηρείται και ένα ενδιαφέρον, μετατοπισμένο έντεχνα (ύψιστη μορφή τέχνης ίσως και η μόνη ) από την ουσία της Τέχνης που απαιτεί το κάτι παραπάνω ).

Έτσι λοιπόν εγκαθιδρύεται και η αισθητική των φωτογραφείων ( περίπου όπως ο Γουόρχωλ στο όνομα δήθεν τής διάχυσης της τέχνης, συντέλεσε καθοριστικά να σχηματιστούν ορδές γραφιστών κάτω από την άποψη-θέση πως μια μικρομετατόπιση κεντραρίσματος κάνει τέχνη ) βεβαίως βεβαίως προς όφελος των αριθμών και όχι της ουσίας της εμβάθυνσης.Και μετά να και η ανάγκη για μεικ-απ υποστήριξης δηλαδή άλλες ορδές ενορχηστρωτών-συντονιστών αποδοχής που γράφουν γράφουν σχολιάζουν, σχολιάζουν εγκαθιδρύοντας μύθους που θα γίνουν τα επόμενα συμβολισμένα απαραίτητα γκάτζετ αγοράς.

Ατέλειωτο το θέμα, μόνο ακροθιγώς αγγίζεται και ελλειπτικά προσεγγίζεται γιατί ο ευθύς λόγος οδηγεί μόνον σε αντιπαραθέσεις γηπέδων."

Τρίτη 29 Μαρτίου 2011

Ο Μότζαρτ μάγειρας.

@ Μελετώ αρκετά συχνά διαδικτυακούς χώρους που με τον ένα ή άλλο τρόπο έχουν ως αντικείμενο την προσπάθεια γιά παραγωγή καλλιτεχνικής φωτογραφίας και μάλιστα από μιά εξαιρετικά ευρεία βάση επίδοξων δημιουργών, τόσο ευρεία θα έλεγα όσο ευρεία είναι πλέον και αυτή των κατόχων σύγχρονων φωτογραφικών μηχανών.

Κάτι τέτοιο θα μπορούσα να το αντιμετωπίσω με εξαιρετικά θετική ματιά αν καταφύγω σε ...φιλολαϊκές και σχεδόν ηδονικά απλουστευτικές θεωρήσεις του τύπου "ιδού και ορίστε, τώρα που όλοι μας (πιά) μπορούμε να αποκτήσουμε μιά φωτογραφική μηχανή, έχουμε την δυνατότητα (να προσπαθήσουμε έστω) να γίνουμε καλλιτέχνες φωτογράφοι". 

Μιά τέτοια όμως συλλογιστική εμπλέκει άμεσα την δυνατότητα κτήσης ενός καταναλωτικού αγαθού με την διάνοιξη της πελώριας πόρτας που οδηγεί (έστω και δυνάμει) στον καλλιτεχνικό παράδεισο. Κάπου εκεί όμως κάτι δεν μου κάθεται καλά, αφού η ίδια σκέψη λογικά έπρεπε να φέρει την φωτογραφία προς το τέλος μιάς μεγάλης λίστας καλλιτεχνικών ενασχολήσεων,  με το σύνολο των άλλων Τεχνών να βρίσκεται πάνω από αυτήν. Διότι ναι μεν ένας καλός φωτογραφικός εξοπλισμός σήμερα πλέον είναι αρκετά προσιτός, δεν παύει όμως να παραμένει πολύ πιό ακριβός από ένα κομμάτι μάρμαρο με το οποίο θα αναζητούσα τις δυνατότητές μου στην γλυπτική ή και ένα κομμάτι χαρτί που θα με βοηθούσε να αναμετρηθώ με τους άλλους ποιητές. Παρόλα αυτά ούτε η γλυπτική ούτε η ποίηση ούτε και κάποια άλλη τέχνη γνωρίζει το boom που γνωρίζει η φωτογραφία. 

Δεν θα επαναλάβω τα χιλιοειπωμένα περί της ευκολίας του μέσου κλπ, διότι πολύ απλά δεν με ενδιαφέρει καθόλου στην συγκεκριμένη περίπτωση να ψυχαναλύσω τις μάζες. Εκείνο όμως που με προβληματίζει είναι, το ότι αυτή η διαρροϊκού τύπου φωτογραφική παραγωγή, έχει αρχίσει να δημιουργεί νέες σταθερές οι οποίες όμως δεν αποβλέπουν στην ίδια την Φωτογραφία ως Τέχνη αλλά στην όποιου τύπου εξυπηρέτηση ενός απροσδιόριστου ..."λαϊκού αισθήματος". Ίσως να ακούγεται σκληρό αλλά η πρώτη φράση που μου έρχεται στο νού είναι από ένα απόσπασμα από το κατά Ματθαίον, "τα άγια τοις κυσί". 

Απέχω πολύ από το να θεωρώ πως η Τέχνη είναι γιά τους ολίγους και γιά να είμαι και ακριβέστερος, πιστεύω και το ακριβώς αντίθετο πως δηλαδή η Τέχνη (οφείλει να) είναι μιά καθημερινή υπόθεση γιά όλους. Αυτό όμως δεν τοποθετεί με κάποιο ...στανικό τρόπο αυτούς τους "όλους" σώνει και καλά στην θέση του δημιουργού της Τέχνης αλλά πρωτίστως στους διαλεγόμενους με αυτήν. Καί αν η ενασχόληση του Μότζαρτ με την μαγειρική και όχι με την μουσική θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως βαρύ μοιραίο ατόπημα, η ενασχόληση μιάς πνευματικά πλήρως ανερμάτιστης μάζας με την Τέχνη από την θέση του δημιουργού, νομίζω πως άνετα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως βαρύτατο ιστορικό έγκλημα και μάλιστα από την στιγμή που αυτό, με τον λαϊκισμό που αναγκάζεται να χρησιμοποιήσει ως εργαλείο η παγκόσμια διάθεση γιά μπίζνα και πάντα με την μακρά χείρα του διαδικτύου, αφαιρεί από κάθε Τέχνη την ουσιαστική κυριαρχία της αλλά και αυτονομία της, δίνοντάς μας άνετα το δικαίωμα να παραφράσουμε το γνωστό και εξ ίσου λαϊκίστικο σύνθημα "νόμος είναι το δίκιο του εργάτη" στο "Τέχνη είναι το δίκιο του πελάτη".

Δεν έχω την αφέλεια πρώην υπουργού Δημόσιας Τάξης που ...(παρα)καλούσε τους τρομοκράτες "αν είναι άντρες να δείξουν τα πρόσωπά τους" (sic) ώστε να ..."καλέσω" και γω τους χιλιάδες επίδοξους καλλιτέχνες φωτογράφους να καταθέσουν τις εξίσου φονικές φωτογραφικές τους μηχανές αν και νομίζω ότι αυτό θα ήταν η καλύτερη υπηρεσία που θα μπορούσαν να προσφέρουν στην Τέχνη που διακηρύσσουν πως θέλουν να υπηρετήσουν. 

Ούτε και πιστεύω πως ένα κείμενο σαν και τούτο θα μπορούσε τάχα να αναγκάσει χιλιάδες κούφιους και ατάλαντους οπλοφορούντες με φωτογραφική μηχανή να αναλογιστούν πόσο κακό τελικά μπορεί να κάνει αυτή η απίστευτη υπερπαραγωγή του φωτογραφικού τίποτα στην ίδια την Τέχνη της Φωτογραφίας αφού κανένα κοινωνικό σώμα δεν είναι δυνατόν να αναπτύξει τόσα αισθητικά αλλά και λογικά αντισώματα προκειμένουν να αντισταθεί σε ένα τέτοιο overdose "καλλιτεχνικών" ανθυποπροϊόντων. Και εκεί ακριβώς είναι που βρίσκει χώρο η παγκόσμια μπίζνα και γνωρίζοντας καλά πως είναι πολύ πιό έξυπνο να φτιάχνεις παπούτσια στο μέγεθος του κάθε ποδιού από το να προσαρμόσεις το κάθε πόδι σε ένα συγκεριμένο νούμερο, υποδυόμενη τον πονετικό μπαμπάκα επαναπροσδιορίζει τους όρους του παιχνιδιού, ικανοποιώντας έτσι κάθε "γούστο".

Δεν μπορεί να ακυρώσει κανείς την συμβολή του διαδικτύου και στην διάδοση της καλλιτεχνικής φωτογραφίας αλλά δεδομένου ότι το ίδιο δίκτυο έχει συμβάλλει άλλο τόσο (και περισσότερο) και στην διάδοση της πορνογραφίας ή του κοινού εγκλήματος, αδυνατώ λογικώς να του εκχωρήσω δικαιοδοσίες οποιουδήποτε τύπου επαναπροσδιορισμού κανόνων αφήνοντας αυτό το σοβαρότατο ιστορικά έργο στους μύστες της κάθε Τέχνης και όχι στους κάθε λογής ευκαιριακούς κωμικούς αλλά και εξαιρετικά επικίνδυνους τελικά σαλτιμπάγκους.

Πέμπτη 17 Μαρτίου 2011

Photovision 2011 - Αχ ρε Τάκη...

@ Άλλη μιά Photovision πέρασε στην ιστορία. Άλλη μιά "έκθεση φωτογραφικών" εφάμιλλη των αντίστοιχων καλυτέρων του Σουδάν.

@ Απογοητευτική, αδιάφορη, πρόχειρη, χωρίς κάποια κεντρική φωτογραφική ουσία να την διατρέχει.

@ Κατάλληλη μόνο ως θαυμάσια δικαιολογία που θα την επικαλεστείς στην γυναίκα σου γιά να συναντήσεις την γκόμενα.

@ Χωρίς τίποτε το καινούργιο, τίποτε τουλάχιστον που δεν είχαμε δει μέσα στον προηγούμενο χρόνο.

@ Με σημαντικές απουσίες και άλλο τόσο ασήμαντες παρουσίες.

@ Τουλάχιστον ήταν μικρή. Κάτι ήταν κι αυτό.

@ Πιό μικρή και από το πανηγύρι της Αγίας Γλυκερίας.

@ Λίγοι εκθέτες ευγενείς, με πραγματική γνώση του τί πουλάνε, τι κάνει αυτό που πουλάνε και πώς το κάνει αυτό που πουλάνε. (και πόσο κάνει και αυτό που πουλάνε).

@ Φωτεινή εξαίρεση ως συνήθως, το περίπτερο του Δαμκαλίδη.

@ (Βέβαια ούτε και σε αυτό υπήρχε κάτι το νέο και συγκλονιστικό να δείς).

@ Και γιά άλλη μιά φορά μιά Fuji που θαρρείς ότι δεν ενδιαφέρεται να πουλήσει. Ας ψάξει να βρεί τι φταίει. (ή ας με πληρώσει γιά να της πώ εγώ).

@ Και επειδή είμαι καλός άνθρωπος, άντε να της το πώ τζάμπα.

@ Ψάχνετε γιά μαλάκες φίλτατοι ! Ιδού τι φταίει.

@ Και δεν είναι ότι δεν υπάρχουν πιά μαλάκες αλλά ότι αυτή τη στιγμή εκτός από μαλάκες είναι και πτωχοί. (οι μαλάκες).

@ Κατά τα άλλα, χορτάσαμε από ψηφιακά άλμπουμ γάμου.

@ (Από "γάμους" που γίνονται μεταξύ Μονακό και Λινχεστάιν).

@ Κάπου πήρε το μάτι μου και τη Βασίλισσα Ελισσάβετ.

@ Χόρευε τη "λυγαριά-λυγαριά".

@ Κάνας γάμος από τον Άγιο Νικόλα στην Αχαρνών ?

@ Εκεί δίπλα στους σκουπιδοντενεκέδες και στους φτωχοδιάβολους ?

@ Και μετά στη Χασ(ι)ά γιά παϊδάκια ?

@ Ούστ ρε παραμυθατζήδες.

@ Ο σκοπός μιάς έκθεσης δεν είναι να "πουλήσει". Aυτό είναι κάτι που έπεται.

@ Πρωτίστως είναι να γεννήσει επιθυμίες.

@ Και η μόνη επιθυμία που σου γεννούσε αυτή η έκθεση, ήταν να βρείς την έξοδό της.

@ Καλά περάσαμε κι αυτό το Σαββατοκύριακο.

@ Το θέμα είναι τί δικαιολογία θα βρούμε να πούμε στη γυναίκα γιά το επόμενο.

@ Μπααα τελικά θα της το πώ στα ίσα...

@ Ερμιόνη μου έχω γκόμενα !

@ (Kι άν δεν έχω, στην ανάγκη θα βρώ κάποια).

@ Aχ ρε Τάκη, μας τόκλεισες το σπίτι πάλι...