Τρίτη 20 Μαρτίου 2012

Νοητικές ασέλγειες


   Ο βιασμός ως πράξη δεν είναι απλώς ποινικά κολάσιμη μα κάτι πολύ χειρότερο αφού και στον κώδικα της φυλακής οι δράστες του συγκεκριμένου εγκλήματος θεωρούνται κατάπτυστοι και στην καλύτερη των περιπτώσεων, απομονώνονται από τους υπολοίπους. (στην χειρότερη γίνονται οι πόρνες της φυλακής).  Παρότι όμως ο βιασμός του σώματος εκτός του ότι επισύρει πολυετείς καθείρξεις τυγχάνει και της απόλυτης κοινωνικής απαξίωσης, την ίδια στιγμή, όχι μόνο δεν συμβαίνει τον ίδιο με τον βιασμό του νου αλλά αντιθέτως, όσοι αποφασίζουν να μας προσβάλλουν κατ' αυτόν τον τρόπο, συχνά θεωρούνται ως επιτυχημένοι και ακόμη συχνότερα επιβραβεύονται ακόμη και με τα ανώτατα αξιώματα. Και αυτό διότι εδώ και πολλές δεκαετίες, ουδεμία αρετή ανώτερη από αυτή του αμοραλισμού, της κοινής δηλαδή χυδαίας πολιτικής καπατσοσύνης.


   Ένας τέτοιος βιαστής του νου, (και μάλιστα του κοινού νού), είναι και ο νέος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κύριος Ευάγγελος Βενιζέλος ο οποίος, όπως ακριβώς και ο λαμπρός προκάτοχός του, μέσα από παγκοίνως πλέον γνωστές άθλιες κομματικές μεθοδεύσεις, κατάφερε να εξουδετερώσει τους συνυποψηφίους του πριν καν ακόμη αυτοί προλάβουν να γίνουν …συνυποψήφιοι !

   Και δεν ξέρω πώς αλλιώς, παρά ως βιασμός της κοινής λογικής μας, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μια πράξη σαν κι αυτή, του να βάζεις δηλαδή τον εαυτό σου σε μια διαδικασία κάλπης όταν "κατάφερες" να αποτελείς τελικά το …μοναδικό ψηφοδέλτιο.

   Ειλικρινά, είναι πολύ δύσκολο να βρούμε  κάποια λογική που να αντέχει σε ο,τιδήποτε ανάλογο, πχ. δεν ξέρω αν θα μπορούσαμε να φανταστούμε μια διοργάνωση κάποιου αγώνα δρόμου στον οποίο θα τρέξει μόνος του ένας αθλητής ή αυτήν ενός διαγωνισμού τραγουδιού στον οποίο θα συμμετάσχει ένας μόνο τραγουδιστής.Ωστόσο, στην περίπτωσή μας, ο μοναδικός υποψήφιος, όχι μόνο να καλεί και σε συμμετοχή τον "κόσμο" λες και τάχα έχει κάποια ...αγωνία για το αποτέλεσμα αλλά και να αναγκάζει κάποιους κομματικούς χαχόλους σε μια εξ ίσου σχιζοφρενική διαδικασία …καταμέτρησης των ψήφων, λες και δεν θα αρκούσε έστω και μία μόνον απ' αυτές για να τον νομιμοποιήσει στον ύπατο κομματικό θώκο.

   Στο σημείο αυτό, να ομολογήσω πως σε κάθε περίπτωση, εκτιμώ πολύ περισσότερο τους κάθε λογής ανά τον κόσμο δικτάτορες και δικτατορίσκους, οι οποίοι συνήθως, πολύ πιο "εντίμως" φερόμενοι, αρκούνται στο να βιάσουν τα δημοκρατικά δικαιώματα των υπηκόων τους και, μη έχοντας ανάγκη οποιασδήποτε ηθικής απενοχοποίησης, δεν καταφεύγουν σε τέτοιες ιστορικές γελοιότητες βιάζοντας έτσι και τη λογική τους. Φυσικά ιστορικώς, δεν είναι και λίγοι εκείνοι οι οποίοι ζήτησαν την ψήφο του λαού αφού πρώτα φρόντισαν να στείλουν κάθε πολιτικό τους αντίπαλο στον …Δημιουργό του (κι ακόμη παραπέρα), δεν ξέρω όμως αν θα περιποιούσε ιδιαίτερη τιμή γιά τον οποιονδήποτε και εν προκειμένω για τον κ. Ευάγγελο Βενιζέλο το να δεχόταν να συγκριθεί με τον Μεγκίστου ή με τον Σαντάμ ή με τον Καντάφι ή ακόμη και με τον Αδόλφο Χίτλερ. Φυσικά ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος δεν λέρωσε τα χέρια του με αίμα όπως οι προηγούμενοι αλλά ο τρόπος με τον οποίο αποφασίζεις να ξεκαθαρίσεις τους πολιτικούς σου αντιπάλους τελικά είναι περισσότερο θέμα αισθητικής παρά ουσίας. Και επειδή οφείλουμε να είμαστε ακριβοδίκαοι, ο κύριος Ευάγγελος Βενιζέλος είναι τελικά πιο καλαίσθητος από τους αείμνηστους προαναφερθέντες ...αιρετούς, πολιτικώς τουλάχιστον αφού …φυσικώς, ολίγη δίαιτα δεν θα τον έβλαπτε και ιδιαίτερα.

   Δεν ανήκα ποτέ στον πολιτικό χώρο του ΠΑΣΟΚ και ως εκ τούτου δεν με αφορούν οι τρόποι με τους οποίους ως κόμμα επιλέγει (για πολλοστή φορά) να εξευτελιστεί. Ούτε και είναι το μόνο κόμμα του Ελληνικού Κοινοβουλίου στο οποίο (παρα)βιάζεται κάθε έννοια δημοκρατίας και στο ΚΚΕ άλλωστε δεν μπορούμε να πούμε πως οι εσωκομματικές δημοκρατικές λειτουργίες αισθάνονται "σαν στο σπίτι τους"… Στον βαθμό όμως που αυτές οι άθλιες και γελοίες διαδικασίες μπορούν να λειτουργήσουν προς την κοινωνία ως διδαχή και ως …πρότυπο αλλά και να φανούν ως κάτι το απολύτως (φυσιο)λογικό, δεν οφείλουμε απλώς να τις επισημάνουμε και να τις καταγγείλουμε αλλά και να αγωνιστούμε με κάθε τρόπο ενάντια σ' αυτές, αφού κανένα κόμμα δεν μπορεί να υπηρετήσει την δημοκρατία αν πρώτα δεν την έχει εμπεδώσει το ίδιο στις εσωτερικές λειτουργίες του. Διότι αν δεν σέβεται πρώτα την δική του βάση καταφεύγοντας σε τέτοιες φασιστικές μεθόδους, είναι αδύνατον ως κυβέρνηση να σεβαστεί την ευρύτερη κοινωνική βάση, αφού η φασιστική νοοτροπία θα αποτελεί πλέον μέρος του ίδιου του γενετικού του κώδικα. 

   Ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος συν τοις άλλοις όμως, εκτός δηλαδή όλων των άλλων θαυμασίων πολιτικών πεπραγμένων του, (για τα οποία σε κάποια άλλη χώρα ενδεχομένως θα εκαλείτο να απολογηθεί στα κοινά Ποινικά Δικαστήρια), αναδειχθήσας και σε αρχηγό κόμματος μέσα από καταγέλαστες διαδικασίες, δεν είναι απλά ένας καταγέλαστος ηγέτης μα κάτι πολύ περισσότερο. Ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος κυρίως είναι ένας αδίστακτος και ως εκ τούτου απολύτως επικίνδυνος άνθρωπος γιά την Δημοκρατία και την κοινωνία αφού, κατά το λαϊκό γνωμικό, μπροστά στον όποιοδήποτε προσωπικό του σκοπό αγιάζει οποιοδήποτε μέσο, ακόμη και αν το μέσο αυτό (παρα)βιάζει κάθε κοινή λογική.


   Και ο ζόφος των ημερών που ζούμε τελικά δεν είναι τίποτε άλλο παρά το αποτέλεσμα τέτοιων συνεχών νοητικών βιασμών όπου, σε μιά οικονομικά εξαθλιωμένη κοινωνία φοβικά εκπαιδευμένων πολιτών,  λίγο image (βλ.πούλημα μούρης), λίγη "ευφράδεια" (βλ.γκαιμπελισμός), λίγη πολιτική "ευελιξία", (βλ.χαμέρπεια), λίγο βαρύγδουπο υφάκι συνταγματολόγου (βλ.πεζοδρομιακός τσαμπουκάς και στυλ "ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε"), καθώς και λίγα ηγετικά προσόντα (βλ."κομματικό bulling"), περασμένα  μέσα από τα απολύτως ελεγχόμενα μιντιακά μπλέντερ, είναι αρκετά για να μας υποδείξουν) γιά άλλη μια φορά τον επόμενο σωτήρα και πείθοντάς μας, επίσης γιά άλλη μια φορά, γιά το ότι "δεν υπάρχει άλλος δρόμος".

   Δυστυχώς όμως γιά αυτούς, ο "άλλος δρόμος" …υπάρχει !  Και αυτός δεν είναι άλλος από τον απλό και κοινό μας νού, που όσο κι αν θέλει το εκάστοτε σύστημα εξουσίας να τον βιάσει μετατοπίζοντας λίγο-λίγο και κάθε τόσο τα λογικά και ηθικά του όρια, εκείνος εξακολουθεί να αντιστέκεται, με τα μόνα όπλα που τούχει απομείνει, την ιστορική του μνήμη και την συναίσθηση των πολιτισμικών του αναφορών. Και κανένα από αυτά τα δύο δεν μας επιτρέπει να μείνουμε άπραγοι μπροστά σε τέτοια άθλια φαινόμενα, που, όταν δεν προκαλούν την λαϊκή θυμηδία οδηγούν σε εθνική τραγωδία.