Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2012

Η Οσία Δεναχίς

(Aνάγνωσμα ψυχωφελές και διδακτικόν δι' όλην την Ελληνικήν Οικογένειαν !)

Σήμερον είναι Τρίτη 20 Νοεμβρίου και η Εκκλησία μας τιμά την μνήμην της Οσίας Δεναχίδος! Χρόνια Πολλά λοιπόν εις όλας τας Δεναχίδας της χώρας. (και στις δύο!)

Η Δεναχίς ήτο μιά περσίδα, (όχι απ' αυτές που κρεμάμε στα παράθυρα-κανονική περσίδα λέμε), η οποία, δεν έχω καταλάβει ακριβώς, ή ήτο παρθένος επειδή ήτο μοναχή ή είπε να γίνει Μοναχή καθώς επί χρόνια προκοπή δεν έβλεπε και παρέμενε (απελπιστικά όμως) παρθένος.

Τέλος πάντων, ένα βράδυ πούβρεχε, (πούβρεχε μονότονα), καθώς ο Πέρσης βασιλεύς είχε βαρεθεί να βλέπει τις επαναλήψεις από τα φιλαράκια και ήρχισε να τούρχεται μιά βασιλική πλήξις, είπε, δεν βρίσκω καμμιά παρθένα που νάναι μοναχή ώστε και εγώ να περάσω δημιουργικώς τον ελεύθερο χρόνο μου και εκείνη να πάψει να είναι και παρθένα αλλά και μοναχή ? (διότι έτσι ήτο εξαπανέκαθεν ο Πέρσης άναξ, μερακλής και κοινωνικός). Καθώς όμως οι παρατρεχάμενοί του δεν ήταν και μέλη της mensa, (διότι έτσι είθισται να είναι όλοι οι παρατρεχάμενοι στο μάταιο τούτο κόσμο), αντί να του φέρουν μίαν παρθένον που ήτο μοναχή, του έφεραν μία Μοναχή που ήτο παρθένος. (λόγω επαγγέλματος δηλαδή).

Μόλις την είδε ο Πέρσης βασιλεύς ντυμένη μέσα στα καταχαρούμενα μαύρα και επλακώθη η αγνή μοναρχική ψυχή του εξεμάνη και είπε να αλλάξει κάπως το project. Της βγάζει λοιπόν το ξίφος του και εις μίαν κρίσιν αυτοσχεδιασμού της λέει : "προσκύνα μωρή κάργια τη φωτιά !" (Στο σημείο αυτό οφείλω να σας ενημερώσω ότι από τότε έχει να ξαναεμφανιστεί το συγκεκριμένο βίτσιο και έκτοτε οι βασιλείς ασχολούνται μόνον με αγνές βασιλικές μηχανορραφίες και άδολα βασιλικά πραξικοπήματα). Φωτιές λοιπόν από τη μιά, σπαθιά από την άλλη, μπερδεμένη όμως με όλη αυτή την φανταιζί υπερπαραγωγή, η ταπεινή πλην ηλιθία Δεναχίς το πέρασε γιά τηλεπαιχνίδι και υποβάλλει την μοιραίαν δι' αυτήν ερώτησιν : Μεγαλειότατε Βασιλέα και άνακτα, (ήτο και αγράμματη συν τοις άλλοις), μπορώ να διαλέξω κατηγορία αθλητικά που είναι και το φόρτε μου ?

Αυτό ήταν φίλοι μου, είδε κι απόειδε ο άναξ καθώς οι πάντες γύρω του είχαν την ευφυία μελλοντικού πρωθυπουργού της Ελλάδος που σήμερον διδάσκει εις το Χάρβαρντ, και κάνει μία φρούπ, (υπάρχει και το σχετικόν wav αρχείον ως ντοκουμέντον), με το ξίφος του εις τον αυχέναν της παρθένου Δεναχίδος και της περνάνε άπαξ και διά παντός εκείνες οι ημικρανίες από τις οποίες χρόνια έπασχε!

Έκτοτε η Εκκλησία μας κάθε 20 Νοεμβρίου τιμά την μνήμην της, διότι και παρθένος κατάφερε να παραμείνει, και να καταπολεμήσει και τις ημικρανίες της χωρίς την παραμικρήν χημικών φαρμάκων, ο δε Πέρσης βασιλεύς τιμήθηκε με το Βραβείον Νόμπελ διά την συμβολήν του εις την Εναλλακτικήν Ιατρικήν.

Αυτά είχα να σας πώ καλές μου φίλες και να ξεύρετε πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη βάσανος από την αιώνιον παρθενίαν. Και ειδικά όταν αυτή συνοδεύεται και από ημικρανίες.

Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2012

Τα 140 γράμματα του Twitter.

To Twitter αλλάζει τη γλώσσα μας. Άρα και τον τρόπο σκέψης μας. Και, ακόμη πιό ...άρα, και τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούμε. Με 140 μόνο επιτρεπόμενους χαρακτήρες ως περιορισμό, φοβάμαι μη μας μείνει κανένα περίεργο κουσούρι κι αρχίσουν να μας συμβαίνουν διάφορα...

Πχ. πάς σε ένα μπαράκι και βλέπεις μιά (τέλεια βαμένη) ξανθιά να πίνει το ένα ποτό μετά το άλλο και να σε κοιτάει με ένα βλέμα που λέει "είμαι τόσο απελπισμένη που θα πήγαινα ακόμη και μαζί σου μαλάκα". Πάς λοιπόν και της λές εσύ :

Πςσλνμανσμοθεςνασεκερναποτκιμετναπαμετηνμξρμουστηχασάναφαμκνασπλιντροκμετασπιτιμνακανμκαμκατασσκαμαγοστρμαρνμερχναικαναγμσναγιρτασμγνωριμας?

Μετάφραση: Πώς σε λένε μανάρα μου, θες να σε κεράσω κανένα ποτάκι και μετά να πάμε με την αμαξάρα μου στη Χασ(ι)ά να φάμε κανένα σπληνάντερο και μετά αν γουστάρυμε πάμε σπίτι μου να κάνουμε κατάσταση και να ρίξουμε και κανένα γαμήσι να γιορτάσουμε τη γνωριμία μας ?

Βλέπετε λοιπόν πόσο βαθιές αισθητικές αλλά και γλωσσικές αλλοιώσεις μπορεί να υποστεί ένας λόγος που ασφυκτιά κάτω από τέτοιους βαρβαρικούς περιορισμούς ? Βλέπετε πώς λόγια μιάς τόσο αγνής και ανιδιοτελούς αγάπης μπορούν αίφνης να ηχήσουν ως χυδαιότητες ?

Δεν φταίω λοιπόν εγώ μανάρι μου που βιάζομαι να σε πάω σπίτι μου να σε γαμήσω, το twitter φταίει που επιτρέπει μέχρι 140 χαρακτήρες. Να τους έκανε τουλάχιστον 1980, να προλάβαινα, πρίν σε ξεβρακώσω να σούλεγα και λίγα πράγματα γιά την οπορτουνιστική ιντελλιγκέντσια του αντεργκράουν και γιά το πώς αυτή επηρρέασε τη θεατρική στρουκτούρα του Μπέρτολ Μπρέχτ...

Μα με 140 μονάχα χαρακτήρες, ένα γαμήσι μόνο προλαβαίνουμε μωρό μου, κι αυτό χωρίς πολλά spaces ανάμεσα στα αγχωμένα μας βογγητά.

Παρασκευή 10 Αυγούστου 2012

Άκου ελληνάκο...

@  Γέμισε το διαδίκτυο από άναρθρες κραυγές κατά του (φερόμενου ως) βιαστή της άτυχης δεκαπεντάχρονης.Άντε πάλι τα ανάθεμα να πάνε και νάρχονται, πασπαλισμένα άλλοτε με εθνικιστικές κορώνες, (ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται) και άλλοτε από σοβαροφανείς μπουρδολογίες επιπέδου "τσ…τσ…τσ…Τσικάγο γίναμε…"

    Δεν θα χάσω τον χρόνο σας και τον δικό μου σε κοινότοπες και εν πολλοίς αυτονόητες διαπιστώσεις λέγοντας ως κακέκτυπος Αυλωνίτης "ρε πού φτάσαμε... ρε πού φτάσαμε..." μα μόνο γιά να εκφράσω την απέχθειά μου γιά το ότι οι ίδιες κότες που δεν τολμάνε να βγάλουν άχνα μπροστά σε αυτό το εθνικό έγκλημα που συντελείται από θεσμικούς ή έστω από …ημιθεσμικούς παράγοντες, οι ίδιες και την ίδια στιγμή να ...εξεγείρονται όταν συντελείται ένα ελεεινό και τρισάθλιο μεν ωστόσο μεμονωμένο έγκλημα και κυρίως από κάποιον που απέχει πολύ από το να θεωρείται θεσμικός παράγων. Οι εξηγήσεις φυσικά γιά τούτη την παράνοια είναι εξαιρετικά απλές και αν ψάχνει κάποιος να τις βρεί, ας κάνει τον κόπο να βγάλει πρώτα την ένδοξη περικεφαλαία του και να κοιτάξει τα μούτρα του στον καθρέφτη ή ακόμη καλύτερα να βγάλει την εξ ίσου ένδοξη εθνική του σκελαία και να μετρήσει τα γεννητικά του όργανα. Και το πιο πιθανό είναι να δοκιμάσει μιά απίστευτη έκπληξη, διαπιστώνοντας πως δεν είναι ένας λεβέντης, ωραίος κι αρχιδαράς μα ένας νάνος με κρυψορχία και μικροφαλλία.

     Μια κοινωνία που ανέχεται θαυμάσια να ευτελίζεται μέχρις εσχάτων από μια κατοχή που εδώ και χρόνια υφίσταται βγάζοντας ένα εξ ίσου θαυμάσιο σκασμό, επιλέγει το πρόσωπο ενός και μόνου ανθρώπου γιά να δείξει πόσο γενναία είναι και πόσο μηδενική ανοχή δείχνει απέναντι στο έγκλημα ενός μεμονωμένου ατόμου. (το οποίο ειρήσθω εν παρόδω ακόμη δεν έχει καν κριθεί δικαστικά).

   (Ξέρω…ξέρω… εσύ αναγνώστη μου δεν είσαι σαν αυτούς που περιγράφω, εσύ είσαι από τους "άλλους"… Δε γαμιέσαι ρε αναγνώστη μου και σύ…)
  
   Μα μόνο μια απορία έχω ρε μαλάκα και γελοίε ελληνάκο, που αφορά την "οργή" σου γιά το ότι δεν επιτρέπεται η δημοσίευση των προσώπων των δραστών… Ναι στο κομμάτι αυτό, ακόμη κι εγώ που ξέρω πόσο ξεφτίλας είσαι, εξακολουθώ κι έχω μια απορία… Λές ότι θέλεις να δείς το πρόσωπο του δράστη. Του ενός. Του μη θεσμικού.

    Δε μου λες όμως ρε γελοίε ελληνάκο, εδώ και κάτι δεκαετίες οι σκατόφατσες των δραστών που σε γαμάνε καθημερινά, σου είναι, όχι απλά διαθέσιμες αλλά ξέρεις μέχρι και τις διευθύνσεις τους και τα τηλέφωνά τους. Τι έκανες λοιπόν τόσες δεκαετίες ρε μαλάκα και γελοίε ελληνάκο με αυτές τις σκατόφατσες ? "Καθάρισες" δηλαδή με όλους αυτούς τους αλήτες που "ξέρεις" τις φάτσες τους και έφτασες τώρα να θες να "καθαρίσεις" και με κάποιον ανώμαλο αλήτη (που σε κάθε περίπτωση δεν εκπροσωπεί τίποτα πέρα από την προσωπική του ανωμαλία και παλιανθρωπιά) του οποίου η σκατόφατσα σου είναι άγνωστη ? Η φωτογραφία δηλαδή του ενός άγνωστου σου λείπει γιά να αποκαταστήσεις την χαμένη σου πολιτική τιμή ?
  
    Άντε λοιπόν, αν έχεις αρχίδια μέσα σου, τράβα πρώτα να "καθαρίσεις" με όλους αυτούς που βίασαν και κακοποίησαν μια ολόκληρη χώρα και των οποίων ΞΕΡΕΙΣ τις φάτσες τους κι άμα τελειώσεις απ' αυτούς, τότε σου υπόσχομαι να σου δώσω εγώ και το πόστερ του "πακιστανού" και να σου επιτρέψω και να τον λυντσάρεις και να τον ανασκωλοπήσεις και να τον γδάρεις και τότε ίσως έρθω και γω μαζί σου γιατί κι' εγώ δεν είμαι λιγότερο άθλιος από σένα. Μονάχα που εγώ το ξέρω ότι είμαι κι΄ ίσως τελικά αυτό κάνει και τη …διαφορά.

    Μα μέχρι να βρείς τ' αρχίδια να ανατρέψεις τους δοσίλογους και τους λεχρίτες που μας κυβερνούν, κάνε μου τη χάρη ρε μαλάκα και γελοίε ελληνάκο, κι άσε τον "πακιστανό" στα χέρια της Δικαιοσύνης.

    Και σεις ρε "λεβεντόπαιδα" της Χρυσής Αυγής, το να μαζεύονται 30-40 χουλλιγκάνοι σας με σώματα χτισμένα με εθνικοπατριωτικά αναβολικά και να λυντσάρουν έναν αλυσοδεμένο, δεν θέλει και καμμιά ιδιαίτερη μαγκιά.Είναι απλά η αναπαραγωγή του ίδιου ακριβώς εγκλήματος κατά το οποίο ένας σωματικά δυνατότερος άνδρας κακοποιεί μια δεκαπεντάχρονη αδύναμη κοπέλα. Δεν είστε και σεις λοιπόν τίποτε λιγότερο από αυτό που καμώνεστε πως "απεχθάνεστε".

    Άμα λοιπόν έχεις τα αρχίδια μαλάκα και γελοίε ελληνάκο, "ασχολήσου" πρώτα με τις "φωτογραφίες" των δραστών που εδώ και δεκαετίες έχεις στα χέρια σου και άσε τις άλλες που τάχα σου λείπουν και δεν έχεις έτσι την ευκαιρία να αποδείξεις πόσο γενναίος κι αρχιδαράς είσαι. Μα μέχρι τότε, εξακολούθησε να κάνεις αυτό που ξέρεις καλά… Να τρώς σφαλιάρες από το αφεντικό σου και όταν επιστρέφεις σπίτι να πλακώνεις στο ξύλο τη γυναίκα σου και το παιδί σου.

Δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ, ελληνάκο-ελληνάκο…

Κυριακή 22 Ιουλίου 2012

Πάσχος Μανδραβέλης-Πάσχουσα Συρία 10-0


Κάποτε ήταν ένας εξαίρετος γλύπτης από την Φλωρεντία και (ως εξαίρετος...) έφτιαχνε αριστουργήματα. Είχαν όλοι να το λένε γιά την αισθητική του αντίληψη, γιά την φόρμα που είχαν τα γλυπτά του και γιά την πλαστικότητα των μορφών.

Ο γλύπτης αυτός συνήθιζε, του άρεσε να φτιάχνει κυρίως μικρά αγαλματίδια με αγίους. Τη Madonna (όχι την κανονική τη δική μας...την άλλη τη Μadonna...ξέρετε), τον Χριστό, Αγίους διάφορους... τέτοια πράγματα.

Η τεχνική του δεν είχε όμοια και δύσκολα θα μπορούσε κάποιος (παρά την παραγωγικότητά του) να αμφισβητήσει την τεράστια καλλιτεχνική αξία των έργων του.

Είχε λοιπόν αρκετή δουλειά από διάφορους εντολείς που του παραγγέλνανε έργα του αλλά ο βασικός πελάτης που τον έτρεφε ήταν ένας. Ένας, ο οποίος πήγαινε κάθε μέρα (ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ) και του αγόραζε ένα αγαλματίδιο. Μάλιστα τον ακριβοπλήρωνε τόσο που ο ίδιος ο γλύπτης δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί.

Πολύ σύντομα όμως έμαθε πως στην πόλη του κάθε μέρα γινόταν κι ένα έγκλημα. Κάθε μέρα ! Και όλα με τον ίδιο τρόπο : Ο δολοφόνος χτυπούσε στο κεφάλι τα θύματά του με ένα μαρμάρινο αγαλματίδιο αγίου το οποίο μάλιστα και το εγκατέλειπε στον τόπο του εγκλήματος, ...έτσι...γιά στύλ...

Φυσικά δεν είχε την παραμικρή αμφιβολία γιά το ότι τα αγαλματίδια με τα οποία δολοφονούσε ο ψυχοπαθής, ήταν τα δικά του αγαλματίδια. Ωστόσο, και παρ' ότι ήξερε τα πάντα γιά τον ψυχανώμαλο καθημερινό πελάτη του, δεν έπαψε ούτε μέρα να του τα πουλάει.

Όταν όμως οι αρχές διαπίστωσαν ότι με τα δικά του αγάλματα των αγίων γινόντουσαν οι φόνοι, τότε έσπευσαν να τον συλλάβουν.

Γιατί ? "Άδικο δεν είναι" ?  "Αυτός δεν σκότωνε κανένα, αυτός απλώς αγαλματίδια με μορφές αγίων δημιουργούσε και πουλούσε και μάλιστα αριστουργήματα" . "Γιατί αυτόν" ? (...Γιατί Κύριε ? )

Μη βιαστείτε να μου απαντήσετε...

Κατά τη γνώμη μου λοιπόν, ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΕΚΑΝΑΝ και "συλλάβανε" οι μπάτσοι της ΕΣΗΕΑ τον "γλύπτη" (πολλοί χρησιμοποιούν και φ γιά τον συγκεκριμένο εγώ δεν θα το κάνω γιατί κατά βάθος είμαι καλός άνθρωπος) Πάσχο Μανδραβέλη, διότι δηλαδή ΓΝΩΡΙΖΕ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ πού πουλούσε (ΚΑΙ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΚΑΙ ΠΟΥΛΑΕΙ) τους ...άγιούς του και τί κάνουν αυτοί με τα (αναμφισβήτητα) εξαίρετα αγαλματίδια του Πάσχου (και του κάθε Πάσχου).

Ο Μανδραβέλλης ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ δεν ΠΉΡΕ την συγκεκριμένη "ποινή"  γιά τις απόψεις του αλλά γιά το είναι ένας αξιοπρεπέστατος υποκριτής, αφού καμώνεται πως δεν ξέρει πώς (με τόνο) χρησιμοποιούνται αυτές οι "απόψεις" του από κάποιους που το μόνο που ξέρουν είναι να μισθώνουν προσωπικότητες, να παίρνουν την υπογραφή τους και με την υπογραφή αυτή να ανοίγουν τα κεφάλια της κοινωνίας. (με οποιοδήποτε τρόπο). ΝΑ ΓΙΑΤΙ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΤΙΜΩΡΗΘΕΙ Ο ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ, όχι γιά τα κείμενά του αλλά γιά την υποκρισία του και φυσικά γιά το ότι δέχεται να πουλάει τις απόψεις του σε αυτούς που τις χρησιμοποιούν γιά να αποκομίσουν ίδια οφέλη. Και επειδή η υποκρισία είναι βαρύτατο αδίκημα, ίσως θα έπρεπε και να διαγραφεί και δια παντός. Οπότε κι' ευχαριστημένος νάναι.

Πάντως, προσωπικά αν ήμουν στη θέση του, (γιά να τιμήσει και το όνομα του), θα τους έλεγα "κύριοι με διαγράφετε τρείς μήνες ? Εγώ σας χαιρετώ γιά πάντα και άει σιχτίρ. Έτσι κάνουν οι διαννοούμενοι όταν είναι ΤΟΣΟ αδικημένοι και ΤΟΣΟ προσβεβλημένοι.(και κυρίως, τόσο βαριά αθώοι...)

Οι ...άλλοι, αυτοί δηλαδή που έχουν καταχεσμένη τη φωλιά τους, απλώς περιμένουν να λήξει η ποινή τους ενώ ταυτόχρονα συνεχίζουν απτόητοι το έργο τους. (αυτή τη φορά πιό ...προσεκτικά γιατί μας έχουν πάρει πλέον χαμπάρι οι πάντες).

Και μείς, όλοι οι άλλοι, πρέπει να ξεχάσουμε το δράμα που περνάει η ελληνική κοινωνία και τους Γερμανούς που ξανάρθαν από την πίσω πόρτα και τις οικογένειες που δεν έχουν να φάνε πιά, και να καθόμαστε να ασχολούμαστε ολοφυρόμενοι για τους τρείς μήνες που δεν θα μπορεί ο κυρ-Πάσχος να επιδεικνύει την ταυτότητα της ΕΣΗΕΑ. Και τη στιγμή που η Ευρώπη ολόκληρη βράζει, τη στιγμή που η Συρία πνίγεται στο αίμα και τα ΜΜΕ προσπερνάνε την είδηση σαν να ήταν τα διανυκτερεύοντα φαρμακεία εμείς να ασχολούμαστε με την ποινή που έφαγε ο μέγας αγωνιστής Πάσχος.

Νομίζω πως αν δεν θέλουμε όλοι μαζί ψυχιατρείο θέλουμε όλοι μαζί κλωτσιές.


Πέμπτη 12 Ιουλίου 2012

Η "Δημοσιογραφία" ως ενδεχόμενο κακούργημα.


Για ποιο λόγο μια ιδιωτική επιχείρηση που επί δεκαετίες οικονομικά μπαίνει μέσα (και ίσως και περισσότερο απ΄ όσο θέλουν να εμφανίζουν οι ισολογισμοί της), εξακολουθεί να υπάρχει ?

Και άντε ας πούμε πως, έστω και με αυτές τις απίστευτες και επί δεκαετίες ζημιές, υπάρχει γιά την …τιμή κάποιων όπλων, (μεταφορικά-ίσως όμως και κυριολεκτικά). Γιά ποιο λόγο και κυρίως με τι τρόπο πληρώνει σε κάποιους εκ των υπαλλήλων της μισθούς που μόνο να τους ονειρεύεται θα μπορούσε ακόμη και ένας πρωθυπουργός ευρωπαϊκής χώρας ?

Πόσο πχ. λογικό θα ήταν να επιμένω να διατηρώ μια επιχείρηση η οποία κατά το κοινώς λεγόμενο "πάει κατά διαόλου" και όχι απλά να την διατηρώ αλλά και την ίδια στιγμή να πληρώνω με εκατομμύρια ευρώ ετησίως κάποιους μετρημένους στα δάχτυλα υπαλλήλους μου ή "συνεργάτες" μου τους οποίους μάλιστα και να …τρέμω να μη τους χάσω ?

Σκεφτείτε το λίγο περισσότερο και ελάτε να φανταστούμε μαζί ένα μαγαζάκι, ένα απλό μαγαζάκι βρε αδερφέ, που ενώ ο ιδιοκτήτης του κάθε μήνα "καταστρέφεται" όλο και περισσότερο, επιμένει να διατηρεί κάποιους εργαζόμενους με ετήσιες απολαβές που δεν θα ήταν καθόλου υπερβολικό να χαρακτηριστούν ως μυθώδεις.

Ναι, δεν καταλάβατε λάθος, εν προκειμένω δεν μιλάμε γιά τίποτε άλλο παρά γιά τα ιδιωτικά ΜΜΕ και μάλιστα τα τηλεοπτικά.

Δεν είμαστε όμως τόσο αφελείς γιά να κάνουμε ερωτήσεις όπως οι παραπάνω. Όλοι όσοι με τον ένα ή άλλο τρόπο παροικούν την μιντιακή …Ιερουσαλήμ (και πλέον και όχι μόνον αυτοί), γνωρίζουν πολύ καλά γιά ποιο λόγο υπάρχουν κάτω από τις προαναφερθείσες συνθήκες τα ιδιωτικά τηλεοπτικά δίκτυα. Και πρέπει διαννοητικώς να …υπολείπεσαι γιά να μην βλέπεις πως δεν αποτελούν παρά τους πολιορκητικούς κριούς με τους οποίους ανοίγουν τα απόρθητα γιά τους πολλούς φρούρια των δημόσιων "διαγωνισμών" (εδώ μπορείτε να γελάσετε άφοβα), παρέχοντας φυσικά ως αντάλλαγμα την οργουελικού μεγέθους και αισθητικής δυνατότητά τους γιά την κατ' εντολήν "διαμόρφωση" της κοινής γνώμης.

Αυτά όμως λίγο ως πολύ, όπως προείπαμε κι όλας, είναι πλέον γνωστά ακόμη και στα νήπια αυτής της χώρας. Το ότι δηλαδή οι επιχειρηματίες των τηλεοπτικών ΜΜΕ είναι άνθρωποι του πολιτικού και ποινικού υπόκοσμου με κάθε τύπου και είδους άνομες συναλλαγές και ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις σύμφωνα με τα συμφέροντά τους, δεν νομίζουμε πως χρειάζεται πλέον καμμίας περαιτέρω διερεύνησης παρά μόνο ίσως κάποιας Δικαστικής και αυτό φυσικά όταν έρθει η ώρα να χρειαστούν οι ίδιοι οι δράστες την Ελληνική Δικαιοσύνη. (γιά να τους ξεπλύνει και να τους επιστρέψει στην κοινωνία "ολοκαίνουργιους").

Επειδή όμως αυτοί οι απερίγραπτοι τύποι στους οποίους αναφερόμαστε, ως επιχειρηματίες (έστω και αυτής της ποιότητας),  δεν συνιστούν κάποιο θεσμό (μεγαλοεργολάβοι και μπετατζήδες είναι οι άνθρωποι και δεν σου λένε πως ξυπνούν με Κάφκα και κοιμούνται με Ιονέσκο ούτε και σου είπανε ποτέ πως είναι τριτοξάδερφα της Μητέρας Τερέζας), δεν πιστεύω πως είναι οι μεγαλύτεροι ένοχοι του εγκλήματος της παραπληροφόρησης. Και όσα χρήματα και όσα υπόγεια με την εκάστοτε εξουσία νταλαβέρια κι αν έχουν, δεν νομίζω ότι θα μπορούσαν ποτέ οι ίδιοι από μόνοι τους να υλοποιήσουν την βρώμικη δουλειά της κοινωνικής χειραγώγησης.

Αντίθετα λοιπόν στην κρατούσα αντίληψη που θέλει τους μεγαλοεκδότες και τους μεγαλοκαναλάρχες ως τους κυρίως υπεύθυνους γιά το συγκεκριμένο έγκλημα, εμένα προσωπικά θα μπορούσαν να μου είναι έως και …συμπαθείς διότι οι άνθρωποι αυτοί αυτά τα "γράμματα" έμαθαν, έτσι ιεράρχησαν τις αξίες τους, αυτή την ηθική στάση ζωής επέλεξαν.

Και αν το καλοσκεφτούμε, τι θα μπορούσε να είναι ένας μεγαλοεκδότης και μεγαλοκαναλάρχης εκτός από ένα γραφικό αξιοθρήνητο γεροντάκι που, μη έχοντας συνειδητοποιήσει πως οδεύει προς την τελευταία του μαρμάρινη κατοικία, εξακολουθεί να αυνανίζεται διαβάζοντας νούμερα που περιγράφουν την αύξηση της προσωπικής του περιουσίας και επιρροής, αν δεν υπήρχε ένας Γιάννης, μια Όλγα, ένας Γιώργος, ένας Βασίλης, ένας Μανώλης, άλλος ένας Μανώλης, ένας Παύλος, μια Μαρία, ένας (κύριος) Μπάμπης (και πλήθος άλλων) που (απο)δεχόμενοι απίστευτους μισθούς (από μιά κατά τα άλλα οικονομικά "καταρρέουσα" επιχείρηση), παρέχουν ως αντάλλαγμα τα "πνευματικά" τους όπλα ? (τα οποία, ειρήσθω εν παρόδω, διαμορφώνονται πάντα κατά περίπτωση και ανάλογα με τα εξωεκδοτικά/εξωτηλεοπτικά συμφέροντα του μαγαζάτορος).

Και γιά να μιλήσουμε και πιο ανοιχτά, θα μπορούσε ποτέ να επηρρεάσει από μόνος του την κοινή γνώμη ένας εργολάβος δημοσίων έργων, ή ένας επιχειρηματίας των 090 ή ένας εφοπλιστής ή ένας ιδιοκτήτης ΠΑΕ ή ένας …μπετατζής ? (τον ξεχάσατε τον "μπετατζή" αλλά ο γράφων τον θυμάται). Όχι φυσικά, σε καμμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να την επηρρεάσει και το πιο πιθανόν είναι οι συγκεκριμένοι άνθρωποι να μην ξέρουν καλά-καλά να γράψουν το όνομά τους, πολλώ δε μάλλον και να συντάξουν οποιοδήποτε κείμενο που δεν περιλαμβάνει είτε αριθμούς είτε χριστοπαναγίες. (γιατί εκτός των άλλων, αυτοί κατά βάθος είναι "αγνοί" άνθρωποι του λιμανιού).

Το έγκλημα λοιπόν στην πραγματικότητα δεν συντελείται από τα γραφικά αυτά αντικοινωνικά υποκείμενα αλλά από τους με εξωφρενικούς μισθούς αμοιβόμενους επαγγελματίες προπαγανδιστές, οι οποίοι, χρησιμοποιώντας την όποια "βαρύτητα" του ονόματός τους αλλά και του θεσμικού τους ρόλου, (πολύ συχνά και των τυχόντων βαρύγδουπων ακαδημαϊκών τους τίτλων), αποκρύπτουν, διαστρέφουν, φιμώνουν, παραπλανούν, παραπληροφορούν, στρέφοντας τον λαό κατά του ίδιου του του εαυτού με το να τον οδηγούν σε αποφάσεις ενάντια στα ίδια του τα συμφέροντα. Σαν να πείθεις δηλαδή τον άλλον με επιστημονικοφανή τρόπο πως ο καλύτερος τρόπος γιά να του περάσει ο πονοκέφαλος είναι να αυτοπυροβοληθεί στο σημείο που πονάει. Και όλο αυτό φυσικά με πλήρη συνείδηση και της ίδιας της πρακτικής τους αλλά και των φρικιαστικών αποτελεσμάτων της στα οποία αυτή οδηγεί. Γιατί μόνο ως φρικιαστικό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί το αποτέλεσμα των εκλογών που "επανανέθεσε" στους κυρίως δράστες του εγκλήματος την "έξοδο" από τα δεινά που αυτό προκάλεσε.

Κάποτε οι μέρες αυτές που περνάμε θα αποτελούν άλλο ένα βαρύτατο τραύμα, (και μάλλον το βαρύτερο όλων), στο ήδη πληγωμένο σώμα της εθνικής μας ιστορίας. Κάποτε αυτή η κατάσταση δεν θα εξυπηρετεί πλέον ούτε τους αρχιτέκτονές της και η Ελλάδα θα ξαναμπεί σε τροχιά "ευημερίας" και "ανόδου". (με ό,τι κι αν σημαίνουν αυτοί οι πλέον άνευ ουσιαστικού περιεχομένου όροι). Κάποτε θα ανακτήσουμε την χαμένη μας αξιοπρέπεια ή έστω τουλάχιστον την επίφασή της. (καλή είναι κι αυτή…) Και τότε ίσως θα πρέπει οι άνθρωποι αυτοί οι οποίοι στην πραγματικότητα συνετέλεσαν τα μέγιστα σε αυτό το ανοσιούργημα, να λογοδοτήσουν γιά αυτά τα ανοσιουργήματά τους. Και δεν θα κληθούν φυσικά να απολογηθούν γιά τις απόψεις τους, κάτι τέτοιο δεν θα ταίριαζε σε καμμία γνήσια δημοκρατική κοινωνία. Μα θα κληθούν να λογοδοτήσουν γιά το ότι παρά το γεγονός πως εξ αρχής γνώριζαν όλη την αλήθεια, απολύτως συνειδητά τη στρέβλωσαν βάναυσα και άλλο τόσο απολύτως συνειδητά λειτούργησαν ως ενεργούμενα των εχθρών της χώρας μας, θυσιάζοντας έναν ολόκληρο λαό μπροστά στο απολύτως προσωπικό τους όφελος.

Και αυτά πλέον είναι αυταπόδεικτο αφού όπως προαναφέραμε, καμμία οικονομικά ψυχορραγούσα επιχείρηση δεν προσφέρει τέτοιους μισθούς σε υπαλλήλους της, εκτός βέβαια και αν αυτοί, της παρέχουν υπηρεσίες οι οποίες δεν είναι και τόσο εμφανείς. Υπηρεσίες οι οποίες εξυπηρετούν μονάχα τα αφεντικά τους και τα οποία με τη σειρά τους εξυπηρετούν τα δικά τους αφεντικά που δεν είναι άλλα από τις "από το εκλογικό σώμα αναδειχθείσες κυβερνήσεις".

Και κάποιος θα μπορούσε κάλλιστα να επικαλεστεί και την συνευθύνη αυτού που "παραπλανάται", αυτού που "εξαπατάται". Ναι, φυσικά και υπάρχει συνευθύνη. Και εν προκειμένω συνευθύνη του λαού. Υπάρχει συνευθύνη όμως μόνο όταν ένας λαός είναι πλήρως πνευματικά θωρακισμένος και έχει λάβει και μια παιδεία η οποία αφ' ενός μεν φρόντισε να του αναπτύξει την κριτική ικανότητα σκέψης και αφ' ετέρου να του διδάξει τις αρχές της πραγματικά ευνομούμενης Πόλεως. (ο όρος "Πόλις" με την Κορνηλιοκαστοριδιακή έννοια). Όταν όμως έχουμε φροντίσει να παράξουμε ολόκληρες γενεές αμόρφωτων και αποχαυνωμένων πολιτών, είναι τουλάχιστον προκλητικό το να ερχόμαστε σήμερα και να τις …εγκαλούμε για αυτά τους (τα νοητικά πλέον) ελείμματα.

Από την άλλη μεριά, τι είναι μια Πολιτεία που μέσω μιάς καταφανέστατα εξαρτημένης της Δικαιοσύνης χρίζει (και "καλά κάνει" θα πώ εγώ) ως τρομοκράτες αυτούς που "τρομοκρατούν" μια απολύτως συγκεκριμένη και εξαιρετικά περιορισμένη αριθμητικά μερίδα πολιτών (και με απολύτως συγκεκριμένα …"χαρακτηριστικά") ενώ την ίδια ακριβώς στιγμή αντιμετωπίζει ως "έγκριτους" δημοσιογράφους όσους τρομοκρατούν το σύνολο ενός λαού ?

Μια Δίκη των κατ' εξοχήν υπευθύνων γιά την παραπλάνηση του κόσμου σε καμμία περίπτωση δεν θα αποτελεί μια πράξη εκδίκησης άλλωστε η εκδίκηση είναι μια εκδοχή βαρβαρότητας και από βαρβαρότητα ως κοινωνία είμαστε ήδη χορτασμένοι, δεν έχουμε ανάγκη από άλλη.  Μια Δίκη των κατ' εξοχήν υπευθύνων γιά την τρομοκράτηση της κοινωνίας σε καμμία περίπτωση, ακόμη και της όποιας καταδίκης τους, δεν θα καταφέρει να επουλώσει τις πληγές που οι άθλιοι αυτοί βοήθησαν να ανοίξουν στο σώμα της Ελλάδας. Μια τέτοια Δίκη όμως αφ' ενός μεν θα βοηθήσει σε μεγάλο βαθμό την βαθύτερη καταννόηση του πώς είναι δυνατόν ένας λαός να οδηγείται σε αποφάσεις που θέτουν εν κινδύνω την ίδια του τη φυσική ύπαρξη και αφ' ετέρου θα συντελέσει στα μέγιστα στην επανάκτηση της χαμένης τιμής της Δημοσιογραφίας κάτι που το έχει απόλυτη ανάγκη κάθε γνήσια Δημοκρατία. Μια τιμή που, όσο φιλότιμα κι αν προσπαθούν, είναι αδύνατο να την υπερασπιστούν δέκα-είκοσι μοναχικοί κι έντιμοι καβαλλάρηδες της ενημέρωσης.

Μέχρι όμως αυτή η Δίκη να αποφασιστεί και να εγγραφεί και σε κάποιο πινάκιο κάποιου Κακουργιοδικείου, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε στο γνωστό σύνθημα αλήτες-ρουφιάνοι-δημοσιογράφοι είναι, στη λέξη δημοσιογράφοι να βάλουμε εισαγωγικά. Τίποτε άλλο. 

Τρίτη 20 Μαρτίου 2012

Νοητικές ασέλγειες


   Ο βιασμός ως πράξη δεν είναι απλώς ποινικά κολάσιμη μα κάτι πολύ χειρότερο αφού και στον κώδικα της φυλακής οι δράστες του συγκεκριμένου εγκλήματος θεωρούνται κατάπτυστοι και στην καλύτερη των περιπτώσεων, απομονώνονται από τους υπολοίπους. (στην χειρότερη γίνονται οι πόρνες της φυλακής).  Παρότι όμως ο βιασμός του σώματος εκτός του ότι επισύρει πολυετείς καθείρξεις τυγχάνει και της απόλυτης κοινωνικής απαξίωσης, την ίδια στιγμή, όχι μόνο δεν συμβαίνει τον ίδιο με τον βιασμό του νου αλλά αντιθέτως, όσοι αποφασίζουν να μας προσβάλλουν κατ' αυτόν τον τρόπο, συχνά θεωρούνται ως επιτυχημένοι και ακόμη συχνότερα επιβραβεύονται ακόμη και με τα ανώτατα αξιώματα. Και αυτό διότι εδώ και πολλές δεκαετίες, ουδεμία αρετή ανώτερη από αυτή του αμοραλισμού, της κοινής δηλαδή χυδαίας πολιτικής καπατσοσύνης.


   Ένας τέτοιος βιαστής του νου, (και μάλιστα του κοινού νού), είναι και ο νέος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κύριος Ευάγγελος Βενιζέλος ο οποίος, όπως ακριβώς και ο λαμπρός προκάτοχός του, μέσα από παγκοίνως πλέον γνωστές άθλιες κομματικές μεθοδεύσεις, κατάφερε να εξουδετερώσει τους συνυποψηφίους του πριν καν ακόμη αυτοί προλάβουν να γίνουν …συνυποψήφιοι !

   Και δεν ξέρω πώς αλλιώς, παρά ως βιασμός της κοινής λογικής μας, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μια πράξη σαν κι αυτή, του να βάζεις δηλαδή τον εαυτό σου σε μια διαδικασία κάλπης όταν "κατάφερες" να αποτελείς τελικά το …μοναδικό ψηφοδέλτιο.

   Ειλικρινά, είναι πολύ δύσκολο να βρούμε  κάποια λογική που να αντέχει σε ο,τιδήποτε ανάλογο, πχ. δεν ξέρω αν θα μπορούσαμε να φανταστούμε μια διοργάνωση κάποιου αγώνα δρόμου στον οποίο θα τρέξει μόνος του ένας αθλητής ή αυτήν ενός διαγωνισμού τραγουδιού στον οποίο θα συμμετάσχει ένας μόνο τραγουδιστής.Ωστόσο, στην περίπτωσή μας, ο μοναδικός υποψήφιος, όχι μόνο να καλεί και σε συμμετοχή τον "κόσμο" λες και τάχα έχει κάποια ...αγωνία για το αποτέλεσμα αλλά και να αναγκάζει κάποιους κομματικούς χαχόλους σε μια εξ ίσου σχιζοφρενική διαδικασία …καταμέτρησης των ψήφων, λες και δεν θα αρκούσε έστω και μία μόνον απ' αυτές για να τον νομιμοποιήσει στον ύπατο κομματικό θώκο.

   Στο σημείο αυτό, να ομολογήσω πως σε κάθε περίπτωση, εκτιμώ πολύ περισσότερο τους κάθε λογής ανά τον κόσμο δικτάτορες και δικτατορίσκους, οι οποίοι συνήθως, πολύ πιο "εντίμως" φερόμενοι, αρκούνται στο να βιάσουν τα δημοκρατικά δικαιώματα των υπηκόων τους και, μη έχοντας ανάγκη οποιασδήποτε ηθικής απενοχοποίησης, δεν καταφεύγουν σε τέτοιες ιστορικές γελοιότητες βιάζοντας έτσι και τη λογική τους. Φυσικά ιστορικώς, δεν είναι και λίγοι εκείνοι οι οποίοι ζήτησαν την ψήφο του λαού αφού πρώτα φρόντισαν να στείλουν κάθε πολιτικό τους αντίπαλο στον …Δημιουργό του (κι ακόμη παραπέρα), δεν ξέρω όμως αν θα περιποιούσε ιδιαίτερη τιμή γιά τον οποιονδήποτε και εν προκειμένω για τον κ. Ευάγγελο Βενιζέλο το να δεχόταν να συγκριθεί με τον Μεγκίστου ή με τον Σαντάμ ή με τον Καντάφι ή ακόμη και με τον Αδόλφο Χίτλερ. Φυσικά ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος δεν λέρωσε τα χέρια του με αίμα όπως οι προηγούμενοι αλλά ο τρόπος με τον οποίο αποφασίζεις να ξεκαθαρίσεις τους πολιτικούς σου αντιπάλους τελικά είναι περισσότερο θέμα αισθητικής παρά ουσίας. Και επειδή οφείλουμε να είμαστε ακριβοδίκαοι, ο κύριος Ευάγγελος Βενιζέλος είναι τελικά πιο καλαίσθητος από τους αείμνηστους προαναφερθέντες ...αιρετούς, πολιτικώς τουλάχιστον αφού …φυσικώς, ολίγη δίαιτα δεν θα τον έβλαπτε και ιδιαίτερα.

   Δεν ανήκα ποτέ στον πολιτικό χώρο του ΠΑΣΟΚ και ως εκ τούτου δεν με αφορούν οι τρόποι με τους οποίους ως κόμμα επιλέγει (για πολλοστή φορά) να εξευτελιστεί. Ούτε και είναι το μόνο κόμμα του Ελληνικού Κοινοβουλίου στο οποίο (παρα)βιάζεται κάθε έννοια δημοκρατίας και στο ΚΚΕ άλλωστε δεν μπορούμε να πούμε πως οι εσωκομματικές δημοκρατικές λειτουργίες αισθάνονται "σαν στο σπίτι τους"… Στον βαθμό όμως που αυτές οι άθλιες και γελοίες διαδικασίες μπορούν να λειτουργήσουν προς την κοινωνία ως διδαχή και ως …πρότυπο αλλά και να φανούν ως κάτι το απολύτως (φυσιο)λογικό, δεν οφείλουμε απλώς να τις επισημάνουμε και να τις καταγγείλουμε αλλά και να αγωνιστούμε με κάθε τρόπο ενάντια σ' αυτές, αφού κανένα κόμμα δεν μπορεί να υπηρετήσει την δημοκρατία αν πρώτα δεν την έχει εμπεδώσει το ίδιο στις εσωτερικές λειτουργίες του. Διότι αν δεν σέβεται πρώτα την δική του βάση καταφεύγοντας σε τέτοιες φασιστικές μεθόδους, είναι αδύνατον ως κυβέρνηση να σεβαστεί την ευρύτερη κοινωνική βάση, αφού η φασιστική νοοτροπία θα αποτελεί πλέον μέρος του ίδιου του γενετικού του κώδικα. 

   Ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος συν τοις άλλοις όμως, εκτός δηλαδή όλων των άλλων θαυμασίων πολιτικών πεπραγμένων του, (για τα οποία σε κάποια άλλη χώρα ενδεχομένως θα εκαλείτο να απολογηθεί στα κοινά Ποινικά Δικαστήρια), αναδειχθήσας και σε αρχηγό κόμματος μέσα από καταγέλαστες διαδικασίες, δεν είναι απλά ένας καταγέλαστος ηγέτης μα κάτι πολύ περισσότερο. Ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος κυρίως είναι ένας αδίστακτος και ως εκ τούτου απολύτως επικίνδυνος άνθρωπος γιά την Δημοκρατία και την κοινωνία αφού, κατά το λαϊκό γνωμικό, μπροστά στον όποιοδήποτε προσωπικό του σκοπό αγιάζει οποιοδήποτε μέσο, ακόμη και αν το μέσο αυτό (παρα)βιάζει κάθε κοινή λογική.


   Και ο ζόφος των ημερών που ζούμε τελικά δεν είναι τίποτε άλλο παρά το αποτέλεσμα τέτοιων συνεχών νοητικών βιασμών όπου, σε μιά οικονομικά εξαθλιωμένη κοινωνία φοβικά εκπαιδευμένων πολιτών,  λίγο image (βλ.πούλημα μούρης), λίγη "ευφράδεια" (βλ.γκαιμπελισμός), λίγη πολιτική "ευελιξία", (βλ.χαμέρπεια), λίγο βαρύγδουπο υφάκι συνταγματολόγου (βλ.πεζοδρομιακός τσαμπουκάς και στυλ "ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε"), καθώς και λίγα ηγετικά προσόντα (βλ."κομματικό bulling"), περασμένα  μέσα από τα απολύτως ελεγχόμενα μιντιακά μπλέντερ, είναι αρκετά για να μας υποδείξουν) γιά άλλη μια φορά τον επόμενο σωτήρα και πείθοντάς μας, επίσης γιά άλλη μια φορά, γιά το ότι "δεν υπάρχει άλλος δρόμος".

   Δυστυχώς όμως γιά αυτούς, ο "άλλος δρόμος" …υπάρχει !  Και αυτός δεν είναι άλλος από τον απλό και κοινό μας νού, που όσο κι αν θέλει το εκάστοτε σύστημα εξουσίας να τον βιάσει μετατοπίζοντας λίγο-λίγο και κάθε τόσο τα λογικά και ηθικά του όρια, εκείνος εξακολουθεί να αντιστέκεται, με τα μόνα όπλα που τούχει απομείνει, την ιστορική του μνήμη και την συναίσθηση των πολιτισμικών του αναφορών. Και κανένα από αυτά τα δύο δεν μας επιτρέπει να μείνουμε άπραγοι μπροστά σε τέτοια άθλια φαινόμενα, που, όταν δεν προκαλούν την λαϊκή θυμηδία οδηγούν σε εθνική τραγωδία.



Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2012

Τα κακά Χριστιανόπουλα της δημοσιογραφικής (μας) Ορθοδοξίας.


Κάθε ενασχόληση, έχει τα δικά της μέτρα με τα οποία αξιολογείται τελικά ο καθένας που με τον ένα ή άλλο τρόπο κινείται πέριξ αυτής.

Πχ. ο χειρουργός ανάλογα με το ποσοστό επιτυχίας των επεμβάσεών του, ο ορειβάτης με το ποσοστό των ολοκληρωμένων αναρριχήσεών του, ο εραστής με την επίτευξη των οργασμών που προκαλεί σε μια γυναίκα, κοκ.

Και μάλιστα, όσο πιό δύσκολες περιπτώσεις διεκπεραιώνει με επιτυχία ένας χειρουργός τόσο πιο διακεκριμένος, όσο πιο δυσπρόσιτες οι κορυφές που κατακτά ο ορειβάτης τόσο πιο αξιοθαύμαστος και όσο πιο παραιτημένα είναι τα κορμιά που καταφέρνει να αφυπνίσει ερωτικώς ο εραστής, τόσο πιο …περιζήτητος. (μπορώ να σας πώ μάλιστα, πολύ πιο περιζήτητος και από τον καλύτερο χειρουργό-γιά τον ορειβάτη δεν συζητάμε καν αφού κανένα πουλί δεν πετάει πάνω από κάποιο υψόμετρο, πολύ δε περισσότερο εκείνο του ορειβάτη που και λόγω των ιδιαίτερων κλιματικών συνθηκών, έχει και μια επιπλέον δικαιολογία).

Με λίγα λόγια δηλαδή, δεν είναι η συχνότητα ενός εγχειρήματος εκείνη που μας χαρίζει την όποια "δόξα", (δηλαδή την κοινή θετική πεποίθηση) αλλά μάλλον ο βαθμός δυσκολίας του.

Και στην ενασχόληση με την δημοσιογραφία, τα πράγματα τελικά δεν θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά. Κατά την διαμορφωμένη λοιπόν αντίληψη, "καλός" δημοσιογράφος είναι αυτός ο οποίος θα μπορέσει να πάρει συνέντευξη από την πλέον δυσπρόσιτη προσωπικότητα, που συνήθως ηδονίζεται να κλείνει βροντερά την πόρτα της σε δυστυχείς συναδέλφους δημοσιογράφους και όσες (λίγες) φορές αποφασίζει να μην την κλείσει, τότε οι συνάδελφοι αυτοί γίνονται ακόμη …δυστυχέστεροι, υφιστάμενοι τις όποιες συμπεριφορικές ιδιαιτερότητές της. Αν δε μάλιστα η προσωπικότης αυτή τυγχάνει να είναι και ηλικιακώς εις το προαύλιο του Άδη, τότε τα πράγματα είναι ακόμη καλύτερα γιά τον φιλόδοξο συνεντευξιαστή αφού "αυτή η συνέντευξη θα μείνει στην ιστορία ως η τελευταία του" και πάντα φυσικά και με λίγη καλή "τύχη", που θα θέλει τον συνεντευξιαζόμενο νεκρό λίγα μόλις δευτερόλεπτα μετά το "σας ευχαριστώ γιά τον χρόνο σας", το δημοσιογραφικό ανδραγάθημα θα είναι αδιαμφισβήτητο !

Σχεδον πάντα λοιπόν τέτοιοι άνθρωποι, απολύτως αξιοσέβαστοι ως προς το έργο τους (ίσως και θεοί) ωστόσο, ως ιδρυτές νέων κωδίκων, εξαιρετικά ακραίας κοινωνικής συμπεριφοράς, που ενίοτε δεν διέπεται απλώς από την αρετή του σνομπισμού αλλά συχνά φτάνει και σε σημεία κοινής "απανθρωπιάς", γίνονται αντικείμενα δημοσιογραφικής θήρας. Ενδεικτικά θα αναφέρω την περίπτωση Μάνου Χατζιδάκι, μια συνέντευξή του οποίου  ανέκαθεν αποτελούσε το όνειρο κάθε δημοσιογράφου που όμως, αν παρ' ελπίδα επραγματοποιείτο τότε, ώ τι δράμα, αμέσως το ίδιο όνειρο μετατρεπόταν σε εφιάλτη. Και αντί μετά από μια τέτοια συνέντευξη ο δημοσιογράφος να μπορούσε να κρεμάσει το κεφάλι του συνθέτη ως τρόπαιο στον τοίχο των επαγγελματικών του "επιτυχιών", συνήθως κατέληγε με το δικό του "κεφάλι"να κοσμεί τον τοίχο του μυθικού μας συνθέτη.

Ο Μάνος Χατζιδάκις όμως από πολλού εξέλιπε και την θέση του τα τελευταία χρόνια δείχνει να έχει ...παραχωρήσει ο υπέροχος ποιητής και διανοητής Ντίνος Χριστιανόπουλος. Κάθε δημοσιογράφος πλέον ονειρεύεται μιά συνέντευξη με αυτόν τον σημαντικότατο Έλληνα κάτι σαν το προσωπικό του τάμα, κάτι σαν το προσωπικό του ταξίδι στους αγίους τόπους της δημοσιογραφίας.Και φυσικά θεωρεί πως αν καταφέρει "και αυτό", ε τότε το όνομά του ασφαλώς θα καταχωρηθεί σε κάποιο παγκόσμιο δημοσιογραφικό λίμπρο ντ' όρο.

Αυτό εν πρώτοις δεν δείχνει και τόσο "κακό", και ποιός αλήθεια δεν θάθελε έστω και απλώς να συνομιλήσει με ένα τέτοιο πνευματικό μέγεθος ? Τα πράγματα όμως αρχίζουν να παίρνουν μια άλλη τροπή όταν η επιθυμία μας αυτή δεν συνοδεύεται και δεν υποστηρίζεται και από μιά αντίστοιχη παιδεία, ώστε να μην καταλήγουμε να ρωτάμε πχ. ένα Νανόπουλο τι ζώδιο είναι ή ένα Μίκη Θεοδωράκη αν του αρέσουν οι λαχανοντολμάδες. Διότι σε μια τέτοια περίπτωση, η χαρά μας γιά το ότι καταφέραμε τσάτρα-πάτρα να επιβιβαστούμε σε ένα τέτοιο πνευματικό υπερωκεάνειο δεν θα καταφέρει να μας σώσει αφού, πριν το κάνουμε, δεν είχαμε την σοφία να διαβάσουμε το όνομά του και να δούμε πως μπορεί να λέγεται και …Τιτανικός. Και μάλιστα, ο προσωπικός μας Τιτανικός.


Άνθρωποι λοιπόν που συνήθως η όποια σχέση τους με τα γράμματα είναι ακριβώς η ίδια που έχει ο Πάγκαλος με τη γυμναστική και με ένα "θάρρος" με το οποίο συνήθως οπλίζεται κάθε ένας που έχει πλήρη άγνοια της αγραμματοσύνης του, προσπαθούν να "συνομιλήσουν" μαζί τους. Μια τέτοια θλιβερή "προσπάθεια" είδα τις προάλλες από την κατά τα άλλα ευειδή κυρία Πόπη Τσαπανίδου. Και οφείλω να ομολογήσω πως, ενώ στην αρχή εξοργίστηκα γιά το αφελές της προσεγγίσεώς της, αργότερα ως άνθρωπος ειλικρινά την λυπήθηκα. Αντιμετωπίστηκε (ως της άξιζε φυσικά) με τέτοια σκωπτικότητα αλλά και με τέτοια απαξιωτική διάθεση από τον ποιητή που είμαι σίγουρος πως …την επόμενη φορά που θα επιχειρήσει κάτι ανάλογο, θα μετρήσει πολύ καλύτερα το πνευματικό της μπόι το οποίο μπορεί να αποδεικνύεται επαρκέστατο γιά μια χαριτωμένη εκπομπούλα όχι όμως και γιά μια προσέγγιση σε ένα ποιητή ακόμη και ελαχίστου μεγέθους, πολύ δε περισσότερο του μεγέθους ενός Χριστιανόπουλου.


Μα θάμουν τελείως άδικος αν έλεγα πως η κυρία Τσαπανίδου είναι η μοναδική περίπτωση. Ανάλογη τύχη είχε και ο αγαπητός Σταύρος Θεοδωράκης όταν ήρθε κι εκείνος ενώπιος-ενωπίω με τον ίδιο άνθρωπο. Απλώς ο Θεοδωράκης αποδείχτηκε περισσότερο ευφυής και ευέλικτος από την κυρία Τσαπανίδου και την ώρα που ο ποιητής τον γιαούρτωνε ο Θεοδωράκης, γνωρίζοντας το επικοινωνιακό παιχνίδι πολύ καλύτερα από την προαναφερθείσα συνάδελφό του, καμωνόταν πως δοκίμαζε με ενδιαφέρον το γιαούρτι που τάχα τον …φίλευε ο Χριστιανόπουλος. Και φυσικά δεν είναι ούτε μόνο η περίπτωση Τσαπανίδου και Θεοδωράκη, ούτε και μόνο η περίπτωση Χριστιανόπουλου.


Ανάλογης δημοσιογραφικής ευφυίας είναι και οι προσεγγίσεις πολλών άλλων και ενδεικτικά μου έρχεται η περίπτωση της κυρίας Βίκυς Φλέσσα η οποία έχει το μοναδικό χάρισμα να μετατρέπει κάθε της συνέντευξη σε μια τραγικά χαμένη ευκαιρία. Άστοχες και ανόητες ερωτήσεις, τοποθετήσεις των συνεντευξιαζόμενων οι οποίες περνούν απαρατήρητες και χωρίς την ελάχιστη δημοσιογραφική τους "εκμετάλλευση" κατά τη συνέχεια της συνεντεύξεως και κυρίως ελαφρότητα αντιμετώπισης σημαντικότατων καλεσμένων οι οποίοι συνήθως από ευγένεια αντιμετωπίζουν με συγκατάβαση τo όλο φιάσκο αλλά ο τηλεθεατής ή ο αναγνώστης κυριολεκτικά εξοργίζεται, και για τις βλακωδέστατες ερωτήσεις που γίνονται αλλά κυρίως για τις ερωτήσεις που, (ενώ από την κουβέντα λογικώς προκύπτουν), δεν έγιναν ποτέ.


Φυσικά στο σημείο αυτό δεν θα μπορούσε κανείς να παραγνωρίσει και την συνευθύνη του συνεντευξιαζόμενου γιά τον (ουσία) διασυρμό του αφού οφείλει να γνωρίζει το πνευματικό βάρος (ή την πνευματική ελαφρότητα) του κάθε ενός που τον προσκαλεί. Και δόξα τω θεώ είμαστε μια μικρή χώρα και όλοι γνωριζόμαστε μεταξύ μας οπότε "δεν ήξερα" δεν υπάρχει. 

Σε αυτό το σημείο οφείλω να συγχαρώ τον κύριο Χριστιανόπουλο, διότι η "ανεξήγητα" (από τους περισσότερους) εκρηκτική ιδιοσυγκρασία του, όχι μόνο δεν του επιτρέπει να γίνει βορά του κάθε ανοήτου και μωροφιλόδοξου αλλά τον μετατρέπει από  κυνηγημένο σε κυνηγό. Ο άνθρωπος που δεν δίστασε να ονομάσει δημόσια την ερωτική επιθυμία "καύλα", θα ήταν απολύτως ανακόλουθο να είχε την ελάχιστη κοινωνική αναστολή να καταχεριάσει λεκτικώς ή και να ευτελίσει πλήρως τον κάθε ανεπαρκή, τον κάθε ολίγο.

Και φυσικά, ως άριστος πνευματικός ιχνηλάτης ο κύριος Χριστιανόπουλος, εξ αρχής και εξαιρετικά εύκολα "αναγνωρίζει" το πνευματικό βάρος του ανθρώπου που κάθε φορά στέκει απέναντί του και αν δέχεται να συνομιλήσει μαζί του είναι μόνο γιατί ο ίδιος, ο τελικά τσαχπίνης κύριος Χριστιανόπουλος "καυλώνει" με ένα τέτοιο παιχνίδι, ένα παιχνίδι κατά το οποίο ο πάνοπλος θηρευτής, από μια μόνο ριπή εύστοχων και ιοβόλων παρατηρήσεων, μετατρέπεται από τη ένδοξη λεία του σε ένα ολόγυμνο κι ανυπεράσπιστο θήραμα άξιο, μόνο γιά να το λυπηθεί ο χορός και να το ο θεατής. 

Και αν αυτό το παιχνίδι εκτός από τον κύριο Χριστιανόπουλο "καυλώνει" και μένα, είναι γιατί η όλη "ιδέα" (ελληνιστί concept) πάνω στην οποία βασίζεται το όλον show, τελικά διδάσκει το πόσο εύκολα η πανίσχυρη "τάξις" των εγνωσμένων αξιών (υπεύθυνη γιά τα περισσότερα δεινά μας),  μπορεί να ανατραπεί από μια κοινωνία που αποφασίζει να επαναδιατυπώσει και τους κώδικές της και τις προτεραιότητές της, αναγνωρίζοντας την πνευματικότητα ως το πλέον θανατηφόρο όπλο κατά του παντοδύναμου πλην όμως άνου εχθρού. Στην ουσία δηλαδή, ένα μάθημα αποτελεί η φαινομενική αγένεια και επιθετικότητα του κυρίου Χριστιανόπουλου, ένα μάθημα γιά το "πώς οι δούλοι γίνονται ελεύθεροι" όπως επιγράφεται και κάτω από το άγαλμα του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, ένα μάθημα για τον τρόπο με τον οποίο θα μπορούσε κάποτε να γίνει η αληθινή επανάσταση. Και ειδικά μέρες σαν και τούτες, από ένα τέτοιο "μάθημα" δεν θάπρεπε να λείπει κανείς.

Σημείωσις εκ των υστέρων : 

Εκτός όλων των ανωτέρω, βρίσκω άπειρες πραγματολογικές αναλογίες μεταξύ της ιστορίας δημοσιογράφων-Χριστιανόπουλου και του παραμυθιού της Κοκκινοσκουφίτσας, σύμφωνα με το οποίο, οι αθώες και καλοπροαίρετες  κοκκινοσκουφίτσες της δημοσιογραφίας, αγνοώντας πλήρως τους νόμους του δάσους και προκλητικότατα αδιαφορώντας  για την ίδια τη "φύση" του λύκου Χριστιανόπουλου, στην αναζήτηση μιάς ιδιότυπης ηδονής, αυτής της εθελούσιας θυματοποίησης, δεν διστάζουν να βάλουν το κεφάλι τους ως το στόμα του, ώστε χρησιμοποιώντας τα ενστικτώδη αντανακλαστικά του να αποδείξουν (?) πως είναι όντως εκείνος "κακός" και "άρα" από κάποια "αυτόματη λογική" αντιδιαστολή, συνεπαγωγικά εκείνες είναι "καλές".

Φυσικά και ως γνωστόν, στο τέλος του παραμυθιού ο "κακός" Λύκος, τιμωρούμενος γιά την φύση του, ξεσκίζεται από τους "καλούς" ξυλοκόπους ενώ η άθλια Κοκκινοσκουφίτσα σώζεται, επιβραβευόμενη και γιά την ηλιθιότητά της και φυσικά και γιά την πουτανιά της.

Και αν ο "ιδιόρρυθμος" Χριστιανόπουλος ενοχλεί γιά κάτι, αυτό τελικά δεν είναι ούτε η ποίησή του (σιγά μην ασχολούνται με αυτήν οι ξυλοκόποι των media) ούτε και η όποια στάση ζωής που ποτέ ο ίδιος δεν έκρυψε από κανέναν. Εκείνο που πραγματικά τους ενοχλεί, είναι το ότι ως γνήσιος αναρχικός, στο παραμύθι αυτό, όπως και σε κάθε άλλο παραμύθι, έχει τα αρχίδια να βάζει το τέλος που εκείνος γουστάρει επικαλούμενος αισθητικές αποδείξεις. Και το να αλλάζεις τη ροή του παραμυθιού, γιά κάποιους δεν αποτελεί απλά μια ύβρι αλλά και τον υπέρτατο κίνδυνο γιά όλο το (παραμυθένιο τους) σύστημα.