Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου 2010

Για τη χαμένη μας χαρά.

@ Δεν ξέρω πόσοι λαοί χρησιμοποιούν την προτροπή της χαράς ως χαιρετισμό. Και το ελληνικό "χαίρετε" δεν είναι απλώς βαθιά ευγενές. Κυρίως είναι βαθιά ανθρώπινο αφού εμπεριέχει την ίδια την ουσία της συνειδητής ζωής. Γιατί η χαρά, ως αποτέλεσμα συνειδητοποίησης της ίδιας της ύπαρξης,  είναι ίσως η μόνη ψυχική κατάσταση που διαφοροποιεί τον άνθρωπο από τα υπόλοιπα ζώντα πλάσματα.

Θα ήταν πέρα γιά πέρα αντιεπιστημονικό το να υποστηρίξουμε πως η χαρά αποτελεί ελληνική πατέντα ή εν πάση περιπτώσει άλλο ένα αποκλειστικό "κεκτημένο" δικαίωμα του ελληνικού λαού. Και ίσως να αποτελούσε και ένα ακόμη εθνικό μύθο σαν κι αυτούς που κάθε τόσο αναγκαζόμαστε να ανασύρουμε από τα σεντούκια της ιστορίας μας, άλλοτε γιά να ...αποδείξουμε πως είμαστε φυλετικά ανώτεροι και άλλοτε γιά να αποδείξουμε απλώς πως ...υπάρχουμε. 

Από την άλλη μεριά όμως, θα ήταν και τελείως ανακριβές αν λέγαμε πως όλοι οι λαοί έχουν μάθει στην ίδια ιεράρχηση αξιών. Από την σφιχτή προσήλωση των βορειοευρωπαίων στο εκάστοτε νομικά  θεσμοθετημένο δίκαιο με την έννοια των πρωτογενών ανθρωπίνων σχέσεων να απουσιάζει, μέχρι την τυφλή υπακοή των Ασιατών σέ ένα όχι και τόσο σαφές "κρατικό όραμα" και από την ιδιότυπη αντιφατική προσήλωση των Αράβων σε θεό και Μαμμωνά ταυτόχρονα, μέχρι την αμερικανική οικονομικομετρική θεώρηση κάθε ανθρώπινου μεγέθους ακόμη και αυτού του χρόνου, λαοί όπως ο δικός μας, που μέ τον ένα ή άλλο τρόπο έχουν καταχωρίσει την "απλή" χαρά στον εθνικό "γενετικό" τους κώδικα, όταν δεν αποτελούν παγκόσμιους οικονομικούς παρείες, δείχνουν τα "άτακτα" παιδιά μιάς "αξιοπρεπούς" οικογένειας, που με απέραντη αφοσίωση σε κάποιο πάντα ψευδεπίγραφο ιδεώδες, (ευρωπαϊκή ένωση, παγκοσμιοποίηση κλπ), δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει κάθε μέσον προκειμένου να αφανίσει κυριολεκτικά οποιοδήποτε εθνικό ιδίωμα δείχνει να αποτελεί τροχοπέδη στην αναδυθείσα και αναδειχθείσα πλέον ως υπέρτατη αξία, σε αυτήν της λειτουργίας των αγορών.  

Ο ατομικός όμως αλλά και συλλογικός μας μικρομεγαλισμός που χέρι-χέρι με την μεταπτυχιακή μας αμορφωσιά μας κούνησε τις χάντρες και τα καθρεφτάκια μιάς ευζωίας που, αλλοίμονο, ως άλλο γήρας, ποτέ δεν έρχεται μόνη της, το μόνο που κατάφεραν ήταν να μας μετατρέψουν από μικρούς αλλά ταυτόχρονα μεγάλους ήρωες σε μεγάλους αλλά ταυτόχρονα μικρούς ηθοποιούς, που στο όνομα μιάς "έτοιμης από καιρό" οικονομικής κρίσης, δεν χάνουν απλά το σκηνικό της παράστασης αλλά και τον ίδιο τους τον ρόλο. 

Γιατί πήγαμε να γίνουμε κάτι άλλο από αυτό που μπορούσαμε να είμαστε. Και αυτό ίσως να μην ήταν κακό, κάτι τέτοιο θα μπορούσε κάποιος να το αποκαλέσει και "όνειρο". Μα το λάθος μας ήταν πως πήγαμε να γίνουμε κάτι λιγότερο σημαντικό από αυτό που ήδη είμαστε. 

Από άνθρωποι που μάθαμε να παίρνουμε χαρά από το κυριακάτικο τραπέζι θελήσαμε να μεταμορφωθούμε στις τραγικές εκείνες φιγούρες των δεξιώσεων που περιφέρονται σα ζόμπι με ένα ποτήρι στα χέρια. 

Από άνθρωποι που μάθαμε να παίρνουμε χαρά κλείνοντας στα χέρια μας εκείνα των παιδιών μας ή των συντρόφων που αγαπάμε, προτιμήσαμε τα θερμαινόμενα τιμόνια των υπερπολυτελών SUV. 

Από άνθρωποι που μάθαμε να παίρνουμε χαρά από μιά ταπεινή βόλτα ξυπόλητοι στην παραλία, προτιμήσαμε το υπερφίαλο τίποτα των μεγάλων τουριστικών ταξιδιών-bonus γιατί "πιάσαμε το στόχο της εταιρείας". 

Κι από άνθρωποι που μάθαμε να παίρνουμε χαρά δροσίζοντας με το τσίγκινο ποτιστήρι την γλάστρα με το ζουμπούλι και το  βασιλικό που εξυμνούσε ο Μίκης, προτιμήσαμε το θλιβερό χαϊλίκι του αυτόματου ποτίσματος.

Και παρά τα εκατομμύρια πτυχία και διδακτορικά και διαόλους με τα οποία έχουμε χρεωθεί τα τελευταία σαράντα χρόνια, δεν μπορέσαμε να σκεφτούμε πως καμμία οικονομική κρίση δεν θα ήταν ικανή να θέσει σε κίνδυνο καμμία από τις παραπάνω χαρές με τις οποίες αιώνες τώρα είχαμε μάθει να είμαστε όχι απλώς κοινωνικά επαρκείς αλλά κάτι σημαντικότερο, και ατομικά ευτυχείς. (τελικά).

Και σήμερα, αν ίσως πρέπει να κλαίμε γιά κάτι, δεν θάπρεπε νάναι γιά το ότι η τράπεζα μας κατέσχεσε το καγιέν και το εξοχικό που δεν μπορέσαμε να ξεχρεώσουμε, αλλά γιά το ότι εμείς αποφασίσαμε να αλλάξουμε τους όρους της ευτυχίας μας, υποκαθιστώντας πρόστυχα (αλλά και ανιστόρητα) τις ανθρώπινες "εθνικές" μας προτεραιότητες, ίσως τις μόνες τις οποίες θα τολμούσα να χαρακτηρίσω ως εθνικά "ιερές". Τις προτεραιότητες εκείνες που θέλανε την χαρά αξία που με ψυχή κατακτάται και όχι προϊόν που με χρήματα αποκτάται.

Είναι σίγουρο πως σε τρία ή εικοσιτρία ή εκατόν τριαντατρία χρόνια η οικονομική κρίση θα αποτελεί (γιά άλλη μιά φορά) παρελθόν. Δεν ξέρω όμως πόση σημασία τελικά έχει αυτό. Γιατί όλες οι λύσεις εξόδου που προτείνονται και από όλο το πολιτικό και οικονομικό φάσμα, όσο ...ρηξικέλευθες και αν φαίνονται, βασιζόμενες πάνω σε λογικές μετρήσεων οικονομικών μεγεθών που εδώ και διακόσια χρόνια δείχνουν να έχουν αποτύχει παταγωδώς αφού εξ ορισμού δεν βλέπουν κανένα περιεχόμενο στο "μέτρο πάντων άνθρωπος", το μόνο δρόμο στον οποίον οδηγούν είναι σε αυτόν της σίγουρης προετοιμασίας της επόμενης κρίσης αφού με τα ίδια ακριβώς υλικά σκέψης μπορείς το πολύ να αλλάξεις την συνταγή, σε καμμία όμως περίπτωση και το τελικό φαγητό.

Η οικονομική κρίση ίσως δεν είναι τελικά το μείζον. Αν ήταν, θα είμαστε μεν πτωχοί αλλά ωστόσο "κοινωνικά επαρκείς" και γιατί όχι ακόμη-ακόμη και "μη δυστυχείς". (Οι λιμοκτονούντες της Αφρικής χαμογελούν-οι έλληνες πλέον όχι).  Η αληθινή κρίση είναι φιλοσοφική. Και γι' αυτό δεν στερούμαστε απλώς κάποιας υποθηκευμένης ευζωίας αλλά και κάθε απλής χαράς. Και αν αυτό γιά κάποιους λαούς αποτελεί μιά μικρή λεπτομέρεια, γιά μας τους Έλληνες δεν είναι απλώς τρόπος ζωής και τρόπος σκέψης, είναι τελικά λόγος ύπαρξης. 

Και όσο βγαίνουμε στους δρόμους γιά τα χαμένα μας λεφτά, το "σύστημα" θα είναι πάντα εκεί έτοιμο με τις οδηγίες χρήσεως ανά χείρας και στο λήμμα "συμπεριφορά εξαθλιωμένης κοινωνίας", αφού οι κοινωνικές εξεγέρσεις αποτελούν πλέον μέρος της ίδιας της στρουκτούρας του και κάθε αντίδραση του "δείγματος" είναι τόσο αναμενόμενη που θα μπορούσε κάποιος και με κίνδυνο να παρεξηγηθεί να την χαρακτηρίσει έως και "προγραμματισμένη". Γιατί μπαίνοντας στην διαδικασία να απορρίψεις μέρος του συστήματος, πέφτεις στην παγίδα του να το αποδεχτείς εξ αρχής. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη νίκη ενός συστήματος από την αποδοχή αυτών που πρωτίστως φέρονται ως πολέμιοί του.

Όταν αρχίσουμε όμως να βγαίνουμε στους δρόμους γιά τη χαμένη μας χαρά, τότε μόνο το σύστημα (μας) πραγματικά θα χτυπηθεί. Γιατί τότε μόνο θα βγεί έξω από κάθε λογική του λειτουργία και δεν θα καταφέρει να σώσει το τομάρι του ακόμη και αν σε μιά νύχτα αποφασίσει να φέρει τον βασικό μισθό στις πέντε χιλιάδες ευρώ. Αλλά γιά να γίνει κάτι τέτοιο, πρέπει πρώτοι εμείς να αποσυνδέσουμε τον βαθμό ευτυχίας μας από το χρήμα και να ξαναδώσουμε στην χαρά την έννοια που της αξίζει. 

Και τότε ναι, ώ του (κανενός) θαύματος, το σύστημα (μας) θα καταρρεύσει αυτόματα, αφού δεν θα μπορεί να επεξεργαστεί έννοιες και δεδομένα γιά τα οποία ποτέ του δεν προετοιμάστηκε, όπως ας πούμε μιά επανάσταση χωρίς κανένα οικονομικό αίτημα, μιά επανάσταση "απλώς" γιά τη χαμένη μας χαρά. 

Ποιά κοινωνία όμως θα ήταν διατεθειμένη να "κατέβει στους δρόμους" με ένα τέτοιο αίτημα παρά μονάχα αυτή που θα τολμούσε γενναία να επαναπροσδιορίσει τις αξίες της ? Θέλει "αρετήν και τόλμην..." Και αν μιά ανεπεξέργαστη σύγκρουση με το ορατό σύστημα είναι ικανή γιά να αποδειχτεί  πως είμαστε τολμηροί, χρειάζεται μιά πολύ πιό βαθιά σύγκρουση με τον εαυτό μας γιά να αποδειχτεί  πως είμαστε και ενάρετοι. 

Μέχρι τότε, ας μένουμε όπως μας πρέπει, και χωρίς "τη χαρά της περιουσίας" και χωρίς την περιουσία της χαράς. Και με ένα "χαίρετε" χωρίς καμμιά ελπίδα. 


26 σχόλια:

  1. Όχι, ρε Παύλο. Δεν θα συμφωνήσω. Αυτοί που κατέβηκαν χθες στους δρόμους δεν ήταν απελπισμένοι άνθρωποι που τους κατέσχεσε η τράπεζα το καγιέν και το εξοχικό τα οποία δεν μπόρεσαν να ξεχρεώσουν. Ούτε οι ιδιοκτήτες των υπερπολιτελών SUV ήταν. Ούτε καν οι γιάπηδες με τα ταξίδια-bonus. Εγώ τουλάχιστον δεν είδα χθες απελπισμένους ανθρώπους, αλλά πολίτες αποφασισμένους να διεκδικήσουν ξανά τη χαρά της ζωής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Οι σκέψεις μου δεν αφορούν συγκεκριμένα γεγονότα. Είναι κάπως πιό γενικές. Δεν αναφέρομαι λοιπόν ούτε σε "χθεσινές" πορείες και κινητοποιήσεις ούτε σε ...προπέρσινες. Η χαρά δεν χάθηκε χθές από τον έλληνα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ναι πάνε χρόνια...

    Δηλαδή μιλάς για την Κατα Κεφαλή Χαρά. Οπως στο Μπουτάν μιλούν για την κατα κεφαλή ευτυχία σε αντίθεση με το κατα κφαλή εισοδημα.

    Ενδιαφέρον.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Τελικά είσαι αναρχικός με την πραγματική έννοια του όρου. Δεν έχω να πω πολλά για το υπέροχο κείμενο, πέρα από το ότι τελειώνοντάς το άρχισα να αναθεωρώ τις αξίες μου. Προσωπικά σε ευχαριστώ που μοιράζεσαι τις σκέψεις και τους προβληματισμούς σου μαζί μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. μουτρακλα, ''πολίτες αποφασισμένους να διεκδικήσουν ξανά τη χαρά της ζωής...'' ζητωντας οικονομικη ανεση :-)

    λυκε πολυ καλο.

    και σιγουρα η αισθηση της χαρας εχει αντικατασταθει με την χαρουμενη(?) αισθηση της επιβεβαιωσης εναντι του αλλου. για εκφραση χωρις χαρα ειναι λυπηρο ακομα και να αναφερομαστε.
    παω στο τσιπουραδικο να χαρω τους τελευταιους εναπομειναντες. τα γεροντακια..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Παύλο,ξέρω κάμποσους ανθρώπους μεταξύ των οποίων και εμένα (!), που την χαρά την βρίσκουν στην καθημερινότητα και σε όσα περιγράφεις.
    Δεν είναι χαζοχαρούμενοι αυτοί οι άνθρωποι, απεναντίας.Έχουν βαθιά επίγνωση των καταστάσεων αλλά δεν επιτρέπουν στον εαυτό τους να κατρακυλήσει στη μιζέρια της κοινής πραγματικότητας.
    Βρέθηκα τη Δευτέρα το βράδυ στο Κύτταρο, Ηπείρου και Αχαρνών όπου είδα και άκουσα ένα συγκρότημα ροκ το "Stop and Think", που υπάρχει από το 67, αποτελείται λίγο ως πολύ από κοντοσυγγενείς και μία ή δύο φορές το χρόνο δίνει παράσταση γιά τους φίλους του !
    Δεν αποσκοπούν στο κέρδος, δεν είναι ακόμη μιά αρπαχτή αυτό που κάνουν. Ο μόνος τους σκοπός είναι να βρεθούν όλοι μαζί και να περάσουν καλά. Είναι δεν τόσο φανερό αυτό που αν κάποιος βρεθεί τυχαία στη συναυλία, κυριολεκτικά τα παίζει γιατί ότι βλέπει είναι πολύ μακρυά από τα γνωστά "στάνταρτς"
    Στη δουλειά μου λέω επίμονα "καλημέρα" το πρωί αν κάποιος αντί να κάνει το ίδιο, απλώς μουρμουρίσει. Δεν είμαι ο μόνος, το κάνουν και άλλοι.
    Το "γειά χαρά" το "εις υγεία" το "χαίρετε", είναι καθημερινά και επίμονα. Δεν νοείται επικοινωνία χωρίς αυτά.
    Να επιμένουμε λοιπόν.
    Το λέει και ο Μίκης !
    Να επιμένουμε και να μην το βάζουμε κάτω, άλλωστε έχει και μεγάλη πλάκα το ξάφνιασμα του κάθε γιάπη με το καγιέν μπροστά σ΄ αυτή την επιμονή !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. @ Chobe :
    "Παύλο,ξέρω κάμποσους ανθρώπους..."

    1. Oι "κάμποσοι" δεν είναι αρκετοί...
    2. Ξαναδιάβασε (αν δεν βαριέσαι φυσικά) το σχόλιό μου και θα δείς ότι ελάχιστη σχέση έχει με αυτά τα οποία γράφεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Προχθές που απεργούσαν οι δημοσιογράφοι αλλά και σήμερα που επίσης απεργούν, άκουσα και συνεχίζω να ακούω όσο περισσότερο μπορώ τις συνεντεύξεις του Θεοδωράκη στο ΣΚΑΙ που διάλεξε να γεμίσει με τον τρόπο αυτό τις ραδιοφωνικές ώρες.
    Αν τον άκουγες, θα διαπίστωνες (ή μάλλον θα ξαναθυμόσουν) ότι λιγότεροι από "κάμποσοι" ήταν αυτοί που κάποτε εξέπεμπαν ελπίδα και αισιοδοξία που γαλούχησε τις επόμενες γενιές, ενώ οι ίδιοι βρισκόντουσαν κυριολεκτικά με το ένα πόδι στον τάφο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Μιχάλη μην περιμένεις σωτηρία από κανένα.
    Είσαι μονάχος σου σε αυτόν τον κόσμο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Τη χαρά θελήσαμε και τη χάσαμε.
    Ή μάλλον... να το πω πιο σωστά ίσως...
    Σταματήσαμε να την αναζητούμε στη ψυχή και αρχίσαμε να τη ψάχνουμε στην τσέπη.
    Από άντρες που ψάχνανε μόνο γκομενάρες να έχουν στο πλάι τους,να περπατάνε μαζί και να τις χαλβαδιάζουν οι ξένοι.
    Από γυναίκες που ψάχνανε μόνο φραγκάτους να έχουν στο πλευρό τους,για να καμαρώνουν όταν θα κατεβαίνουν από το ακριβό τους αυτοκίνητο.
    Από υστερικές μανάδες που σηκώνουν χέρι στην έφηβη με μαθησιακές δυσκολίες κόρη, επειδή πήρε 17 στα μαθηματικά ενώ ο γιος της γειτόνισσας 19.
    Από καράκιτσ γάμους και βαφτίσεις,έτσι για να δείξουμε ότι έχουμε φράγκα! Ελληνικός γάμος χωρίς πυροτέχνημα και παντσ έξω από την εκκλησία γίνεται? Δε γίνεται! Ή νύφη χωρίς τη ψέυτικη τούφα μαλλιών!

    Γενικώς τη χαρά τη χάσαμε όταν μπήκαμε στο τρυπάκι του ανταγωνισμού. Όταν αρχίσαμε να ζούμε για να ζηλέψουν οι διπλανοί, ή έστω για να μη ζηλεύουμε εμείς αυτούς.
    Πρώτα χάσαμε τη χαρά και μετά την πέσαμε στα καταναλωτικά δάνεια για να πάμε στο Ντουμπάι. Πήγε η Κικίτσα από τον 3ο,να μην πάω εγώ!
    Τράβα μωρή πρώτα μέχρι την Ολυμπία να δεις τον Ερμή του Πραξιτέλη,τράβα μέχρι τη Λάρισα να βρεις την κολλητή σου από τη σχολή που έχεις να μάθεις νέα της 10 χρόνια,τράβα τάισε κανένα αδέσποτο που ξεπαγιάζει στο χιόνι και μετά πας και στο Ντουμπάι.
    Αλλά ξέρεις κάτι.....μετά...δε θα θες να πας στο Ντουμπάι. Δε θα το έχεις ανάγκη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Μιχάλη, μήπως για να καταλάβεις αυτό που λέει ο Παύλος πρέπει να καταφέρεις να νοιώσεις την μοναξιά σου?
    Πώς? Να σου πώ εγώ έναν τρόπο.
    Ας πούμε να την "κοπανήσεις". Να φύγεις από όλα αυτά τα "δημιουργημένα", τα "χτισμένα", τα " αποκτημένα"
    και γενικά όλες αυτές τις παπαριές που μας τρώνε τα σωθικά.
    Η αλήθεια είναι οτι θέλει κοτσια για να το τολμήσει κανείς να τα απαρνηθεί ,ή τουλάχιστον μια γερή κλωτσιά που είναι και το ευκολώτερο.
    Με μια γερή κλωτσιά λοιπόν μπορεί το στοιχειώδες να γίνει επιτακτικό...αέρας να αναπνεύσεις και χώρος να περπατησεις.
    Καί τότε "τη κάνεις".
    Πας σε ενα όμορφο χωριουδάκι και αποφασίζεις να ζήσεις εκεί, χορταίνεις αέρα ,και χώρο και νοιώθεις και μια απέραντη ευτυχία,
    για αυτη τη καθημερινή επαφη με τη θεά φύση.
    Αλλά φύση είναι και οι άνθρωποι και στο χωριό υπάρχει μια μικρή κοινωνία στην οποία πρέπει να ενσωματωθείς , να δουλέψεις , να συμετέχεις.
    Καί τότε αρχίζουν τα δύσκολα. Νάτη πάλι η μιζέρια ,να η κακομοιριά, να η στενομυαλιά, η κουτοπονηριά, η απληστία. Οπότε , τί κάνουμε τώρα ?
    Φεύγουμε πάλι , γιατί και για πού? Μα όλα αυτά δεν είναι μόνο εδώ , είναι παντού, δεν είναι μόνο οι άλλοι είμαστε και εμέις.
    Το θέμα είναι πώς θα καταφέρουμε να κατεβαίνουμε πότε πότε απο αυτό το τρενάκι που το ονόμασαν
    "καλή ζωή" και τρέχει ανεξέλεγκτα με μεγάφωνα που ξεκουφαίνουν και φώτα που τυφλώνουν.
    Μήπως έτσι μπορέσουμε να αντιληφθούμε τη μοναχικότητα του αγώνα για την χαρά της ζωής?
    Νοιώθω τόση οργή μέσα μου που είμαι ικανή να σπάσω όχι ενός αλλα πολλων τα μούτρα.Μήπως όμως πρέπει να αρχίσω από τα δικά μου ,
    του παιδιού μου, του φίλου μου, του γείτονά μου. Μήπως έτσι καταφέρουμε να αγωνιστούμε για
    οικονομία της χαράς και όχι για αυτή την απάνθρωπη χαρά της οικονομίας?
    Δεν ξέρω αν αντιλήφθηκα σωστά το θέμα σου αγαπητέ Παύλο, αλλα τουλάχιστον εκτόνωσα την ανάγκη μου να το αντιληφθώ έτσι.
    ΧΑΙΡΕΤΑΙ ( Ελπίζοντας ακόμη...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ναι Ντίνα, σωστά το αντιλήφθηκες. Δεν έχει να κάνει με τον "φυσικό χώρο".Έχει να κάνει με τον τεχνητό χώρο στον οποίο εκπαιδευτήκαμε να ζούμε. Και δεν πρόκειται γιά κάποιας νοσηρής εκδοχής αναχωρητισμού. Το αντίθετο μάλιστα. Έχει να κάνει με την αποκατάσταση στρεβλώσεων και σειράς ψυχαναγκασμών που κατ' ευφημισμό βαφτίστηκαν "ανάγκες". Έχουμε ανάγκες. Και πολλές μάλιστα. Αλλά οι περισσότερες και οι πλέον ουσιαστικές ελάχιστα έχουν να κάνουν με το εισόδημά μας. Αν είχαν να κάνουν, τότε οι πλέον εύποροι θα ήταν και οι πλέον ..."ευτυχείς". Αλλά, συμβαίνει κάτι τέτοιο ? Και αν όχι, γιατί δεν συμβαίνει ?

    Ας ξαναδιαβάσουμε τους ποιητές και θα αρχίσουμε να ξανανακαλύπτουμε τις αλήθειες. Και όχι γιά να τις βάλουμε σε κάποιο μουσείο ή να τις μαϊμουδίζουμε αλλά γιά να τις βάλουμε στην καθημερινότητά μας και να απελευθερωθούμε, όσο γίνεται τουλάχιστον.

    "Ἀντισταθεῖτε, σ᾿ αὐτὸν ποὺ χτίζει ἕνα μικρὸ σπιτάκι
    καὶ λέει καλὰ εἶμ᾿ ἐδῶ.
    Ἀντισταθεῖτε, σ᾿ αὐτὸν ποὺ πάλι γύριζε στὸ σπίτι
    καὶ λέει Δόξα σοι ὁ Θεός.
    Στὸν περσικὸ τάπητα τῶν πολυκατοικιῶν
    τὸν κοντὸ ἄνθρωπο τοῦ γραφείου
    στὴν ἑταιρεία εἰσαγωγαὶ-ἐξαγωγαί
    στὴν κρατικὴ ἐκπαίδευση καὶ τὸ φόρο
    ἀντισταθεῖτε σὲ μένα ἀκόμα ποὺ ἱστορῶ".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Φίλε μου Παύλο, μονάχος μου θα είμαι μόνο στον τάφο μου. Μέχρι τότε, οι καλοί μου φίλοι, οι όμορφες παρέες, και η διαφορετική κοινωνία που υπάρχει γύρω μας αρκεί να θέλουμε να τη δούμε, θα είναι οι σύντροφοι μου.
    "Είμαστε πολλοί αλλά δεν το ξέρουμε" είπε κάποιος κάποτε και το πιστεύω απόλυτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. "Φίλε μου Παύλο, μονάχος μου θα είμαι μόνο στον τάφο μου".

    Η "πολλή συνάφεια" δεν σημαίνει απαραίτητα και ευτυχισμένη συνύπαρξη. Μπορεί να σημαίνει απλώς και παρτούζα. Και να σε παρτουζώνουν μέχρι τον τάφο λίγο πολύ δεν πέφτει ? (βέβαια, γούστα είναι αυτά...)

    Μα πώς σούρθε να μιλάς γιά την μοναξιά ? Τί σχέση έχει με το κείμενο ? Ποιός μίλησε γιά μοναξιά ?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Μα εσύ ! Λίγα μηνύματα πιό πάνω απευθυνόμενος σε μένα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Τελοσπάντων... δεν έχει και πολύ σημασία το τι πιστεύω εγώ. Δεν χρειάζεται να το γυρίσουμε στο chat και στις παρτούζες.
    Το αρχικό σου κείμενο είναι πολύ καλό και εξαιρετικά καλογραμμένο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Στο Βήμα της Κυριακής διάβασα μια συνένετυξη του Ρος Ντέϊλι όπου διηγείται πόσο τον γοήτευσε το ότι ο ηγέτης σε ένα μικρό κρατίδιο του Θιβέτ, το Μπουτάν έχει επίσημα αντικαταστήσει το ΑΕΠ με την Εθνική Ακαθάριστη Ευτυχία, βάζοντας σε κεντρική θέση το επίπεδο ζωής των πολιτών της χώρας του, με την οικονομική ανάπτυξη να μην είναι αυτοσκοπός. Αυτά τα λίγα.
    Όσο για τα περί μοναξιάς, Μιχάλη παραθέτω κάτι που διάβασα παλιά. Δεν είναι ακριβής αντιγραφή, αλλά αυτό περίπου γράφει: "...Μόνος μου βαδίζω προς εκεί που πρόκειται να εκπληρωθεί η Προφητεία" Ερνέστο Σάμπατο - Περί Ηρώων και Τάφων

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Περιδιαβαίνοντας, όλο και συχνότερα σκοντάφτω στην αναζήτηση της χαμένης χαράς.
    Ολο και περισσότεροι εκφράζουν την αγωνία τους για το λάθος δρόμο που πήραμε..

    http://ixnilasies.blogspot.com/2010/12/blog-post_12.html

    Χαίρομαι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Μιά τελευταία αφιέρωση μόνο:

    http://www.youtube.com/watch?v=lhzBeajXG9s

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. ...

    Ε ξατάξια η χαρά αποφοίτησε πως Θεός θαυμαστός στο θαύμα ήλιος ο

    ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Ο ηγέτης (απόλυτος μονάρχης) του Bhutan καθιέρωσε, το 1972, την Ακαθάριστη Εθνική Ευτυχία (GNH), χωρίς να καταργήσει κάτι άλλο.
    Το 1999 ήρε την απαγόρευση λειτουργίας τηλεόρασης, σαν μέτρο αύξησης της ΑΕΕ.
    Το 2006 το Μπουτάν από Απόλυτη έγινε Συνταγματική Μοναρχία και το 2008 απέκτησε την πρώτη του εκλεγμένη Βουλή.
    Είναι από τις φτωχότερες και πιό κλειστές χώρες του κόσμου, αν και τα τελευταία δέκα χρόνια το κατά κεφαλήν εισόδημά του "εκτοξεύτηκε" στα 1.880 USD. Η εκτόξευση οφείλεται στην αύξηση του τουρισμού και ένα τεράστιο υδροηλεκτρικό φράγμα - το ρεύμα πωλείται στην Ινδία. Και τα δύο (τουριστική ανάπτυξη και φράγμα) προκαλούν τεράστια φυσική καταστροφή.
    Αλλά, μια μοναρχία, όταν δεν μπορεί να μετρήσει την χόρταση μετράει την "ευτυχία".

    Και η "δημοκτρατία" το ίδιο κάνει.
    Ο Κάμερον, μετά τον τριπλασιασμό των διδάκτρων, τις απολύσεις και τις περικοπές των μισθών, καθιέρωσε - και αυτός - την μέτρηση του δείκτη ευτυχίας των Βρετανών. Αδιαφορώντας προφανώς, και αυτός, για τα οικονομικά μεγέθη - τουλάχιστον των φτωχών.

    Παύλο, συγγνώμη για την παρέκβαση...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. "Επιμορφωτική" η "παρέκβαση" σου Νίκο. :)

    Γιώργο ο Ρος Ντέιλυ ή δεν ήξερε από τι καθεστώς προήλθε αυτός ο δείκτης Ακαθάριστης Εθνικής Ευτυχίας ή ακόμη κι'αν ήξερε, το χρησιμοποίησε γιατί θα ταίριαζε στον συλλογισμό του :)
    Όπως και να΄χουν τα πράγματα, κανένα Μπουτάν και γενικά τίποτε μακρυά από την Ευρώπη, δεν είναι σε θέση να παρέχει την ποιότητα ζωής, εργασίας και επικοινωνίας που γενεές επί γενεών χτίστηκαν λιθαράκι λιθαράκι εδώ. Όλα τα θέματα και προβληματισμοί που αναπτύσσουμε και που πολύ σωστά θεωρούμε εξαιρετικά σημαντικά, στην Ασία ή την Αφρική (για να μη βάλω μέσα και την Αμερική), είναι ζητήματα υπερπολυτελείας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Για τη χαμένη μας χαρά..
    τελικα η χαρα ειναι εσωτερικη υποθεση ή εξωγενης? :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Χαρά είναι το αποτύπωμα της ευχαρίστησης από την ικανοποίηση που πετυχαίνεις στόχους που όμως, επειδή συνεχώς αναπροσδιορίζονται από θελκτικές ή διλημματικές ανάγκες ( κυρίως μέσα από μηχανισμούς διαχείρισης κοπαδιού ), είναι σχεδόν αδύνατο να εμφανιστεί ως σχηματισμένο χαμόγελο ακόμη και στο πρώτο πρωινό ξύπνημα που ξεκινάει την μέρα. Όταν λοιπόν σου εύχονται χαίρετε σημαίνει ζήσε με ικανοποίηση από τα όσα έχεις και κατέχεις και μάλιστα τώρα. Αυτός είναι ο θυμόσοφος Έλληνας των παθών και της σοφίας που άφησε αποτύπωμα και θα αφήνει άμα τον αφήνουν

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Νίκο και Μιχάλη, επιτρέψτε μου να διαφωνήσω. Με βάση αυτά που γράφετε καταλαβαίνω πως στο μυαλό σας η ευτυχία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τα φράγκα που έχει στην τσέπη του ο καθείς. Σύμφωνα με τη δική σας συλλογιστική όσο περισσότερα φράγκα τόσο περισσότερη ευτυχία. Επιτρέψτε μου να έχω τις αμφιβολίες μου. Για ποια ποιότητα ζωής μιλάς βρε Μιχάλη; Εδώ μας έχουν βάλει μια προπέλα στον κώλο και τρέχουμε να πάμε που ρε φίλε; Για ποια επικοινωνία μιλάς; Αυτά που θα έπρεπε να τα λέμε πίνοντας ένα κρασάκι, καθόμαστε και τα κουβεντιάζουμε χτυπώντας ασταμάτητα τα πλήκτρα και τάχαμου τώρα εμείς επικοινωνούμε; Και είναι πρόοδος αυτό το πράγμα δηλαδή; Είναι πολιτισμός;
    Δεν κάνω τον ξύπνιο. Και εγώ στη λούμπα έχω πέσει και αν θέλετε πρώτος από όλους. Τουλάχιστον όμως και σαν ελάχιστο που θα μπορούσα να κάνω απέναντι σε μένα πρώτα από όλα είναι αυτή ακριβώς η παραδοχή. Αν όλοι το παραδεχτούμε και πάψουμε να παραμυθιαζόμαστε ότι ζούμε σε πελάγη ευτυχίας τη στιγμή που παγκοσμίως γίνεται της πουτάνας το κάγκελο, ίσως κάτι να αλλάξει. Λέω ίσως.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Γιώργο Πέγκα άργησα "λίγο" να δω αυτά που μου λες αλλά ουδείς τέλειος.
    Από όσα μου γράφεις, σε παραδέχομαι !
    Βουλωμένο γράμμα διαβάζεις !!! Μπράβο !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή