Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2011

Ιστορίες γιά αγ(ρ)ίους.


@ Είναι δύσκολο να προσπαθήσεις να γράψεις μια μέρα σαν κι' αυτή, δίχως η σκιά των χριστουγέννων να πέφτει βαριά στους ώμους σου που ήδη δεν μπορούν να σηκώσουν άλλα. Μα θα μου πείς "σκιά" τα χριστούγεννα ? Ναι, κρυπτοκαταθλιπτικέ μου αναγνώστη, σκιά και μάλιστα πολύ βαριά. Σαν τις υπόλοιπες σκιές, σαν τις υπόλοιπες δηλαδή "γιορτές". Του Πάσχα, της 25ης και της 28ης, της Αγίας Τζούλιας και του Αγίου Εφραίμ & ΣΙΑ ΑΕ, του Αγίου Άρπαξε να φάς και της Αγίας Κλέψε νάχεις και φυσικά και του Αγίου Πνεύματος που δεν ξέρω αν υπάρχει άλλη χώρα που να το τιμά τόσο πολύ και μάλιστα αργώντας την μέρα κείνη και την ίδια ακριβώς στιγμή και να το σιχαίνεται και να το απαξιώνει τόσο πολύ.

Και δεν μιλώ απαραιτήτως γιά την "άγια" βερσιόν του πνεύματος, αυτή είναι άλλου παπά ευαγγέλιο (κυριολεκτικά) μα γιά την άλλη του εκδοχή, την πιο …ταπεινή αλλά και την πιο τρομακτική ταυτόχρονα. Αυτή που κάνει τον κάθε ηλίθιο και τον κάθε παλιάνθρωπο να τρέμει από τον φόβο του μήπως και χάσει τον επίγειο προσωπικό του παράδεισο, ένα παράδεισο χτισμένο από κοινής χρήσεως ψευδαισθήσεις και περιφραγμένο με την απροσπέλαστη μάντρα της ιδιωτικής χρήσεως υπέρτατης βλακείας.

Σκιά λοιπόν οι γιορτές γιά τον μίζερο συγγραφέα, αφού μια μέρα σαν και τούτη, αντί να σας λέει γιά τοκετούς παρθένων (!) σε μαιευτήρια σταύλους (κυριολεκτικά σταύλους-βλέπετε δεν υπήρχε ακόμη το ΕΣΥ) πούχουν γιά κεντρική θέρμανση βόδια και για τσανακογλύφτες μάγους με καμηλώ κελεμπίες και καμηλώ καμήλες που φέρνουν σμύρνα, χρυσό και μπαλόνια "it 's a boy" και για άλλες ιστορίες γιά αγ(ρ)ίους, αυτός σας χαλάει το κέφι γιατί κατά βάθος έτσι είναι όλοι οι βρωμοκουλτουριάρηδες, μίζεροι και χολερικοί και όταν όλοι οι άλλοι στο πάρτυ (γενική "της πάρτης") γελάνε και χορεύουν ξένοιαστοι, αυτοί κάθονται σε μια γωνία σαν κομπλεξικοί και υπολογίζουν πόσα άτομα χρειάζονται ακόμη να ανέβουν στην πίστα ώστε να ανοίξει το πάτωμα και να καταπιεί το ψυχαναγκασμένο γλεντοκόπι τους.

Για νάμαι ειλικρινής όμως, δεν είναι που είμαι τάχα διαννοούμενος και σας λέω όλες τούτες τις αρλούμπες αλλά που δεν μπορώ να διασκεδάσω και γω μαζί σας, αφού οι τράπεζες όχι μόνο δεν μου δίνουν άλλο εορτοδάνειο αλλά μου ζητάνε λέει να τους πληρώσω και τα εικοσιτρία προηγούμενα που μούχαν δώσει από την εποχή που αν αρνιόσουν να πάρεις δάνειο με μόνο 67% επιτόκιο, δεν ήσουν μόνο εχθρός του Έθνους αλλά και της Ελευθεροτυπίας η οποία τάπαιρνε κι αυτή με το τσουβάλι και ως εφημερίδα - απόλυτο σύμβολο της δημοσιογραφικής δεοντολογίας, τα επένδυε σε εταιρείες ροζ τηλεφώνων, τα οποία απαντούσαν στα πλέον θεμελιώδη υπαρξιακά ερωτήματα των σοβαρών αναγνωστών της, όπως "τι σου κάνω μάνα μου" ενώ ταυτόχρονα μαθαίνανε και τις διαφορές μεταξύ του βρώμικου 69 και του βρώμικού 89.

Ακόμη που λέτε χρωστώ το εορτοδάνειο γιά τη μαγειρίτσα του 84 και το διακοποδάνειο γιά τα μπρατσάκια του 95 και δυστυχώς ούτε το αρνάκι υπάρχει πιά γιά να τους το επιστρέψω έστω και "μεταποιημένο" υπό του γαστρικού μου συστήματος ούτε και τα μπρατσάκια γιατί ήταν made in Γιουρόπιαν Γιούνιον (Καρμπάιντ) και τρύπησαν και πήγα στον πάτο και τώρα χάνω τη ζωή μου μαζί με τους υπόλοιπους χάνους. Και οι τράπεζες δεν παίζουν ή μάλλον παίζουν αλλά, γιά ένα περίεργο λόγο, εμένα δεν με παίζουν όπως δεν με παίζανε και τα παιδάκια στο σχολείο επειδή ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί είναι καλύτερο να παίζεις στρατέγκο από το να πιάνεις τον θεσπέσιο κώλο της διπλανής σου. Βέβαια άμα η διπλανή σου λέγεται Μέρκελ, εννοείται πως είναι καλύτερο να παίζεις στρατηγικά παιχνιδάκια από το να της πιάνεις τον κώλο, μέχρι φυσικά να συνειδητοποιήσεις πως την ώρα που τα παίζεις σου τον πιάνει αυτή και ξαφνικά, πάνω που βλέπεις γυμνή την δίμετρη Κάρλα και σου σηκώνεται το εθνικό αποικιακό φρόνημα, νάσου σκάει μύτη η Άγγελα και σου πέφτει η πιστοληπτική σου ικανότητα (αλλά και η άλλη) από το 3Α στο 2Α και μετά στο B και μετά στο Γ και να κουτρουβαλήσεις και όλα τα σκαλοπάτια της αλφαβήτας σου και πριν καλά-καλά το καταλάβεις να φτάςεις μέχρι το Ω(mega) και να καταντήσεις Πρετεντέρης.

Είδες παιχνίδια που φκιάνουν οι λέξεις στο μυαλό του άρρωστου συγγραφέα κρυπτοκαταθλιπτικέ μου αναγνώστη και πώς από τα πάμπερς του Χριστούλη κάνεις έτσι ενα τσάφ και πετάγεσαι στα πάμπερς των δούλων του, των κάθε λογής δηλαδή Χριστοδουλάκων και από τους τεμπέληδες του πνεύματος με ένα σάλτο αμοράλε ξαφνικά βρίσκεσαι στους Μαντέληδες της εύφορης Ελλάδας.

Και γιά να μη λες πως σου χαλάω μια τέτοια μέρα, άντε να σου δώσω και μια ευχάριστη είδηση κρυπτοκαταθλιπτικέ μου αναγνώστη και να σου πω πως δεν πρέπει να σκας και να ανησυχείς για τίποτα, αφού ετούτη η άγια νύχτα της ζωής σου θα κρατήσει γιά πάρα-πάρα πολλά χρόνια, ίσως μέχρι να κλείσεις τα ματάκια σου. (ή ίσως, μέχρι να τα ανοίξεις).


Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2011

Η Αριστερά ως πολιτική φαντασίωση.

 @ Λοιπόν τώρα που το ξανασκέφτομαι έχει δίκιο τόσο η Αλέκα όσο και ο Κουβέλης.

Δεν είναι δουλειά των αριστερών κομμάτων να εγκαταλείπουν κατά περίπτωση τις στιβαρές ιδεολογίες τους, τις ιδεολογίες δηλαδή που βασίζονται σε μια βαθιά επιστημονική μελέτη των σύγχρονων παγκόσμιων πολιτικών συνιστωσών και να καταφεύγουν σε ευκαιριακούς συνασπισμούς και συμμαχίες (ενίοτε και …ανίερες), μόνο και μόνο επειδή η παρούσα κατάσταση ή μια άμορφη πολιτική (ίσως και απολίτικη) μάζα δείχνει να το προτάσσει.

Δεν είναι δουλειά των αριστερών κομμάτων να εγκαταλείπουν τις θεωρητικές τους στοχεύσεις (ή έστω να κάνουν εκπτώσεις σε αυτές),  προσχωρώντας σε ένα σχήμα όπου αυτές θα κινδυνέψουν με πολτοποίηση από την οποία δεν θα προκύπτει τίποτε λογικό και τίποτε το σοβαρό, μόνο και μόνο για την πιθανότητα ενός ισχυροποιημένου μετεκλογικού ποσοστού της ενιαίας αριστεράς.

Και από την άλλη μεριά, τα σοβαρά αριστερά κόμματα δεν είναι για να συνδράμουν τον κάθε πικραμένο, κατατρεγμένο, άνεργο, απολυμένο, αδικημένο κλπ. Αυτό ίσως να είναι δουλειά της Αρχιεπισκοπής ή άντε της τοπικής ενορίας.

Τα σοβαρά αριστερά κόμματα δεν είναι για να κηρύσσουν την …έναρξη του πολέμου των φτωχών εναντίον των πλουσίων, αυτός κηρύσσεται …και από μόνος του όταν ο προλετάριος βλέπει την κατσαρόλα του κάθε μέρα άδεια. (Η πάλη των τάξεων είναι μια αυτοματοποιημένη διαδικασία δεν χρειάζεται κάποιο σφύριγμα διαιτητή για να αρχίσει ο "αγώνας".).

Ούτε είναι τα σοβαρά αριστερά κόμματα για να …διοργανώνουν πορείες και κινητοποιήσεις, κάτι τέτοιο θα μπορούσε κάλλιστα να το αναλάβει και κάποια ιδιωτική εταιρεία σαν κι αυτές που διοργανώνουν ιατρικά συνέδρια ή εκδρομές στους Αγίους Τόπους.

Τα σοβαρά αριστερά κόμματα δεν είναι επίσης ούτε για να χτυπάνε με επιτηδευμένη "συμπόνοια" στην πλάτη κάθε έναν που, πάντα κατά την ιδιωτικής χρήσεως λογική του, θεωρεί ότι αδικείται κατάφωρα επειδή πχ. του κόβουν το επίδομα ταχείας αφόδευσης ούτε και για να προσφέρουν άκριτα την "στήριξή" τους (?) σε κάθε συντεχνία χωρίς καν δηλαδή να εξετάζουν αν αυτή "αναφέρεται" σε κάποια παράγραφο της σύγχρονης ιδεολογικής τους σκέψης και αν αυτό το "κεκτημένο" δικαίωμα δεν αντιδιαστέλλεται με κάποιο συμφέρον της ευρύτερης κοινωνίας.

Όλα αυτά (κι άλλα τόσα), δεν είναι δουλειά ενός (ή περισσοτέρων) σοβαρών αριστερών κομμάτων. Ή, αν θέλετε και για να είμαστε και ακριβείς, δουλειά των σοβαρών αριστερών κομμάτων είναι και όλα αυτά. Αλλά …όχι κυρίως αυτά.

Η δουλειά ενός αληθινού αριστερού κόμματος πρωτίστως είναι να παράγει πρωτότυπη ιδεολογική σκέψη. Σκέψη νέα, που βασίζεται στα πραγματικά δεδομένα που διατρέχουν κάθε εποχή, σκέψη πολιτική που προκύπτει όμως από επιστημονική μελέτη και όχι από φαντασιώσεις, με λίγα λόγια, σκέψη που δεν αναπαράγει ιδεοληψίες αλλά παράγει ιδεολογίες. Και το ερώτημα που τίθεται είναι άμεσο : Ποιά είναι η πρωτότυπη πολιτική ιδεολογία την οποία παρήγαγε ποτέ η ελληνική αριστερά σε απόλυτη αντίθεση με όλα τα ΚΚ της Ευρώπης ?

Και εδώ κάποιος ίσως θα μπορούσε να αντιπαραθέσει πως ούτε η "δεξιά" παρήγαγε ποτέ κάτι αντίστοιχο και θα συμφωνήσω απόλυτα. Η "δεξιά" όμως, (τόσο σε επίπεδο πολιτικών όσο και των ψηφοφόρων της) ουδέποτε ισχυρίστηκε πως ενδιαφέρεται κάτι τέτοιο, οι άνθρωποι που από συστάσεως ελληνικού κράτους για τη μάσα του δημοσίου (δανεικού) χρήματος ενδιαφέρονται και δεν τον κρύβουν κι όλας οι άνθρωποι. Και μπρος στη μάσα και στην κλεψιά και δοσίλογοι γίνονται, και προδότες γίνονται και εύκολα γιά το χρήμα σκοτώνουν και τη μάνα τους την ίδια, (συνήθως όμως προτιμούν να σκοτώνουν τους αντιφρονούντες "εχθρούς της πατρίδος" φωνάζοντας πάντα δυνατά "ζήτω η ελλάς" για να καλύπτεται ίσως ο θόρυβος από τα φράγκα).

Δεν λέει τίποτα λοιπόν το να πεις στον μισθωτό που για μισθό παίρνει ψίχουλα και δεν έχει να φάει πως …παίρνει ψίχουλα και δεν έχει να φάει. Το ξέρει αυτό και μάλιστα πρώτος. Δεν περιμένει ούτε το ΚΚΕ να του το πει ούτε ο ΣΥΡΡΙΖΑ ούτε ο Κουβέλης.

Περιμένει όμως κάτι άλλο, περιμένει πχ. να ακούσει και να κατανοήσει το πώς έφτασε να πεινάει ή πώς έφτασαν τόσα πολλά χρήματα στα χέρια τόσων ολίγων. Αλλά πάντα με σοβαρή επιστημονική τεκμηρίωση και όχι μέσα από τσιτάτα που κι αυτά προέρχονται από μια τσαπατσούλικη (ή …"επιλεκτική) προσέγγιση της μαρξιστικής θεώρησης.

Περιμένει μια ειλικρινή και σοβαρή τοποθέτηση της αριστεράς με επιστημονική προσέγγιση που θα τον βοηθήσει κυρίως να ερμηνεύσει αυτό που σήμερα δεν μπορεί αντιμετωπίζοντάς το ως ένα (μη ερμηνεύσιμο) χάος.

Μα κυρίως, περιμένει να ακούσει γιά το πώς αυτή η αριστερά έχει σχεδιάσει να αναδιαρθρώσει την κοινωνία έτσι ώστε να ανατραπούν εκείνες οι στρεβλώσεις που δημιουργούν αυτές τις τραγικές κι απάνθρωπες ανισότητες.

Και φυσικά, όλα αυτά απαλλαγμένα από γελοίες συναισθηματικές φορτίσεις που στο τέλος οδηγούν στην γνωστή συνθηματολογία των παγιωμένων "πεποιθήσεων" (τύπου "νόμος είναι το δίκιο του εργάτη" κλπ) μετατρέποντας έτσι τον βαρύ οπλισμό ενός "γνωρίζω" στη σφεντόνα ενός "πιστεύω". Γιατί, δουλειά του πολίτη δεν είναι να πιστεύει, αυτή είναι δουλειά του καλού χριστιανού ή του καλού μουσουλμάνου. Δουλειά του πολίτη είναι να γνωρίζει. Και κάθε φορά που το "γνωρίζω" αντικαθίσταται από το "πιστεύω", πάντα μια ιερά πυρά ετοιμάζεται που στο τέλος βάζει φωτιά στα μπατζάκια της ιστορίας αλλά και του κάθε κακομοίρη.

Διότι αν διαφέρει σε κάτι η αριστερή θεώρηση από όλες τις άλλες πολιτικές θεωρήσεις, αυτή συνίσταται στο ότι δεν είναι μια απλή επιλογή αυτού ή του άλλου κομματικού σχήματος αλλά πρώτα και πάνω από όλα θεώρηση ζωής. Και σοβαρή θεώρηση ζωής δίχως επιστημονική γνώση δεν υπάρχει. Να άλλος ένας εξαιρετικά σημαντικός ρόλος τον οποίο "λησμόνησε" η αριστερά στην Ελλάδα, αυτός του εμμέσως παιδευτικού. Μιας παιδείας που θα διαχέεται σε όλη την κοινωνία και όχι μονάχα στους υποψήφιους πελάτες μας ή ακόμη χειρότερα προς τους …ήδη "πελάτες" μας. (Στις πουτάνες σύντροφοι θα μιλήσεις για την αμαρτία όχι στον αρχιεπίσκοπο). Αλλά για να δεχτεί ο άλλος να "παιδευτεί" από σένα, πρέπει πρώτα να τον πείσεις για τις αγνές προθέσεις σου. Και η ιστορία της αριστεράς δυστυχώς δεν είναι σπαρμένη μόνο με καλές προθέσεις.

Έχουν δίκιο λοιπόν όσα κόμματα της αριστεράς αρνούνται την συστράτευση. 'Η μάλλον …θα είχαν δίκιο, αν ως αριστερά κόμματα είχαν όλα ή έστω κάποια από τα χαρακτηριστικά εκείνα τα οποία προαναφέραμε…

Πότε όμως η αριστερά στην Ελλάδα συνειδητοποίησε τον αληθινό της ρόλο ? Μα φυσικά ποτέ ! Και ο λόγος είναι τόσο απλός που θα μπορούσε και να πλήξει κάποιος : H αριστερά (ως κομματική έκφραση διά του ΚΚΕ) στην Ελλάδα δεν γεννήθηκε ούτε μέσα από κάποιους ταξικούς αγώνες ούτε και επειδή …συναντήθηκε με τον μαρξισμό.(αστεία πράγματα…) Απλά ήταν μια ιστορική (και δυστυχώς μόνο τυχαία όπως τελικά όλα δείχνουν) σύμπτωση.

Η αριστερά στην Ελλάδα δεν προέκυψε για να προτείνει αλλά για να …προστατέψει. Ποιους ? Μα κάποιους έλληνες ! Από ποιους ? Μα από κάποιους άλλους έλληνες ! Αρχικά τους πρόσφυγες από τα ντόπια αρπακτικά που τους χρησιμοποίησαν και τους ρούφηξαν το μεδούλι. Κακό θα μου πεις είναι αυτό ? Όχι απλά είναι καλό αλλά και άγιο. Το λάθος όμως της αριστεράς (του ΚΚΕ δηλαδή μιλώντας για τότε), ήταν πως αυτή η στάση του έπρεπε νάναι απλώς μια έκφανσή της ύπαρξής του και όχι η μόνη. Από κει και πέρα, εγκλωβίστηκε μέσα σε αυτό το χριστιανικό μοντέλο και ίσως και επαναπαύτηκε και σε αυτό αφού δεν ήταν ανάγκη να παράξει δική του ιδεολογία προσαρμοσμένη στο πραγματικό συνολικό περιβάλλον της Ελλάδος, βλέπετε, από τη μια ως κόμμα είχε να ασχοληθεί με την υπερπαραγωγή ηρώων και από αυτή την άποψη είχε βρει το μήνα που θρέφει τους έντεκα και από την άλλη, είχε και την πολυτέλεια να μην έχει ανάγκη από καμία δική της ιδεολογική "πατέντα" αφού μπορούσε να εισάγει έτοιμη από την …αλλοδαπή, λειτουργώντας ξεκάθαρα με όρους τοπικής εισαγωγικής εταιρείας που περιμένει το προϊόν από την μαμά εταιρεία για να το πλασάρει στην ντόπια αγορά, χωρίς την ελάχιστη προστιθέμενη (ιδεολογική εν προκειμένω) αξία. Και "τώρα" που το εργοστάσιο έκλεισε μας απέμεινε ο …χριστιανικός ρόλος που είχαμε και παλιά, μάθε τέχνη κι' άστηνε που λένε…

Και μετά από όλα αυτά, έρχονται τα αριστερά κόμματα και αρνούνται την συστράτευσή τους σε ένα ενιαίο αριστερό μέτωπο, επικαλούμενα …ιδεολογικές διαφορές. Να γελάς να κλαίς ή να βαράς το κεφάλι σου στον τοίχο ?  

Μα σύντροφοι ένθεν κι ένθεν, για να έχεις ιδεολογικές διαφορές, πρέπει πρώτα να έχεις ιδεολογία. Και όπως είδαμε εσείς πραγματική ιδεολογία δεν έχετε, διότι ιστορικά τουλάχιστον ουδέποτε…χρειάστηκε να έχετε. Εκτός και αν έχετε και μας την κρατάτε κρυφή. Το μόνο που ίσως έχετε είναι κάποια ρετάλια ιδεολογημάτων δώθε-κακείθε, πλίνθοι τε και κέραμοι ατάκτως…

Και φυσικά η διαρκής άρνηση των πάντων δεν συνιστά θέση και (επίσης φυσικά), η όποια θέση οφείλει να αφορά στον πραγματικό κόσμο των …τριών διαστάσεων και όχι κάποιο άλλο στον χώρο του φαντασιακού. (Είπαμε, γι' αυτά τα  μεταφυσικά θέματα υπάρχει και η εκκλησία που το ξέρει καλύτερα το πράμα-χιλιάδες χρόνια στο κουρμπέτι…)

Και αν όντως υπάρχουν κάποιες διαφορές, αυτές απέχουν πολύ, από το νάναι ιδεολογικές, άλλωστε συμφωνείτε όλοι με τον Τσιτσάνη πως "της κοινωνίας η διαφορά φέρνει στον κόσμο μεγάλη συμφορά" αλλά εκεί σταματάτε δηλαδή ακριβώς εκεί που θα έπρεπε να "αρχίζατε", οπότε στο βασικό συμφωνούμε όλοι και ας ονομάσουμε αυτούς τους στίχους ως μοναδική πραγματική ιδεολογία σας αφού τίποτε άλλο δεν μας χωρίζει και δόξα τω θεώ φροντίσατε να μην υπάρχει και τίποτα που να μας πηγαίνει παραπέρα.

Αν λοιπόν θέλουμε να μιλήσουμε για διαφορές, ας είμαστε ειλικρινείς και (στην αγνότερη των περιπτώσεων) ας αναφερθούμε σε διαφορές που έχουν να κάνουν τελικά με κοινοβουλευτικού τύπου τακτικισμούς. Ή, αν σας ακούγεται κοσμιότερο, με διαφορές "πολιτικών δράσεων". Το "μέσα ή έξω από την ΕΕ" δεν λέγεται σύντροφοι ιδεολογική διαφορά, πιθανόν να λέγεται διαφορά στην επιλογή του πεδίου μάχης. Το "ναι στο ευρώ ή όχι στο ευρώ" δεν συνιστά σύντροφοι ιδεολογική διαφορά, πιθανόν να λέγεται διαφορά στην επιλογή του ελιγμού. Να μην συνεχίσω σε άλλα.

Σήμερα λοιπόν, αυτό που η κοινωνία εκφράζει ως απόλυτο αίτημα την ενιαία αριστερή συστράτευση, για τους λόγους που προανέφερα, δεν αρμόζει να την ζητάει από αληθινά αριστερά κόμματα. Αλλά πολύ καλά κάνει και την ζητά από εσάς αφού εσείς ούτως ή άλλως ποτέ δεν υπήρξατε αληθινά αριστερά κόμματα. Υπήρξατε αυτό που υπήρξατε και έτσι εκπαιδεύσατε και "εμάς" την αφελή κοινωνία όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο σήμερα συνδιαλέγεται μαζί σας. Υπήρξατε ένα συμπαθές πολιτικό καταφύγιο χωρίς ποτέ να καταφέρετε όμως σε αυτό το καταφύγιο να ανοίξετε μια άλλη ιδεολογική έξοδο κινδύνου, ένα δικό σας τούνελ που να μπορεί σήμερα να μας οδηγήσει με ασφάλεια ξανά στην επιφάνεια ενός κόσμου δικαιότερου στο οποίο μπορεί να ζήσει ο άνθρωπος με αξιοπρέπεια.

Αυτό τον ιστορικό ρόλο επιλέξατε να διαδραματίσετε από τα κομματικά σας γεννοφάσκια και μέχρι σήμερα, και αυτόν υπηρετείτε με μια θα λέγαμε αξιοσημείωτη "συνέπεια". (ψυχιατρικά βέβαια, μια τέτοιου είδους "συνέπεια" μπορεί κάλλιστα να αντιμετωπιστεί και ως εμμονή ή και ως ψύχωση).

Ως εκ τούτων λοιπόν, δεν έχετε σήμερα ούτε το ηθικό αλλά ούτε και το λογικό "δικαίωμα" να επικαλείστε πως είστε κάτι άλλο από αυτό που μας έχετε πείσει πως είστε εδώ και ένα αιώνα, οπότε και καλείστε να υπηρετήσετε αυτό που πραγματικά είστε, δηλαδή ιεροί διεκπεραιωτές του μηδενός ή για να μην είμαστε και απόλυτοι, ιεροί διεκπεραιωτές του ενός, του ενός τζούφιου λαϊκισμού που μπορεί εμάς να μας έφερε μέχρι και σε νοητικά αδιέξοδα,  εσάς όμως σας εξασφάλισε μια μόνιμη θεσούλα στο δημόσιο της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας της Ελλάδος. (και γιά όσους αγνούς αγωνιστές έχυσαν το αίμα τους υπό την εξ ίσου ιερή "καθοδήγησή σας", μια θέση στο πάνθεον των ηρώων, που αν ξέρανε πραγματικά την πολιτική ξεφτίλα που θα ακολουθούσε, όχι το αίμα τους δεν θα χαράμιζαν για μας αλλά μάλλον ούτε καν το σάλιο τους). ­­­



Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2011

Ένα είν΄ το κώμα !


@  Όποιος έχει έρθει έστω και σε ελάχιστη επαφή με τον τραγέλαφο που ονομάζεται ιστορία της νεώτερης Ελλάδας, (της αληθινής μας ιστορίας-όχι αυτής που επί δεκαετίες ολόκληρες μαγειρεύεται από ελεεινές "επιτροπές" εργοληπτών με ...αναθέσεις του υπουργείου παιδείας (πέστε το καλύτερα εθνικής αποβλάκωσης και μαζικής παραγωγής ηλιθίων και αγραμμάτων), δεν εκπλήσσεται διόλου από τη στάση-απάντηση και του ΚΚΕ αλλά και του Κουβέλη, μπροστά στο (έστω και την  ύστατη στιγμή) κάλεσμα του ΣΥΡΡΙΖΑ (διά στόματος Τσίπρα) για ένα ενιαίο μέτωπο της Αριστεράς μπροστά στις διαφαινόμενες εκλογές.

Ένα κάλεσμα το οποίο, (τουλάχιστον γιά όποιον δεν διακατέχεται από τις αρετές της απόλυτης βλακείας ή της ακραίας ιδιοτέλειας), δεν μπορεί παρά να αναγνωρίζεται εδώ και χρόνια ως το πρώτο αίτημα της "Πόλεως", το αίτημα με την ύψιστη προτεραιότητα. Και ασχέτως αν, λόγω των εκάστοτε συγκυριών, ως διατύπωση μπορεί να εμφανίζει ποικιλομορφία ως προς την "ένταση" αναζητώντας "ευήκοα ώτα", δεν παύει ποτέ να είναι παρούσα από το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας. Και όχι απλά από το μεγαλύτερο αλλά και από το πλέον ανιδιοτελές κομμάτι της, από εκείνο δηλαδή που με τον ένα ή άλλο τρόπο "επέλεξε" να μην εμπλακεί ούτε σε κομματικούς μηχανισμούς και λογικές ούτε και σε άθλια πελατειακά νταλαβέρια, είτε γιατί αρνήθηκε να ανταλλάξει πρόστυχα το προσωπικό του όραμα με κάποια αμφίβολου τύπου "ευζωία", είτε γιατί απλούστερα θέλησε να διαφυλάξει την εξ ίσου απλή (κι ανόθευτη από κομματικές σκοπιμότητες) λογική του.

Κυρίως λοιπόν αυτό το κομμάτι της κοινωνίας είναι που αναζητά το ενιαίο ενός αριστερού μετώπου αλλά, (και αυτό είναι εντυπωσιακό), όχι μόνο αυτό. Την αναζητά και ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της το οποίο επί χρόνια, εκβιαζόμενο με την ίδια του την ζωή ως καθημερινότητα, δέχτηκε να εκχωρήσει την ίδια του την αξιοπρέπεια, αντί μιας θέσης εργασίας (ή και αργομισθίας) ή μιας άλλης οποιασδήποτε "διευκόλυνσης", δεχόμενος ως κανονικότατος βλαξ να πληρώσει ένα βαρύ αντίτιμο γιά ό,τι ως πολίτης (τις περισσότερες φορές) ούτως ή άλλως θα ...εδικαιούτο εκ της ιδιότητός του και μόνο και φυσικά "δωρεάν". (επαναλαμβάνω, τις περισσότερες φορές και όχι πάντα) και σήμερα, ακόμη και αυτός ο ανήθικος βλαξ συνειδητοποιεί πως οι λογικές αυτές το μόνο που κατάφεραν να κάνουν είναι, να του βγάλουν το ποντίκι από την πόρτα του σπιτιού του για να του βάλουν την ύαινα από το παράθυρο.

Και κάπου εδώ αναρωτιέσαι, είναι δυνατόν, μπροστά σε μία τέτοια οικονομική εθνική καταστροφή και κυρίως σε μια τόσο βαθιά κοινωνική ρηγμάτωση, μπροστά σε μια εθνική κατάθλιψη, κόμματα τα οποία υποτίθεται πως λειτουργούν για τα συμφέροντα του "λαού", να γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους το υπέρτατό του αίτημα, επικαλούμενα ιδεολογικές διαφορές οι οποίες φτάνουν (τελικά) να ανάγονται στην σφαίρα του φαντασιακού ?

Η απάντηση είναι απλή : Nαι λοιπόν, είναι δυνατόν. Και είναι δυνατόν αφού στην πραγματικότητα το ΚΚΕ δεν έπαψε ποτέ να είναι παρά ένας χριστιανορθόδοξης δομής και λογικής κομματικός μηχανισμός, ένα μαγαζάκι που το μόνο για το οποίο ενδιαφέρεται είναι να παράγει "μάρτυρες" ώστε ο κομματικός γκισσές να μην μένει ποτέ χωρίς πραμάτεια, μια πραμάτεια μικρή βέβαια που δεν θα του επιτρέψει ποτέ μεν να γίνει σούπερ-μάρκετ ωστόσο όμως μια πραμάτεια "σίγουρη" αφού δεν θα αφήσει και ποτέ το συρτάρι της ταμειακής μηχανής του χωρίς σεφτέ. Και το τμήμα marketing του ΚΚΕ γνωρίζει πολύ καλά, πως σε μια ενδεχόμενη προσχώρησή του σε ένα σχήμα όπως αυτό ενός ενιαίου αριστερού μετώπου, δεν θα υπήρχε καμία περίπτωση "επιστροφής" του στην σημερινή του μορφή, μια μορφή η οποία για να "ενδιαφέρει" πλέον κάποιον, πρέπει να είναι ή αφελής ή ιδιοτελής.

Το ...think-tank του ΚΚΕ γνωρίζει πολύ καλά πως μια τέτοια κίνηση στην ουσία θα αποδυναμώσει μέσα του όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά στοιχεία που κρατούν το ...brand στην μετώπη του μαγαζιού του σε πείσμα των ...πάντων (πλην Λακεδαιμονίων), αφού μπροστά στην δυναμική που θα αναπτυχθεί από μία τέτοια κίνηση δεν θα μείνει το παραμικρό περιθώριο για οποιαδήποτε επιστροφή του ΚΚΕ σε προτεραία κατάσταση. (και κανενός άλλου κόμματος που θα συμμετάσχει).

Και δεν τους ενδιέφερε καν το γεγονός πως το "άθροισμα" ενός τέτοιου ενιαίου αριστερού μετώπου, δεν θα ήταν σε καμία περίπτωση το άθροισμα των επί μέρους εκλογικών ποσοστών του καθενός κόμματος ξεχωριστά αλλά πολύ μεγαλύτερο, αφού η ίδια η συστράτευσή τους θα δημιουργούσε αμέσως και αυτόματα την δική της δυναμική η οποία θα προσετίθετο και θα έδινε στο ενιαίο αριστερό μέτωπο μια τελείως άλλη δύναμη εκπροσώπησης, με ό,τι αυτό φυσικά θα σήμαινε για ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. (και όχι μόνο για την ελληνική).

Δεν μένει πλέον και η παραμικρή αμφιβολία για το ότι το ΚΚΕ δεν ενδιαφέρεται στην πραγματικότητα για το λαϊκό κίνημα αλλά εδώ και πάρα πολλά χρόνια, μόνο για την διατήρηση των σφραγίδων του που εξασφαλίζουν στο γωνιακό μαγαζάκι του τα προς το "ζειν" πράγμα που το ίδιο το κόμμα θεωρεί τελικά πολύ πιο σημαντικό και σε κάθε περίπτωση πολύ σημαντικότερο από κάθε πράξη που θα έδινε προοπτική ουσιαστικής παρέμβασης της αριστερής σκέψης και δράσης στην πραγματική κοινωνία και όπως αυτή σήμερα προβάλλει και όχι σε κάποια φαντασιακή της (σχεδόν θρησκευτικού τύπου) εκδοχή.

Για το κόμμα του κ. Κουβέλη το οποίο κινήθηκε στο ίδιο μήκος κύματος, το όποιο διαφορετικόν της αιτιολόγησης, δεν κάνει τα πράγματα διαφορετικά. Το μόνο που απομένει για "μας" είναι πως, και για τον κ. Κουβέλη αποδεικνύεται εξαιρετικά δύσκολο να παραμερίσει τις όποιες (αιτιολογημένες ή μη) διαφοροποιήσεις του με τα υπόλοιπα κόμματα (βλ.κομμάτια-θραύσματα) της Αριστεράς, προφανώς οι προσωπικές του σκέψεις βαραίνουν περισσότερο από κάθε μορφής λαϊκή εντολή ακόμη και αν αυτή δείχνει σχετικά ανεπεξέργαστη αλλά δεν γνωρίζω πόσο θα μας χρησιμεύσει αυτό το "προτσές" όταν ως κοινωνία θα είμαστε πλέον και επισήμως νεκροί.

Μόνη σου λοιπόν κοινωνία (για άλλη μια φορά) καλείσαι να πορευτείς και να αγωνιστείς, με κόμματα σε βαθύ κώμα και σε ακόμη βαθύτερη ηθική σήψη, με κόμματα που δεν μπορούν να διεκδικήσουν τον ρόλο ούτε καν του ουραγού και όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσεις αυτό τόσο το καλύτερο.

Μόνη σου λοιπόν κοινωνία, (για άλλη μια φορά) θα βγάλεις το φίδι από την τρύπα, "οι παλιοί σου φίλοι για πάντα φύγαν" και θα τους ξαναδείς μονάχα όταν θάρθει η ώρα (για άλλη μια φορά) να διαγκωνιστούν και να στριμωχτούν τσάτρα-πάτρα δίπλα σου για την αναμνηστική φωτογραφία του θριάμβου, όταν (για άλλη μια φορά) θα προσπαθήσουν να προσεταιριστούν τους ανιδιοτελείς και ίσως και αφελείς αγώνες σου, χυδαίες ύαινες που με περίσσιο θράσος κλέβουν την λεία του λιονταριού.

Και μην σου κάνει εντύπωση και αν ακόμη, αυτοί που σήμερα σου γυρνούν πρόστυχα την πλάτη, σου κολλήσουν και τη ρετσινιά του ήρωα ενώ εσύ έκανες ό,τι έκανες γιατί απλά δεν σου άφησαν περιθώρια για ό,τιδήποτε άλλο ...μικρότερο.

Μέχρι όμως να φτάσεις στο σημείο αυτό, (μη βιάζεσαι, μπορεί να πάρει καιρό κάτι τέτοιο-ο Μπελογιάννης και ο Πλουμπίδης "περίμεναν" 20 χρόνια), θα θεωρείσαι και θα αντιμετωπίζεσαι ως ένας "αποπροσανατολισμένος και μη συνειδητοποιημένος ανένταχτος αλήτης" αν όχι και "προδότης" δηλαδή αφού δεν θα έχεις την εντολή του κόμματος για να αγωνίζεσαι. Και δεν θα θεωρείσαι έτσι από αυτούς που σε πολεμούν, αυτοί κατά βάθος και σε σέβονται και σε τρέμουν - μη βλέπεις που μπορεί και να σε χαρακτηρίζουν γαλλιστί ως "μαλάκα" και πού και πού σου ανοίγουν και το κεφάλι με κανένα εθνοσωτήριον γκλομπ. Πρωτίστως θα αντιμετωπίζεσαι έτσι από αυτούς που, σε τούτη τη φάση και όπως όλα δείχνουν, όχι μόνο δεν έχουν την ηθική αλλά και πολιτική επάρκεια για να σε οδηγήσουν αλλά ούτε καν και τη δύναμη να σε ακολουθήσουν. (ίσως και να μην τους συμφέρει βρε αδερφέ, να μη τους εξυπηρετεί το τάιμινγκ- για μπίζνες μιλάμε εδώ, δεν παίζουμε...)


ΥΓ : Δεν είμαι "αναρχικός" με το ανάλογο dressing code, (μαντήλια, σακκίδια και για αξεσουάρ βόμβες μολότωφ-χάινεκεν), μάλλον είμαι ένα μεσόκοπο "ήσυχο καθημερινό ανθρωπάκι" κάτι σαν τον φοβισμένο υπαλληλάκο στους Μήτσους του Λαζόπουλου. Και αυτό ίσως κάνει τα πράγματα για σας ακόμη "χειρότερα". Αλλά να τρέμετε αυτά τα "ήσυχα καθημερινά ανθρωπάκια". Γιατί αυτά τα "ανθρωπάκια" ίσως μπορούν ακόμη να φρονούν και μάλιστα ελεύθερα. Και δεν υπάρχει τίποτε που πρέπει να φοβάστε περισσότερο από την ελεύθερη φρόνηση, ειδικά όταν αυτή μπορεί να είναι και συλλογική. Και τότε δεν σας σώζει τίποτα.

(Άει ...χαθείτε ...μυρμηγκάκια !)

Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2011

H "Πόλις" εάλω.



@ Μία κοινότητα που επί χιλιάδες χρόνια διαμορφώθηκε μακριά από το απόλυτο ιδανικό της, δηλαδή από την ανάπτυξη των συνθηκών εκείνων μέσα από τις οποίες η "Πόλις", όχι μόνο δικαιούται αλλά τελικά και υποχρεούται να αυτοθεσμίζεται* επαναπροσδιορίζοντας η ίδια τους όρους των λειτουργικών (σε κάθε επίπεδο) πλαισίων της και κατά περίπτωση να προβαίνει σε διορθωτικούς μερικούς ή και καθολικούς αυτορρυθμιστικούς επανακαθορισμούς, δεν είναι μιά κοινότητα η οποία δεν έχει ανάγκη από κάτι τέτοιο αλλά απλά μιά κοινότητα που "αποφάσισε" να απεμπολήσει αυτό της το ιερό δικαίωμα, μιά κοινότητα που "αποφάσισε" (ή τελικά "εξαναγκάστηκε" δίχως να το συνειδητοποιήσει) να αναθέσει τον ρόλο αυτό άλλοτε σε φυσικά πρόσωπα έξωθεν αυτής (αυτοκράτορες, βασιλείς, τυράννους κλπ) ή ακόμη και σε φαντασιακά κατασκευάσματα "άνωθεν" αυτής (θρησκείες, δοξασίες, "ιερές παραδόσεις" κλπ).


Μιά κοινότητα που επί χιλιάδες χρόνια με τον ένα ή άλλο τρόπο "απαλλάχτηκε" από το ...βάρος της συμμετοχής της στα κοινά, δεν είναι μιά κοινωνία που δεν χρειαζόταν κάποιον που θα τα "διεκπεραίωνε" αλλά μιά κοινωνία που νομίζει πως μπορεί να αναθέσει τους όρους της ευτυχίας της σε κάθε λογής "σωτήρες", με την ίδια ακριβώς λογική (αλλά και ηθική) που θα ανέθετε και το αποχευτευτικό της δίκτυο σε κάποιον εργολάβο.

Μιά κοινότητα που "αποφάσισε" (?) να εκχωρήσει το πλέον ουσιώδες συστατικό της, το να αποφασίζει δηλαδή η ίδια γιά τη "μοίρα" της,  και να το ανταλλάξει (βλ. εκχωρήσει) αντί κάποιου τάχα "δωρεάν" συστημικού αυτοματισμού, κάποιου σχεδόν ...θεόσταλτου πλέγματος κανόνων το οποίο αναλαμβάνει ...ανιδιοτελώς να θεραπεύσει τόσο την ζωή (συστηματική πολιτική) όσο και τον θάνατο (συστηματική εκκλησία).

Μιά κοινότητα όμως που "αποφασίζει" (?) να επιλέξει γιά συνεκτικό της ιστό, όχι την κάλυψη των πολιτισμικών της αναγκών αλλά πρωτίστως (και μόνον θα λέγαμε) εκείνη των "βιωτικών" της, μέσα στη λίστα των οποίων το πανέξυπνο σύστημα κατάφερε, δίπλα στην στέγη, το κρεβάτι και το φαγητό, να "χωρέσει" και το SUV των 5.000 κυβικών, παύει να αποτελεί πλέον κοινότητα και μετατρέπεται σε κοινωνία, έναν όρο που μετά από "ξέπλυμα" δεκάδων αιώνων κατάφερε να δικαιούται ηθικά (αλλά και ..."λογικά) να προτάσσει τις δικές του προτεραιότητες και ανάγκες.

Όμως, και παρά την ηχητική παρομοιότητα αλλά και το ομόρριζο των δύο αυτών όρων, η εννοιολογική τους διαφορά είναι τεράστια, όσο τεράστια είναι και η διαφορά του ίχνους που άφησαν αυτά τα μοντέλα στην ιστορία. Από τη μιά η αθηναϊκή δημοκρατία και από την άλλη ...όλη η υπόλοιπη παγκόσμια ιστορία (και μέχρι τις μέρες μας).

Από τη μιά η κοινότητα (η "Πόλις"), έχοντας προσεγγίσει με την απαιτούμενη ιερή "αναίδεια" ο,τιδήποτε εμφανίζεται ως σταθερή αξία ακόμη και την ίδια την στάση των θεών, καταφέρνει να θέτει τον πολίτη (-άνθρωπο) της πάνω από αυτούς, επαναπροσδιορίζοντας την έννοια του παραδοσιακά ορθού στις εκάστοτε πραγματικές αντιληπτικές ανάγκες του, δημιουργώντας έτσι ένα θεσμικό πλαίσιο το οποίο να υπηρετεί τον πολίτη και όχι να υπηρετείται βλακωδώς από αυτόν. Και μιά τέτοια φύση πολιτικής οργάνωσης, όσα προβλήματα και αν παρουσιάζει, σε καμμία περίπτωση δεν μπορεί (-δεν έχει ανάγκη) να αναζητήσει εισαγόμενες "λύσεις" αφού η δυσκολία λύσης ενός προβλήματος δεν καθορίζεται τόσο από το ερώτημά του αλλά κυρίως από την όποια ευχέρεια της κοινότητας να αντικαθιστά το ερώτημα με κάποιο άλλο το οποίο πιθανόν μπορεί να λύσει πολύ πιό εύκολα.

Αντικαθιστώντας όμως τον όρο κοινότητα με τον όρο κοινωνία, τότε, εξ ενός εμπειρικά τεκμηριωμένου ορισμού (και όχι μόνον), αναφερόμαστε σε ένα άθροισμα διαφορετικών πολιτισμικών αναφορών, προτεραιοτήτων, λογικών και ηθικών στάσεων έναντι του "είναι", σε ένα άθροισμα δηλαδή τόσο ανομοιογενών στην φύση τους προσθετέων, που τόσο η μαθηματική επιστήμη όσο και η απλή λογική θα αδυνατούσε να το αντιμετωπίσει ως άθροισμα, αφού περισσότερο ακουμπάει σε μια με το στανιό "αδελφοποίηση-ένωση" όπως με ωραία λόγια (και κούφια) λόγια βαφτίσαμε τον πολιτισμικό αχταρμά, την ομογενοποίηση δηλαδή (βλ. πολτοποίηση) που μπορείς να καταφέρεις αν περάσεις διαφορετικές κουλτούρες και κοσμοαντιλήψεις μέσα από το μπλέντερ της παγκοσμιοποίησης. Τότε, σε μια τέτοια περίπτωση, έχεις ένα άλλο νέο "προϊόν", το οποίο αδυνατώντας να αυτοσυνειδητοποιηθεί λόγω της πρόσφατης γέννησής του, (λόγω δηλαδή της αδυναμίας του μέσα σε ένα τελείως καινούργιο "είναι" να συσχετιστεί-αναμετρηθεί λογικά με ο,τιδήποτε άλλο),  δείχνει να είναι απολύτως αναγκαίο (!) να διαπαιδαγωγηθεί (βλ.χειραγωγηθεί) "έξωθεν", με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που και ένα παιδί έχει την ανάγκη της καθοδήγησης από ένα οποιοδήποτε "πατερούλη".

Και παρά το γεγονός πως όλοι οι πατερούληδες της ιστορίας αποδείχτηκαν παιδεραστές ολκής, αυτό δεν σημαίνει πως μιά κοινωνία αιωνίως πολιτικά ανήλικη δεν θα αναζητά πάντα εκείνον που ..."αυτή τη φορά θάναι πραγματικά καλός και δεν θάχει καμμια σχέση με όλους τους προηγούμενους".

Στην πραγματικότητα και πέρα από όλα τα άλλα, ίσως να έχουμε να κάνουμε και με κάποια κοινωνική ψυχοπαθολογική διαταραχή, μιά διαστροφή, η οποία μέσα από μια μοιραία σύγκρουση μεταξύ γνώσης και πεποίθησης, δεν μας επιτρέπει να διαχωρίσουμε το πραγματικό από το φαντασιακό.

Ίσως λοιπόν ο μόνος τρόπος που θα ακυρώσει την δύναμη και την δράση κάθε παιδεραστή πατερούλη, είναι η δική μας πολιτική ενηλικίωση.

Ίσως κάπου εκεί να κρύβεται και η "απάντηση" μας απέναντι στην βαρβαρότητα του τρίτου παγκοσμίου πολέμου ο οποίος διεξάγεται εδώ και χρόνια και εκτός των άλλων προετοιμάζει και την "ανάγκη" μας για έναν ακόμη "πατερούλη" που θα γεννηθεί μέσα από ένα νέο αυγό του φιδιού. Ένα αυγό όμως που επωάζεται τελικά μονάχα από μας, εκεί ...απέναντι στην τηλεόραση, στην ζεστασιά του καναπέ.


*Βιβλ. "Η Ελληνική Ιδιαιτερότητα" Κορνήλιου Καστοριάδη Εκδ. ΚΡΙΤΙΚΗ

Δευτέρα 18 Ιουλίου 2011

Παύλο... κρίμα...

@ Κάποτε, όταν δούλευα στην εφημερίδα "Η ΠΡΩΤΗ", η καλή τύχη τόφερε να έχω Διευθυντή μου τον Παύλο Τσίμα. Και όπως και η συντριπτική πλειονότητα των συναδέλφων έτσι κι εγώ, ήμουν πραγματικά περήφανος που είχα ένα τέτοιο Διευθυντή.

Άνθρωπος με βαθιά δημοκρατικές αντιλήψεις και συνείδηση, ασκούσε το λειτούργημά του με ένα τρόπο που σίγουρα θα μπορούσε και να αποτελεί πρότυπο δημοσιογραφικού ήθους. Διευθυντής μονάχα ως προς τις ευθύνες και όχι ως προς τα όποια προνόμια σου προσφέρει συνήθως μιά τέτοια θέση, με πρώτο του μέλημα μετά την ανάληψη των καθηκόντων του την αφαίρεση των υαλοπετασμάτων, του γνωστού γυάλινου διευθυντικού κλωβού δηλαδή, θεωρώντας εαυτόν πρώτο μεταξύ ίσων του και δείχνοντάς μας πως δεν είναι και κείνος παρά ένας από μας αφού δεν υπήρχε πλέον καμμία πλέον κλειστή πόρτα να χτυπήσεις γιά να μιλήσεις με τον διευθυντή σου αλλά και καμμία κλειστή πόρτα που θα μπορούσε να κρύψει ό,τιδήποτε.

Και πράγματι, παρ' ότι ήταν ο "Διευθυντής", με την συνολική του στάση κατάφερε να γίνει όχι απλά "ένας από μας" αλλά και ο άνθρωπος ο οποίος πέραν των επαγγελματικών, συχνά στεκόταν δίπλα μας ακόμη και στα προσωπικά μας. Έτσι, ο σεβασμός που κατέκτησε ήταν ουσιαστικός αφού δεν αφορούσε την οργανική του θέση  αλλά την ίδια του την προσωπικότητα.

Σήμερα, δύο δεκαετίες μετά, προσπαθώ να ξαναφέρω την "εικόνα" αυτή στη σκέψη μου αλλά ειλικρινά, μου είναι εξαιρετικά δύσκολο. Μου είναι δύσκολο γιατί, ο Παύλος Τσίμας που τουλάχιστον εγώ γνώρισα, δεν έχει καμμία σχέση με αυτό το φτηνιάρικο και θλιβερό του ομοίωμα το οποίο εμφανίζεται τα τελευταία χρόνια να λειτουργεί ως το απόλυτο δημοσιογραφικό ενεργούμενο.

Δεν νομίζω ότι ο χαρακτηρισμός αυτός χρήζει και περαιτέρω τεκμηρίωσης αφού πλέον τα σύγχρονα δημοσιογραφικά ενεργούμενα, είτε φυσικά πρόσωπα είτε και ΜΜΕ, δεν έχουν πιά καμμία ανάγκη γιά το οποιοδήποτε πρόσχημα. Και το τελευταίο πλέον φύλλο συκής έπεσε, και το "θέαμα" σε καμμία περίπτωση δυστυχώς δεν παραπέμπει στην ποιητική πλαστικότητα των σωμάτων στον γνωστό σχέδιο του Nτύρερ αλλά μάλλον σε αξιοθρήνητα γεροντικά εφήβαια που σε κάνουν να αποστρέφεις το βλέμμα ή ακόμη και να εμμέσεις.

 Δεν με ενοχλεί διόλου η εκ δημοσιογραφικής γενετής αθλιότητα ενός κ. Πρετεντέρη ή ενός κ. Καψή ή μιάς κ. Τρέμη. Η επαγγελματική τους "πολιτεία" άλλωστε είναι γνωστή και κατά την σοφή λαϊκή ρήση είναι "σα να ζητάς καλλιγραφίες από της μυλωνούς τον κώλο". Ούτε και κανείς θα μπορούσε να μεμφθεί τον γάιδαρο γιά την κακοφωνία του, ένα ασβό γιά την δυσοσμία του ή ένα χοίρο γιά έλλειψη καλών τρόπων. Μερικά πράγματα είναι στην ..."φύση" μας και ως τέτοια μπορούν να είναι τελικά όχι μόνο "αποδεκτά" αλλά ακόμη και ..."χαριτωμένα" προκαλώντας την θυμηδία μας. Άλλωστε, ποτέ δεν κινδυνεύουμε από ό,τι εξ αρχής γνωρίζουμε και από την άλλη μεριά, οι παραπάνω έχουν ακόμη πολλά περιθώρια γιά περαιτέρω ευτελισμό τους αφού στο κάτω-κάτω δεν έχουν δα να υπερασπιστούν και τίποτε και δεν κινδυνεύεις ποτέ να χάσεις κάτι το οποίο επίσης ποτέ δεν είχες όπως πχ. το δημοσιογραφικό (και κατ' επέκτασιν τελικά και προσωπικό) ήθος.

Ο Παύλος Τσίμας όμως είναι ένα τραγικό πρόσωπο, γιατί είχε να χάσει. Και ως άλλος Φάουστ, επέλεξε ο ίδιος να το κάνει. Γιά "πολλά ή γιά λίγα χρήματα", προσωπικώς δεν με αφορά, και όχι γιατί τάχα αγνοώ ή παραβλέπω πως την ...υπέργεια πλέον (και όχι υπόγεια) σύνδεση του καναλιού στο οποίο φέρεται να δημοσιογραφεί με το λαχταριστό δημόσιο χρήμα και μάλιστα μέσα από εξώφθαλμα σκανδαλώδεις διαδικασίες. "Δεν με αφορά", επειδή απλά θεωρώ πως το το μείζον γιά μιά κοινωνία (ακόμη και σήμερα), δεν είναι το να χάνει το δημόσιο χρήμα της αλλά πρωτίστως το δημόσιο ήθος της, ένα ήθος που κυρίως διαμορφώνεται από όσους έχει καταγραφεί ως πρότυπα στην κοινωνική συνειδηση.

Διαβάζοντας λοιπόν και γω το γνωστό σύνθημα που γράφτηκε γιά τον συγκεκριμένο υπάλληλο πλήρως ανυπόληπτων και κοινωνικά ευρύτατα απαξιωμένων δημοσιογραφικών οργανισμών και συγκροτημάτων, θα έλεγα πως δεν ξέρω αν είναι το "πάθος γιά το χρήμα" εκείνο που μπορεί να "σε κάνει Παύλο Τσίμα", αλλά σίγουρα μιά έλλειψη έστω και στοιχειώδους αυτοσεβασμού είναι απαραίτητη.

Δευτέρα 11 Ιουλίου 2011

Χειροκρότημα με μόνο 2% λιπαρά.

@ - Όταν ο τα αλαλάζοντα πλήθη αποθεώνουν τον νάρκισσο πολιτικό κάτω από το μπαλκόνι, τότε "μιλάει ο Λαός".

(ο "σοφός λαός" ή ο "κυρίαρχος λαός" ή ο "αφέντης λαός", διαλέγετε και παίρνετε, ανάλογα με τα γούστα σας, ανάλογα δηλαδή με το ποιό επίθετο σας κάνει να φαίνεστε πιό κομψοί, ακκιζόμενοι μπροστά στον παραμορφωτικό καθρέφτη της υποτιθέμενης αντιπροσωπευτικής μας δημοκρατίας, όπως ακριβώς στον γνωστό Αισώπειο μύθο με τον κόρακα και την αλεπού).

- 'Οταν τα πλήθη, (τα ίδια πλήθη ή άλλα πλήθη ελάχιστη σημασία έχει-πάντα τα πλήθη είναι πλήθη), πετούν γιαούρτια στον κάθε πολιτικό, τότε είναι "τραμπούκοι", "προβοκάτορες", "ανεγκέφαλοι", "εχθροί του Κοινοβουλευτισμού" (ή και κατ' επέκταση και της ίδιας μας της δημοκρατίας) και σε κάθε περίπτωση σίγουρα ενεργούν με οργανωμένο σχέδιο και κατ' εντολήν των "πολιτικών μας αντιπάλων". (και πιό συγκεκριμένα του ΣΥΡΙΖΑ που μας είναι και πιό πρόχειρος).

- Στην πρώτη περίπτωση, ο πολιτικός ενδύεται την πορφύρα του Ηγεμόνος.

- Στην δεύτερη, αποδύεται της (σε άλλη περίπτωση βολικής του) πορφύρας και ως άλλος Δικαιόπολις, φοράει κάποιο "κουρέλι-κουρελάκι" διακονεμένο από τον Ευριπιδάκη και απολογείται μασκαρεμένος σε ζητιάνο ώστε "να τον λυπηθεί ο Χορός" και να μην τον λυντσάρουν οι εξαγριωμένοι καρβουνιάρηδες από το Μενίδι.

Και τότε, δεν είναι πιά ο κεχαριτωμένος και ιλλουμινάτος Ηγεμών, αλλά "ταπεινός εκπρόσωπος του λαού", "κομμάτι του ίδιου του λαού και σάρξ εκ της σαρκός του" αφού στο κάτω-κάτω "ο ίδιος ο Λαός του έδωσε στις εκλογές την εντολή".

Ο πολιτικατζής μας όμως είναι και δόλιος αλλά και πρόστυχος αφού ξέρει καλά πως, τόσο η "αποθέωση" όσο και το "γιαούρτωμα", δεν είναι τελικά παρά η άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος αφού σε καμμία περίπτωση κανένα από τα δύο δεν θα μπορούσε να αποτελεί πράξη ενός συνειδητοποιημένου και σκεπτόμενου Πολίτη, ενός δηλαδή Πολίτη που δεν αναζητά "χαρισματικούς" και κάθε λογής "σωτήρες" γιά να τους αναθέσει την τύχη του, κρατώντας γιά τον ίδιο, άλλοτε τον ρόλο του ανεγκέφαλου χειροκροτητή που και άλλοτε εκείνον του εξοργισμένου περιθωριακού.

Οι πολιτικοί μας λοιπόν που σήμερα μυξοκλαίνε μπροστά στις κάμερες ενώ προσπαθούν να καθαρίσουν τις αγελαδίτσες από τα αρμάνι τους, δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να δρέπουν τους καρπούς ενός πολιτισμού τον οποίο οι ίδιοι έσπειραν.

Αν υπάρχει λοιπόν πραγματικά ένας λόγος γιά τον οποίο ένα γιαούρτωμα θα το θεωρούσα χαριτωμένο, αυτός θα ήταν πρωτίστως η εξοργιστική υποκρισία τους αλλά και αυτή η προκλητική τους δεξιότητα να μεταμορφώνονται οβιδιακά, πότε σε ηγεμόνες και πότε σε κουρελήδες, ανάλογα πάντα με το θυμικό μιάς οποιασδήποτε μη σκεπτόμενης μάζας. (ακόμη και αν αυτή τελεί "εν δικαίω").

Γι' αυτό λοιπόν καλοί μου (συμ)πολίτες, γιαουρτώστε τους ! Ή ...χειροκροτήστε τους ! Έτσι κι αλλιώς ...το ίδιο κάνει.

Τρίτη 5 Ιουλίου 2011

"Μηδέν άγαν" ή μηδέν ...γενικώς.


@ Όταν ο αείμνηστος διαννοητής Βασίλης Ραφαηλίδης είχε πεί  πως είμαστε τόσο έλληνες όσο ακριβώς και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι και μάλιστα πολλοί ευρωπαίοι είναι και περισσότερο έλληνες από εμάς, κάποιοι ένιωσαν θιγμένοι και γιά ακόμη μιά φορά τον χαρακτήρισαν ως ..."επικίνδυνο ανθέλληνα". Βέβαια, αυτή είναι πάντα η "τύχη" όλων εκείνων που επέλεξαν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, να κρατάνε τον καθρέφτη μιάς κοινωνίας και να του δείχνουν πως το πραγματικό του πρόσωπο δεν έχει καμμία σχέση με αυτό που η ίδια η κοινωνία βαυκαλίζεται πως έχει.

Και ναι, μπορεί μεν ο "τ' αληθή λέγων" λοιπόν, να μην σφάλλει ποτέ όπως είπε και ο Σοφοκλής, και είναι γνωστό πως ακόμη και αν σε κάψουν στην πυρά γιατί φωνάζεις πως η γη κινείται, κάποτε θάρθει στιγμή να φιλάνε τις ...στάχτες σου αλλά από την άλλη μεριά, αυτό δεν σημαίνει πως στο μεσοδιάστημα η ιστορία θα κάθεται με τα χέρια σταυρωμένα σαν ήσυχο παιδάκι να περιμένει το πότε θα ...ωριμάσει η κάθε κοινωνία και θα βγεί από το άγρυπνο κώμα της να έρθει αντιμέτωπη με τις αλήθειες που την κατατρέχουν. Βλέπετε, ο ήλιος βγαίνει κάθε μέρα, είτε εμείς σηκωνόμαστε από το κρεβάτι μας είτε όχι και κάθε μέρα που περνάει, το τίμημα της εθελούσιας τύφλωσής μας θα είναι όλο και πιό βαρύ.

Και γιά να ξαναγυρίσω στην υπέροχα τραγική διατύπωση του Βασίλη Ραφαηλίδη περί της ...ελληνικότητας των νεοελλήνων,  θα έλεγα πως ακόμη και αν ολόκληρη η αρχαία ελληνική γραμματεία γιά κάποιο τρόπο εξέλιπε, θα μπορούσε να αυτοαναπαραχθεί και να ξαναδομηθεί εκ του μηδενός ακέραια, αρκεί να σωζόντουσαν δύο μόνο φράσεις : Το "Μηδέν άγαν" και το "Μέτρον πάντων άνθρωπος".

Παρά την διαφορετικότητα μεταξύ των περιεχομένων που θα μπορούσαν να αναδυθούν από την κάθε μιά από τις παραπάνω φράσεις, υπάρχει ένας αξιακός πυρήνας που τις κάνει να μοιάζουν σαν διαφορετικά μεν εδάφια από το ίδιο όμως ευαγγέλιο. Υποδεικνύουν (και ονομάζουν) ως την πηγή όλων των δεινών την υπερβολή, την "ύβρι". Τίποτε υπερβολικό, τίποτε έξω από τα ανθρώπινα μέτρα, δεν μπορεί να είναι "καλό" και όχι γιατί δεν είναι τάχα ηθικό, (άλλωστε η "ηθική" δεν αποτελεί και τόσο στέρεο έδαφος γιά σκέψη αφού διαφοροποιείται δραματικά από εποχή σε εποχή ή και ...από δεκαετία σε δεκαετία ακόμη και ίσως και από τυχαίους παράγοντες), αλλά επειδή όντας υπερβολικό και πέρα από τα ανθρώπινα, δεν είναι ούτε χρήσιμο και τελικά ούτε και ευχάριστο.

Παραδείγματος χάριν, ένας πραγματικός έλληνας (ασχέτως ...υπηκοότητας), δεν θα μπορούσε ποτέ να νιώσει την ανάγκη να έχει (και τελικά και να κατέχει) είκοσι ζευγάρια παπούτσια ή τριάντα πουκάμισα ή τρία αυτοκίνητα ή πέντε σπίτια ή εκατομμύρια στην τράπεζα.(ή και όλα αυτά μαζί). Ένας πραγματικός έλληνας (πάντα ασχέτως υπηκοότητας), έχει πρωτίστως (μετά από "σκληρή εσωτερική δουλειά" και όχι ...filioque) την αίσθηση του όμορφου, δηλαδή του μέτρου. Ενός μέτρου "άριστου" πάνω στο μπόι του των πραγματικών αναγκών του "ανθρώπου" αφού φτιάχτηκε από το ίδιο ξύλο που φτιάχτηκε και το κιβούρι που τον περιμένει.

Ο λαός μας λέει σοφά πως τα σάβανα δεν έχουν τσέπες αλλά ουδείς εκ των πλούσιων μελλοθανάτων δεν αισθάνεται ιδιαίτερα καλά με την συγκεκριμένη "ιδέα" και όσοι (ελάχιστοι) δείχνουν να το έχουν κάπως συνειδητοποιήσει, προσπαθούν και αυτοί στα τελευταία τους να εξευμενίσουν τον χάρο, συνήθως με κάποια "εθνική ευεργεσία" ή κάποια μεγάλη "δωρεά".

Τόσο οι πόλεμοι όσο και οι κοινωνικές εξεγέρσεις στην ουσία τους και πάντοτε οφείλονται στην τραγικά και ανυπόφορα άνιση κατανομή του πλούτου ακόμη και αν το καπιταλιστικό σύστημα (και πάντα χέρι-χέρι με τον χριστιανισμό), προκειμένου να εξασφαλίσει την έξωθεν καλή μαρτυρία των (ουσία) εγκληματιών, κατασκεύασε και ολόκληρη ιδεολογία, βαφτίζοντας χυδαία τον κοινό καιροσκοπισμό ως ..."ικανότητα να βλέπουμε μπροστά και να ανακαλύπτουμε νέες ευκαιρίες", και τον κοινό αδίστακτο (αλλά κατά κανόνα νομότυπο) εγκληματία, σε "δραστήριο επιχειρηματία που ακόμη και μέσα στην κρίση βρίσκει τον τρόπο να προχωράει μπροστά". (Βέβαια και εδώ ο λαός μας έχει την δική του "διατύπωση", το λέει λίγο διαφορετικά, πως δηλαδή "ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται" αλλά τέτοια ώρα πού χρόνος γιά λαϊκές παροιμίες...)

Από αυτό όμως το απολύτως πρόστυχο και άλλο τόσο ψευδές αυτό (χ)ιδεολόγημα, "τυχαίνει" να απουσιάζουν κάποιες "λεπτομέρειες" όπως πχ. το ότι όντας η παγκόσμια (και παγκοσμιοποιημένη πλέον) οικονομία ένα τελικά  απολύτως κλειστό σύστημα, την στιγμή που κάποιος πλουτίζει, την ίδια ακριβώς στιγμή κάποιοι άλλοι φτωχαίνουν και αυτό για να το καταννοήσει κάποιος δεν χρειάζεται δα και κανένα ντοκτορά πάνω στην οικονομία, αρκεί η αριθμητική της πρώτης δημοτικού. Όταν λοιπόν κάποιος πλουτίζει, κάποιοι φτωχαίνουν και όταν κάποιος πολύ πλουτίζει τότε κάποιοι άλλοι πολύ φτωχαίνουν. Και ανέκαθεν, τα πλέον τραγικά σημεία της παγκόσμιας ιστορίας ήταν όταν αυτοί οι "κάποιοι" φτωχοί, ήταν πολλοί κάποιοι αλλά και πολύ φτωχοί.

Και όσο και αν μέσα σε αυτό τον οχετό της ...νέας "διαλεκτικής" (βλέπε παραπληροφόρησης), εκφράσεις του τύπου "νέες ευκαιρίες", μοιάζουν μάλλον με επιπλέοντα κόπρανα που κάποιοι σφωγγοκωλάριοι και άθλια ενεργούμενα του εξ ίσου άθλιου συστήματος προσπαθούν απλώς να αρωματίσουν προκειμένου να τα κάνουν να μην είναι τόσο δύσοσμα. Και αν τούτη η κρίση παρέχει τελικά μιά αληθινή "ευκαιρία", αυτή δεν μπορεί να είναι καμμιά άλλη από το να μετανοήσουν (σε παγκόσμιο επίπεδο) όλοι όσοι επί δεκαετίες καταλήστευσαν τον ιδρώτα των πολλών και να επιστρέψουν τον περίσσιο πλούτο τους σε αυτούς που πραγματικά ανήκει που σε τελική ανάλυση όπως ξαναείπαμε και παραπάνω, ως περίσσιος τους είναι και άχρηστος αφού αργά ή γρήγορα θα πεθάνουν. Και όσο πιό γρήγορα το συνειδητοποιήσουν, τόσο πιό ...αργά θα πεθάνουν αφού σε μιά γενικευμένη εξέγερση κανείς δεν μπορεί να αισθάνεται "ασφαλής". Με άλλα λόγια λοιπόν, η μόνη πραγματική "ευκαιρία" που έχουν οι έχοντες πολλά περισσότερα από τους άλλους "ικανοί", είναι αυτή του να επιλέξουν τον τρόπο που θα πεθάνουν. Και ένας θάνατος λόγω γήρατος, σίγουρα είναι προτιμότερος από κάθε άλλον.

Φυσικά όλα αυτά, ακόμη και στα αυτιά του αφελούς συγγραφέα τους ηχούν γραφικά και ακόμη και στον ίδιο τον γράφοντα προκαλούν θυμηδία, ποτέ δεν πρόκειται να συμβεί κάτι τέτοιο αφού ουδέποτε κάποιος με περίσσιο πλούτο κοινώνησε έστω και κατ' ελάχιστον κάτι από την τελικά ουμανιστική σημασία του "Μηδέν άγαν".

Η οικονομική μας καταστροφή είναι πλέον γεγονός. Μιά κοινωνική όμως, είναι (ακόμη) επί θύραις.(Και μπροστά σε αυτά που μοιραία θα ακολουθήσουν, τα επεισόδια της "πλατείας" θα θυμίζουν παιδική χαρά). 

Όσο λοιπόν ακόμη υπάρχει χρόνος, έστω και τώρα την τελευταία στιγμή, ας σκεφτούν κάποιοι και ας διαλέξουν : Ή "μηδέν άγαν" ή μηδέν ...γενικώς. 

Παρασκευή 1 Ιουλίου 2011

Γράμμα στον Αγανακτισμένο Πολίτη.


@  Όταν είπε ο (ούτως ή άλλως πολύς) κύριος Πάγκαλος πως όλοι μαζί τα φάγαμε, εξοργίστηκα και γώ μαζί του όπως άλλωστε και οι περισσότεροι. Μόνο που, σε αντίθεση με τους περισσότερους, εγώ δεν εξοργίστηκα γι΄ αυτό καθ' αυτό το περιεχόμενο της φράσης του αλλά γιά το ότι ως 180 κιλά και άλλα τόσα χρόνια πολιτικός, όφειλε να γνωρίζει καλύτερα την ελληνική γλώσσα ώστε να θυμηθεί πως η λέξη ωραίο σημαίνει αυτό που είναι στην ώρα του, σε αντίθεση με το ά-ωρο δηλαδή άγουρο δηλαδή ακόμη ασχημάτιστο δηλαδή άσχημο. Και η "διαπίστωσή" του αυτή δεν ήταν απλώς "άσχημη" αλλά μάλλον και προκλητική αφού εκφράστηκε από κάποιον που, ως πρωταγωνιστής επί δεκαετίες της πολιτικής σκηνής, σήμερα θάπρεπε να σκύβει το κεφάλι προς τον λαό ζητώντας του συγγνώμη ή τουλάχιστον ...βγάζοντας τον σκασμό. Αλλά ταυτόχρονα, η δήλωσή αυτή του Πάγκαλου, εκτός από προκλητική ήταν και φρικτή αφού ήταν εκτός του σωστού κοινωνικού ψυχολογικά χρόνου. Είναι σαν να πάμε σε ένα πατέρα που οδηγώντας στην Εθνική οδό ως βλάξ, έστειλε στον θάνατο την οικογένειά του και την ώρα που ολοφύρεται και θρηνεί πάνω από τα ανοιχτά φέρετρα, του θυμίζουμε πως ..."αυτός τους σκότωσε".

Μιά και όμως ένας κατά κοινή (και κατά των ομόσταυλων πολιτικών του συντρόφων) ομολογία αναίσθητος και αμετροεπής άνθρωπος, ως άλλος πολιτικός βούβαλος με τον όγκο του και τα  κέρατά του άνοιξε ακόμη μιά πληγή στο ήδη πληγιασμένο και μάλλον ξεσκισμένο κοινωνικό σώμα, δεν νομίζω ότι θα επέτεινε την ζημιά αν έστελνα και γώ τούτο δω το αφελές γράμμα στον ...Άγνωστο "Αγανακτισμένο Πολίτη".

Καλέ μου φίλε και συνέλληνα, που σήμερα αυτοπροσδιορίζεσαι ως "Αγανακτισμένος Πολίτης", δεν είναι που δεν πιστεύω την ειλικρινή σου αγανάκτηση αλλά που έχω μερικές απορίες και ίσως θα μπορούσες να με βοηθήσεις λιγάκι πάνω σ' αυτές.

- Πού ήσουν καλέ μου φίλε "Αγανακτισμένε Πολίτη" όταν δύο διαδοχικές δικτατορίες βούτηξαν την χώρα στον τρόμο και στην από κάθε άποψη αποσύνθεση ? Σε ποιά κλαμπάκια χόρευες σέικ πίνοντας βερμούτ και φορώντας καμπάνες ενώ την ίδια στιγμή τα ξερονήσια γεμίζανε από ψυχές και ενώ επίσης την ίδια στιγμή, κάποιοι "αλήτες" και "αναρχικοί" ουρλιάζανε από τα βασανιστήρια ? Γιά ποιό Γουέμπλει πανηγύριζες ως ηλίθιος μπαμπουίνος όταν την ίδια εποχή και κατά τον Ποιητή, όλα στην Ελλάδα "τάσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά" ? Πώς άφησες την ομάδα Παναγούλη "μονάχη της" ? Πώς και δεν έμαθες ποτέ στα παιδιά σου ποιός ήταν ο Σωτήρης Πέτρουλας ? (αν φυσικά ξέρεις κι εσύ ο ίδιος). Και αν, παρ' όλα αυτά, όντως "αγανάκτησες", πώς κατάφερες να ανταλλάξεις την αγανάκτησή σου αυτή  με μιά άδεια ταξί που σούδωσε ο Παπαδόπουλος κλείνοντας τα μάτια σου και τα αυτιά σου και φυσικά βουλώνοντας επί επτά χρόνια και το στόμα σου, μπροστά στο μεγαλύτερο εθνικό έγκλημα που συντελέστηκε στην Ελλάδα από τον εμφύλιο κι εδώ, στην προδοσία και την παράδοση της Κύπρου ? Και όταν ο αμερικανικός αλλά και ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός υλοποιούσε τα οργουελικής έμπνευσης σχέδιά του, εσύ σε ποιό σκυλάδικο της παραλιακής έσπαγες πιάτα και πέταγες γαρύφαλλα ως φιλήσυχος κοπρίτης ? Σε πόσα ουίσκια αλήθεια κατάφερνες να πνίγεις τότε την "αγανάκτησή" σου ?

- Πού ήσουν καλέ μου φίλε "Αγανακτισμένε Πολίτη" όταν μετά τις δύο χούντες, ήρθε η τρίτη χούντα του Καραμανλή ? Όταν το παρακράτος, ( τα "σταγονίδια" κατά αείμνηστο Αβέρωφ), εξακολουθούσε να ζεί και να βασιλεύει ή κατά την λαϊκή έκφραση "να γαμεί και να δέρνει" (κυριολεκτικά) και το κράτος αντί να προσπαθήσει να επουλώσει τις πληγές (που από τον εμφύλιο δεν έκλεισαν ποτέ) και να δημιουργήσει όρους κοινωνικής συνοχής και ευημερίας αλλά και να εμπνεύσει τον λαό με νέες πολιτικές αλλά και ανθρωπιστικές αξίες, όχι απλά φρόντισε να ξεπλύνει όλα τα κοινωνικά αποβράσματα αλλά και να τους δώσει μιά ακόμη ...ευκαιρία ώστε να εξακολουθήσουν να προσφέρουν το "έργο" τους, είτε μέσα από τις Ένοπλες Δυνάμεις είτε μέσα από την Αστυνομία είτε μέσα από τη Δημόσια Διοίκηση είτε και μέσα από το Κοινοβούλιο ? Κι' όταν σκοτώνονταν ο Κουμής και η Κανελλοπούλου ή μερικά χρόνια αργότερα ο Μιχαλάκης ο Καλτεζάς, πού ήταν η αγανάκτησή σου καλέ μου φίλε ?

-Πού ήσουν καλέ μου φίλε "Αγανακτισμένε Πολίτη" όταν η λέξη νέφος και μόλυνση του περιβάλλοντος είχε γίνει επί τέσσερις δεκαετίες μέρος της καθημερινότητάς μας ? Με ποιό τροχοφόρο ρημάδι σου φρόντισες να διασκεδάσεις την αγανάκτησή σου αυτή για τους δύο χιλιάδες νεκρούς του καύσωνα του 1987 ? Πού ήσουν "Αγανακτισμένε Πολίτη" όταν κάποιος υπουργός σε ξεφτίλισε λέγοντάς σου πως "το νέφος είναι οφθαλμαπάτη" ? Πού ήσουν καλέ μου φίλε "Αγανακτισμένε Πολίτη" όταν τα ποτάμια μας γίνανε οχετοί, οι πόλεις μας εφιαλτικές κι αβίωτες και όλη η Ελλάδα μιά ατέλειωτη χωματερή ? Και όταν τα δάση μας καίγονταν το ένα πίσω από το άλλο, ποιά δασική έκταση καταπάτησες λαδώνοντας γιά να κτίσεις το μίζερο και τρισάθλιο όνειρό σου ?  Σε ποιό αυθαίρετο εξοχικό στέγασες τότε την αγανάκτησή σου αυτή ?

- Πώς δεν αγανάκτησες καλέ μου φίλε όταν είδες πως τα χρήματα που έπρεπε να δοθούν γιά την Παιδεία του λαού γίνονταν μίζες και "εξοπλιστικά" συστήματα ? Και πώς δεν αγανάκτησες βλέποντας να παρελαύνουν στις εθνικές μας "επετείους" δισεκατομμύρια δισεκατομμυρίων, ενώ την ίδια στιγμή εσύ έπρεπε να δανείζεσαι από τις τράπεζες γιά να πληρώσεις φροντιστήρια γιά τα παιδιά σου, όταν στην Ευρώπη ο όρος φροντιστήριο καν δεν υφίσταται ως έννοια ? Και πού ήσουν καλέ μου φίλε όταν σου είπανε πως το πρόβλημα της Παιδείας μας ήταν τα "δύστροπα" αρχαία ελληνικά και όχι μόνο δεν διαμαρτυρήθηκες για την κατάργησή τους αλλά και την χαιρέτισες ως αφού σηματοδοτούσε μιά νέα ηθική αξία που ήρθε να αντικαταστήσει την έννοια του "κόπου" με αυτήν της ευκολίας ? Εύκολη μόρφωση, εύκολη ευζωία, εύκολα λεφτά. Ή όπως συμπυκνώνεται η αξιακή παρακμή σε μια μονάχα φράση ενός διαφημιστικού σλόγκαν, "δεν θέλει κόπο-θέλει τρόπο".

- Και αργότερα, το 1981, με την ...εγκαθίδρυση της πασοκικής δημοκρατίας, της "Αλλαγής", πού ήσουν καλέ μου φίλε "Αγανακτισμένε Πολίτη" όταν άρχισες να βλέπεις (γιατί το έβλεπες), πως πλέον η διαφθορά και η ηθική παρακμή άρχισε να αποκτά και ιδεολογική υπόσταση, γιατί δεν ήταν πιά "προνόμιο" των ολίγων αλλά ..."κεκτημένο" όλου του "λαού" ? Νά ποιά ήταν η πραγματική "αλλαγή" που επαγγέλθηκε ο μέγας Ανδρέας Παπανδρέου, το ότι κατάφερε να δώσει σε όλους την ευκαιρία στη μάσα. Αφού δεν μπορούσε να πατάξει την διαφθορά, τουλάχιστον να δώσει σε όλους το ..."δικαίωμα " και φυσικά και την πρόσβαση σε αυτήν. σε όλους στην διαφθορά ! Δεν ήταν δηλαδή απαραίτητο πιά να είσαι κάποιος "γόνος" ενός τζακιού (ή ένα κούτσουρό του), για να μπορείς να συμμετέχεις στο μεγάλο φαγοπότι, μπορούσες πλέον  και συ, ο μικρομεσαίος που έκανε βρωμοδουλειές και με τα πακέτα Ντελόρ και Σαντέρ κι΄ έχτιζε βίλες, μπορούσες και σύ ο μέχρι χθες ξεβράκωτος πρωτογενής εργάτης, που έβρισκες πιό ξεκούραστο και αποδοτικό να θάβεις τα πορτοκάλια σου στις χωματερές ή να ξεριζώνεις τις ελιές σου ή να κόβεις στα δύο τα καΐκια σου. Καί πώς κατάφερνες να κρύψεις την αγανάκτησή σου καλέ μου φίλε "αγανακτισμένε πολίτη", όταν οι συνεταιρισμοί βρώμαγαν και ζέχνανε, όταν οι Κοσκωτάδες αλωνίζανε συναλλασσόμενοι με το βρώμικο κράτος και όταν τα χρήματα του ασφαλιστικού σου ταμείου "απαλλοτριωνόντουσαν" γιά να εξυπηρετήσουν ΔΕΚΟ και Τράπεζες και τσέπες ιδιωτών ? Και πού ήταν το μέγα αγανακτισμένο πλήθος όταν ένας από τους μεγαλύτερους πολιτικούς απατεώνες της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας (τόχει το Παπαντρέικο τελικά), τόλμησε να ξεστομίσει πως "ένα δωράκι 500 εκατομμυρίων δραχμών θα το ...καταλάβαινε", δίνοντας έτσι το σαφές περίγραμμα του νέου πολιτικού ήθους και ύφους, το σήμα γιά το γενικό γιουρούσι αλλά και το ...μέτρο της μίζας ?

- Κι όταν έκανες ξεφτιλισμένα νταλαβέρια με τον πολιτευτή της περιοχής σου, ξεπουλώντας την ψήφο σου και την συνείδησή σου και γιά μιά "θεσούλα" στο Δημόσιο, ή γιά μιά ευμενή μετάθεση του καλομαθημένου σου μούλου από τη μεθόριο, πώς και δεν αγανακτούσες τότε ? Πώς δεν αγανακτούσες όταν αναγκαζόσουν να μάθεις στα παιδιά σου πως πρέπει να πάψουν να νοιάζονται για το σύνολο και το κοινό καλό και να κοιτάξουν πώς θα "βολευτούν" εκείνα κάπου και με οποιοδήποτε τρόπο ? Πώς δεν αγανακτούσες με τον εαυτό σου όταν γιά ένα κομμάτι ψωμί (ή ...παντεσπάνι) έγινες η πουτάνα του κάθε βουλευτή ή κομματάρχη ?

- Και πώς δεν αγανάκτησες όταν άρχισες να βλέπεις τους μέχρι χθες ανεπάγγελτους και αποτυχημένους ως ιδιώτες Κουτσόγιωργες, Τόμπρες, Τσοχατζόπουλους και χιλιάδες άλλα πολιτικά αλλά και ποινικά αποβράσματα να πλουτίζουν άνομα και απροκάλυπτα και να σε κοροϊδεύουν μπροστά στα μάτια σου ? Και συ να τους επιβραβεύεις με την ψήφο σου στέλνοντας ξανά και ξανά και ξανά στα έδρανα αντί να τους στείλεις στη φυλακή ή έστω στο διάολο. Με ποιά τηλεοπτικά σήριαλ αποχαυνωνόσουν όταν οι Σημίτηδες, Παπαντωνίου, Νεονάκηδες και οι συν αυτών, με όχημα το χρηματιστήριο και την απληστία σου και την ανηθικότητά σου αφού ήθελες την εύκολη κονόμα, σου άρπαξαν και τις τελευταίες σου οικονομίες ? (Και πολύ καλά σου έκαναν !)  Με ποιά τηλεοπτικά μπούτια και βυζιά αυνανιζόσουν στον καναπέ του φιλοτομαρισμού σου και δεν "αγανακτούσες" όταν οι τράπεζες σου παρείχαν πλαστικούς και πλαστούς καταναλωτικούς παραδείσους, υποθηκεύοντας όμως τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής της δικής σου αλλά και των παιδιών σου ?

- Πού ήταν η αγανάκτησή σου καλέ μου φίλε αγανακτισμένε πολίτη, όταν δεχόσουν να πληρώσεις το φακελάκι στον άθλιο χειρουργό γιατρό προκειμένου να σώσεις τον δικό ΣΟΥ άνθρωπο και ταυτόχρονα αδιαφορώντας γιά αυτόν που έχανε την σειρά του (και ίσως και την ζωή του) επειδή δεν είχε να πληρώσει) ? Και πώς δεν αγανακτούσες φίλε μου όταν ανακάλυψες πως όταν σου έκλεινε το μάτι ο πολεοδόμος, ο έφορος, ο εξεταστής του υπουργείου συγκοινωνιών και ο κάθε λαδιάρης κρατικός "λειτουργός", στην πραγματικότητα σε καθιστούσε συνένοχό του αφού και τα δύο μέρη τελικά έκαναν την (βρωμο)δουλίτσα τους ?

- Πώς δεν αγανάκτησες καλέ μου φίλε αγανακτισμένε πολίτη όταν έμαθες πως το σύνολο των ΜΜΕ ελέγχεται από μπετατζήδες, κατασκευαστές, εργολάβους και άλλα τρωκτικά του δημόσιου χρήματος, μέχρι και από κοινούς πορνοβοσκούς των 090 και νταβατζήδες του ηλεκτρονικού τζόγου, που χειραγωγούν την κοινή γνώμη αλλά και ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις σύμφωνα με τα εξωεκδοτικά τους συμφέροντα ?  (με πρώτο διδάξαντα τον ...μέγα ευεργέτη αείμνηστο ευπατρίδη που τώρα που συνάντησε τον δημιουργό του πληρώνουμε εμείς τα γαμησιάτικα της "πολιτιστικής" ευεργεσίας του), Και πώς δέχτηκες να ενημερώνεσαι εδώ και δεκαετίες από "αξιοπρεπείς" εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου και να ..."ψυχαγωγείσαι" με την τηλεοπτική σαβούρα που σε ταΐζουν για να σε κάνουν ακόμη πιό μαλάκα απ' ότι είσαι και φυσικά και ακόμη πιο ...συνένοχο ? Ή πώς δεν αγανάκτησες καλέ μου φίλε "Αγανακτισμένε Πολίτη" όταν έμαθες πως είμαστε από τις τελευταίες χώρες της Ευρώπης στην ανάγνωση βιβλίων, φροντίζοντας να ...αντισταθμίσουμε αυτή μας την υστέρηση με τις παγκόσμιες πρωτιές μας στην διαφθορά και στα τροχαία δυστυχήματα ?

- Και πώς και δεν αγανακτούσες καλέ μου φίλε με την διχασμένη σου συνείδηση όταν μετά από κάθε πράξη της 17 Νοέμβρη (πλην μίας), κρυφά μέσα σου πανηγύριζες ενώ όταν μιλούσες "επισήμως", "καταδίκαζες την τρομοκρατία" ? Και πώς σήμερα μετά από όλα αυτά δεν αγανακτείς που στις προκηρύξεις της 17 Νοέμβρη, αυτά που φαινόντουσαν τότε "επισήμως" υπερβολικά και ακραία και που περιγράφανε το μέλλον που ερχόταν, σήμερα δυστυχώς, όχι απλώς επιβεβαιώνονται αλλά τελικά, μπροστά στον ζόφο που ζούμε, δείχνουν και να ...στερούνται φαντασίας ? Και τι είδους ποιότητα έχει μια δημοκρατία όταν κολάζει μεν τις πράξεις των τρομοκρατών ενώ την ίδια στιγμή, όχι απλά επαληθεύει σε υπέρτατο βαθμό τις "νευρωτικές θεωρητικές φαντασιώσεις" τους αλλά και τις ξεπερνάει ?

- Και πώς δεν αγανακτούσες καλέ μου φίλε όταν έβλεπες την ελληνική "αριστερά" να έχει πάψει να ενδιαφέρεται γιά τα πραγματικά προβλήματα του λαού και να μετατρέπεται σε ένα γελοίο αλλά ωστόσο ιδιοτελέστατο γραφειοκρατικό μηχανισμό αρκούμενη σε ένα ρόλο που το μόνο που της εξασφαλίζει είναι το κράτημα κάποιων "κλειδιών" ? Και πώς πίστεψες ότι θα "τιμωρήσεις" αυτή την αριστερά απλώς ανακυκλώνοντας κάθε φορά τά ίδια κόμματα εξουσίας, αναθέτοντάς τα να λύσουν τα προβλήματα που εκείνα δημιούργησαν ? Πώς δεν αγανάκτησες καλέ μου φίλε με τον εαυτό σου πρώτα-πρώτα και με την απόλυτη βλακεία σου όταν πίστεψες πως Δικαστής κι εγκληματίας μπορεί να είναι το ίδιο και το αυτό πρόσωπο ?

Καλέ μου φίλε, "αγανακτισμένε πολίτη", θα μπορούσα να σε "ρωτήσω" γιά χιλιάδες ακόμη πράγματα αλλά ξέρω ότι τώρα πρέπει να κατέβεις στην "πλατεία" και δεν έχεις χρόνο να σπαταλήσεις γιά τις δικές μου γελοίες "απορίες".

Και επειδή διαισθάνομαι ότι αυτές μου οι "απορίες" είναι λογικά αδύνατον να βρουν έστω και ελάχιστα πειστικές απαντήσεις, για τούτο το λόγο, καλέ μου φίλε "Αγανακτισμένε Πολίτη", σε φτύνω ! Σε φτύνω κατάμουτρα ! Γιατί στην πραγματικότητα ΕΣΥ είσαι το "κράτος". Εσύ είσαι αυτό που καμώνεσαι πως σιχαίνεσαι, εσύ είσαι αυτό που σήμερα τελείως υποκριτικά αλλά και με περισσή βλακεία και θράσος "καταγγέλεις. Και αν σήμερα με κάτι "αγανακτείς", στην πραγματικότητα αυτό δεν είναι τίποτε άλλο παρά μονάχα ο εαυτός σου. Και όντως, αυτό δεν ...υποφέρεται.

Αλλά ενώ σε φτύνω κατάμουτρα, την ίδια στιγμή συντάσσομαι και μαζί σου. Και "κατεβαίνω" μαζί σου στην "πλατεία" και ενώνω την δική μου άναρθρη κραυγή με τη δική σου. Γιατί καλέ μου φίλε "Αγανακτισμένε Πολίτη", παρά την τελικά σχιζοειδή σου αλλά και απολύτως ιδιοτελή πολιτική σου συμπεριφορά, δυστυχώς η αγανάκτησή σου αυτή, προς το παρόν παραμένει η μόνη μου ελπίδα.


Τρίτη 10 Μαΐου 2011

Γράμματα στη θεία Κλάρα.

@ Αντιλαμβανόμενοι τα λογικά αδιέξοδα στα οποία έχει περιέλθει το Dpgr μετά την αποχώρηση σύμπασας της ομάδας που το κρατούσε ένα επίπεδο πιό πάνω από συζητήσεις του τύπου δεν ξέρω τι ψηφιακή να πάρω που νάναι καλή γιά ηλιοβασιλέματα και γιά το γιό μου το Γιαννάκη στην παραλία, αποφασίσαμε από το ιερό τούτο μετερίζι της εξημέρωσης και με τις ταπεινές μας δυνάμεις να βάλουμε ένα χεράκι (να μη σας πώ και δύο δηλαδή), προκειμένου να αντιμετωπίσουμε το πλήθος των ερωτήσεων που εδώ και καιρό κατακλύζουν τις σελίδες του, κάτι το οποίο αδυνατεί να κάνει η πλειονότητα των συντονιστών-μπαμπάδων που εδώ και μήνες λείπουν σε ταξίδι γιά δουλειές.

Κάτι σαν τις στήλες της καρδιάς δηλαδή που είχαν παλαιότερα το Φαντάζιο, ο Θησαυρός και το Ντόμινο. (το Ρομάντζο κρατούσε πάντα ένα άλφα επίπεδο). Στις ερωτήσεις σας θα απαντά η σύμβουλος της στήλης μας, η θεία Κλάρα που έχει σπουδάσει φωτογραφία στο φωτοτρίοδο, πίπες στο πηδήφως και χαλάουα στον ασφυκτικό κύκλο των χαμένων ποιητών αλλά και των χαμένων γενικώς.

Και να ήδη άρχισαν να φτάνουν οι πρώτες επιστολές και το πρόγραμμά μας αρχίζει.

- Aγαπητή θεία Κλάρα, είμαι  μιά  κοπέλλα 16 ετών και εκτός από έντονη ακμή έχω και μία ψηφιακιά Πανασόνυ που μου την έφερε ένας θείος μου ναυτικός από το Πόρτο Λάγος, που ως γνωστόν το Πόρτο Λάγος γιά δύο πράγματα φημίζεται, γιά την καλωσύνη των κατοίκων της, (πάντα σου χαμογελούν πριν σε σφάξουν) και γιά τις ψηφιακές τους μηχανές. Το πρόβλημά μου όμως είναι ότι ο θείος μου επιμένει πως δεν μπορεί να μου την δείξει αν πρώτα δεν βγάλω το σουτιέν μου. Επειδή όμως εγώ υποψιάζομαι  πως μου λέει ψέματα, απευθύνομαι σε σας που είστε ευθύς άνθρωπος και ευθαρσώς και χωρίς περιστροφές σας ερωτώ αγαπητή θεία Κλάρα : Πράγματι πρέπει να βγάλω του σουτιέν μου γιά να μου την δείξει ?

Pligomeno Noyfaro 
apo ton Pirgo Ilias


Kαλή μας φίλη Pligomeno Noyfaro (apo ton Pirgo Ilias), βασικά το αν μπορεί ο θείος σου να σου την δείξει χωρίς να βγάλεις το σουτιέν σου είναι περισσότερο θέμα γούστου και περί ορέξεως ουδείς λόγος και εμείς ως στήλη δεν επεμβαίνουμε στα οικογενειακά σας. Πάντως από την εμπειρία μου σου λέω πως εμένα μου την είχε δείξει κάποιος στο Ζάππειο μία μέρα (όπως περιπατούσα), χωρίς να χρειαστεί να βγάλω ούτε τα γάντια μου. (Και απ' ότι θυμάμαι τουλάχιστον, αυτή που μου έδειξε ...δεν ήταν καν Πανασόνυ). 


- Αγαπητή θεία Κλάρα, με λένε Μπάμπη και είμαι νέος στο χώρο της φωτογραφίας και έχω μιά μεγάλη Nikon ολοκαίνουργια στο κουτί, από αυτές τις επαγγελματικές που τις έχει δωδεκάδα και ο Polleni. Την επόμενη εβδομάδα όμως θέλω να βγάλω τον γάμο μιάς φίλης μου και εκεί ακριβώς είναι που θα χρειαστώ την βοήθειά σου. Ανοίγοντας χθες το κουτί της, ανακάλυψα πως το λουρί της είναι κίτρινο και σε καμμία περίπτωση δεν ταιριάζει με τις γόβες μου που είναι ροζ. Και σας ερωτώ θεία Κλάρα, έχει λουρί η Νikon που να είναι ασορτί με τις γόβες μου ? 

Μπάμπης-Xανιά

Καλέ μας φίλε Μπάμπη από τα Χανιά, το πρόβλημά σου δεν είναι καινούργιο, τόχουν αντιμετωπίσει πολλοί φωτογράφοι μέχρι σήμερα, τα ίδια μούλεγε τις προάλλες και ο φωτο-Θεμιστοκλής από το Μπουρνάζι. Αλλά η συμβουλή που σου δίνω είναι να μην αναζητήσεις ροζ λουρί γιά την μηχανή σου. Διότι αφ' ενός μεν ανθίζομαι πως δεν υπάρχει και αφ' ετέρου επίσης ανθίζομαι πως, ακόμη και αν υπήρχε, ο Δαμκαλίδης θα το πούλαγε πολύ πιό ακριβά από ένα ζευγάρι ολοκαίνουργιες γόβες. Οπότε παίρνεις άλλο ένα ζευγάρι σε κίτρινες που ως χρώμα θα αναδείξει και τις γάμπες σου και είσαι έτοιμος γιά τον γάμο. (Και κρατάς και τις κόκκινες να σου βρίσκονται, στην περίπτωση εκείνη που κάποτε αποφασίσεις να περάσεις στην Canon). 


- Αγαπητή θεία Κλάρα σας παρακολουθώ από τότε που είσαστε Ο Κακός Λύκος και συγχαρητήρια γιά την εκπομπή σας. Είμαι μιά νέα γυναίκα, και ως γυναίκα και γω έχω τις ανάγκες μου. Αλλά ο άντρας μου όλο βλέπει αυτές τις εκπομπές στο σκάι με τους κροκόδειλους και τους δράκους του κόμοντο και όπως και να το κάνεις, ένας δράκος του κόμοντο δεν ανεβάζει την λίμπιντο του Γρηγόρη μου. Και γω λοιπόν βρήκα τον Θανάση, που βλέπει μόνο σεξ εν δε σίτυ και άντε και καμμιά Μπήλιω Τσουκαλά στη χειρότερη. Και εκεί ακριβώς είναι που μπαίνει και το φωτογραφικό μου πρόβλημα: Γιατί, γιά να μπορώ να συναντώ τον Θανάση μου, γράφτηκα σε κάτι μαθήματα φωτογραφίας που κάνει ο δήμος. Και εννοείται καλέ πως δεν πατάω εκεί, πάω με τον Θανάση μου λίγο παρακάτω σε ένα χοτέλ που λέγεται ΧΧΧ και βγάζουμε τα ρούχα μας και ακολούθως και τα μάτια μας. Τις προάλλες όμως ο Γρηγόρης μου, κάτι άρχισε να υποψιάζεται και μόλις τελείωσε ένα ντοκυμανταίρ γιά την αναπαραγωγή της καρέτας-καρέτας (άσχετο-καλέ πόσες είναι τελικά αυτές οι καρέτες ?), άρχισε να μου πετάει κάτι ακατάληπτα γιά διαφράγματα και ταχύτητες γιά να με τσεκάρει. Αλλά εγώ αγαπητή μου θεία Κλάρα που σας παρακολουθώ από τότε που είσαστε ο Κακός Λύκος και συγχαρητήρια γιά την εκπομπή σας, το μόνο διάφραγμα που ξέρω είναι αυτό που φορώ εδώ και χρόνια και όσο γιά την ταχύτητα, η ταχύτητα με την οποία τελείωνε κάθε φορά ο Γρηγόρης μου γιά να προλάβει το τοπ γκίαρ. Και όπως καταλαβαίνετε λοιπόν και σείς έχω μεγάλο πρόβλημα καθότι ο Γρηγόρης μου είναι και κάπως αυθόρμητος κι αλλέγκρος τύπος και άμα νευριάσει εξ ίσου αυθόρμητα κι αλλέγκρα με πλακώνει και στις φάπες. Μήπως λοιπόν μπορείτε έτσι στα γρήγορα να με βοηθήσετε και να μου πείτε επί τέλους τί είναι αυτό το διάφραγμα και η ταχύτητα ?

Σας ευχαριστώ και συγχαρητήρια γιά την εκπομπή σας.
Φωτούλα Μαρούμπα.

Καλή μας Φωτούλα Μαρούμπα, είναι γεγονός πως ένας δράκος του κόμοντο δύσκολα ανεβάζει την λίμπιντο (καί ό,τιδήποτε άλλο τέλος πάντων) ενός άντρα και εν πάση περιπτώσει πολύ πιό δύσκολα απ΄ότι του ανεβάζει την λίμπιντο (καί ό,τιδήποτε άλλο τέλος πάντων) μιά γυναίκα. Οπότε μέχρι εκεί, καλώς έκανες και προχώρησες στην λύση του Θανάση που εκτός από σεξ εν δε σίτυ βλέπει και Μπήλιω Τσουκαλά που όπως και να το κάνουμε είναι λίγο πιό σεξουαλική από ένα δράκο του κόμοντο. Αλλά ήταν μεγάλο λάθος σου που επέλεξες τα μαθήματα φωτογραφίας ως δικαιολογία γιά να βγάζεις τα υπέροχα μάτια σου, καθότι κανένας εμφανιστής δεν αφήνει λευκούς λεκέδες στην μπλέ φούστα. Όσον αφορά την απορία σου γιά το τί είναι το διάφραγμα και η ταχύτητα, μην ανησυχείς καθόλου. Μπορείς να του απαντήσεις θαυμάσια πως εδώ δεν γνωρίζει καν ο Βρεττάκος που είναι και δάσκαλος, θα πρέπει να γνωρίζεις εσύ ? 


Μ' αυτά και μ΄ αυτά όμως η επικοινωνία μας έφτασε στο τέλος της, εσείς συνεχίστε να μας γράφετε τους φωτογραφικούς σας προβληματισμούς και η θεία Κλάρα θα είναι πάντοτε εδώ γιά σας, είτε βγάζετε το σουτιέν είτε όχι, είτε το λουράκι της μηχανής σας δεν κάνει ανσάμπλ με τις γόβες σας, είτε αγαπήσατε τη φωτογραφία εξ αιτίας ενός Θανάση. (και ενός δράκου του κόμοντο).

Με αγάπη και συμπόνοια,
Θεία Κλάρα.

Τετάρτη 4 Μαΐου 2011

Εις μνήμην...

@ Κάθε φορά που ένας καλλιτέχνης είναι στα τελευταία του, (ή έστω δείχνει πως είναι στα τελευταία του), όλοι, εφημερίδες, περιοδικά, κανάλια, φροντίζουν να του ετοιμάσουν αφιερώματα και να τα βάλουν στο "ψυγείο", (δημοσιογραφικός όρος), ώστε την ...κατάλληλη στιγμή (θεέ μου σχώρα με), να τα ανασύρουν από κεί και αφού τα ξεπαγώσουν στον φούρνο μικροκυμάτων της επικαιρότητας αφού δηλαδή τα συμπληρώσουν εκ των υστέρων με ρεπορταζιακές πληροφορίες της τελευταίας (του) στιγμής, (σε ποιό νοσοκομείο τελικά υπέκυψε, κάτω από ποιές ακριβώς συνθήκες κλπ), να μας τα σερβίρουν γαρνιρισμένα με μπόλικη δόση από αφελή πλέον κλισέ. 
"Έφυγε και ο τελευταίος μεγάλος", (τι βλακώδες ψέμα αφού η ιστορία δεν έχει χρονικές πόρτες παρά μόνο συνέχεια αλλά και πόσο προσβλητικό γιά τους εναπομείναντες που θα γίνουν και αυτοί μεγάλοι όταν φτάσει η δική τους ώρα), "Στην γειτονιά των αγγέλων και ο...", (έλεος δηλαδή, αυτή πιά δεν είναι γειτονιά-είναι μεγαλούπολη), και φυσικά με ένα ...ευφυολόγημα γιά τίτλο που θα προκύψει από μιά παραλλαγή της πιό γνωστής του ατάκας.

Πόσο προβλέψιμα όλα τελικά αλλά και πόσο άδεια... Πόση έλλειψη φαντασίας αλλά και ουσιαστικής σκέψης πίσω από από όλους αυτούς τους φτηνιάρικους επικήδειους που περισσότερο θυμίζουν θλιβερό "πανηγυρικό" βουλευτού στην πλατεία του χωριού...

Χθές πέθανε ο Θανάσης Βέγγος. Μιά (πρωτίστως) πολιτική μορφή που αν πραγματικά την σέβεσαι, δεν την αγγίζεις. Γιατί δεν πιστεύεις πως έχεις λέξεις άξιες γιά ένα τέτοιο άνθρωπο. Και γιά άλλη μιά φορά, γεμίσαμε παντού από κάθε λογής "αφιερώματα". Να δείτε που αυτό το Σαββατοκύριακο οι (ένθετες πλέον) εφημερίδες θα πουλάνε δισκάκια με τις ταινίες του. Δεν ξέρω αλήθεια αν η θλίψη γιά τον θάνατό του είναι μεγαλύτερη από την θλίψη της συνειδητοποίησης του ότι σε τίποτα δεν διδαχτήκαμε τελικά από το ήθος τέτοιων ανθρώπων.

Και κάπου εκεί αναρωτιέσαι, τζάμπα "έτρεχε" ο Βέγγος ?

Δευτέρα 2 Μαΐου 2011

Ερήμην

Θέλω να μεθύσω. Δεν με νοιάζει από τί.
Ας είναι από λάθη ή από πάθη ας είναι.
Από έρωτες αδιαμόρφωτους και άξεστους.
Μη ευθυγραμμισμένα συναισθήματα
κι αναξιοπρεπείς συμπεριφορές
που τόσο πολύ πιά εκτιμώ.
Ο θάνατος παραφυλάει στα σιδερωμένα πουκάμισα.
Και στη αγάπη των γύρω μας.
Αν μ' αγαπάς θα σ΄αγαπώ.
Αν όχι, αλλοίμονό σου.
Όπως και νάχει πάντως, θα σε λιώσω
κάτω από το βάρος της σοβαρότητος.
(Των "καταστάσεων").
Σήμερα πέθανε ο Λάντεν.
Χρωστώ χαρά κανονικά που όμως δεν την έχω
και ούτε και ξέρω το γιατί.
Στο ράδιο η "ανακούφιση της διεθνούς κοινότητος".
Μα τι "κοινότητα" είναι τούτη που χρειάζεται ένα οποιοδήποτε θάνατο
γιά να "ανακουφιστεί" ?
Γυρνώ στα λάθη μου και στα πάθη μου,
από έρωτες αδιαμόρφωτους και άξεστους.
Και σε όλα κείνα τα μη πρέποντα
που τόσο πολύ πιά εκτιμώ.

Πέμπτη 31 Μαρτίου 2011

Περί φωτογραφίας.

To παρακάτω σχόλιο είναι του αναγνώστη φίλου stsk και το δημοσιεύω αυτούσιο.


"Το να μιλάς για την φωτογραφία είναι σαν να βρίσκεσαι σε κινούμενη άμμο και κάθε σου συλλαβή σε πάει πιο πάτο.Αρχίζοντας πλευρικά, θα έλεγα πως για να κάνεις Τέχνη πρέπει να έχεις κάτι να πεις, την πολυτέλεια να μπορείς να έχεις και μετά να μπορείς να τα πεις και εκεί προκύπτει το μέσον εκφοράς δηλαδή έκφρασης δηλαδή το εργαλείο τού πώς θα τα πεις δηλαδή στην προκείμενη περίπτωση η φωτογραφική μηχανή, εργαλείο υψηλής τεχνολογίας άρα πολλών στατιστικών προσεγγίσεων μιας πραγματικότητας που παύει να είναι προσωπική με τόσες τάσεις αντικειμενικοποίησης. Ορίζονται λοιπόν πλείστοι κανόνες συμπεριφοράς και χρήσης δηλαδή μετατόπισης από την ουσία στην διαδικασία γίνεται δηλαδή η Τέχνη αποτέλεσμα οδηγιών χρήσης τού μέσου δηλαδή τού μέσου όρου δηλαδή των αριθμών αυτών που εκλέγουν δημοκρατικά κοινοβούλια αυτών δηλαδή που θέλουν να αποφασίζουν για παράδειγμα πως θα γίνει η αφαίρεση αμυγδαλών με δημοσκόπηση. Η τέχνη εξ ορισμού δεν είναι άθλημα πολλών γιατί εμπεριέχει υπερδομές υποβολής και επιβολής και όταν μαζικοποιείται είναι για την υπεραξία που θα προκύψει από τους μεγαλύτερους αριθμούς των καταναλωτών της που θα δημιουργηθούν. Η εικόνα απαιτεί άποψη και τεχνική εκφορά της.

Με την φωτογραφία ενταγμένη σε ένα προφανές σύστημα δεδομένων, επειδή η παρέμβαση στην άποψη περιέχει κινδύνους ανατροπής τής ίδιας τής πρόθεσης, δια της υψηλής τεχνολογίας επιχειρείται μεγιστοποίηση της Τεχνικής ευκολίας η οποία πάντα δημιουργεί μεγάλες άμεσες πρώτες εντυπώσεις (το ίδιο τέχνασμα χρησιμοποίησαν και ο κυβιστές εισάγοντας αριθμούς στις αφηρημένες προτάσεις τους) προέκυψαν σκόπιμες στρεβλώσεις και σκοπιμότητες χαρακτηριστικών ποιότητας που άρχισαν να επιβάλλονται με ποκίλους μαζικούς τρόπους ελέγχου συμπεριφοράς κοπαδιού, μέσα από ασφαλή πρότυπα κοινής αποδοχής (λαϊκά είδωλα) και άλλα τερτίπια της αγοράς, ώστε να προκύψει μεγέθυνση του πλήθους ενασχολουμένων δηλαδή πελατών.Κατασκευάζονται δηλαδή χειροτέχνες (ενασχολούμενοι με επιμονή) που νομίζουν πως καλλιτεχνούν παρά καλλιτέχνες που προσπαθούν ίσως και μάταια να αποτινάξουν την αίσθηση πως υπολείπονται των χειροτεχνών (όλο το αξιακό σύστημα συντείνει προς αυτές τις διαμορφώσεις δημιουργώντας αγέλες οπαδών ευκολίας με επιχειρήματα και μεταξύ τους αντιπαλότητας για να συντηρείται και ένα ενδιαφέρον, μετατοπισμένο έντεχνα (ύψιστη μορφή τέχνης ίσως και η μόνη ) από την ουσία της Τέχνης που απαιτεί το κάτι παραπάνω ).

Έτσι λοιπόν εγκαθιδρύεται και η αισθητική των φωτογραφείων ( περίπου όπως ο Γουόρχωλ στο όνομα δήθεν τής διάχυσης της τέχνης, συντέλεσε καθοριστικά να σχηματιστούν ορδές γραφιστών κάτω από την άποψη-θέση πως μια μικρομετατόπιση κεντραρίσματος κάνει τέχνη ) βεβαίως βεβαίως προς όφελος των αριθμών και όχι της ουσίας της εμβάθυνσης.Και μετά να και η ανάγκη για μεικ-απ υποστήριξης δηλαδή άλλες ορδές ενορχηστρωτών-συντονιστών αποδοχής που γράφουν γράφουν σχολιάζουν, σχολιάζουν εγκαθιδρύοντας μύθους που θα γίνουν τα επόμενα συμβολισμένα απαραίτητα γκάτζετ αγοράς.

Ατέλειωτο το θέμα, μόνο ακροθιγώς αγγίζεται και ελλειπτικά προσεγγίζεται γιατί ο ευθύς λόγος οδηγεί μόνον σε αντιπαραθέσεις γηπέδων."

Τρίτη 29 Μαρτίου 2011

Ο Μότζαρτ μάγειρας.

@ Μελετώ αρκετά συχνά διαδικτυακούς χώρους που με τον ένα ή άλλο τρόπο έχουν ως αντικείμενο την προσπάθεια γιά παραγωγή καλλιτεχνικής φωτογραφίας και μάλιστα από μιά εξαιρετικά ευρεία βάση επίδοξων δημιουργών, τόσο ευρεία θα έλεγα όσο ευρεία είναι πλέον και αυτή των κατόχων σύγχρονων φωτογραφικών μηχανών.

Κάτι τέτοιο θα μπορούσα να το αντιμετωπίσω με εξαιρετικά θετική ματιά αν καταφύγω σε ...φιλολαϊκές και σχεδόν ηδονικά απλουστευτικές θεωρήσεις του τύπου "ιδού και ορίστε, τώρα που όλοι μας (πιά) μπορούμε να αποκτήσουμε μιά φωτογραφική μηχανή, έχουμε την δυνατότητα (να προσπαθήσουμε έστω) να γίνουμε καλλιτέχνες φωτογράφοι". 

Μιά τέτοια όμως συλλογιστική εμπλέκει άμεσα την δυνατότητα κτήσης ενός καταναλωτικού αγαθού με την διάνοιξη της πελώριας πόρτας που οδηγεί (έστω και δυνάμει) στον καλλιτεχνικό παράδεισο. Κάπου εκεί όμως κάτι δεν μου κάθεται καλά, αφού η ίδια σκέψη λογικά έπρεπε να φέρει την φωτογραφία προς το τέλος μιάς μεγάλης λίστας καλλιτεχνικών ενασχολήσεων,  με το σύνολο των άλλων Τεχνών να βρίσκεται πάνω από αυτήν. Διότι ναι μεν ένας καλός φωτογραφικός εξοπλισμός σήμερα πλέον είναι αρκετά προσιτός, δεν παύει όμως να παραμένει πολύ πιό ακριβός από ένα κομμάτι μάρμαρο με το οποίο θα αναζητούσα τις δυνατότητές μου στην γλυπτική ή και ένα κομμάτι χαρτί που θα με βοηθούσε να αναμετρηθώ με τους άλλους ποιητές. Παρόλα αυτά ούτε η γλυπτική ούτε η ποίηση ούτε και κάποια άλλη τέχνη γνωρίζει το boom που γνωρίζει η φωτογραφία. 

Δεν θα επαναλάβω τα χιλιοειπωμένα περί της ευκολίας του μέσου κλπ, διότι πολύ απλά δεν με ενδιαφέρει καθόλου στην συγκεκριμένη περίπτωση να ψυχαναλύσω τις μάζες. Εκείνο όμως που με προβληματίζει είναι, το ότι αυτή η διαρροϊκού τύπου φωτογραφική παραγωγή, έχει αρχίσει να δημιουργεί νέες σταθερές οι οποίες όμως δεν αποβλέπουν στην ίδια την Φωτογραφία ως Τέχνη αλλά στην όποιου τύπου εξυπηρέτηση ενός απροσδιόριστου ..."λαϊκού αισθήματος". Ίσως να ακούγεται σκληρό αλλά η πρώτη φράση που μου έρχεται στο νού είναι από ένα απόσπασμα από το κατά Ματθαίον, "τα άγια τοις κυσί". 

Απέχω πολύ από το να θεωρώ πως η Τέχνη είναι γιά τους ολίγους και γιά να είμαι και ακριβέστερος, πιστεύω και το ακριβώς αντίθετο πως δηλαδή η Τέχνη (οφείλει να) είναι μιά καθημερινή υπόθεση γιά όλους. Αυτό όμως δεν τοποθετεί με κάποιο ...στανικό τρόπο αυτούς τους "όλους" σώνει και καλά στην θέση του δημιουργού της Τέχνης αλλά πρωτίστως στους διαλεγόμενους με αυτήν. Καί αν η ενασχόληση του Μότζαρτ με την μαγειρική και όχι με την μουσική θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως βαρύ μοιραίο ατόπημα, η ενασχόληση μιάς πνευματικά πλήρως ανερμάτιστης μάζας με την Τέχνη από την θέση του δημιουργού, νομίζω πως άνετα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως βαρύτατο ιστορικό έγκλημα και μάλιστα από την στιγμή που αυτό, με τον λαϊκισμό που αναγκάζεται να χρησιμοποιήσει ως εργαλείο η παγκόσμια διάθεση γιά μπίζνα και πάντα με την μακρά χείρα του διαδικτύου, αφαιρεί από κάθε Τέχνη την ουσιαστική κυριαρχία της αλλά και αυτονομία της, δίνοντάς μας άνετα το δικαίωμα να παραφράσουμε το γνωστό και εξ ίσου λαϊκίστικο σύνθημα "νόμος είναι το δίκιο του εργάτη" στο "Τέχνη είναι το δίκιο του πελάτη".

Δεν έχω την αφέλεια πρώην υπουργού Δημόσιας Τάξης που ...(παρα)καλούσε τους τρομοκράτες "αν είναι άντρες να δείξουν τα πρόσωπά τους" (sic) ώστε να ..."καλέσω" και γω τους χιλιάδες επίδοξους καλλιτέχνες φωτογράφους να καταθέσουν τις εξίσου φονικές φωτογραφικές τους μηχανές αν και νομίζω ότι αυτό θα ήταν η καλύτερη υπηρεσία που θα μπορούσαν να προσφέρουν στην Τέχνη που διακηρύσσουν πως θέλουν να υπηρετήσουν. 

Ούτε και πιστεύω πως ένα κείμενο σαν και τούτο θα μπορούσε τάχα να αναγκάσει χιλιάδες κούφιους και ατάλαντους οπλοφορούντες με φωτογραφική μηχανή να αναλογιστούν πόσο κακό τελικά μπορεί να κάνει αυτή η απίστευτη υπερπαραγωγή του φωτογραφικού τίποτα στην ίδια την Τέχνη της Φωτογραφίας αφού κανένα κοινωνικό σώμα δεν είναι δυνατόν να αναπτύξει τόσα αισθητικά αλλά και λογικά αντισώματα προκειμένουν να αντισταθεί σε ένα τέτοιο overdose "καλλιτεχνικών" ανθυποπροϊόντων. Και εκεί ακριβώς είναι που βρίσκει χώρο η παγκόσμια μπίζνα και γνωρίζοντας καλά πως είναι πολύ πιό έξυπνο να φτιάχνεις παπούτσια στο μέγεθος του κάθε ποδιού από το να προσαρμόσεις το κάθε πόδι σε ένα συγκεριμένο νούμερο, υποδυόμενη τον πονετικό μπαμπάκα επαναπροσδιορίζει τους όρους του παιχνιδιού, ικανοποιώντας έτσι κάθε "γούστο".

Δεν μπορεί να ακυρώσει κανείς την συμβολή του διαδικτύου και στην διάδοση της καλλιτεχνικής φωτογραφίας αλλά δεδομένου ότι το ίδιο δίκτυο έχει συμβάλλει άλλο τόσο (και περισσότερο) και στην διάδοση της πορνογραφίας ή του κοινού εγκλήματος, αδυνατώ λογικώς να του εκχωρήσω δικαιοδοσίες οποιουδήποτε τύπου επαναπροσδιορισμού κανόνων αφήνοντας αυτό το σοβαρότατο ιστορικά έργο στους μύστες της κάθε Τέχνης και όχι στους κάθε λογής ευκαιριακούς κωμικούς αλλά και εξαιρετικά επικίνδυνους τελικά σαλτιμπάγκους.

Πέμπτη 17 Μαρτίου 2011

Photovision 2011 - Αχ ρε Τάκη...

@ Άλλη μιά Photovision πέρασε στην ιστορία. Άλλη μιά "έκθεση φωτογραφικών" εφάμιλλη των αντίστοιχων καλυτέρων του Σουδάν.

@ Απογοητευτική, αδιάφορη, πρόχειρη, χωρίς κάποια κεντρική φωτογραφική ουσία να την διατρέχει.

@ Κατάλληλη μόνο ως θαυμάσια δικαιολογία που θα την επικαλεστείς στην γυναίκα σου γιά να συναντήσεις την γκόμενα.

@ Χωρίς τίποτε το καινούργιο, τίποτε τουλάχιστον που δεν είχαμε δει μέσα στον προηγούμενο χρόνο.

@ Με σημαντικές απουσίες και άλλο τόσο ασήμαντες παρουσίες.

@ Τουλάχιστον ήταν μικρή. Κάτι ήταν κι αυτό.

@ Πιό μικρή και από το πανηγύρι της Αγίας Γλυκερίας.

@ Λίγοι εκθέτες ευγενείς, με πραγματική γνώση του τί πουλάνε, τι κάνει αυτό που πουλάνε και πώς το κάνει αυτό που πουλάνε. (και πόσο κάνει και αυτό που πουλάνε).

@ Φωτεινή εξαίρεση ως συνήθως, το περίπτερο του Δαμκαλίδη.

@ (Βέβαια ούτε και σε αυτό υπήρχε κάτι το νέο και συγκλονιστικό να δείς).

@ Και γιά άλλη μιά φορά μιά Fuji που θαρρείς ότι δεν ενδιαφέρεται να πουλήσει. Ας ψάξει να βρεί τι φταίει. (ή ας με πληρώσει γιά να της πώ εγώ).

@ Και επειδή είμαι καλός άνθρωπος, άντε να της το πώ τζάμπα.

@ Ψάχνετε γιά μαλάκες φίλτατοι ! Ιδού τι φταίει.

@ Και δεν είναι ότι δεν υπάρχουν πιά μαλάκες αλλά ότι αυτή τη στιγμή εκτός από μαλάκες είναι και πτωχοί. (οι μαλάκες).

@ Κατά τα άλλα, χορτάσαμε από ψηφιακά άλμπουμ γάμου.

@ (Από "γάμους" που γίνονται μεταξύ Μονακό και Λινχεστάιν).

@ Κάπου πήρε το μάτι μου και τη Βασίλισσα Ελισσάβετ.

@ Χόρευε τη "λυγαριά-λυγαριά".

@ Κάνας γάμος από τον Άγιο Νικόλα στην Αχαρνών ?

@ Εκεί δίπλα στους σκουπιδοντενεκέδες και στους φτωχοδιάβολους ?

@ Και μετά στη Χασ(ι)ά γιά παϊδάκια ?

@ Ούστ ρε παραμυθατζήδες.

@ Ο σκοπός μιάς έκθεσης δεν είναι να "πουλήσει". Aυτό είναι κάτι που έπεται.

@ Πρωτίστως είναι να γεννήσει επιθυμίες.

@ Και η μόνη επιθυμία που σου γεννούσε αυτή η έκθεση, ήταν να βρείς την έξοδό της.

@ Καλά περάσαμε κι αυτό το Σαββατοκύριακο.

@ Το θέμα είναι τί δικαιολογία θα βρούμε να πούμε στη γυναίκα γιά το επόμενο.

@ Μπααα τελικά θα της το πώ στα ίσα...

@ Ερμιόνη μου έχω γκόμενα !

@ (Kι άν δεν έχω, στην ανάγκη θα βρώ κάποια).

@ Aχ ρε Τάκη, μας τόκλεισες το σπίτι πάλι...