@ Επέτειος του ΟΧΙ σήμερα και Χρόνια Πολλά στις απανταχού οχιές !
Είπα σα βλαχοδήμαρχος και γώ να εκφωνήσω και φέτος τον πανηγυρικό της ημέρας και σείς από κάτω, κάθιδροι και παραζαλισμένοι, να χειροκροτάτε τις παπαριές μου, τις ίδιες φωτοτυπημένες παπαριές που σας λέω κάθε ένα χρόνο και κάθε τέσσερα. Κι΄ ύστερα, τα κοριτσάκια με μπλέ πλισέ φουστίτσες σαν τρόφιμα ορφανοτροφείου και τ' αγοράκια με μαύρα παντελόνια κι άσπρα πουκάμισα σαν βοηθοί σερβιτόρου, θα περάσετε από μπροστά μου σκουλήκια με τον πρέποντα βηματισμό γιά να τιμήσετε στο γουρουνίσιο μου πρόσωπο τους νεκρούς του 1940 που "ποτέ δεν θα πεθάνουν" και τους ζωντανούς του 2010 που ποτέ δεν θα ζήσουν.
Και θα προσέχω πάντα αν είναι σωστός ο βηματισμός σας κωλόπαιδα γιατί γι' αυτό γίνεται όλο το πανηγύρι, γι' αυτόν τον γαμημένο τον βηματισμό σας. Το ένα στο αριστερό πόδι ρε βόδια, έτσι πάντα ξεκινάμε, με το αριστερό, αλλά το σημαντικό της ιστορίας είναι πως μετά το αριστερό ακολουθεί μοιραία το δεξί. Και εκεί ακριβώς τελειώνει η παρέλαση-κατεύναση απαίσια στρουμφάκια, εντάξει βαδίζετε σωστά, το σύστημα μπορεί να κοιμάται ήσυχο, η κοινωνία αρραγής και ενωμένη κάτω από την σινιέ Prada μπότα του ακέφαλου κατακτητή μπορεί να κοιμάται ήσυχη, ο αέρας του αμόρφωτου με εφτά πτυχία ψευτοτσαμπουκαλεμένου μπουχέσα νεοέλληνα φύσηξε και ανακάτεψε τις σελίδες της ιστορίας με αυτές του facebook και όλοι μαζί χέρι-χέρι και friends, καθισμένοι στους αναπηρικούς καναπέδες μας, περιμένουμε στωικά την νέα μεγάλη εθνική τραγωδία που θα έρθει, (οφείλει να έρθει), γιά να μας σώσει γιά άλλη μιά φορά και να μας ξαναβγάλει ασπροπρόσωπους.
Τί ξεφτίλα να ζεις μόνο γιά να προσδοκάς ανάσταση νεκρών... Αλλά και τι μαλακία, όταν ταυτόχρονα ξέρεις καλά πως η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει...
λυκε θα μ επιτρεψεις να συμφωνησω με τον δικο μου τροπο..
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.dpgr.gr/forum/index.php?topic=28162.msg634319#msg634319
Αυτή σου τη φωτογραφία την είχα αγαπήσει. Εξακολουθώ να την αγαπάω. Περισσότερο αγαπάω τα γραπτά σου. Αγαπάω και το dpgr. Με τις αδυναμίες του, με τα λάθη του, με όλες τις ατέλειές του. Όταν όλα αυτά (φωοτγραφία-γραπτός λόγος-φωτογραφικό site) "παντρεύτηκαν", η απλή αγάπη για το dpgr έγινε έρωτας, έγινε πάθος. Ξέρω ότι αυτό δε συνέβη μόνο σε μένα. Το ξέρεις και εσύ. Κάποιοι θεώρησαν πως τους χαλάς τη μαγιά, τους χαλάς το "μαγαζί". Κάποιοι δεν βλέπουν την τύφλα τους. Για ένα πράγμα θέλω να σε παρακαλέσω δημόσια. Όταν σου επιτραπεί γύρνα. Έτσι απλά γύρνα. Όχι για τους άλλους. Για εμάς. Πως μου ήρθε και τα έγραψα όλα αυτά; Αυτή η κωλοφωτογραφία με αυτό το υπέροχο κωλοκέιμενο φταίει. Μου έφεραν στο μυαλό άλλες "ρεπορταζιακές" κωλοφωτογραφίες σου με άλλα υπέροχα κωλοκείμενα σου, που είχαν τη δύναμη να φτιάχνουν την κωλομέρα μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε αφορμή το παραπάνω σχόλιο για τις "ρεπορταζιακές κωλοφωτογραφίες" του λύκου θα ήθελα ,να μοοιραστώ έναν προβληματισμό μου μαζί σας. Η φωτογραφία έχει τόση δύναμη,γιατί πολύ απλά δε χρειάζεται λέξεις. Μία φωτογραφία πρέπει, να μιλάει τόσο σε έναν αλκοολίκό σερίφη στη Λουιζιάνα,όσο και στο μάγο της φυλής Μασάι. Πιστεύω ότι μέχρι εδώ ,θα συμφωνήσετε όλοι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν λοιπόν απαιτείται η παρέμβαση του ίδιου του φωτογράφου για να
εξηγήσει/δικαιολογήσει/επισημάνει στοιχεία της φωτογραφίας του,δε μπορούμε παρά να μιλάμε για έναν αποτυχημένο φωτογράφο,όσο βαριά κι αν είναι η υπογραφή του. Στο dp έχω δει πολλές τέτοιες περιπτώσεις. Αυτό που με βάζει σε σκέψεις,οι οποίες δεν τιμούν καθόλου τους συντονιστές του εν λόγω φόρουμ,είναι ότι τέτοιες φωτογραφίες επιλέχθηκαν ως φωτογραφία της εβδομάδας. (Τα θετικά σχόλια και η διάθεση να τις υπερασπιστούν σε σχολιασμό/κριτική επίσης με έβαλαν σε σκέψεις,αλλά δε θα ασχοληθώ εδώ και με αυτό).
Αντιδιαμετρικά,έχω δει δυνατές φωτογραφίες,στις οποίες όμως οι συντονιστές δεν έδωσαν περισσότερη αξία από μία ματιά ίσως και κανένα δαχτυλάκι σα σχόλιο. Μία από αυτές είναι η φωτογραφία του λύκου με το νεκρό πουλάκι στο Σύνταγμα.http://www.dpgr.gr/usergalleries/displayimage.php?pos=-425301. Ένα πουλάκι,ασήμαντο σε μέγεθος και δύναμη μπροστά στα ματ,ανήμπορο να σώσει τη ζωή του, που βρέθηκε στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή. Όπως ανήμπορο ήταν το έμβρυο (πόσο ψυχρή λέξη για τη ζωή που έχεις μέσα σου αλήθεια?) της κοπέλας που πέθανε στη Μαρφιν. Όπως ανήμποροι ήταν και οι άλλοι 2 νεκροί. Αν μη τι άλλο,τιμής ένεκεν για τα θύματα της Μαρφίν,αυτή η φωτογραφία θα έπρεπε να γίνει σημαία του dp. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να σταθώ και στον άνθρωπο/φωτογράφο που τράβηξε τη συγκεκριμένη εικόνα. Σίγουρα δεν το έχει ανάγκη,αλλά υποθέτω ότι θα εκτιμούσε την αναγνώριση από τους συντονιστές του φόρουμ. Μιλάμε για έναν άνθρωπο που σύρθηκε μέχρι τις μπότες των Ματ,τη στιγμή που άλλοι με τηλεφακούς φωτογράφιζαν με την ασφάλεια της απόστασης. Πιστεύω ότι την αναγνώριση και μόνο για τα κότσια του,την αξίζει.
@ Άνοιξη : Σε ευχαριστώ γιά την θετική αναφορά σου στην συγκεκριμένη φωτογραφία μου αλλά είναι γνωστό πως στην φωτογραφία ελάχιστα (ή και καθόλου) ενδιαφέρει ο βαθμός δυσκολίας ή επικινδυνότητας της λήψης ή οποιοδήποτε άλλο διαδικαστικό αυτής παρά μόνο η φωτογραφία ως τελικό αποτέλεσμα. Όσον αφορά το νήμα της Φωτογραφίας της Εβδομάδος, οι φωτογραφίες επιλέγονται όχι με κύριο πάντα κριτήριο της ποιότητα αλλά κυρίως και με τους όποιους τυχόν φωτογραφικούς προβληματισμούς μπορούν αυτές να γεννήσουν και να οδηγήσουν σε κάποια δημιουργική ανταλλαγή απόψεων επί των προβληματισμών αυτών.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο γιά το αν ποτέ δεν έχει επιλεγεί φωτογραφία του γράφοντος γιά την στήλη αυτή, προφανώς έχει γίνει διότι ούτε αρκετά καλές φωτογραφίες βγάζει ο γράφων αλλά ούτε και φωτογραφίες οι οποίες μπορούν να οδηγήσουν σε φωτογραφικούς προβληματισμούς. (Έτσι κρίνουν οι επιλέγοντες και δεν έχω λόγους να αμφισβητώ την ευθυκρισία τους).
Ασώματος η κεφαλή έλεγε το άσμα... Ακέφαλος η σωματή, λέγεται; Μάλλον όχι, ε; δεν λέγεται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΉξερε ο Γενίτσαρης, δεν ητανε με τους Γερμανούς ο φόβος. Οι γερμανοτσολιάδες ήτανε πάντα ο κίνδυνος, όπως και σήμερα.
Αν μου επιτρέπεις... http://www.youtube.com/watch?v=ucVZipYvfuw
Ναι Νίκο, πράγματι απ' όσα τουλάχιστον έχω ακούσει και γώ, ο μεγάλος φόβος δεν ήταν οι Γερμανοί αλλά αυτά τα γερμανόδουλα τομάρια. Άλλωστε είναι γνωστό, πως ακόμη και οι Γερμανοί τους σιχαινόντουσαν. Και από την άλλη μεριά, τουλάχιστον οι Γερμανοί υπάκουαν σε κάποιους "κώδικες" μέσα στην συνολική παράνοια, (αν μπορεί κάποιος να ονομάσει κώδικες το θεσμοθετημένο έγκλημα), οι Γερμανοτσολιάδες και τα λοιπά αποβράσματα ο μόνος κώδικας που γνωρίζανε ήταν όχι απλά να σώσουν το τομάρι τους αλλά και να τα κονομήσουν "επί τη ευκαιρία". Άλλωστε ας μην ξεχνάμε (ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΞΕΧΝΑΜΕ), πως οι περισσότεροι συνεργάτες των Γερμανών, αργότερα αναδείχθηκαν σε κορυφαίους πολιτικούς αλλά και επιχειρηματικούς παράγοντες αυτού του τόπου. Και και όχι μόνο "αυτού του τόπου" αλλά και στην υπόλοιπη Ανατολική και Δυτική Ευρώπη.Και όχι μόνο και σε επίπεδο φυσικών προσώπων αλλά και σε επίπεδο πολυεθνικών κολοσσών.(Siemens, Krupps, κλπ κλπ κλπ κλπ κλπ)
ΑπάντησηΔιαγραφή