Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2011

Ιστορίες γιά αγ(ρ)ίους.


@ Είναι δύσκολο να προσπαθήσεις να γράψεις μια μέρα σαν κι' αυτή, δίχως η σκιά των χριστουγέννων να πέφτει βαριά στους ώμους σου που ήδη δεν μπορούν να σηκώσουν άλλα. Μα θα μου πείς "σκιά" τα χριστούγεννα ? Ναι, κρυπτοκαταθλιπτικέ μου αναγνώστη, σκιά και μάλιστα πολύ βαριά. Σαν τις υπόλοιπες σκιές, σαν τις υπόλοιπες δηλαδή "γιορτές". Του Πάσχα, της 25ης και της 28ης, της Αγίας Τζούλιας και του Αγίου Εφραίμ & ΣΙΑ ΑΕ, του Αγίου Άρπαξε να φάς και της Αγίας Κλέψε νάχεις και φυσικά και του Αγίου Πνεύματος που δεν ξέρω αν υπάρχει άλλη χώρα που να το τιμά τόσο πολύ και μάλιστα αργώντας την μέρα κείνη και την ίδια ακριβώς στιγμή και να το σιχαίνεται και να το απαξιώνει τόσο πολύ.

Και δεν μιλώ απαραιτήτως γιά την "άγια" βερσιόν του πνεύματος, αυτή είναι άλλου παπά ευαγγέλιο (κυριολεκτικά) μα γιά την άλλη του εκδοχή, την πιο …ταπεινή αλλά και την πιο τρομακτική ταυτόχρονα. Αυτή που κάνει τον κάθε ηλίθιο και τον κάθε παλιάνθρωπο να τρέμει από τον φόβο του μήπως και χάσει τον επίγειο προσωπικό του παράδεισο, ένα παράδεισο χτισμένο από κοινής χρήσεως ψευδαισθήσεις και περιφραγμένο με την απροσπέλαστη μάντρα της ιδιωτικής χρήσεως υπέρτατης βλακείας.

Σκιά λοιπόν οι γιορτές γιά τον μίζερο συγγραφέα, αφού μια μέρα σαν και τούτη, αντί να σας λέει γιά τοκετούς παρθένων (!) σε μαιευτήρια σταύλους (κυριολεκτικά σταύλους-βλέπετε δεν υπήρχε ακόμη το ΕΣΥ) πούχουν γιά κεντρική θέρμανση βόδια και για τσανακογλύφτες μάγους με καμηλώ κελεμπίες και καμηλώ καμήλες που φέρνουν σμύρνα, χρυσό και μπαλόνια "it 's a boy" και για άλλες ιστορίες γιά αγ(ρ)ίους, αυτός σας χαλάει το κέφι γιατί κατά βάθος έτσι είναι όλοι οι βρωμοκουλτουριάρηδες, μίζεροι και χολερικοί και όταν όλοι οι άλλοι στο πάρτυ (γενική "της πάρτης") γελάνε και χορεύουν ξένοιαστοι, αυτοί κάθονται σε μια γωνία σαν κομπλεξικοί και υπολογίζουν πόσα άτομα χρειάζονται ακόμη να ανέβουν στην πίστα ώστε να ανοίξει το πάτωμα και να καταπιεί το ψυχαναγκασμένο γλεντοκόπι τους.

Για νάμαι ειλικρινής όμως, δεν είναι που είμαι τάχα διαννοούμενος και σας λέω όλες τούτες τις αρλούμπες αλλά που δεν μπορώ να διασκεδάσω και γω μαζί σας, αφού οι τράπεζες όχι μόνο δεν μου δίνουν άλλο εορτοδάνειο αλλά μου ζητάνε λέει να τους πληρώσω και τα εικοσιτρία προηγούμενα που μούχαν δώσει από την εποχή που αν αρνιόσουν να πάρεις δάνειο με μόνο 67% επιτόκιο, δεν ήσουν μόνο εχθρός του Έθνους αλλά και της Ελευθεροτυπίας η οποία τάπαιρνε κι αυτή με το τσουβάλι και ως εφημερίδα - απόλυτο σύμβολο της δημοσιογραφικής δεοντολογίας, τα επένδυε σε εταιρείες ροζ τηλεφώνων, τα οποία απαντούσαν στα πλέον θεμελιώδη υπαρξιακά ερωτήματα των σοβαρών αναγνωστών της, όπως "τι σου κάνω μάνα μου" ενώ ταυτόχρονα μαθαίνανε και τις διαφορές μεταξύ του βρώμικου 69 και του βρώμικού 89.

Ακόμη που λέτε χρωστώ το εορτοδάνειο γιά τη μαγειρίτσα του 84 και το διακοποδάνειο γιά τα μπρατσάκια του 95 και δυστυχώς ούτε το αρνάκι υπάρχει πιά γιά να τους το επιστρέψω έστω και "μεταποιημένο" υπό του γαστρικού μου συστήματος ούτε και τα μπρατσάκια γιατί ήταν made in Γιουρόπιαν Γιούνιον (Καρμπάιντ) και τρύπησαν και πήγα στον πάτο και τώρα χάνω τη ζωή μου μαζί με τους υπόλοιπους χάνους. Και οι τράπεζες δεν παίζουν ή μάλλον παίζουν αλλά, γιά ένα περίεργο λόγο, εμένα δεν με παίζουν όπως δεν με παίζανε και τα παιδάκια στο σχολείο επειδή ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί είναι καλύτερο να παίζεις στρατέγκο από το να πιάνεις τον θεσπέσιο κώλο της διπλανής σου. Βέβαια άμα η διπλανή σου λέγεται Μέρκελ, εννοείται πως είναι καλύτερο να παίζεις στρατηγικά παιχνιδάκια από το να της πιάνεις τον κώλο, μέχρι φυσικά να συνειδητοποιήσεις πως την ώρα που τα παίζεις σου τον πιάνει αυτή και ξαφνικά, πάνω που βλέπεις γυμνή την δίμετρη Κάρλα και σου σηκώνεται το εθνικό αποικιακό φρόνημα, νάσου σκάει μύτη η Άγγελα και σου πέφτει η πιστοληπτική σου ικανότητα (αλλά και η άλλη) από το 3Α στο 2Α και μετά στο B και μετά στο Γ και να κουτρουβαλήσεις και όλα τα σκαλοπάτια της αλφαβήτας σου και πριν καλά-καλά το καταλάβεις να φτάςεις μέχρι το Ω(mega) και να καταντήσεις Πρετεντέρης.

Είδες παιχνίδια που φκιάνουν οι λέξεις στο μυαλό του άρρωστου συγγραφέα κρυπτοκαταθλιπτικέ μου αναγνώστη και πώς από τα πάμπερς του Χριστούλη κάνεις έτσι ενα τσάφ και πετάγεσαι στα πάμπερς των δούλων του, των κάθε λογής δηλαδή Χριστοδουλάκων και από τους τεμπέληδες του πνεύματος με ένα σάλτο αμοράλε ξαφνικά βρίσκεσαι στους Μαντέληδες της εύφορης Ελλάδας.

Και γιά να μη λες πως σου χαλάω μια τέτοια μέρα, άντε να σου δώσω και μια ευχάριστη είδηση κρυπτοκαταθλιπτικέ μου αναγνώστη και να σου πω πως δεν πρέπει να σκας και να ανησυχείς για τίποτα, αφού ετούτη η άγια νύχτα της ζωής σου θα κρατήσει γιά πάρα-πάρα πολλά χρόνια, ίσως μέχρι να κλείσεις τα ματάκια σου. (ή ίσως, μέχρι να τα ανοίξεις).


Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2011

Η Αριστερά ως πολιτική φαντασίωση.

 @ Λοιπόν τώρα που το ξανασκέφτομαι έχει δίκιο τόσο η Αλέκα όσο και ο Κουβέλης.

Δεν είναι δουλειά των αριστερών κομμάτων να εγκαταλείπουν κατά περίπτωση τις στιβαρές ιδεολογίες τους, τις ιδεολογίες δηλαδή που βασίζονται σε μια βαθιά επιστημονική μελέτη των σύγχρονων παγκόσμιων πολιτικών συνιστωσών και να καταφεύγουν σε ευκαιριακούς συνασπισμούς και συμμαχίες (ενίοτε και …ανίερες), μόνο και μόνο επειδή η παρούσα κατάσταση ή μια άμορφη πολιτική (ίσως και απολίτικη) μάζα δείχνει να το προτάσσει.

Δεν είναι δουλειά των αριστερών κομμάτων να εγκαταλείπουν τις θεωρητικές τους στοχεύσεις (ή έστω να κάνουν εκπτώσεις σε αυτές),  προσχωρώντας σε ένα σχήμα όπου αυτές θα κινδυνέψουν με πολτοποίηση από την οποία δεν θα προκύπτει τίποτε λογικό και τίποτε το σοβαρό, μόνο και μόνο για την πιθανότητα ενός ισχυροποιημένου μετεκλογικού ποσοστού της ενιαίας αριστεράς.

Και από την άλλη μεριά, τα σοβαρά αριστερά κόμματα δεν είναι για να συνδράμουν τον κάθε πικραμένο, κατατρεγμένο, άνεργο, απολυμένο, αδικημένο κλπ. Αυτό ίσως να είναι δουλειά της Αρχιεπισκοπής ή άντε της τοπικής ενορίας.

Τα σοβαρά αριστερά κόμματα δεν είναι για να κηρύσσουν την …έναρξη του πολέμου των φτωχών εναντίον των πλουσίων, αυτός κηρύσσεται …και από μόνος του όταν ο προλετάριος βλέπει την κατσαρόλα του κάθε μέρα άδεια. (Η πάλη των τάξεων είναι μια αυτοματοποιημένη διαδικασία δεν χρειάζεται κάποιο σφύριγμα διαιτητή για να αρχίσει ο "αγώνας".).

Ούτε είναι τα σοβαρά αριστερά κόμματα για να …διοργανώνουν πορείες και κινητοποιήσεις, κάτι τέτοιο θα μπορούσε κάλλιστα να το αναλάβει και κάποια ιδιωτική εταιρεία σαν κι αυτές που διοργανώνουν ιατρικά συνέδρια ή εκδρομές στους Αγίους Τόπους.

Τα σοβαρά αριστερά κόμματα δεν είναι επίσης ούτε για να χτυπάνε με επιτηδευμένη "συμπόνοια" στην πλάτη κάθε έναν που, πάντα κατά την ιδιωτικής χρήσεως λογική του, θεωρεί ότι αδικείται κατάφωρα επειδή πχ. του κόβουν το επίδομα ταχείας αφόδευσης ούτε και για να προσφέρουν άκριτα την "στήριξή" τους (?) σε κάθε συντεχνία χωρίς καν δηλαδή να εξετάζουν αν αυτή "αναφέρεται" σε κάποια παράγραφο της σύγχρονης ιδεολογικής τους σκέψης και αν αυτό το "κεκτημένο" δικαίωμα δεν αντιδιαστέλλεται με κάποιο συμφέρον της ευρύτερης κοινωνίας.

Όλα αυτά (κι άλλα τόσα), δεν είναι δουλειά ενός (ή περισσοτέρων) σοβαρών αριστερών κομμάτων. Ή, αν θέλετε και για να είμαστε και ακριβείς, δουλειά των σοβαρών αριστερών κομμάτων είναι και όλα αυτά. Αλλά …όχι κυρίως αυτά.

Η δουλειά ενός αληθινού αριστερού κόμματος πρωτίστως είναι να παράγει πρωτότυπη ιδεολογική σκέψη. Σκέψη νέα, που βασίζεται στα πραγματικά δεδομένα που διατρέχουν κάθε εποχή, σκέψη πολιτική που προκύπτει όμως από επιστημονική μελέτη και όχι από φαντασιώσεις, με λίγα λόγια, σκέψη που δεν αναπαράγει ιδεοληψίες αλλά παράγει ιδεολογίες. Και το ερώτημα που τίθεται είναι άμεσο : Ποιά είναι η πρωτότυπη πολιτική ιδεολογία την οποία παρήγαγε ποτέ η ελληνική αριστερά σε απόλυτη αντίθεση με όλα τα ΚΚ της Ευρώπης ?

Και εδώ κάποιος ίσως θα μπορούσε να αντιπαραθέσει πως ούτε η "δεξιά" παρήγαγε ποτέ κάτι αντίστοιχο και θα συμφωνήσω απόλυτα. Η "δεξιά" όμως, (τόσο σε επίπεδο πολιτικών όσο και των ψηφοφόρων της) ουδέποτε ισχυρίστηκε πως ενδιαφέρεται κάτι τέτοιο, οι άνθρωποι που από συστάσεως ελληνικού κράτους για τη μάσα του δημοσίου (δανεικού) χρήματος ενδιαφέρονται και δεν τον κρύβουν κι όλας οι άνθρωποι. Και μπρος στη μάσα και στην κλεψιά και δοσίλογοι γίνονται, και προδότες γίνονται και εύκολα γιά το χρήμα σκοτώνουν και τη μάνα τους την ίδια, (συνήθως όμως προτιμούν να σκοτώνουν τους αντιφρονούντες "εχθρούς της πατρίδος" φωνάζοντας πάντα δυνατά "ζήτω η ελλάς" για να καλύπτεται ίσως ο θόρυβος από τα φράγκα).

Δεν λέει τίποτα λοιπόν το να πεις στον μισθωτό που για μισθό παίρνει ψίχουλα και δεν έχει να φάει πως …παίρνει ψίχουλα και δεν έχει να φάει. Το ξέρει αυτό και μάλιστα πρώτος. Δεν περιμένει ούτε το ΚΚΕ να του το πει ούτε ο ΣΥΡΡΙΖΑ ούτε ο Κουβέλης.

Περιμένει όμως κάτι άλλο, περιμένει πχ. να ακούσει και να κατανοήσει το πώς έφτασε να πεινάει ή πώς έφτασαν τόσα πολλά χρήματα στα χέρια τόσων ολίγων. Αλλά πάντα με σοβαρή επιστημονική τεκμηρίωση και όχι μέσα από τσιτάτα που κι αυτά προέρχονται από μια τσαπατσούλικη (ή …"επιλεκτική) προσέγγιση της μαρξιστικής θεώρησης.

Περιμένει μια ειλικρινή και σοβαρή τοποθέτηση της αριστεράς με επιστημονική προσέγγιση που θα τον βοηθήσει κυρίως να ερμηνεύσει αυτό που σήμερα δεν μπορεί αντιμετωπίζοντάς το ως ένα (μη ερμηνεύσιμο) χάος.

Μα κυρίως, περιμένει να ακούσει γιά το πώς αυτή η αριστερά έχει σχεδιάσει να αναδιαρθρώσει την κοινωνία έτσι ώστε να ανατραπούν εκείνες οι στρεβλώσεις που δημιουργούν αυτές τις τραγικές κι απάνθρωπες ανισότητες.

Και φυσικά, όλα αυτά απαλλαγμένα από γελοίες συναισθηματικές φορτίσεις που στο τέλος οδηγούν στην γνωστή συνθηματολογία των παγιωμένων "πεποιθήσεων" (τύπου "νόμος είναι το δίκιο του εργάτη" κλπ) μετατρέποντας έτσι τον βαρύ οπλισμό ενός "γνωρίζω" στη σφεντόνα ενός "πιστεύω". Γιατί, δουλειά του πολίτη δεν είναι να πιστεύει, αυτή είναι δουλειά του καλού χριστιανού ή του καλού μουσουλμάνου. Δουλειά του πολίτη είναι να γνωρίζει. Και κάθε φορά που το "γνωρίζω" αντικαθίσταται από το "πιστεύω", πάντα μια ιερά πυρά ετοιμάζεται που στο τέλος βάζει φωτιά στα μπατζάκια της ιστορίας αλλά και του κάθε κακομοίρη.

Διότι αν διαφέρει σε κάτι η αριστερή θεώρηση από όλες τις άλλες πολιτικές θεωρήσεις, αυτή συνίσταται στο ότι δεν είναι μια απλή επιλογή αυτού ή του άλλου κομματικού σχήματος αλλά πρώτα και πάνω από όλα θεώρηση ζωής. Και σοβαρή θεώρηση ζωής δίχως επιστημονική γνώση δεν υπάρχει. Να άλλος ένας εξαιρετικά σημαντικός ρόλος τον οποίο "λησμόνησε" η αριστερά στην Ελλάδα, αυτός του εμμέσως παιδευτικού. Μιας παιδείας που θα διαχέεται σε όλη την κοινωνία και όχι μονάχα στους υποψήφιους πελάτες μας ή ακόμη χειρότερα προς τους …ήδη "πελάτες" μας. (Στις πουτάνες σύντροφοι θα μιλήσεις για την αμαρτία όχι στον αρχιεπίσκοπο). Αλλά για να δεχτεί ο άλλος να "παιδευτεί" από σένα, πρέπει πρώτα να τον πείσεις για τις αγνές προθέσεις σου. Και η ιστορία της αριστεράς δυστυχώς δεν είναι σπαρμένη μόνο με καλές προθέσεις.

Έχουν δίκιο λοιπόν όσα κόμματα της αριστεράς αρνούνται την συστράτευση. 'Η μάλλον …θα είχαν δίκιο, αν ως αριστερά κόμματα είχαν όλα ή έστω κάποια από τα χαρακτηριστικά εκείνα τα οποία προαναφέραμε…

Πότε όμως η αριστερά στην Ελλάδα συνειδητοποίησε τον αληθινό της ρόλο ? Μα φυσικά ποτέ ! Και ο λόγος είναι τόσο απλός που θα μπορούσε και να πλήξει κάποιος : H αριστερά (ως κομματική έκφραση διά του ΚΚΕ) στην Ελλάδα δεν γεννήθηκε ούτε μέσα από κάποιους ταξικούς αγώνες ούτε και επειδή …συναντήθηκε με τον μαρξισμό.(αστεία πράγματα…) Απλά ήταν μια ιστορική (και δυστυχώς μόνο τυχαία όπως τελικά όλα δείχνουν) σύμπτωση.

Η αριστερά στην Ελλάδα δεν προέκυψε για να προτείνει αλλά για να …προστατέψει. Ποιους ? Μα κάποιους έλληνες ! Από ποιους ? Μα από κάποιους άλλους έλληνες ! Αρχικά τους πρόσφυγες από τα ντόπια αρπακτικά που τους χρησιμοποίησαν και τους ρούφηξαν το μεδούλι. Κακό θα μου πεις είναι αυτό ? Όχι απλά είναι καλό αλλά και άγιο. Το λάθος όμως της αριστεράς (του ΚΚΕ δηλαδή μιλώντας για τότε), ήταν πως αυτή η στάση του έπρεπε νάναι απλώς μια έκφανσή της ύπαρξής του και όχι η μόνη. Από κει και πέρα, εγκλωβίστηκε μέσα σε αυτό το χριστιανικό μοντέλο και ίσως και επαναπαύτηκε και σε αυτό αφού δεν ήταν ανάγκη να παράξει δική του ιδεολογία προσαρμοσμένη στο πραγματικό συνολικό περιβάλλον της Ελλάδος, βλέπετε, από τη μια ως κόμμα είχε να ασχοληθεί με την υπερπαραγωγή ηρώων και από αυτή την άποψη είχε βρει το μήνα που θρέφει τους έντεκα και από την άλλη, είχε και την πολυτέλεια να μην έχει ανάγκη από καμία δική της ιδεολογική "πατέντα" αφού μπορούσε να εισάγει έτοιμη από την …αλλοδαπή, λειτουργώντας ξεκάθαρα με όρους τοπικής εισαγωγικής εταιρείας που περιμένει το προϊόν από την μαμά εταιρεία για να το πλασάρει στην ντόπια αγορά, χωρίς την ελάχιστη προστιθέμενη (ιδεολογική εν προκειμένω) αξία. Και "τώρα" που το εργοστάσιο έκλεισε μας απέμεινε ο …χριστιανικός ρόλος που είχαμε και παλιά, μάθε τέχνη κι' άστηνε που λένε…

Και μετά από όλα αυτά, έρχονται τα αριστερά κόμματα και αρνούνται την συστράτευσή τους σε ένα ενιαίο αριστερό μέτωπο, επικαλούμενα …ιδεολογικές διαφορές. Να γελάς να κλαίς ή να βαράς το κεφάλι σου στον τοίχο ?  

Μα σύντροφοι ένθεν κι ένθεν, για να έχεις ιδεολογικές διαφορές, πρέπει πρώτα να έχεις ιδεολογία. Και όπως είδαμε εσείς πραγματική ιδεολογία δεν έχετε, διότι ιστορικά τουλάχιστον ουδέποτε…χρειάστηκε να έχετε. Εκτός και αν έχετε και μας την κρατάτε κρυφή. Το μόνο που ίσως έχετε είναι κάποια ρετάλια ιδεολογημάτων δώθε-κακείθε, πλίνθοι τε και κέραμοι ατάκτως…

Και φυσικά η διαρκής άρνηση των πάντων δεν συνιστά θέση και (επίσης φυσικά), η όποια θέση οφείλει να αφορά στον πραγματικό κόσμο των …τριών διαστάσεων και όχι κάποιο άλλο στον χώρο του φαντασιακού. (Είπαμε, γι' αυτά τα  μεταφυσικά θέματα υπάρχει και η εκκλησία που το ξέρει καλύτερα το πράμα-χιλιάδες χρόνια στο κουρμπέτι…)

Και αν όντως υπάρχουν κάποιες διαφορές, αυτές απέχουν πολύ, από το νάναι ιδεολογικές, άλλωστε συμφωνείτε όλοι με τον Τσιτσάνη πως "της κοινωνίας η διαφορά φέρνει στον κόσμο μεγάλη συμφορά" αλλά εκεί σταματάτε δηλαδή ακριβώς εκεί που θα έπρεπε να "αρχίζατε", οπότε στο βασικό συμφωνούμε όλοι και ας ονομάσουμε αυτούς τους στίχους ως μοναδική πραγματική ιδεολογία σας αφού τίποτε άλλο δεν μας χωρίζει και δόξα τω θεώ φροντίσατε να μην υπάρχει και τίποτα που να μας πηγαίνει παραπέρα.

Αν λοιπόν θέλουμε να μιλήσουμε για διαφορές, ας είμαστε ειλικρινείς και (στην αγνότερη των περιπτώσεων) ας αναφερθούμε σε διαφορές που έχουν να κάνουν τελικά με κοινοβουλευτικού τύπου τακτικισμούς. Ή, αν σας ακούγεται κοσμιότερο, με διαφορές "πολιτικών δράσεων". Το "μέσα ή έξω από την ΕΕ" δεν λέγεται σύντροφοι ιδεολογική διαφορά, πιθανόν να λέγεται διαφορά στην επιλογή του πεδίου μάχης. Το "ναι στο ευρώ ή όχι στο ευρώ" δεν συνιστά σύντροφοι ιδεολογική διαφορά, πιθανόν να λέγεται διαφορά στην επιλογή του ελιγμού. Να μην συνεχίσω σε άλλα.

Σήμερα λοιπόν, αυτό που η κοινωνία εκφράζει ως απόλυτο αίτημα την ενιαία αριστερή συστράτευση, για τους λόγους που προανέφερα, δεν αρμόζει να την ζητάει από αληθινά αριστερά κόμματα. Αλλά πολύ καλά κάνει και την ζητά από εσάς αφού εσείς ούτως ή άλλως ποτέ δεν υπήρξατε αληθινά αριστερά κόμματα. Υπήρξατε αυτό που υπήρξατε και έτσι εκπαιδεύσατε και "εμάς" την αφελή κοινωνία όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο σήμερα συνδιαλέγεται μαζί σας. Υπήρξατε ένα συμπαθές πολιτικό καταφύγιο χωρίς ποτέ να καταφέρετε όμως σε αυτό το καταφύγιο να ανοίξετε μια άλλη ιδεολογική έξοδο κινδύνου, ένα δικό σας τούνελ που να μπορεί σήμερα να μας οδηγήσει με ασφάλεια ξανά στην επιφάνεια ενός κόσμου δικαιότερου στο οποίο μπορεί να ζήσει ο άνθρωπος με αξιοπρέπεια.

Αυτό τον ιστορικό ρόλο επιλέξατε να διαδραματίσετε από τα κομματικά σας γεννοφάσκια και μέχρι σήμερα, και αυτόν υπηρετείτε με μια θα λέγαμε αξιοσημείωτη "συνέπεια". (ψυχιατρικά βέβαια, μια τέτοιου είδους "συνέπεια" μπορεί κάλλιστα να αντιμετωπιστεί και ως εμμονή ή και ως ψύχωση).

Ως εκ τούτων λοιπόν, δεν έχετε σήμερα ούτε το ηθικό αλλά ούτε και το λογικό "δικαίωμα" να επικαλείστε πως είστε κάτι άλλο από αυτό που μας έχετε πείσει πως είστε εδώ και ένα αιώνα, οπότε και καλείστε να υπηρετήσετε αυτό που πραγματικά είστε, δηλαδή ιεροί διεκπεραιωτές του μηδενός ή για να μην είμαστε και απόλυτοι, ιεροί διεκπεραιωτές του ενός, του ενός τζούφιου λαϊκισμού που μπορεί εμάς να μας έφερε μέχρι και σε νοητικά αδιέξοδα,  εσάς όμως σας εξασφάλισε μια μόνιμη θεσούλα στο δημόσιο της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας της Ελλάδος. (και γιά όσους αγνούς αγωνιστές έχυσαν το αίμα τους υπό την εξ ίσου ιερή "καθοδήγησή σας", μια θέση στο πάνθεον των ηρώων, που αν ξέρανε πραγματικά την πολιτική ξεφτίλα που θα ακολουθούσε, όχι το αίμα τους δεν θα χαράμιζαν για μας αλλά μάλλον ούτε καν το σάλιο τους). ­­­



Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2011

Ένα είν΄ το κώμα !


@  Όποιος έχει έρθει έστω και σε ελάχιστη επαφή με τον τραγέλαφο που ονομάζεται ιστορία της νεώτερης Ελλάδας, (της αληθινής μας ιστορίας-όχι αυτής που επί δεκαετίες ολόκληρες μαγειρεύεται από ελεεινές "επιτροπές" εργοληπτών με ...αναθέσεις του υπουργείου παιδείας (πέστε το καλύτερα εθνικής αποβλάκωσης και μαζικής παραγωγής ηλιθίων και αγραμμάτων), δεν εκπλήσσεται διόλου από τη στάση-απάντηση και του ΚΚΕ αλλά και του Κουβέλη, μπροστά στο (έστω και την  ύστατη στιγμή) κάλεσμα του ΣΥΡΡΙΖΑ (διά στόματος Τσίπρα) για ένα ενιαίο μέτωπο της Αριστεράς μπροστά στις διαφαινόμενες εκλογές.

Ένα κάλεσμα το οποίο, (τουλάχιστον γιά όποιον δεν διακατέχεται από τις αρετές της απόλυτης βλακείας ή της ακραίας ιδιοτέλειας), δεν μπορεί παρά να αναγνωρίζεται εδώ και χρόνια ως το πρώτο αίτημα της "Πόλεως", το αίτημα με την ύψιστη προτεραιότητα. Και ασχέτως αν, λόγω των εκάστοτε συγκυριών, ως διατύπωση μπορεί να εμφανίζει ποικιλομορφία ως προς την "ένταση" αναζητώντας "ευήκοα ώτα", δεν παύει ποτέ να είναι παρούσα από το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας. Και όχι απλά από το μεγαλύτερο αλλά και από το πλέον ανιδιοτελές κομμάτι της, από εκείνο δηλαδή που με τον ένα ή άλλο τρόπο "επέλεξε" να μην εμπλακεί ούτε σε κομματικούς μηχανισμούς και λογικές ούτε και σε άθλια πελατειακά νταλαβέρια, είτε γιατί αρνήθηκε να ανταλλάξει πρόστυχα το προσωπικό του όραμα με κάποια αμφίβολου τύπου "ευζωία", είτε γιατί απλούστερα θέλησε να διαφυλάξει την εξ ίσου απλή (κι ανόθευτη από κομματικές σκοπιμότητες) λογική του.

Κυρίως λοιπόν αυτό το κομμάτι της κοινωνίας είναι που αναζητά το ενιαίο ενός αριστερού μετώπου αλλά, (και αυτό είναι εντυπωσιακό), όχι μόνο αυτό. Την αναζητά και ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της το οποίο επί χρόνια, εκβιαζόμενο με την ίδια του την ζωή ως καθημερινότητα, δέχτηκε να εκχωρήσει την ίδια του την αξιοπρέπεια, αντί μιας θέσης εργασίας (ή και αργομισθίας) ή μιας άλλης οποιασδήποτε "διευκόλυνσης", δεχόμενος ως κανονικότατος βλαξ να πληρώσει ένα βαρύ αντίτιμο γιά ό,τι ως πολίτης (τις περισσότερες φορές) ούτως ή άλλως θα ...εδικαιούτο εκ της ιδιότητός του και μόνο και φυσικά "δωρεάν". (επαναλαμβάνω, τις περισσότερες φορές και όχι πάντα) και σήμερα, ακόμη και αυτός ο ανήθικος βλαξ συνειδητοποιεί πως οι λογικές αυτές το μόνο που κατάφεραν να κάνουν είναι, να του βγάλουν το ποντίκι από την πόρτα του σπιτιού του για να του βάλουν την ύαινα από το παράθυρο.

Και κάπου εδώ αναρωτιέσαι, είναι δυνατόν, μπροστά σε μία τέτοια οικονομική εθνική καταστροφή και κυρίως σε μια τόσο βαθιά κοινωνική ρηγμάτωση, μπροστά σε μια εθνική κατάθλιψη, κόμματα τα οποία υποτίθεται πως λειτουργούν για τα συμφέροντα του "λαού", να γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους το υπέρτατό του αίτημα, επικαλούμενα ιδεολογικές διαφορές οι οποίες φτάνουν (τελικά) να ανάγονται στην σφαίρα του φαντασιακού ?

Η απάντηση είναι απλή : Nαι λοιπόν, είναι δυνατόν. Και είναι δυνατόν αφού στην πραγματικότητα το ΚΚΕ δεν έπαψε ποτέ να είναι παρά ένας χριστιανορθόδοξης δομής και λογικής κομματικός μηχανισμός, ένα μαγαζάκι που το μόνο για το οποίο ενδιαφέρεται είναι να παράγει "μάρτυρες" ώστε ο κομματικός γκισσές να μην μένει ποτέ χωρίς πραμάτεια, μια πραμάτεια μικρή βέβαια που δεν θα του επιτρέψει ποτέ μεν να γίνει σούπερ-μάρκετ ωστόσο όμως μια πραμάτεια "σίγουρη" αφού δεν θα αφήσει και ποτέ το συρτάρι της ταμειακής μηχανής του χωρίς σεφτέ. Και το τμήμα marketing του ΚΚΕ γνωρίζει πολύ καλά, πως σε μια ενδεχόμενη προσχώρησή του σε ένα σχήμα όπως αυτό ενός ενιαίου αριστερού μετώπου, δεν θα υπήρχε καμία περίπτωση "επιστροφής" του στην σημερινή του μορφή, μια μορφή η οποία για να "ενδιαφέρει" πλέον κάποιον, πρέπει να είναι ή αφελής ή ιδιοτελής.

Το ...think-tank του ΚΚΕ γνωρίζει πολύ καλά πως μια τέτοια κίνηση στην ουσία θα αποδυναμώσει μέσα του όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά στοιχεία που κρατούν το ...brand στην μετώπη του μαγαζιού του σε πείσμα των ...πάντων (πλην Λακεδαιμονίων), αφού μπροστά στην δυναμική που θα αναπτυχθεί από μία τέτοια κίνηση δεν θα μείνει το παραμικρό περιθώριο για οποιαδήποτε επιστροφή του ΚΚΕ σε προτεραία κατάσταση. (και κανενός άλλου κόμματος που θα συμμετάσχει).

Και δεν τους ενδιέφερε καν το γεγονός πως το "άθροισμα" ενός τέτοιου ενιαίου αριστερού μετώπου, δεν θα ήταν σε καμία περίπτωση το άθροισμα των επί μέρους εκλογικών ποσοστών του καθενός κόμματος ξεχωριστά αλλά πολύ μεγαλύτερο, αφού η ίδια η συστράτευσή τους θα δημιουργούσε αμέσως και αυτόματα την δική της δυναμική η οποία θα προσετίθετο και θα έδινε στο ενιαίο αριστερό μέτωπο μια τελείως άλλη δύναμη εκπροσώπησης, με ό,τι αυτό φυσικά θα σήμαινε για ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. (και όχι μόνο για την ελληνική).

Δεν μένει πλέον και η παραμικρή αμφιβολία για το ότι το ΚΚΕ δεν ενδιαφέρεται στην πραγματικότητα για το λαϊκό κίνημα αλλά εδώ και πάρα πολλά χρόνια, μόνο για την διατήρηση των σφραγίδων του που εξασφαλίζουν στο γωνιακό μαγαζάκι του τα προς το "ζειν" πράγμα που το ίδιο το κόμμα θεωρεί τελικά πολύ πιο σημαντικό και σε κάθε περίπτωση πολύ σημαντικότερο από κάθε πράξη που θα έδινε προοπτική ουσιαστικής παρέμβασης της αριστερής σκέψης και δράσης στην πραγματική κοινωνία και όπως αυτή σήμερα προβάλλει και όχι σε κάποια φαντασιακή της (σχεδόν θρησκευτικού τύπου) εκδοχή.

Για το κόμμα του κ. Κουβέλη το οποίο κινήθηκε στο ίδιο μήκος κύματος, το όποιο διαφορετικόν της αιτιολόγησης, δεν κάνει τα πράγματα διαφορετικά. Το μόνο που απομένει για "μας" είναι πως, και για τον κ. Κουβέλη αποδεικνύεται εξαιρετικά δύσκολο να παραμερίσει τις όποιες (αιτιολογημένες ή μη) διαφοροποιήσεις του με τα υπόλοιπα κόμματα (βλ.κομμάτια-θραύσματα) της Αριστεράς, προφανώς οι προσωπικές του σκέψεις βαραίνουν περισσότερο από κάθε μορφής λαϊκή εντολή ακόμη και αν αυτή δείχνει σχετικά ανεπεξέργαστη αλλά δεν γνωρίζω πόσο θα μας χρησιμεύσει αυτό το "προτσές" όταν ως κοινωνία θα είμαστε πλέον και επισήμως νεκροί.

Μόνη σου λοιπόν κοινωνία (για άλλη μια φορά) καλείσαι να πορευτείς και να αγωνιστείς, με κόμματα σε βαθύ κώμα και σε ακόμη βαθύτερη ηθική σήψη, με κόμματα που δεν μπορούν να διεκδικήσουν τον ρόλο ούτε καν του ουραγού και όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσεις αυτό τόσο το καλύτερο.

Μόνη σου λοιπόν κοινωνία, (για άλλη μια φορά) θα βγάλεις το φίδι από την τρύπα, "οι παλιοί σου φίλοι για πάντα φύγαν" και θα τους ξαναδείς μονάχα όταν θάρθει η ώρα (για άλλη μια φορά) να διαγκωνιστούν και να στριμωχτούν τσάτρα-πάτρα δίπλα σου για την αναμνηστική φωτογραφία του θριάμβου, όταν (για άλλη μια φορά) θα προσπαθήσουν να προσεταιριστούν τους ανιδιοτελείς και ίσως και αφελείς αγώνες σου, χυδαίες ύαινες που με περίσσιο θράσος κλέβουν την λεία του λιονταριού.

Και μην σου κάνει εντύπωση και αν ακόμη, αυτοί που σήμερα σου γυρνούν πρόστυχα την πλάτη, σου κολλήσουν και τη ρετσινιά του ήρωα ενώ εσύ έκανες ό,τι έκανες γιατί απλά δεν σου άφησαν περιθώρια για ό,τιδήποτε άλλο ...μικρότερο.

Μέχρι όμως να φτάσεις στο σημείο αυτό, (μη βιάζεσαι, μπορεί να πάρει καιρό κάτι τέτοιο-ο Μπελογιάννης και ο Πλουμπίδης "περίμεναν" 20 χρόνια), θα θεωρείσαι και θα αντιμετωπίζεσαι ως ένας "αποπροσανατολισμένος και μη συνειδητοποιημένος ανένταχτος αλήτης" αν όχι και "προδότης" δηλαδή αφού δεν θα έχεις την εντολή του κόμματος για να αγωνίζεσαι. Και δεν θα θεωρείσαι έτσι από αυτούς που σε πολεμούν, αυτοί κατά βάθος και σε σέβονται και σε τρέμουν - μη βλέπεις που μπορεί και να σε χαρακτηρίζουν γαλλιστί ως "μαλάκα" και πού και πού σου ανοίγουν και το κεφάλι με κανένα εθνοσωτήριον γκλομπ. Πρωτίστως θα αντιμετωπίζεσαι έτσι από αυτούς που, σε τούτη τη φάση και όπως όλα δείχνουν, όχι μόνο δεν έχουν την ηθική αλλά και πολιτική επάρκεια για να σε οδηγήσουν αλλά ούτε καν και τη δύναμη να σε ακολουθήσουν. (ίσως και να μην τους συμφέρει βρε αδερφέ, να μη τους εξυπηρετεί το τάιμινγκ- για μπίζνες μιλάμε εδώ, δεν παίζουμε...)


ΥΓ : Δεν είμαι "αναρχικός" με το ανάλογο dressing code, (μαντήλια, σακκίδια και για αξεσουάρ βόμβες μολότωφ-χάινεκεν), μάλλον είμαι ένα μεσόκοπο "ήσυχο καθημερινό ανθρωπάκι" κάτι σαν τον φοβισμένο υπαλληλάκο στους Μήτσους του Λαζόπουλου. Και αυτό ίσως κάνει τα πράγματα για σας ακόμη "χειρότερα". Αλλά να τρέμετε αυτά τα "ήσυχα καθημερινά ανθρωπάκια". Γιατί αυτά τα "ανθρωπάκια" ίσως μπορούν ακόμη να φρονούν και μάλιστα ελεύθερα. Και δεν υπάρχει τίποτε που πρέπει να φοβάστε περισσότερο από την ελεύθερη φρόνηση, ειδικά όταν αυτή μπορεί να είναι και συλλογική. Και τότε δεν σας σώζει τίποτα.

(Άει ...χαθείτε ...μυρμηγκάκια !)

Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2011

H "Πόλις" εάλω.



@ Μία κοινότητα που επί χιλιάδες χρόνια διαμορφώθηκε μακριά από το απόλυτο ιδανικό της, δηλαδή από την ανάπτυξη των συνθηκών εκείνων μέσα από τις οποίες η "Πόλις", όχι μόνο δικαιούται αλλά τελικά και υποχρεούται να αυτοθεσμίζεται* επαναπροσδιορίζοντας η ίδια τους όρους των λειτουργικών (σε κάθε επίπεδο) πλαισίων της και κατά περίπτωση να προβαίνει σε διορθωτικούς μερικούς ή και καθολικούς αυτορρυθμιστικούς επανακαθορισμούς, δεν είναι μιά κοινότητα η οποία δεν έχει ανάγκη από κάτι τέτοιο αλλά απλά μιά κοινότητα που "αποφάσισε" να απεμπολήσει αυτό της το ιερό δικαίωμα, μιά κοινότητα που "αποφάσισε" (ή τελικά "εξαναγκάστηκε" δίχως να το συνειδητοποιήσει) να αναθέσει τον ρόλο αυτό άλλοτε σε φυσικά πρόσωπα έξωθεν αυτής (αυτοκράτορες, βασιλείς, τυράννους κλπ) ή ακόμη και σε φαντασιακά κατασκευάσματα "άνωθεν" αυτής (θρησκείες, δοξασίες, "ιερές παραδόσεις" κλπ).


Μιά κοινότητα που επί χιλιάδες χρόνια με τον ένα ή άλλο τρόπο "απαλλάχτηκε" από το ...βάρος της συμμετοχής της στα κοινά, δεν είναι μιά κοινωνία που δεν χρειαζόταν κάποιον που θα τα "διεκπεραίωνε" αλλά μιά κοινωνία που νομίζει πως μπορεί να αναθέσει τους όρους της ευτυχίας της σε κάθε λογής "σωτήρες", με την ίδια ακριβώς λογική (αλλά και ηθική) που θα ανέθετε και το αποχευτευτικό της δίκτυο σε κάποιον εργολάβο.

Μιά κοινότητα που "αποφάσισε" (?) να εκχωρήσει το πλέον ουσιώδες συστατικό της, το να αποφασίζει δηλαδή η ίδια γιά τη "μοίρα" της,  και να το ανταλλάξει (βλ. εκχωρήσει) αντί κάποιου τάχα "δωρεάν" συστημικού αυτοματισμού, κάποιου σχεδόν ...θεόσταλτου πλέγματος κανόνων το οποίο αναλαμβάνει ...ανιδιοτελώς να θεραπεύσει τόσο την ζωή (συστηματική πολιτική) όσο και τον θάνατο (συστηματική εκκλησία).

Μιά κοινότητα όμως που "αποφασίζει" (?) να επιλέξει γιά συνεκτικό της ιστό, όχι την κάλυψη των πολιτισμικών της αναγκών αλλά πρωτίστως (και μόνον θα λέγαμε) εκείνη των "βιωτικών" της, μέσα στη λίστα των οποίων το πανέξυπνο σύστημα κατάφερε, δίπλα στην στέγη, το κρεβάτι και το φαγητό, να "χωρέσει" και το SUV των 5.000 κυβικών, παύει να αποτελεί πλέον κοινότητα και μετατρέπεται σε κοινωνία, έναν όρο που μετά από "ξέπλυμα" δεκάδων αιώνων κατάφερε να δικαιούται ηθικά (αλλά και ..."λογικά) να προτάσσει τις δικές του προτεραιότητες και ανάγκες.

Όμως, και παρά την ηχητική παρομοιότητα αλλά και το ομόρριζο των δύο αυτών όρων, η εννοιολογική τους διαφορά είναι τεράστια, όσο τεράστια είναι και η διαφορά του ίχνους που άφησαν αυτά τα μοντέλα στην ιστορία. Από τη μιά η αθηναϊκή δημοκρατία και από την άλλη ...όλη η υπόλοιπη παγκόσμια ιστορία (και μέχρι τις μέρες μας).

Από τη μιά η κοινότητα (η "Πόλις"), έχοντας προσεγγίσει με την απαιτούμενη ιερή "αναίδεια" ο,τιδήποτε εμφανίζεται ως σταθερή αξία ακόμη και την ίδια την στάση των θεών, καταφέρνει να θέτει τον πολίτη (-άνθρωπο) της πάνω από αυτούς, επαναπροσδιορίζοντας την έννοια του παραδοσιακά ορθού στις εκάστοτε πραγματικές αντιληπτικές ανάγκες του, δημιουργώντας έτσι ένα θεσμικό πλαίσιο το οποίο να υπηρετεί τον πολίτη και όχι να υπηρετείται βλακωδώς από αυτόν. Και μιά τέτοια φύση πολιτικής οργάνωσης, όσα προβλήματα και αν παρουσιάζει, σε καμμία περίπτωση δεν μπορεί (-δεν έχει ανάγκη) να αναζητήσει εισαγόμενες "λύσεις" αφού η δυσκολία λύσης ενός προβλήματος δεν καθορίζεται τόσο από το ερώτημά του αλλά κυρίως από την όποια ευχέρεια της κοινότητας να αντικαθιστά το ερώτημα με κάποιο άλλο το οποίο πιθανόν μπορεί να λύσει πολύ πιό εύκολα.

Αντικαθιστώντας όμως τον όρο κοινότητα με τον όρο κοινωνία, τότε, εξ ενός εμπειρικά τεκμηριωμένου ορισμού (και όχι μόνον), αναφερόμαστε σε ένα άθροισμα διαφορετικών πολιτισμικών αναφορών, προτεραιοτήτων, λογικών και ηθικών στάσεων έναντι του "είναι", σε ένα άθροισμα δηλαδή τόσο ανομοιογενών στην φύση τους προσθετέων, που τόσο η μαθηματική επιστήμη όσο και η απλή λογική θα αδυνατούσε να το αντιμετωπίσει ως άθροισμα, αφού περισσότερο ακουμπάει σε μια με το στανιό "αδελφοποίηση-ένωση" όπως με ωραία λόγια (και κούφια) λόγια βαφτίσαμε τον πολιτισμικό αχταρμά, την ομογενοποίηση δηλαδή (βλ. πολτοποίηση) που μπορείς να καταφέρεις αν περάσεις διαφορετικές κουλτούρες και κοσμοαντιλήψεις μέσα από το μπλέντερ της παγκοσμιοποίησης. Τότε, σε μια τέτοια περίπτωση, έχεις ένα άλλο νέο "προϊόν", το οποίο αδυνατώντας να αυτοσυνειδητοποιηθεί λόγω της πρόσφατης γέννησής του, (λόγω δηλαδή της αδυναμίας του μέσα σε ένα τελείως καινούργιο "είναι" να συσχετιστεί-αναμετρηθεί λογικά με ο,τιδήποτε άλλο),  δείχνει να είναι απολύτως αναγκαίο (!) να διαπαιδαγωγηθεί (βλ.χειραγωγηθεί) "έξωθεν", με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που και ένα παιδί έχει την ανάγκη της καθοδήγησης από ένα οποιοδήποτε "πατερούλη".

Και παρά το γεγονός πως όλοι οι πατερούληδες της ιστορίας αποδείχτηκαν παιδεραστές ολκής, αυτό δεν σημαίνει πως μιά κοινωνία αιωνίως πολιτικά ανήλικη δεν θα αναζητά πάντα εκείνον που ..."αυτή τη φορά θάναι πραγματικά καλός και δεν θάχει καμμια σχέση με όλους τους προηγούμενους".

Στην πραγματικότητα και πέρα από όλα τα άλλα, ίσως να έχουμε να κάνουμε και με κάποια κοινωνική ψυχοπαθολογική διαταραχή, μιά διαστροφή, η οποία μέσα από μια μοιραία σύγκρουση μεταξύ γνώσης και πεποίθησης, δεν μας επιτρέπει να διαχωρίσουμε το πραγματικό από το φαντασιακό.

Ίσως λοιπόν ο μόνος τρόπος που θα ακυρώσει την δύναμη και την δράση κάθε παιδεραστή πατερούλη, είναι η δική μας πολιτική ενηλικίωση.

Ίσως κάπου εκεί να κρύβεται και η "απάντηση" μας απέναντι στην βαρβαρότητα του τρίτου παγκοσμίου πολέμου ο οποίος διεξάγεται εδώ και χρόνια και εκτός των άλλων προετοιμάζει και την "ανάγκη" μας για έναν ακόμη "πατερούλη" που θα γεννηθεί μέσα από ένα νέο αυγό του φιδιού. Ένα αυγό όμως που επωάζεται τελικά μονάχα από μας, εκεί ...απέναντι στην τηλεόραση, στην ζεστασιά του καναπέ.


*Βιβλ. "Η Ελληνική Ιδιαιτερότητα" Κορνήλιου Καστοριάδη Εκδ. ΚΡΙΤΙΚΗ