It 's a boy ! (Cow boy).

Photo : Chobe

@ Eίναι απίστευτα τα παιχνίδια που μπορεί να παίξει η τύχη καμμιά φορά. Είναι όταν η ιστορία που με περισσή ανοησία βιαστήκαμε να παραχώσουμε  σε κάποιο συρτάρι αφού τάχα πιά "μεγαλώσαμε" και τα ξέρουμε όλα και δεν την χρειαζόμαστε, ξάφνου θαρρείς πως βρίσκει ένα σατανικό τρόπο και εμφανίζεται ολοζώντανη μπροστά μας, γιά να μας θυμίσει πως ο,τιδήποτε αληθινό και γνήσιο είναι καταδικασμένο να είναι πάντα εκεί, δίπλα μας, σαν φύλακας άγγελος αλλά και σαν σημείο αναφοράς κάθε φορά που ως άλλοι Ηρακλείς βρισκόμαστε ενώπιοι-ενωπίοις με τα δίστρατα.

Λέγεται και αυτός Ζήσης αλλά Αγγελόπουλος. Έχω αναφερθεί  στον άνθρωπο αυτό και παλαιότερα, και θα αναφέρομαι κάθε φορά που έχω ανάγκη  να ξαναξεφυλίσσω το προσωπικό μου αξιακό αλφαβητάρι. Σήμερα, συνταξιούχος πιά, και από 17 χρονώ "ξυπόλητο" παιδάκι και μέχρι τα "γεράματα" (δεν γερνάνε ποτέ μωρέ αυτοί οι άνθρωποι), στο πεζοδρόμιο με μιά μηχανή στα χέρια, στο κυνήγι της ειδησεογραφικής φωτογραφίας και του μεροκάματου. 

Δεν θα βρείτε το όνομά του σε κανένα καλλιτεχνικό libro d' Oro, άλλωστε δεν υπήρξε ποτέ κάποιος σπουδαίος φωτογράφος, παρά τις εκατοντάδες χιλιάδες δημοσιεύσεις του στον Τύπο, ο ίδιος μάλιστα συχνά, και  με την εξαιρετική εκείνη αίσθηση χιούμορ που ανέκαθεν τον διέκρινε, αυτοσαρκαζόταν λέγοντας "εγώ φίλε είμαι από χωριό-δεν ξέρω τι είναι αυτά που μου λές". 

Τελείωσε με το ζόρι το εξατάξιο γυμνάσιο και ήρθε από την Μερκάδα στην Αθήνα γιά να παλέψει μονάχος του με τα θηρία της εποχής, που ως θηρία που σέβονται τον εαυτό τους, ήξεραν μονάχα να κατασπαράσσουν και να τρώνε. Ωστόσο, η απίστευτη κοινωνική του παιδεία, ("πού να την βρήκε τάχα ο χωριάταρος ? "), τον έκανε όχι μόνο να είναι ένα πρόσωπο άξιο σεβασμού ακόμη και από όσους δεν τον χώνευαν, (δεν μπορούσε ο έρμος να τάχει και με όλους καλά),  αλλά να καταφέρει και επί 25 περίπου χρόνια να εκλέγεται, (με αδιαμφισβήτητες πλειοψηφίες) Πρόεδρος της Ένωσης Φωτορεπόρτερ Ελλάδος.

Η τύχη ήθελε να τον γνωρίσω στα πρώτα μου βήματα και να προσπαθώ να καταλάβω τι ακριβώς κάνει αυτός ο άνθρωπος, τι είναι αυτό ακριβώς που "θέλει". 

Δεν υπήρξε πολιτικός και υπουργός (από τον πιό "επάνω" μέχρι τον πιό "κάτω") που δεν είχε έστω και μιά φιλική κουβέντα με τον "Ζήση", δεν υπήρχε κάποια πόρτα "κλειστή" γιά τον Πρόεδρο, ίσως μόνο κάποιων που η ιστορία φρόντισε ήδη να κατατάξει στους πλέον διεφθαρμένους. 

Σε μιά χώρα όπου η έννοια του (όποιου) Προέδρου είναι ταυτόσημη με την έννοια του προσωπικού οφέλους και της άνομης συναλλαγής, ο ...τυπάκος αυτός μάλλον αποτελούσε μιά θαυμάσια παραφωνία. 

Είχε παρατήσει επί χρόνια ολόκληρα την προσωπική του επιχείρηση γιά να χτυπάει τις χίλιες δύο πόρτες αυτού του κτήνους που κατ' ευφημισμόν ονομάζουμε κράτος, άλλοτε γιά να εξασφαλίσει αξιοπρεπή σύμβαση μεταξύ των ιδιοκτητών των ημερησίων εφημερίδων και περιοδικών, άλλοτε γιά το αγγελιόσημο, άλλοτε γιά το συνταξιοδοτικό των φωτορεπόρτερ άλλοτε γιά τις συνθήκες εργασίας των μισθωτών, πότε γιά το ένα-πότε γιά το άλλο. 

Δέχτηκε πολλές "προτάσεις", (άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο ευθείς), προκειμένου να κάνει κάποια "έκπτωση" στα συμφέροντα του κλάδου που εκπροσωπούσε με προσωπικά ανταλλάγματα. Ήταν όμως αρκετά "χωριάταρος" γιά να καταλάβει από αυτά. Από τότε που τον γνώρισα, πάντα ένα κωλόσπιτο θυμάμαι να μου λέει πως προσπαθούσε να τελειώσει στο χωριό του και ποτέ δεν τα κατάφερνε. Η υπερβολή του έφτανε σε τέτοιο βαθμό που ακόμη και τα προσωπικά του δικαιώματα ως απλό μέλος της ΕΦΕ απεμπόλησε, αρνούμενος να λαμβάνει μέρος στα ταξίδια της Προεδρίας, ένα δικαίωμα το οποίο έχει και το τελευταίο μέλος, μόνο και μόνο γιατί ήξερε καλά την ιστορία γιά την "γυναίκα του Καίσαρα". Και φυσικά όλα αυτά δεν του κόστισαν μόνο άπειρο χρόνο αλλά και πάρα πολλά, πιστέψτε με, πάρα πολλά χρήματα, τα οποία "δικαιωματικά" θα έβγαζε. Και φυσικά και απολύτως νόμιμα.

Αλλά...

Δεν υπάρχει αλλά, σας την έσκασα !

Σήμερα, που το ηθικόν καθορίζεται από το νόμιμον, τέτοιες φιγούρες φαντάζουν μάλλον γραφικές και ...προφανώς δεν υπάρχει χώρος γιά τέτοιους Ζήσηδες.

Σήμερα, που ως υπέρτατη κοινωνική αξία αναδεικνύεται ο νταλαρικού τύπου αρριβισμός και η "καπατσοσύνη" θεωρείται αδιαμφισβήτητη αρετή, δεν υπάρχει χώρος γιά τέτοιους Ζήσηδες. 

Σήμερα που η λέξη τιμή παραπέμπει μονάχα σε κοστολόγηση κάποιου προϊόντος, δεν υπάρχει χώρος γιά τέτοιους Ζήσηδες.

Δεν υπάρχει και χρόνος όμως, όλα γίνονται με διαδικτυακές πλέον ταχύτητες, ο κάθε ένας από μας "υπάρχει" μέχρι να αποφασίσει κάποιο θεϊκό συντονιστικό χέρι να του κόψει το νήμα της virtual ζωής του.

Κύριοι σας έχω δυσάρεστα νέα : Δεν υπάρχετε ! 

Στη θέση σας γεννήθηκε ένα νέο μωρό με δυό κεφάλια. 

Ένα μωρό τέρας.

Που όμως σας μοιάζει.

Γιατί είναι κατάδικό σας. 

Και κατάδικό(ς) τους.

Φτύνω το μωρό αυτό γιά να μην σας το ματιάσω.

Και γιά να μη σας το κομματιάσω.

Να σας Ζήση !