Ιστορίες γιά αγ(ρ)ίους.

@ Είναι δύσκολο να προσπαθήσεις να γράψεις μια μέρα σαν κι' αυτή, δίχως η σκιά των χριστουγέννων να πέφτει βαριά στους ώμους σου που ήδη δεν μπορούν να σηκώσουν άλλα. Μα θα μου πείς "σκιά" τα χριστούγεννα ? Ναι, κρυπτοκαταθλιπτικέ μου αναγνώστη, σκιά και μάλιστα πολύ βαριά. Σαν τις υπόλοιπες σκιές, σαν τις υπόλοιπες δηλαδή "γιορτές". Του Πάσχα, της 25ης και της 28ης, της Αγίας Τζούλιας και του Αγίου Εφραίμ & ΣΙΑ ΑΕ, του Αγίου Άρπαξε να φάς και της Αγίας Κλέψε νάχεις και φυσικά και του Αγίου Πνεύματος που δεν ξέρω αν υπάρχει άλλη χώρα που να το τιμά τόσο πολύ και μάλιστα αργώντας την μέρα κείνη και την ίδια ακριβώς στιγμή και να το σιχαίνεται και να το απαξιώνει τόσο πολύ.

Και δεν μιλώ απαραιτήτως γιά την "άγια" βερσιόν του πνεύματος, αυτή είναι άλλου παπά ευαγγέλιο (κυριολεκτικά) μα γιά την άλλη του εκδοχή, την πιο …ταπεινή αλλά και την πιο τρομακτική ταυτόχρονα. Αυτή που κάνει τον κάθε ηλίθιο και τον κάθε παλιάνθρωπο να τρέμει από τον φόβο του μήπως και χάσει τον επίγειο προσωπικό του παράδεισο, ένα παράδεισο χτισμένο από κοινής χρήσεως ψευδαισθήσεις και περιφραγμένο με την απροσπέλαστη μάντρα της ιδιωτικής χρήσεως υπέρτατης βλακείας.

Σκιά λοιπόν οι γιορτές γιά τον μίζερο συγγραφέα, αφού μια μέρα σαν και τούτη, αντί να σας λέει γιά τοκετούς παρθένων (!) σε μαιευτήρια σταύλους (κυριολεκτικά σταύλους-βλέπετε δεν υπήρχε ακόμη το ΕΣΥ) πούχουν γιά κεντρική θέρμανση βόδια και για τσανακογλύφτες μάγους με καμηλώ κελεμπίες και καμηλώ καμήλες που φέρνουν σμύρνα, χρυσό και μπαλόνια "it 's a boy" και για άλλες ιστορίες γιά αγ(ρ)ίους, αυτός σας χαλάει το κέφι γιατί κατά βάθος έτσι είναι όλοι οι βρωμοκουλτουριάρηδες, μίζεροι και χολερικοί και όταν όλοι οι άλλοι στο πάρτυ (γενική "της πάρτης") γελάνε και χορεύουν ξένοιαστοι, αυτοί κάθονται σε μια γωνία σαν κομπλεξικοί και υπολογίζουν πόσα άτομα χρειάζονται ακόμη να ανέβουν στην πίστα ώστε να ανοίξει το πάτωμα και να καταπιεί το ψυχαναγκασμένο γλεντοκόπι τους.

Για νάμαι ειλικρινής όμως, δεν είναι που είμαι τάχα διαννοούμενος και σας λέω όλες τούτες τις αρλούμπες αλλά που δεν μπορώ να διασκεδάσω και γω μαζί σας, αφού οι τράπεζες όχι μόνο δεν μου δίνουν άλλο εορτοδάνειο αλλά μου ζητάνε λέει να τους πληρώσω και τα εικοσιτρία προηγούμενα που μούχαν δώσει από την εποχή που αν αρνιόσουν να πάρεις δάνειο με μόνο 67% επιτόκιο, δεν ήσουν μόνο εχθρός του Έθνους αλλά και της Ελευθεροτυπίας η οποία τάπαιρνε κι αυτή με το τσουβάλι και ως εφημερίδα - απόλυτο σύμβολο της δημοσιογραφικής δεοντολογίας, τα επένδυε σε εταιρείες ροζ τηλεφώνων, τα οποία απαντούσαν στα πλέον θεμελιώδη υπαρξιακά ερωτήματα των σοβαρών αναγνωστών της, όπως "τι σου κάνω μάνα μου" ενώ ταυτόχρονα μαθαίνανε και τις διαφορές μεταξύ του βρώμικου 69 και του βρώμικού 89.

Ακόμη που λέτε χρωστώ το εορτοδάνειο γιά τη μαγειρίτσα του 84 και το διακοποδάνειο γιά τα μπρατσάκια του 95 και δυστυχώς ούτε το αρνάκι υπάρχει πιά γιά να τους το επιστρέψω έστω και "μεταποιημένο" υπό του γαστρικού μου συστήματος ούτε και τα μπρατσάκια γιατί ήταν made in Γιουρόπιαν Γιούνιον (Καρμπάιντ) και τρύπησαν και πήγα στον πάτο και τώρα χάνω τη ζωή μου μαζί με τους υπόλοιπους χάνους. Και οι τράπεζες δεν παίζουν ή μάλλον παίζουν αλλά, γιά ένα περίεργο λόγο, εμένα δεν με παίζουν όπως δεν με παίζανε και τα παιδάκια στο σχολείο επειδή ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί είναι καλύτερο να παίζεις στρατέγκο από το να πιάνεις τον θεσπέσιο κώλο της διπλανής σου. Βέβαια άμα η διπλανή σου λέγεται Μέρκελ, εννοείται πως είναι καλύτερο να παίζεις στρατηγικά παιχνιδάκια από το να της πιάνεις τον κώλο, μέχρι φυσικά να συνειδητοποιήσεις πως την ώρα που τα παίζεις σου τον πιάνει αυτή και ξαφνικά, πάνω που βλέπεις γυμνή την δίμετρη Κάρλα και σου σηκώνεται το εθνικό αποικιακό φρόνημα, νάσου σκάει μύτη η Άγγελα και σου πέφτει η πιστοληπτική σου ικανότητα (αλλά και η άλλη) από το 3Α στο 2Α και μετά στο B και μετά στο Γ και να κουτρουβαλήσεις και όλα τα σκαλοπάτια της αλφαβήτας σου και πριν καλά-καλά το καταλάβεις να φτάςεις μέχρι το Ω(mega) και να καταντήσεις Πρετεντέρης.

Είδες παιχνίδια που φκιάνουν οι λέξεις στο μυαλό του άρρωστου συγγραφέα κρυπτοκαταθλιπτικέ μου αναγνώστη και πώς από τα πάμπερς του Χριστούλη κάνεις έτσι ενα τσάφ και πετάγεσαι στα πάμπερς των δούλων του, των κάθε λογής δηλαδή Χριστοδουλάκων και από τους τεμπέληδες του πνεύματος με ένα σάλτο αμοράλε ξαφνικά βρίσκεσαι στους Μαντέληδες της εύφορης Ελλάδας.

Και γιά να μη λες πως σου χαλάω μια τέτοια μέρα, άντε να σου δώσω και μια ευχάριστη είδηση κρυπτοκαταθλιπτικέ μου αναγνώστη και να σου πω πως δεν πρέπει να σκας και να ανησυχείς για τίποτα, αφού ετούτη η άγια νύχτα της ζωής σου θα κρατήσει γιά πάρα-πάρα πολλά χρόνια, ίσως μέχρι να κλείσεις τα ματάκια σου. (ή ίσως, μέχρι να τα ανοίξεις).