Τετάρτη 4 Μαΐου 2011

Εις μνήμην...

@ Κάθε φορά που ένας καλλιτέχνης είναι στα τελευταία του, (ή έστω δείχνει πως είναι στα τελευταία του), όλοι, εφημερίδες, περιοδικά, κανάλια, φροντίζουν να του ετοιμάσουν αφιερώματα και να τα βάλουν στο "ψυγείο", (δημοσιογραφικός όρος), ώστε την ...κατάλληλη στιγμή (θεέ μου σχώρα με), να τα ανασύρουν από κεί και αφού τα ξεπαγώσουν στον φούρνο μικροκυμάτων της επικαιρότητας αφού δηλαδή τα συμπληρώσουν εκ των υστέρων με ρεπορταζιακές πληροφορίες της τελευταίας (του) στιγμής, (σε ποιό νοσοκομείο τελικά υπέκυψε, κάτω από ποιές ακριβώς συνθήκες κλπ), να μας τα σερβίρουν γαρνιρισμένα με μπόλικη δόση από αφελή πλέον κλισέ. 
"Έφυγε και ο τελευταίος μεγάλος", (τι βλακώδες ψέμα αφού η ιστορία δεν έχει χρονικές πόρτες παρά μόνο συνέχεια αλλά και πόσο προσβλητικό γιά τους εναπομείναντες που θα γίνουν και αυτοί μεγάλοι όταν φτάσει η δική τους ώρα), "Στην γειτονιά των αγγέλων και ο...", (έλεος δηλαδή, αυτή πιά δεν είναι γειτονιά-είναι μεγαλούπολη), και φυσικά με ένα ...ευφυολόγημα γιά τίτλο που θα προκύψει από μιά παραλλαγή της πιό γνωστής του ατάκας.

Πόσο προβλέψιμα όλα τελικά αλλά και πόσο άδεια... Πόση έλλειψη φαντασίας αλλά και ουσιαστικής σκέψης πίσω από από όλους αυτούς τους φτηνιάρικους επικήδειους που περισσότερο θυμίζουν θλιβερό "πανηγυρικό" βουλευτού στην πλατεία του χωριού...

Χθές πέθανε ο Θανάσης Βέγγος. Μιά (πρωτίστως) πολιτική μορφή που αν πραγματικά την σέβεσαι, δεν την αγγίζεις. Γιατί δεν πιστεύεις πως έχεις λέξεις άξιες γιά ένα τέτοιο άνθρωπο. Και γιά άλλη μιά φορά, γεμίσαμε παντού από κάθε λογής "αφιερώματα". Να δείτε που αυτό το Σαββατοκύριακο οι (ένθετες πλέον) εφημερίδες θα πουλάνε δισκάκια με τις ταινίες του. Δεν ξέρω αλήθεια αν η θλίψη γιά τον θάνατό του είναι μεγαλύτερη από την θλίψη της συνειδητοποίησης του ότι σε τίποτα δεν διδαχτήκαμε τελικά από το ήθος τέτοιων ανθρώπων.

Και κάπου εκεί αναρωτιέσαι, τζάμπα "έτρεχε" ο Βέγγος ?

6 σχόλια:

  1. Όχι, δεν "έτρεχε" τζάμπα. Αν το δεχτώ αυτό είναι σαν να δέχομαι ότι δεν πήρα τίποτε απ' αυτόν.
    Προτιμώ να σκέφτομαι ότι "έτρεχε" για μένα, για σένα και μερικές χιλιάδες ακόμα που είμαστε σε θέση να αναγνωρίσουμε την αλήθεια όσων περιγράφεις.
    Αιωνία του η μνήμη....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Νωπή είναι ακόμα η σκύλευση του Ρασούλη, που την αμέσως επόμενη Κυριακή βγήκαν δύο φυλλάδες να μοιράσουν, σε μια έκδοση-πασάλειμμα και κυρίως ΧΩΡΙΣ τη συναίνεση, ούτε καν την ενημέρωση (!) της κόρης του Ρασούλη, τα δύο πιο πιασάρικα άλμπουμ του. Κτήνη του Μαμμωνά, απαίδευτοι μανατζεραίοι οικονομικών δεικτών που γκρεμοτσαίζονται...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Εμένα μου τη δίνει η ατάκα "Μέγας θρήνος για τη χώρα". Τέτοια παρόμοια ακούγονται και όταν πεθαίνει κάποιος που είχε καταξιωθεί στη δουλειά του.
    Όλα μαλακίες είναι. Η ζωή όλων μας συνεχίζεται κανονικά.
    Από ξένο τραπέζι λείπει το πιάτο,όχι από το δικό μας.
    Όπως μου τη δίνει και η ατάκα "τα χρόνια του να πάρουμε". Γιατί να τα πάρουμε? Τον ρώτησες αν έζησε καλά?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Υπάρχεις αν απασχολείς, αν είσαι κομμάτι μηχανισμού «επιβίωσης» των κατεχόντων μέσα παραγωγής άρα των εχόντων, με λίγα λόγια δηλαδή, με τον μακαρίτη ( ή μακαριστό ) Θανάση Βέγγο ή μάλλον με το ταλέντο του και με τους δέοντες μηχανισμούς καταξίωσης σε διέγερση, έγινε πλήρης αντιστροφή καταστάσεων δηλαδή το «δράμα» τής ζωής έγινε «γέλιο» χαράς, απέκτησε δηλαδή την ανοχή και την αποδοχή του κόσμου σε δύσκολα χρόνια προσαρμογής ενώ έφερε και χρήμα ζωντανό γιατί χωρίς το χρήμα ούτε να πεθάνεις

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή