To Twitter αλλάζει τη γλώσσα μας. Άρα και τον τρόπο σκέψης μας. Και, ακόμη πιό ...άρα, και τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούμε. Με 140 μόνο επιτρεπόμενους χαρακτήρες ως περιορισμό, φοβάμαι μη μας μείνει κανένα περίεργο κουσούρι κι αρχίσουν να μας συμβαίνουν διάφορα...
Πχ. πάς σε ένα μπαράκι και βλέπεις μιά (τέλεια βαμένη) ξανθιά να πίνει το ένα ποτό μετά το άλλο και να σε κοιτάει με ένα βλέμα που λέει "είμαι τόσο απελπισμένη που θα πήγαινα ακόμη και μαζί σου μαλάκα". Πάς λοιπόν και της λές εσύ :
Πςσλνμανσμοθεςνασεκερναποτκιμετναπαμετηνμξρμουστηχασάναφαμκνασπλιντροκμετασπιτιμνακανμκαμκατασσκαμαγοστρμαρνμερχναικαναγμσναγιρτασμγνωριμας?
Μετάφραση: Πώς σε λένε μανάρα μου, θες να σε κεράσω κανένα ποτάκι και μετά να πάμε με την αμαξάρα μου στη Χασ(ι)ά να φάμε κανένα σπληνάντερο και μετά αν γουστάρυμε πάμε σπίτι μου να κάνουμε κατάσταση και να ρίξουμε και κανένα γαμήσι να γιορτάσουμε τη γνωριμία μας ?
Βλέπετε λοιπόν πόσο βαθιές αισθητικές αλλά και γλωσσικές αλλοιώσεις μπορεί να υποστεί ένας λόγος που ασφυκτιά κάτω από τέτοιους βαρβαρικούς περιορισμούς ? Βλέπετε πώς λόγια μιάς τόσο αγνής και ανιδιοτελούς αγάπης μπορούν αίφνης να ηχήσουν ως χυδαιότητες ?
Δεν φταίω λοιπόν εγώ μανάρι μου που βιάζομαι να σε πάω σπίτι μου να σε γαμήσω, το twitter φταίει που επιτρέπει μέχρι 140 χαρακτήρες. Να τους έκανε τουλάχιστον 1980, να προλάβαινα, πρίν σε ξεβρακώσω να σούλεγα και λίγα πράγματα γιά την οπορτουνιστική ιντελλιγκέντσια του αντεργκράουν και γιά το πώς αυτή επηρρέασε τη θεατρική στρουκτούρα του Μπέρτολ Μπρέχτ...
Μα με 140 μονάχα χαρακτήρες, ένα γαμήσι μόνο προλαβαίνουμε μωρό μου, κι αυτό χωρίς πολλά spaces ανάμεσα στα αγχωμένα μας βογγητά.
Πχ. πάς σε ένα μπαράκι και βλέπεις μιά (τέλεια βαμένη) ξανθιά να πίνει το ένα ποτό μετά το άλλο και να σε κοιτάει με ένα βλέμα που λέει "είμαι τόσο απελπισμένη που θα πήγαινα ακόμη και μαζί σου μαλάκα". Πάς λοιπόν και της λές εσύ :
Πςσλνμανσμοθεςνασεκερναποτκιμετναπαμετηνμξρμουστηχασάναφαμκνασπλιντροκμετασπιτιμνακανμκαμκατασσκαμαγοστρμαρνμερχναικαναγμσναγιρτασμγνωριμας?
Μετάφραση: Πώς σε λένε μανάρα μου, θες να σε κεράσω κανένα ποτάκι και μετά να πάμε με την αμαξάρα μου στη Χασ(ι)ά να φάμε κανένα σπληνάντερο και μετά αν γουστάρυμε πάμε σπίτι μου να κάνουμε κατάσταση και να ρίξουμε και κανένα γαμήσι να γιορτάσουμε τη γνωριμία μας ?
Βλέπετε λοιπόν πόσο βαθιές αισθητικές αλλά και γλωσσικές αλλοιώσεις μπορεί να υποστεί ένας λόγος που ασφυκτιά κάτω από τέτοιους βαρβαρικούς περιορισμούς ? Βλέπετε πώς λόγια μιάς τόσο αγνής και ανιδιοτελούς αγάπης μπορούν αίφνης να ηχήσουν ως χυδαιότητες ?
Δεν φταίω λοιπόν εγώ μανάρι μου που βιάζομαι να σε πάω σπίτι μου να σε γαμήσω, το twitter φταίει που επιτρέπει μέχρι 140 χαρακτήρες. Να τους έκανε τουλάχιστον 1980, να προλάβαινα, πρίν σε ξεβρακώσω να σούλεγα και λίγα πράγματα γιά την οπορτουνιστική ιντελλιγκέντσια του αντεργκράουν και γιά το πώς αυτή επηρρέασε τη θεατρική στρουκτούρα του Μπέρτολ Μπρέχτ...
Μα με 140 μονάχα χαρακτήρες, ένα γαμήσι μόνο προλαβαίνουμε μωρό μου, κι αυτό χωρίς πολλά spaces ανάμεσα στα αγχωμένα μας βογγητά.
