Η Οσία Δεναχίς

(Aνάγνωσμα ψυχωφελές και διδακτικόν δι' όλην την Ελληνικήν Οικογένειαν !)

Σήμερον είναι Τρίτη 20 Νοεμβρίου και η Εκκλησία μας τιμά την μνήμην της Οσίας Δεναχίδος! Χρόνια Πολλά λοιπόν εις όλας τας Δεναχίδας της χώρας. (και στις δύο!)

Η Δεναχίς ήτο μιά περσίδα, (όχι απ' αυτές που κρεμάμε στα παράθυρα-κανονική περσίδα λέμε), η οποία, δεν έχω καταλάβει ακριβώς, ή ήτο παρθένος επειδή ήτο μοναχή ή είπε να γίνει Μοναχή καθώς επί χρόνια προκοπή δεν έβλεπε και παρέμενε (απελπιστικά όμως) παρθένος.

Τέλος πάντων, ένα βράδυ πούβρεχε, (πούβρεχε μονότονα), καθώς ο Πέρσης βασιλεύς είχε βαρεθεί να βλέπει τις επαναλήψεις από τα φιλαράκια και ήρχισε να τούρχεται μιά βασιλική πλήξις, είπε, δεν βρίσκω καμμιά παρθένα που νάναι μοναχή ώστε και εγώ να περάσω δημιουργικώς τον ελεύθερο χρόνο μου και εκείνη να πάψει να είναι και παρθένα αλλά και μοναχή ? (διότι έτσι ήτο εξαπανέκαθεν ο Πέρσης άναξ, μερακλής και κοινωνικός). Καθώς όμως οι παρατρεχάμενοί του δεν ήταν και μέλη της mensa, (διότι έτσι είθισται να είναι όλοι οι παρατρεχάμενοι στο μάταιο τούτο κόσμο), αντί να του φέρουν μίαν παρθένον που ήτο μοναχή, του έφεραν μία Μοναχή που ήτο παρθένος. (λόγω επαγγέλματος δηλαδή).

Μόλις την είδε ο Πέρσης βασιλεύς ντυμένη μέσα στα καταχαρούμενα μαύρα και επλακώθη η αγνή μοναρχική ψυχή του εξεμάνη και είπε να αλλάξει κάπως το project. Της βγάζει λοιπόν το ξίφος του και εις μίαν κρίσιν αυτοσχεδιασμού της λέει : "προσκύνα μωρή κάργια τη φωτιά !" (Στο σημείο αυτό οφείλω να σας ενημερώσω ότι από τότε έχει να ξαναεμφανιστεί το συγκεκριμένο βίτσιο και έκτοτε οι βασιλείς ασχολούνται μόνον με αγνές βασιλικές μηχανορραφίες και άδολα βασιλικά πραξικοπήματα). Φωτιές λοιπόν από τη μιά, σπαθιά από την άλλη, μπερδεμένη όμως με όλη αυτή την φανταιζί υπερπαραγωγή, η ταπεινή πλην ηλιθία Δεναχίς το πέρασε γιά τηλεπαιχνίδι και υποβάλλει την μοιραίαν δι' αυτήν ερώτησιν : Μεγαλειότατε Βασιλέα και άνακτα, (ήτο και αγράμματη συν τοις άλλοις), μπορώ να διαλέξω κατηγορία αθλητικά που είναι και το φόρτε μου ?

Αυτό ήταν φίλοι μου, είδε κι απόειδε ο άναξ καθώς οι πάντες γύρω του είχαν την ευφυία μελλοντικού πρωθυπουργού της Ελλάδος που σήμερον διδάσκει εις το Χάρβαρντ, και κάνει μία φρούπ, (υπάρχει και το σχετικόν wav αρχείον ως ντοκουμέντον), με το ξίφος του εις τον αυχέναν της παρθένου Δεναχίδος και της περνάνε άπαξ και διά παντός εκείνες οι ημικρανίες από τις οποίες χρόνια έπασχε!

Έκτοτε η Εκκλησία μας κάθε 20 Νοεμβρίου τιμά την μνήμην της, διότι και παρθένος κατάφερε να παραμείνει, και να καταπολεμήσει και τις ημικρανίες της χωρίς την παραμικρήν χημικών φαρμάκων, ο δε Πέρσης βασιλεύς τιμήθηκε με το Βραβείον Νόμπελ διά την συμβολήν του εις την Εναλλακτικήν Ιατρικήν.

Αυτά είχα να σας πώ καλές μου φίλες και να ξεύρετε πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη βάσανος από την αιώνιον παρθενίαν. Και ειδικά όταν αυτή συνοδεύεται και από ημικρανίες.

Τα 140 γράμματα του Twitter.

To Twitter αλλάζει τη γλώσσα μας. Άρα και τον τρόπο σκέψης μας. Και, ακόμη πιό ...άρα, και τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούμε. Με 140 μόνο επιτρεπόμενους χαρακτήρες ως περιορισμό, φοβάμαι μη μας μείνει κανένα περίεργο κουσούρι κι αρχίσουν να μας συμβαίνουν διάφορα...

Πχ. πάς σε ένα μπαράκι και βλέπεις μιά (τέλεια βαμένη) ξανθιά να πίνει το ένα ποτό μετά το άλλο και να σε κοιτάει με ένα βλέμα που λέει "είμαι τόσο απελπισμένη που θα πήγαινα ακόμη και μαζί σου μαλάκα". Πάς λοιπόν και της λές εσύ :

Πςσλνμανσμοθεςνασεκερναποτκιμετναπαμετηνμξρμουστηχασάναφαμκνασπλιντροκμετασπιτιμνακανμκαμκατασσκαμαγοστρμαρνμερχναικαναγμσναγιρτασμγνωριμας?

Μετάφραση: Πώς σε λένε μανάρα μου, θες να σε κεράσω κανένα ποτάκι και μετά να πάμε με την αμαξάρα μου στη Χασ(ι)ά να φάμε κανένα σπληνάντερο και μετά αν γουστάρυμε πάμε σπίτι μου να κάνουμε κατάσταση και να ρίξουμε και κανένα γαμήσι να γιορτάσουμε τη γνωριμία μας ?

Βλέπετε λοιπόν πόσο βαθιές αισθητικές αλλά και γλωσσικές αλλοιώσεις μπορεί να υποστεί ένας λόγος που ασφυκτιά κάτω από τέτοιους βαρβαρικούς περιορισμούς ? Βλέπετε πώς λόγια μιάς τόσο αγνής και ανιδιοτελούς αγάπης μπορούν αίφνης να ηχήσουν ως χυδαιότητες ?

Δεν φταίω λοιπόν εγώ μανάρι μου που βιάζομαι να σε πάω σπίτι μου να σε γαμήσω, το twitter φταίει που επιτρέπει μέχρι 140 χαρακτήρες. Να τους έκανε τουλάχιστον 1980, να προλάβαινα, πρίν σε ξεβρακώσω να σούλεγα και λίγα πράγματα γιά την οπορτουνιστική ιντελλιγκέντσια του αντεργκράουν και γιά το πώς αυτή επηρρέασε τη θεατρική στρουκτούρα του Μπέρτολ Μπρέχτ...

Μα με 140 μονάχα χαρακτήρες, ένα γαμήσι μόνο προλαβαίνουμε μωρό μου, κι αυτό χωρίς πολλά spaces ανάμεσα στα αγχωμένα μας βογγητά.

Άκου ελληνάκο...

@  Γέμισε το διαδίκτυο από άναρθρες κραυγές κατά του (φερόμενου ως) βιαστή της άτυχης δεκαπεντάχρονης.Άντε πάλι τα ανάθεμα να πάνε και νάρχονται, πασπαλισμένα άλλοτε με εθνικιστικές κορώνες, (ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται) και άλλοτε από σοβαροφανείς μπουρδολογίες επιπέδου "τσ…τσ…τσ…Τσικάγο γίναμε…"

    Δεν θα χάσω τον χρόνο σας και τον δικό μου σε κοινότοπες και εν πολλοίς αυτονόητες διαπιστώσεις λέγοντας ως κακέκτυπος Αυλωνίτης "ρε πού φτάσαμε... ρε πού φτάσαμε..." μα μόνο γιά να εκφράσω την απέχθειά μου γιά το ότι οι ίδιες κότες που δεν τολμάνε να βγάλουν άχνα μπροστά σε αυτό το εθνικό έγκλημα που συντελείται από θεσμικούς ή έστω από …ημιθεσμικούς παράγοντες, οι ίδιες και την ίδια στιγμή να ...εξεγείρονται όταν συντελείται ένα ελεεινό και τρισάθλιο μεν ωστόσο μεμονωμένο έγκλημα και κυρίως από κάποιον που απέχει πολύ από το να θεωρείται θεσμικός παράγων. Οι εξηγήσεις φυσικά γιά τούτη την παράνοια είναι εξαιρετικά απλές και αν ψάχνει κάποιος να τις βρεί, ας κάνει τον κόπο να βγάλει πρώτα την ένδοξη περικεφαλαία του και να κοιτάξει τα μούτρα του στον καθρέφτη ή ακόμη καλύτερα να βγάλει την εξ ίσου ένδοξη εθνική του σκελαία και να μετρήσει τα γεννητικά του όργανα. Και το πιο πιθανό είναι να δοκιμάσει μιά απίστευτη έκπληξη, διαπιστώνοντας πως δεν είναι ένας λεβέντης, ωραίος κι αρχιδαράς μα ένας νάνος με κρυψορχία και μικροφαλλία.

     Μια κοινωνία που ανέχεται θαυμάσια να ευτελίζεται μέχρις εσχάτων από μια κατοχή που εδώ και χρόνια υφίσταται βγάζοντας ένα εξ ίσου θαυμάσιο σκασμό, επιλέγει το πρόσωπο ενός και μόνου ανθρώπου γιά να δείξει πόσο γενναία είναι και πόσο μηδενική ανοχή δείχνει απέναντι στο έγκλημα ενός μεμονωμένου ατόμου. (το οποίο ειρήσθω εν παρόδω ακόμη δεν έχει καν κριθεί δικαστικά).

   (Ξέρω…ξέρω… εσύ αναγνώστη μου δεν είσαι σαν αυτούς που περιγράφω, εσύ είσαι από τους "άλλους"… Δε γαμιέσαι ρε αναγνώστη μου και σύ…)

  

   Μα μόνο μια απορία έχω ρε μαλάκα και γελοίε ελληνάκο, που αφορά την "οργή" σου γιά το ότι δεν επιτρέπεται η δημοσίευση των προσώπων των δραστών… Ναι στο κομμάτι αυτό, ακόμη κι εγώ που ξέρω πόσο ξεφτίλας είσαι, εξακολουθώ κι έχω μια απορία… Λές ότι θέλεις να δείς το πρόσωπο του δράστη. Του ενός. Του μη θεσμικού.

    Δε μου λες όμως ρε γελοίε ελληνάκο, εδώ και κάτι δεκαετίες οι σκατόφατσες των δραστών που σε γαμάνε καθημερινά, σου είναι, όχι απλά διαθέσιμες αλλά ξέρεις μέχρι και τις διευθύνσεις τους και τα τηλέφωνά τους. Τι έκανες λοιπόν τόσες δεκαετίες ρε μαλάκα και γελοίε ελληνάκο με αυτές τις σκατόφατσες ? "Καθάρισες" δηλαδή με όλους αυτούς τους αλήτες που "ξέρεις" τις φάτσες τους και έφτασες τώρα να θες να "καθαρίσεις" και με κάποιον ανώμαλο αλήτη (που σε κάθε περίπτωση δεν εκπροσωπεί τίποτα πέρα από την προσωπική του ανωμαλία και παλιανθρωπιά) του οποίου η σκατόφατσα σου είναι άγνωστη ? Η φωτογραφία δηλαδή του ενός άγνωστου σου λείπει γιά να αποκαταστήσεις την χαμένη σου πολιτική τιμή ?

  

    Άντε λοιπόν, αν έχεις αρχίδια μέσα σου, τράβα πρώτα να "καθαρίσεις" με όλους αυτούς που βίασαν και κακοποίησαν μια ολόκληρη χώρα και των οποίων ΞΕΡΕΙΣ τις φάτσες τους κι άμα τελειώσεις απ' αυτούς, τότε σου υπόσχομαι να σου δώσω εγώ και το πόστερ του "πακιστανού" και να σου επιτρέψω και να τον λυντσάρεις και να τον ανασκωλοπήσεις και να τον γδάρεις και τότε ίσως έρθω και γω μαζί σου γιατί κι' εγώ δεν είμαι λιγότερο άθλιος από σένα. Μονάχα που εγώ το ξέρω ότι είμαι κι΄ ίσως τελικά αυτό κάνει και τη …διαφορά.

    Μα μέχρι να βρείς τ' αρχίδια να ανατρέψεις τους δοσίλογους και τους λεχρίτες που μας κυβερνούν, κάνε μου τη χάρη ρε μαλάκα και γελοίε ελληνάκο, κι άσε τον "πακιστανό" στα χέρια της Δικαιοσύνης.

    Και σεις ρε "λεβεντόπαιδα" της Χρυσής Αυγής, το να μαζεύονται 30-40 χουλλιγκάνοι σας με σώματα χτισμένα με εθνικοπατριωτικά αναβολικά και να λυντσάρουν έναν αλυσοδεμένο, δεν θέλει και καμμιά ιδιαίτερη μαγκιά.Είναι απλά η αναπαραγωγή του ίδιου ακριβώς εγκλήματος κατά το οποίο ένας σωματικά δυνατότερος άνδρας κακοποιεί μια δεκαπεντάχρονη αδύναμη κοπέλα. Δεν είστε και σεις λοιπόν τίποτε λιγότερο από αυτό που καμώνεστε πως "απεχθάνεστε".

    Άμα λοιπόν έχεις τα αρχίδια μαλάκα και γελοίε ελληνάκο, "ασχολήσου" πρώτα με τις "φωτογραφίες" των δραστών που εδώ και δεκαετίες έχεις στα χέρια σου και άσε τις άλλες που τάχα σου λείπουν και δεν έχεις έτσι την ευκαιρία να αποδείξεις πόσο γενναίος κι αρχιδαράς είσαι. Μα μέχρι τότε, εξακολούθησε να κάνεις αυτό που ξέρεις καλά… Να τρώς σφαλιάρες από το αφεντικό σου και όταν επιστρέφεις σπίτι να πλακώνεις στο ξύλο τη γυναίκα σου και το παιδί σου.

Δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ, ελληνάκο-ελληνάκο…

Πάσχος Μανδραβέλης-Πάσχουσα Συρία 10-0

Κάποτε ήταν ένας εξαίρετος γλύπτης από την Φλωρεντία και (ως εξαίρετος...) έφτιαχνε αριστουργήματα. Είχαν όλοι να το λένε γιά την αισθητική του αντίληψη, γιά την φόρμα που είχαν τα γλυπτά του και γιά την πλαστικότητα των μορφών.

Ο γλύπτης αυτός συνήθιζε, του άρεσε να φτιάχνει κυρίως μικρά αγαλματίδια με αγίους. Τη Madonna (όχι την κανονική τη δική μας...την άλλη τη Μadonna...ξέρετε), τον Χριστό, Αγίους διάφορους... τέτοια πράγματα.

Η τεχνική του δεν είχε όμοια και δύσκολα θα μπορούσε κάποιος (παρά την παραγωγικότητά του) να αμφισβητήσει την τεράστια καλλιτεχνική αξία των έργων του.

Είχε λοιπόν αρκετή δουλειά από διάφορους εντολείς που του παραγγέλνανε έργα του αλλά ο βασικός πελάτης που τον έτρεφε ήταν ένας. Ένας, ο οποίος πήγαινε κάθε μέρα (ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ) και του αγόραζε ένα αγαλματίδιο. Μάλιστα τον ακριβοπλήρωνε τόσο που ο ίδιος ο γλύπτης δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί.

Πολύ σύντομα όμως έμαθε πως στην πόλη του κάθε μέρα γινόταν κι ένα έγκλημα. Κάθε μέρα ! Και όλα με τον ίδιο τρόπο : Ο δολοφόνος χτυπούσε στο κεφάλι τα θύματά του με ένα μαρμάρινο αγαλματίδιο αγίου το οποίο μάλιστα και το εγκατέλειπε στον τόπο του εγκλήματος, ...έτσι...γιά στύλ...

Φυσικά δεν είχε την παραμικρή αμφιβολία γιά το ότι τα αγαλματίδια με τα οποία δολοφονούσε ο ψυχοπαθής, ήταν τα δικά του αγαλματίδια. Ωστόσο, και παρ' ότι ήξερε τα πάντα γιά τον ψυχανώμαλο καθημερινό πελάτη του, δεν έπαψε ούτε μέρα να του τα πουλάει.

Όταν όμως οι αρχές διαπίστωσαν ότι με τα δικά του αγάλματα των αγίων γινόντουσαν οι φόνοι, τότε έσπευσαν να τον συλλάβουν.

Γιατί ? "Άδικο δεν είναι" ?  "Αυτός δεν σκότωνε κανένα, αυτός απλώς αγαλματίδια με μορφές αγίων δημιουργούσε και πουλούσε και μάλιστα αριστουργήματα" . "Γιατί αυτόν" ? (...Γιατί Κύριε ? )

Μη βιαστείτε να μου απαντήσετε...

Κατά τη γνώμη μου λοιπόν, ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΕΚΑΝΑΝ και "συλλάβανε" οι μπάτσοι της ΕΣΗΕΑ τον "γλύπτη" (πολλοί χρησιμοποιούν και φ γιά τον συγκεκριμένο εγώ δεν θα το κάνω γιατί κατά βάθος είμαι καλός άνθρωπος) Πάσχο Μανδραβέλη, διότι δηλαδή ΓΝΩΡΙΖΕ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ πού πουλούσε (ΚΑΙ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΚΑΙ ΠΟΥΛΑΕΙ) τους ...άγιούς του και τί κάνουν αυτοί με τα (αναμφισβήτητα) εξαίρετα αγαλματίδια του Πάσχου (και του κάθε Πάσχου).

Ο Μανδραβέλλης ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ δεν ΠΉΡΕ την συγκεκριμένη "ποινή"  γιά τις απόψεις του αλλά γιά το είναι ένας αξιοπρεπέστατος υποκριτής, αφού καμώνεται πως δεν ξέρει πώς (με τόνο) χρησιμοποιούνται αυτές οι "απόψεις" του από κάποιους που το μόνο που ξέρουν είναι να μισθώνουν προσωπικότητες, να παίρνουν την υπογραφή τους και με την υπογραφή αυτή να ανοίγουν τα κεφάλια της κοινωνίας. (με οποιοδήποτε τρόπο). ΝΑ ΓΙΑΤΙ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΤΙΜΩΡΗΘΕΙ Ο ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ, όχι γιά τα κείμενά του αλλά γιά την υποκρισία του και φυσικά γιά το ότι δέχεται να πουλάει τις απόψεις του σε αυτούς που τις χρησιμοποιούν γιά να αποκομίσουν ίδια οφέλη. Και επειδή η υποκρισία είναι βαρύτατο αδίκημα, ίσως θα έπρεπε και να διαγραφεί και δια παντός. Οπότε κι' ευχαριστημένος νάναι.

Πάντως, προσωπικά αν ήμουν στη θέση του, (γιά να τιμήσει και το όνομα του), θα τους έλεγα "κύριοι με διαγράφετε τρείς μήνες ? Εγώ σας χαιρετώ γιά πάντα και άει σιχτίρ. Έτσι κάνουν οι διαννοούμενοι όταν είναι ΤΟΣΟ αδικημένοι και ΤΟΣΟ προσβεβλημένοι.(και κυρίως, τόσο βαριά αθώοι...)

Οι ...άλλοι, αυτοί δηλαδή που έχουν καταχεσμένη τη φωλιά τους, απλώς περιμένουν να λήξει η ποινή τους ενώ ταυτόχρονα συνεχίζουν απτόητοι το έργο τους. (αυτή τη φορά πιό ...προσεκτικά γιατί μας έχουν πάρει πλέον χαμπάρι οι πάντες).

Και μείς, όλοι οι άλλοι, πρέπει να ξεχάσουμε το δράμα που περνάει η ελληνική κοινωνία και τους Γερμανούς που ξανάρθαν από την πίσω πόρτα και τις οικογένειες που δεν έχουν να φάνε πιά, και να καθόμαστε να ασχολούμαστε ολοφυρόμενοι για τους τρείς μήνες που δεν θα μπορεί ο κυρ-Πάσχος να επιδεικνύει την ταυτότητα της ΕΣΗΕΑ. Και τη στιγμή που η Ευρώπη ολόκληρη βράζει, τη στιγμή που η Συρία πνίγεται στο αίμα και τα ΜΜΕ προσπερνάνε την είδηση σαν να ήταν τα διανυκτερεύοντα φαρμακεία εμείς να ασχολούμαστε με την ποινή που έφαγε ο μέγας αγωνιστής Πάσχος.

Νομίζω πως αν δεν θέλουμε όλοι μαζί ψυχιατρείο θέλουμε όλοι μαζί κλωτσιές.

Η "Δημοσιογραφία" ως ενδεχόμενο κακούργημα.

Για ποιο λόγο μια ιδιωτική επιχείρηση που επί δεκαετίες οικονομικά μπαίνει μέσα (και ίσως και περισσότερο απ΄ όσο θέλουν να εμφανίζουν οι ισολογισμοί της), εξακολουθεί να υπάρχει ?

Και άντε ας πούμε πως, έστω και με αυτές τις απίστευτες και επί δεκαετίες ζημιές, υπάρχει γιά την …τιμή κάποιων όπλων, (μεταφορικά-ίσως όμως και κυριολεκτικά). Γιά ποιο λόγο και κυρίως με τι τρόπο πληρώνει σε κάποιους εκ των υπαλλήλων της μισθούς που μόνο να τους ονειρεύεται θα μπορούσε ακόμη και ένας πρωθυπουργός ευρωπαϊκής χώρας ?

Πόσο πχ. λογικό θα ήταν να επιμένω να διατηρώ μια επιχείρηση η οποία κατά το κοινώς λεγόμενο "πάει κατά διαόλου" και όχι απλά να την διατηρώ αλλά και την ίδια στιγμή να πληρώνω με εκατομμύρια ευρώ ετησίως κάποιους μετρημένους στα δάχτυλα υπαλλήλους μου ή "συνεργάτες" μου τους οποίους μάλιστα και να …τρέμω να μη τους χάσω ?

Σκεφτείτε το λίγο περισσότερο και ελάτε να φανταστούμε μαζί ένα μαγαζάκι, ένα απλό μαγαζάκι βρε αδερφέ, που ενώ ο ιδιοκτήτης του κάθε μήνα "καταστρέφεται" όλο και περισσότερο, επιμένει να διατηρεί κάποιους εργαζόμενους με ετήσιες απολαβές που δεν θα ήταν καθόλου υπερβολικό να χαρακτηριστούν ως μυθώδεις.

Ναι, δεν καταλάβατε λάθος, εν προκειμένω δεν μιλάμε γιά τίποτε άλλο παρά γιά τα ιδιωτικά ΜΜΕ και μάλιστα τα τηλεοπτικά.

Δεν είμαστε όμως τόσο αφελείς γιά να κάνουμε ερωτήσεις όπως οι παραπάνω. Όλοι όσοι με τον ένα ή άλλο τρόπο παροικούν την μιντιακή …Ιερουσαλήμ (και πλέον και όχι μόνον αυτοί), γνωρίζουν πολύ καλά γιά ποιο λόγο υπάρχουν κάτω από τις προαναφερθείσες συνθήκες τα ιδιωτικά τηλεοπτικά δίκτυα. Και πρέπει διαννοητικώς να …υπολείπεσαι γιά να μην βλέπεις πως δεν αποτελούν παρά τους πολιορκητικούς κριούς με τους οποίους ανοίγουν τα απόρθητα γιά τους πολλούς φρούρια των δημόσιων "διαγωνισμών" (εδώ μπορείτε να γελάσετε άφοβα), παρέχοντας φυσικά ως αντάλλαγμα την οργουελικού μεγέθους και αισθητικής δυνατότητά τους γιά την κατ' εντολήν "διαμόρφωση" της κοινής γνώμης.

Αυτά όμως λίγο ως πολύ, όπως προείπαμε κι όλας, είναι πλέον γνωστά ακόμη και στα νήπια αυτής της χώρας. Το ότι δηλαδή οι επιχειρηματίες των τηλεοπτικών ΜΜΕ είναι άνθρωποι του πολιτικού και ποινικού υπόκοσμου με κάθε τύπου και είδους άνομες συναλλαγές και ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις σύμφωνα με τα συμφέροντά τους, δεν νομίζουμε πως χρειάζεται πλέον καμμίας περαιτέρω διερεύνησης παρά μόνο ίσως κάποιας Δικαστικής και αυτό φυσικά όταν έρθει η ώρα να χρειαστούν οι ίδιοι οι δράστες την Ελληνική Δικαιοσύνη. (γιά να τους ξεπλύνει και να τους επιστρέψει στην κοινωνία "ολοκαίνουργιους").

Επειδή όμως αυτοί οι απερίγραπτοι τύποι στους οποίους αναφερόμαστε, ως επιχειρηματίες (έστω και αυτής της ποιότητας),  δεν συνιστούν κάποιο θεσμό (μεγαλοεργολάβοι και μπετατζήδες είναι οι άνθρωποι και δεν σου λένε πως ξυπνούν με Κάφκα και κοιμούνται με Ιονέσκο ούτε και σου είπανε ποτέ πως είναι τριτοξάδερφα της Μητέρας Τερέζας), δεν πιστεύω πως είναι οι μεγαλύτεροι ένοχοι του εγκλήματος της παραπληροφόρησης. Και όσα χρήματα και όσα υπόγεια με την εκάστοτε εξουσία νταλαβέρια κι αν έχουν, δεν νομίζω ότι θα μπορούσαν ποτέ οι ίδιοι από μόνοι τους να υλοποιήσουν την βρώμικη δουλειά της κοινωνικής χειραγώγησης.

Αντίθετα λοιπόν στην κρατούσα αντίληψη που θέλει τους μεγαλοεκδότες και τους μεγαλοκαναλάρχες ως τους κυρίως υπεύθυνους γιά το συγκεκριμένο έγκλημα, εμένα προσωπικά θα μπορούσαν να μου είναι έως και …συμπαθείς διότι οι άνθρωποι αυτοί αυτά τα "γράμματα" έμαθαν, έτσι ιεράρχησαν τις αξίες τους, αυτή την ηθική στάση ζωής επέλεξαν.

Και αν το καλοσκεφτούμε, τι θα μπορούσε να είναι ένας μεγαλοεκδότης και μεγαλοκαναλάρχης εκτός από ένα γραφικό αξιοθρήνητο γεροντάκι που, μη έχοντας συνειδητοποιήσει πως οδεύει προς την τελευταία του μαρμάρινη κατοικία, εξακολουθεί να αυνανίζεται διαβάζοντας νούμερα που περιγράφουν την αύξηση της προσωπικής του περιουσίας και επιρροής, αν δεν υπήρχε ένας Γιάννης, μια Όλγα, ένας Γιώργος, ένας Βασίλης, ένας Μανώλης, άλλος ένας Μανώλης, ένας Παύλος, μια Μαρία, ένας (κύριος) Μπάμπης (και πλήθος άλλων) που (απο)δεχόμενοι απίστευτους μισθούς (από μιά κατά τα άλλα οικονομικά "καταρρέουσα" επιχείρηση), παρέχουν ως αντάλλαγμα τα "πνευματικά" τους όπλα ? (τα οποία, ειρήσθω εν παρόδω, διαμορφώνονται πάντα κατά περίπτωση και ανάλογα με τα εξωεκδοτικά/εξωτηλεοπτικά συμφέροντα του μαγαζάτορος).

Και γιά να μιλήσουμε και πιο ανοιχτά, θα μπορούσε ποτέ να επηρρεάσει από μόνος του την κοινή γνώμη ένας εργολάβος δημοσίων έργων, ή ένας επιχειρηματίας των 090 ή ένας εφοπλιστής ή ένας ιδιοκτήτης ΠΑΕ ή ένας …μπετατζής ? (τον ξεχάσατε τον "μπετατζή" αλλά ο γράφων τον θυμάται). Όχι φυσικά, σε καμμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να την επηρρεάσει και το πιο πιθανόν είναι οι συγκεκριμένοι άνθρωποι να μην ξέρουν καλά-καλά να γράψουν το όνομά τους, πολλώ δε μάλλον και να συντάξουν οποιοδήποτε κείμενο που δεν περιλαμβάνει είτε αριθμούς είτε χριστοπαναγίες. (γιατί εκτός των άλλων, αυτοί κατά βάθος είναι "αγνοί" άνθρωποι του λιμανιού).

Το έγκλημα λοιπόν στην πραγματικότητα δεν συντελείται από τα γραφικά αυτά αντικοινωνικά υποκείμενα αλλά από τους με εξωφρενικούς μισθούς αμοιβόμενους επαγγελματίες προπαγανδιστές, οι οποίοι, χρησιμοποιώντας την όποια "βαρύτητα" του ονόματός τους αλλά και του θεσμικού τους ρόλου, (πολύ συχνά και των τυχόντων βαρύγδουπων ακαδημαϊκών τους τίτλων), αποκρύπτουν, διαστρέφουν, φιμώνουν, παραπλανούν, παραπληροφορούν, στρέφοντας τον λαό κατά του ίδιου του του εαυτού με το να τον οδηγούν σε αποφάσεις ενάντια στα ίδια του τα συμφέροντα. Σαν να πείθεις δηλαδή τον άλλον με επιστημονικοφανή τρόπο πως ο καλύτερος τρόπος γιά να του περάσει ο πονοκέφαλος είναι να αυτοπυροβοληθεί στο σημείο που πονάει. Και όλο αυτό φυσικά με πλήρη συνείδηση και της ίδιας της πρακτικής τους αλλά και των φρικιαστικών αποτελεσμάτων της στα οποία αυτή οδηγεί. Γιατί μόνο ως φρικιαστικό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί το αποτέλεσμα των εκλογών που "επανανέθεσε" στους κυρίως δράστες του εγκλήματος την "έξοδο" από τα δεινά που αυτό προκάλεσε.

Κάποτε οι μέρες αυτές που περνάμε θα αποτελούν άλλο ένα βαρύτατο τραύμα, (και μάλλον το βαρύτερο όλων), στο ήδη πληγωμένο σώμα της εθνικής μας ιστορίας. Κάποτε αυτή η κατάσταση δεν θα εξυπηρετεί πλέον ούτε τους αρχιτέκτονές της και η Ελλάδα θα ξαναμπεί σε τροχιά "ευημερίας" και "ανόδου". (με ό,τι κι αν σημαίνουν αυτοί οι πλέον άνευ ουσιαστικού περιεχομένου όροι). Κάποτε θα ανακτήσουμε την χαμένη μας αξιοπρέπεια ή έστω τουλάχιστον την επίφασή της. (καλή είναι κι αυτή…) Και τότε ίσως θα πρέπει οι άνθρωποι αυτοί οι οποίοι στην πραγματικότητα συνετέλεσαν τα μέγιστα σε αυτό το ανοσιούργημα, να λογοδοτήσουν γιά αυτά τα ανοσιουργήματά τους. Και δεν θα κληθούν φυσικά να απολογηθούν γιά τις απόψεις τους, κάτι τέτοιο δεν θα ταίριαζε σε καμμία γνήσια δημοκρατική κοινωνία. Μα θα κληθούν να λογοδοτήσουν γιά το ότι παρά το γεγονός πως εξ αρχής γνώριζαν όλη την αλήθεια, απολύτως συνειδητά τη στρέβλωσαν βάναυσα και άλλο τόσο απολύτως συνειδητά λειτούργησαν ως ενεργούμενα των εχθρών της χώρας μας, θυσιάζοντας έναν ολόκληρο λαό μπροστά στο απολύτως προσωπικό τους όφελος.

Και αυτά πλέον είναι αυταπόδεικτο αφού όπως προαναφέραμε, καμμία οικονομικά ψυχορραγούσα επιχείρηση δεν προσφέρει τέτοιους μισθούς σε υπαλλήλους της, εκτός βέβαια και αν αυτοί, της παρέχουν υπηρεσίες οι οποίες δεν είναι και τόσο εμφανείς. Υπηρεσίες οι οποίες εξυπηρετούν μονάχα τα αφεντικά τους και τα οποία με τη σειρά τους εξυπηρετούν τα δικά τους αφεντικά που δεν είναι άλλα από τις "από το εκλογικό σώμα αναδειχθείσες κυβερνήσεις".

Και κάποιος θα μπορούσε κάλλιστα να επικαλεστεί και την συνευθύνη αυτού που "παραπλανάται", αυτού που "εξαπατάται". Ναι, φυσικά και υπάρχει συνευθύνη. Και εν προκειμένω συνευθύνη του λαού. Υπάρχει συνευθύνη όμως μόνο όταν ένας λαός είναι πλήρως πνευματικά θωρακισμένος και έχει λάβει και μια παιδεία η οποία αφ' ενός μεν φρόντισε να του αναπτύξει την κριτική ικανότητα σκέψης και αφ' ετέρου να του διδάξει τις αρχές της πραγματικά ευνομούμενης Πόλεως. (ο όρος "Πόλις" με την Κορνηλιοκαστοριδιακή έννοια). Όταν όμως έχουμε φροντίσει να παράξουμε ολόκληρες γενεές αμόρφωτων και αποχαυνωμένων πολιτών, είναι τουλάχιστον προκλητικό το να ερχόμαστε σήμερα και να τις …εγκαλούμε για αυτά τους (τα νοητικά πλέον) ελείμματα.

Από την άλλη μεριά, τι είναι μια Πολιτεία που μέσω μιάς καταφανέστατα εξαρτημένης της Δικαιοσύνης χρίζει (και "καλά κάνει" θα πώ εγώ) ως τρομοκράτες αυτούς που "τρομοκρατούν" μια απολύτως συγκεκριμένη και εξαιρετικά περιορισμένη αριθμητικά μερίδα πολιτών (και με απολύτως συγκεκριμένα …"χαρακτηριστικά") ενώ την ίδια ακριβώς στιγμή αντιμετωπίζει ως "έγκριτους" δημοσιογράφους όσους τρομοκρατούν το σύνολο ενός λαού ?

Μια Δίκη των κατ' εξοχήν υπευθύνων γιά την παραπλάνηση του κόσμου σε καμμία περίπτωση δεν θα αποτελεί μια πράξη εκδίκησης άλλωστε η εκδίκηση είναι μια εκδοχή βαρβαρότητας και από βαρβαρότητα ως κοινωνία είμαστε ήδη χορτασμένοι, δεν έχουμε ανάγκη από άλλη.  Μια Δίκη των κατ' εξοχήν υπευθύνων γιά την τρομοκράτηση της κοινωνίας σε καμμία περίπτωση, ακόμη και της όποιας καταδίκης τους, δεν θα καταφέρει να επουλώσει τις πληγές που οι άθλιοι αυτοί βοήθησαν να ανοίξουν στο σώμα της Ελλάδας. Μια τέτοια Δίκη όμως αφ' ενός μεν θα βοηθήσει σε μεγάλο βαθμό την βαθύτερη καταννόηση του πώς είναι δυνατόν ένας λαός να οδηγείται σε αποφάσεις που θέτουν εν κινδύνω την ίδια του τη φυσική ύπαρξη και αφ' ετέρου θα συντελέσει στα μέγιστα στην επανάκτηση της χαμένης τιμής της Δημοσιογραφίας κάτι που το έχει απόλυτη ανάγκη κάθε γνήσια Δημοκρατία. Μια τιμή που, όσο φιλότιμα κι αν προσπαθούν, είναι αδύνατο να την υπερασπιστούν δέκα-είκοσι μοναχικοί κι έντιμοι καβαλλάρηδες της ενημέρωσης.

Μέχρι όμως αυτή η Δίκη να αποφασιστεί και να εγγραφεί και σε κάποιο πινάκιο κάποιου Κακουργιοδικείου, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε στο γνωστό σύνθημα αλήτες-ρουφιάνοι-δημοσιογράφοι είναι, στη λέξη δημοσιογράφοι να βάλουμε εισαγωγικά. Τίποτε άλλο. 

Νοητικές ασέλγειες

   Ο βιασμός ως πράξη δεν είναι απλώς ποινικά κολάσιμη μα κάτι πολύ χειρότερο αφού και στον κώδικα της φυλακής οι δράστες του συγκεκριμένου εγκλήματος θεωρούνται κατάπτυστοι και στην καλύτερη των περιπτώσεων, απομονώνονται από τους υπολοίπους. (στην χειρότερη γίνονται οι πόρνες της φυλακής).  Παρότι όμως ο βιασμός του σώματος εκτός του ότι επισύρει πολυετείς καθείρξεις τυγχάνει και της απόλυτης κοινωνικής απαξίωσης, την ίδια στιγμή, όχι μόνο δεν συμβαίνει τον ίδιο με τον βιασμό του νου αλλά αντιθέτως, όσοι αποφασίζουν να μας προσβάλλουν κατ' αυτόν τον τρόπο, συχνά θεωρούνται ως επιτυχημένοι και ακόμη συχνότερα επιβραβεύονται ακόμη και με τα ανώτατα αξιώματα. Και αυτό διότι εδώ και πολλές δεκαετίες, ουδεμία αρετή ανώτερη από αυτή του αμοραλισμού, της κοινής δηλαδή χυδαίας πολιτικής καπατσοσύνης.

   Ένας τέτοιος βιαστής του νου, (και μάλιστα του κοινού νού), είναι και ο νέος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κύριος Ευάγγελος Βενιζέλος ο οποίος, όπως ακριβώς και ο λαμπρός προκάτοχός του, μέσα από παγκοίνως πλέον γνωστές άθλιες κομματικές μεθοδεύσεις, κατάφερε να εξουδετερώσει τους συνυποψηφίους του πριν καν ακόμη αυτοί προλάβουν να γίνουν …συνυποψήφιοι !

   Και δεν ξέρω πώς αλλιώς, παρά ως βιασμός της κοινής λογικής μας, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μια πράξη σαν κι αυτή, του να βάζεις δηλαδή τον εαυτό σου σε μια διαδικασία κάλπης όταν "κατάφερες" να αποτελείς τελικά το …μοναδικό ψηφοδέλτιο.

   Ειλικρινά, είναι πολύ δύσκολο να βρούμε  κάποια λογική που να αντέχει σε ο,τιδήποτε ανάλογο, πχ. δεν ξέρω αν θα μπορούσαμε να φανταστούμε μια διοργάνωση κάποιου αγώνα δρόμου στον οποίο θα τρέξει μόνος του ένας αθλητής ή αυτήν ενός διαγωνισμού τραγουδιού στον οποίο θα συμμετάσχει ένας μόνο τραγουδιστής.Ωστόσο, στην περίπτωσή μας, ο μοναδικός υποψήφιος, όχι μόνο να καλεί και σε συμμετοχή τον "κόσμο" λες και τάχα έχει κάποια ...αγωνία για το αποτέλεσμα αλλά και να αναγκάζει κάποιους κομματικούς χαχόλους σε μια εξ ίσου σχιζοφρενική διαδικασία …καταμέτρησης των ψήφων, λες και δεν θα αρκούσε έστω και μία μόνον απ' αυτές για να τον νομιμοποιήσει στον ύπατο κομματικό θώκο.

   Στο σημείο αυτό, να ομολογήσω πως σε κάθε περίπτωση, εκτιμώ πολύ περισσότερο τους κάθε λογής ανά τον κόσμο δικτάτορες και δικτατορίσκους, οι οποίοι συνήθως, πολύ πιο "εντίμως" φερόμενοι, αρκούνται στο να βιάσουν τα δημοκρατικά δικαιώματα των υπηκόων τους και, μη έχοντας ανάγκη οποιασδήποτε ηθικής απενοχοποίησης, δεν καταφεύγουν σε τέτοιες ιστορικές γελοιότητες βιάζοντας έτσι και τη λογική τους. Φυσικά ιστορικώς, δεν είναι και λίγοι εκείνοι οι οποίοι ζήτησαν την ψήφο του λαού αφού πρώτα φρόντισαν να στείλουν κάθε πολιτικό τους αντίπαλο στον …Δημιουργό του (κι ακόμη παραπέρα), δεν ξέρω όμως αν θα περιποιούσε ιδιαίτερη τιμή γιά τον οποιονδήποτε και εν προκειμένω για τον κ. Ευάγγελο Βενιζέλο το να δεχόταν να συγκριθεί με τον Μεγκίστου ή με τον Σαντάμ ή με τον Καντάφι ή ακόμη και με τον Αδόλφο Χίτλερ. Φυσικά ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος δεν λέρωσε τα χέρια του με αίμα όπως οι προηγούμενοι αλλά ο τρόπος με τον οποίο αποφασίζεις να ξεκαθαρίσεις τους πολιτικούς σου αντιπάλους τελικά είναι περισσότερο θέμα αισθητικής παρά ουσίας. Και επειδή οφείλουμε να είμαστε ακριβοδίκαοι, ο κύριος Ευάγγελος Βενιζέλος είναι τελικά πιο καλαίσθητος από τους αείμνηστους προαναφερθέντες ...αιρετούς, πολιτικώς τουλάχιστον αφού …φυσικώς, ολίγη δίαιτα δεν θα τον έβλαπτε και ιδιαίτερα.

   Δεν ανήκα ποτέ στον πολιτικό χώρο του ΠΑΣΟΚ και ως εκ τούτου δεν με αφορούν οι τρόποι με τους οποίους ως κόμμα επιλέγει (για πολλοστή φορά) να εξευτελιστεί. Ούτε και είναι το μόνο κόμμα του Ελληνικού Κοινοβουλίου στο οποίο (παρα)βιάζεται κάθε έννοια δημοκρατίας και στο ΚΚΕ άλλωστε δεν μπορούμε να πούμε πως οι εσωκομματικές δημοκρατικές λειτουργίες αισθάνονται "σαν στο σπίτι τους"… Στον βαθμό όμως που αυτές οι άθλιες και γελοίες διαδικασίες μπορούν να λειτουργήσουν προς την κοινωνία ως διδαχή και ως …πρότυπο αλλά και να φανούν ως κάτι το απολύτως (φυσιο)λογικό, δεν οφείλουμε απλώς να τις επισημάνουμε και να τις καταγγείλουμε αλλά και να αγωνιστούμε με κάθε τρόπο ενάντια σ' αυτές, αφού κανένα κόμμα δεν μπορεί να υπηρετήσει την δημοκρατία αν πρώτα δεν την έχει εμπεδώσει το ίδιο στις εσωτερικές λειτουργίες του. Διότι αν δεν σέβεται πρώτα την δική του βάση καταφεύγοντας σε τέτοιες φασιστικές μεθόδους, είναι αδύνατον ως κυβέρνηση να σεβαστεί την ευρύτερη κοινωνική βάση, αφού η φασιστική νοοτροπία θα αποτελεί πλέον μέρος του ίδιου του γενετικού του κώδικα. 

   Ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος συν τοις άλλοις όμως, εκτός δηλαδή όλων των άλλων θαυμασίων πολιτικών πεπραγμένων του, (για τα οποία σε κάποια άλλη χώρα ενδεχομένως θα εκαλείτο να απολογηθεί στα κοινά Ποινικά Δικαστήρια), αναδειχθήσας και σε αρχηγό κόμματος μέσα από καταγέλαστες διαδικασίες, δεν είναι απλά ένας καταγέλαστος ηγέτης μα κάτι πολύ περισσότερο. Ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος κυρίως είναι ένας αδίστακτος και ως εκ τούτου απολύτως επικίνδυνος άνθρωπος γιά την Δημοκρατία και την κοινωνία αφού, κατά το λαϊκό γνωμικό, μπροστά στον όποιοδήποτε προσωπικό του σκοπό αγιάζει οποιοδήποτε μέσο, ακόμη και αν το μέσο αυτό (παρα)βιάζει κάθε κοινή λογική.

   Και ο ζόφος των ημερών που ζούμε τελικά δεν είναι τίποτε άλλο παρά το αποτέλεσμα τέτοιων συνεχών νοητικών βιασμών όπου, σε μιά οικονομικά εξαθλιωμένη κοινωνία φοβικά εκπαιδευμένων πολιτών,  λίγο image (βλ.πούλημα μούρης), λίγη "ευφράδεια" (βλ.γκαιμπελισμός), λίγη πολιτική "ευελιξία", (βλ.χαμέρπεια), λίγο βαρύγδουπο υφάκι συνταγματολόγου (βλ.πεζοδρομιακός τσαμπουκάς και στυλ "ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε"), καθώς και λίγα ηγετικά προσόντα (βλ."κομματικό bulling"), περασμένα  μέσα από τα απολύτως ελεγχόμενα μιντιακά μπλέντερ, είναι αρκετά για να μας υποδείξουν) γιά άλλη μια φορά τον επόμενο σωτήρα και πείθοντάς μας, επίσης γιά άλλη μια φορά, γιά το ότι "δεν υπάρχει άλλος δρόμος".

   Δυστυχώς όμως γιά αυτούς, ο "άλλος δρόμος" …υπάρχει !  Και αυτός δεν είναι άλλος από τον απλό και κοινό μας νού, που όσο κι αν θέλει το εκάστοτε σύστημα εξουσίας να τον βιάσει μετατοπίζοντας λίγο-λίγο και κάθε τόσο τα λογικά και ηθικά του όρια, εκείνος εξακολουθεί να αντιστέκεται, με τα μόνα όπλα που τούχει απομείνει, την ιστορική του μνήμη και την συναίσθηση των πολιτισμικών του αναφορών. Και κανένα από αυτά τα δύο δεν μας επιτρέπει να μείνουμε άπραγοι μπροστά σε τέτοια άθλια φαινόμενα, που, όταν δεν προκαλούν την λαϊκή θυμηδία οδηγούν σε εθνική τραγωδία.

Τα κακά Χριστιανόπουλα της δημοσιογραφικής (μας) Ορθοδοξίας.

Κάθε ενασχόληση, έχει τα δικά της μέτρα με τα οποία αξιολογείται τελικά ο καθένας που με τον ένα ή άλλο τρόπο κινείται πέριξ αυτής.

Πχ. ο χειρουργός ανάλογα με το ποσοστό επιτυχίας των επεμβάσεών του, ο ορειβάτης με το ποσοστό των ολοκληρωμένων αναρριχήσεών του, ο εραστής με την επίτευξη των οργασμών που προκαλεί σε μια γυναίκα, κοκ.

Και μάλιστα, όσο πιό δύσκολες περιπτώσεις διεκπεραιώνει με επιτυχία ένας χειρουργός τόσο πιο διακεκριμένος, όσο πιο δυσπρόσιτες οι κορυφές που κατακτά ο ορειβάτης τόσο πιο αξιοθαύμαστος και όσο πιο παραιτημένα είναι τα κορμιά που καταφέρνει να αφυπνίσει ερωτικώς ο εραστής, τόσο πιο …περιζήτητος. (μπορώ να σας πώ μάλιστα, πολύ πιο περιζήτητος και από τον καλύτερο χειρουργό-γιά τον ορειβάτη δεν συζητάμε καν αφού κανένα πουλί δεν πετάει πάνω από κάποιο υψόμετρο, πολύ δε περισσότερο εκείνο του ορειβάτη που και λόγω των ιδιαίτερων κλιματικών συνθηκών, έχει και μια επιπλέον δικαιολογία).

Με λίγα λόγια δηλαδή, δεν είναι η συχνότητα ενός εγχειρήματος εκείνη που μας χαρίζει την όποια "δόξα", (δηλαδή την κοινή θετική πεποίθηση) αλλά μάλλον ο βαθμός δυσκολίας του.

Και στην ενασχόληση με την δημοσιογραφία, τα πράγματα τελικά δεν θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά. Κατά την διαμορφωμένη λοιπόν αντίληψη, "καλός" δημοσιογράφος είναι αυτός ο οποίος θα μπορέσει να πάρει συνέντευξη από την πλέον δυσπρόσιτη προσωπικότητα, που συνήθως ηδονίζεται να κλείνει βροντερά την πόρτα της σε δυστυχείς συναδέλφους δημοσιογράφους και όσες (λίγες) φορές αποφασίζει να μην την κλείσει, τότε οι συνάδελφοι αυτοί γίνονται ακόμη …δυστυχέστεροι, υφιστάμενοι τις όποιες συμπεριφορικές ιδιαιτερότητές της. Αν δε μάλιστα η προσωπικότης αυτή τυγχάνει να είναι και ηλικιακώς εις το προαύλιο του Άδη, τότε τα πράγματα είναι ακόμη καλύτερα γιά τον φιλόδοξο συνεντευξιαστή αφού "αυτή η συνέντευξη θα μείνει στην ιστορία ως η τελευταία του" και πάντα φυσικά και με λίγη καλή "τύχη", που θα θέλει τον συνεντευξιαζόμενο νεκρό λίγα μόλις δευτερόλεπτα μετά το "σας ευχαριστώ γιά τον χρόνο σας", το δημοσιογραφικό ανδραγάθημα θα είναι αδιαμφισβήτητο !

Σχεδον πάντα λοιπόν τέτοιοι άνθρωποι, απολύτως αξιοσέβαστοι ως προς το έργο τους (ίσως και θεοί) ωστόσο, ως ιδρυτές νέων κωδίκων, εξαιρετικά ακραίας κοινωνικής συμπεριφοράς, που ενίοτε δεν διέπεται απλώς από την αρετή του σνομπισμού αλλά συχνά φτάνει και σε σημεία κοινής "απανθρωπιάς", γίνονται αντικείμενα δημοσιογραφικής θήρας. Ενδεικτικά θα αναφέρω την περίπτωση Μάνου Χατζιδάκι, μια συνέντευξή του οποίου  ανέκαθεν αποτελούσε το όνειρο κάθε δημοσιογράφου που όμως, αν παρ' ελπίδα επραγματοποιείτο τότε, ώ τι δράμα, αμέσως το ίδιο όνειρο μετατρεπόταν σε εφιάλτη. Και αντί μετά από μια τέτοια συνέντευξη ο δημοσιογράφος να μπορούσε να κρεμάσει το κεφάλι του συνθέτη ως τρόπαιο στον τοίχο των επαγγελματικών του "επιτυχιών", συνήθως κατέληγε με το δικό του "κεφάλι"να κοσμεί τον τοίχο του μυθικού μας συνθέτη.

Ο Μάνος Χατζιδάκις όμως από πολλού εξέλιπε και την θέση του τα τελευταία χρόνια δείχνει να έχει ...παραχωρήσει ο υπέροχος ποιητής και διανοητής Ντίνος Χριστιανόπουλος. Κάθε δημοσιογράφος πλέον ονειρεύεται μιά συνέντευξη με αυτόν τον σημαντικότατο Έλληνα κάτι σαν το προσωπικό του τάμα, κάτι σαν το προσωπικό του ταξίδι στους αγίους τόπους της δημοσιογραφίας.Και φυσικά θεωρεί πως αν καταφέρει "και αυτό", ε τότε το όνομά του ασφαλώς θα καταχωρηθεί σε κάποιο παγκόσμιο δημοσιογραφικό λίμπρο ντ' όρο.

Αυτό εν πρώτοις δεν δείχνει και τόσο "κακό", και ποιός αλήθεια δεν θάθελε έστω και απλώς να συνομιλήσει με ένα τέτοιο πνευματικό μέγεθος ? Τα πράγματα όμως αρχίζουν να παίρνουν μια άλλη τροπή όταν η επιθυμία μας αυτή δεν συνοδεύεται και δεν υποστηρίζεται και από μιά αντίστοιχη παιδεία, ώστε να μην καταλήγουμε να ρωτάμε πχ. ένα Νανόπουλο τι ζώδιο είναι ή ένα Μίκη Θεοδωράκη αν του αρέσουν οι λαχανοντολμάδες. Διότι σε μια τέτοια περίπτωση, η χαρά μας γιά το ότι καταφέραμε τσάτρα-πάτρα να επιβιβαστούμε σε ένα τέτοιο πνευματικό υπερωκεάνειο δεν θα καταφέρει να μας σώσει αφού, πριν το κάνουμε, δεν είχαμε την σοφία να διαβάσουμε το όνομά του και να δούμε πως μπορεί να λέγεται και …Τιτανικός. Και μάλιστα, ο προσωπικός μας Τιτανικός.

Άνθρωποι λοιπόν που συνήθως η όποια σχέση τους με τα γράμματα είναι ακριβώς η ίδια που έχει ο Πάγκαλος με τη γυμναστική και με ένα "θάρρος" με το οποίο συνήθως οπλίζεται κάθε ένας που έχει πλήρη άγνοια της αγραμματοσύνης του, προσπαθούν να "συνομιλήσουν" μαζί τους. Μια τέτοια θλιβερή "προσπάθεια" είδα τις προάλλες από την κατά τα άλλα ευειδή κυρία Πόπη Τσαπανίδου. Και οφείλω να ομολογήσω πως, ενώ στην αρχή εξοργίστηκα γιά το αφελές της προσεγγίσεώς της, αργότερα ως άνθρωπος ειλικρινά την λυπήθηκα. Αντιμετωπίστηκε (ως της άξιζε φυσικά) με τέτοια σκωπτικότητα αλλά και με τέτοια απαξιωτική διάθεση από τον ποιητή που είμαι σίγουρος πως …την επόμενη φορά που θα επιχειρήσει κάτι ανάλογο, θα μετρήσει πολύ καλύτερα το πνευματικό της μπόι το οποίο μπορεί να αποδεικνύεται επαρκέστατο γιά μια χαριτωμένη εκπομπούλα όχι όμως και γιά μια προσέγγιση σε ένα ποιητή ακόμη και ελαχίστου μεγέθους, πολύ δε περισσότερο του μεγέθους ενός Χριστιανόπουλου.

Μα θάμουν τελείως άδικος αν έλεγα πως η κυρία Τσαπανίδου είναι η μοναδική περίπτωση. Ανάλογη τύχη είχε και ο αγαπητός Σταύρος Θεοδωράκης όταν ήρθε κι εκείνος ενώπιος-ενωπίω με τον ίδιο άνθρωπο. Απλώς ο Θεοδωράκης αποδείχτηκε περισσότερο ευφυής και ευέλικτος από την κυρία Τσαπανίδου και την ώρα που ο ποιητής τον γιαούρτωνε ο Θεοδωράκης, γνωρίζοντας το επικοινωνιακό παιχνίδι πολύ καλύτερα από την προαναφερθείσα συνάδελφό του, καμωνόταν πως δοκίμαζε με ενδιαφέρον το γιαούρτι που τάχα τον …φίλευε ο Χριστιανόπουλος. Και φυσικά δεν είναι ούτε μόνο η περίπτωση Τσαπανίδου και Θεοδωράκη, ούτε και μόνο η περίπτωση Χριστιανόπουλου.

Ανάλογης δημοσιογραφικής ευφυίας είναι και οι προσεγγίσεις πολλών άλλων και ενδεικτικά μου έρχεται η περίπτωση της κυρίας Βίκυς Φλέσσα η οποία έχει το μοναδικό χάρισμα να μετατρέπει κάθε της συνέντευξη σε μια τραγικά χαμένη ευκαιρία. Άστοχες και ανόητες ερωτήσεις, τοποθετήσεις των συνεντευξιαζόμενων οι οποίες περνούν απαρατήρητες και χωρίς την ελάχιστη δημοσιογραφική τους "εκμετάλλευση" κατά τη συνέχεια της συνεντεύξεως και κυρίως ελαφρότητα αντιμετώπισης σημαντικότατων καλεσμένων οι οποίοι συνήθως από ευγένεια αντιμετωπίζουν με συγκατάβαση τo όλο φιάσκο αλλά ο τηλεθεατής ή ο αναγνώστης κυριολεκτικά εξοργίζεται, και για τις βλακωδέστατες ερωτήσεις που γίνονται αλλά κυρίως για τις ερωτήσεις που, (ενώ από την κουβέντα λογικώς προκύπτουν), δεν έγιναν ποτέ.

Φυσικά στο σημείο αυτό δεν θα μπορούσε κανείς να παραγνωρίσει και την συνευθύνη του συνεντευξιαζόμενου γιά τον (ουσία) διασυρμό του αφού οφείλει να γνωρίζει το πνευματικό βάρος (ή την πνευματική ελαφρότητα) του κάθε ενός που τον προσκαλεί. Και δόξα τω θεώ είμαστε μια μικρή χώρα και όλοι γνωριζόμαστε μεταξύ μας οπότε "δεν ήξερα" δεν υπάρχει. 

Σε αυτό το σημείο οφείλω να συγχαρώ τον κύριο Χριστιανόπουλο, διότι η "ανεξήγητα" (από τους περισσότερους) εκρηκτική ιδιοσυγκρασία του, όχι μόνο δεν του επιτρέπει να γίνει βορά του κάθε ανοήτου και μωροφιλόδοξου αλλά τον μετατρέπει από  κυνηγημένο σε κυνηγό. Ο άνθρωπος που δεν δίστασε να ονομάσει δημόσια την ερωτική επιθυμία "καύλα", θα ήταν απολύτως ανακόλουθο να είχε την ελάχιστη κοινωνική αναστολή να καταχεριάσει λεκτικώς ή και να ευτελίσει πλήρως τον κάθε ανεπαρκή, τον κάθε ολίγο.

Και φυσικά, ως άριστος πνευματικός ιχνηλάτης ο κύριος Χριστιανόπουλος, εξ αρχής και εξαιρετικά εύκολα "αναγνωρίζει" το πνευματικό βάρος του ανθρώπου που κάθε φορά στέκει απέναντί του και αν δέχεται να συνομιλήσει μαζί του είναι μόνο γιατί ο ίδιος, ο τελικά τσαχπίνης κύριος Χριστιανόπουλος "καυλώνει" με ένα τέτοιο παιχνίδι, ένα παιχνίδι κατά το οποίο ο πάνοπλος θηρευτής, από μια μόνο ριπή εύστοχων και ιοβόλων παρατηρήσεων, μετατρέπεται από τη ένδοξη λεία του σε ένα ολόγυμνο κι ανυπεράσπιστο θήραμα άξιο, μόνο γιά να το λυπηθεί ο χορός και να το ο θεατής. 

Και αν αυτό το παιχνίδι εκτός από τον κύριο Χριστιανόπουλο "καυλώνει" και μένα, είναι γιατί η όλη "ιδέα" (ελληνιστί concept) πάνω στην οποία βασίζεται το όλον show, τελικά διδάσκει το πόσο εύκολα η πανίσχυρη "τάξις" των εγνωσμένων αξιών (υπεύθυνη γιά τα περισσότερα δεινά μας),  μπορεί να ανατραπεί από μια κοινωνία που αποφασίζει να επαναδιατυπώσει και τους κώδικές της και τις προτεραιότητές της, αναγνωρίζοντας την πνευματικότητα ως το πλέον θανατηφόρο όπλο κατά του παντοδύναμου πλην όμως άνου εχθρού. Στην ουσία δηλαδή, ένα μάθημα αποτελεί η φαινομενική αγένεια και επιθετικότητα του κυρίου Χριστιανόπουλου, ένα μάθημα γιά το "πώς οι δούλοι γίνονται ελεύθεροι" όπως επιγράφεται και κάτω από το άγαλμα του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, ένα μάθημα για τον τρόπο με τον οποίο θα μπορούσε κάποτε να γίνει η αληθινή επανάσταση. Και ειδικά μέρες σαν και τούτες, από ένα τέτοιο "μάθημα" δεν θάπρεπε να λείπει κανείς.

Σημείωσις εκ των υστέρων : 

Εκτός όλων των ανωτέρω, βρίσκω άπειρες πραγματολογικές αναλογίες μεταξύ της ιστορίας δημοσιογράφων-Χριστιανόπουλου και του παραμυθιού της Κοκκινοσκουφίτσας, σύμφωνα με το οποίο, οι αθώες και καλοπροαίρετες  κοκκινοσκουφίτσες της δημοσιογραφίας, αγνοώντας πλήρως τους νόμους του δάσους και προκλητικότατα αδιαφορώντας  για την ίδια τη "φύση" του λύκου Χριστιανόπουλου, στην αναζήτηση μιάς ιδιότυπης ηδονής, αυτής της εθελούσιας θυματοποίησης, δεν διστάζουν να βάλουν το κεφάλι τους ως το στόμα του, ώστε χρησιμοποιώντας τα ενστικτώδη αντανακλαστικά του να αποδείξουν (?) πως είναι όντως εκείνος "κακός" και "άρα" από κάποια "αυτόματη λογική" αντιδιαστολή, συνεπαγωγικά εκείνες είναι "καλές".

Φυσικά και ως γνωστόν, στο τέλος του παραμυθιού ο "κακός" Λύκος, τιμωρούμενος γιά την φύση του, ξεσκίζεται από τους "καλούς" ξυλοκόπους ενώ η άθλια Κοκκινοσκουφίτσα σώζεται, επιβραβευόμενη και γιά την ηλιθιότητά της και φυσικά και γιά την πουτανιά της.

Και αν ο "ιδιόρρυθμος" Χριστιανόπουλος ενοχλεί γιά κάτι, αυτό τελικά δεν είναι ούτε η ποίησή του (σιγά μην ασχολούνται με αυτήν οι ξυλοκόποι των media) ούτε και η όποια στάση ζωής που ποτέ ο ίδιος δεν έκρυψε από κανέναν. Εκείνο που πραγματικά τους ενοχλεί, είναι το ότι ως γνήσιος αναρχικός, στο παραμύθι αυτό, όπως και σε κάθε άλλο παραμύθι, έχει τα αρχίδια να βάζει το τέλος που εκείνος γουστάρει επικαλούμενος αισθητικές αποδείξεις. Και το να αλλάζεις τη ροή του παραμυθιού, γιά κάποιους δεν αποτελεί απλά μια ύβρι αλλά και τον υπέρτατο κίνδυνο γιά όλο το (παραμυθένιο τους) σύστημα. 

Ιστορίες γιά αγ(ρ)ίους.

@ Είναι δύσκολο να προσπαθήσεις να γράψεις μια μέρα σαν κι' αυτή, δίχως η σκιά των χριστουγέννων να πέφτει βαριά στους ώμους σου που ήδη δεν μπορούν να σηκώσουν άλλα. Μα θα μου πείς "σκιά" τα χριστούγεννα ? Ναι, κρυπτοκαταθλιπτικέ μου αναγνώστη, σκιά και μάλιστα πολύ βαριά. Σαν τις υπόλοιπες σκιές, σαν τις υπόλοιπες δηλαδή "γιορτές". Του Πάσχα, της 25ης και της 28ης, της Αγίας Τζούλιας και του Αγίου Εφραίμ & ΣΙΑ ΑΕ, του Αγίου Άρπαξε να φάς και της Αγίας Κλέψε νάχεις και φυσικά και του Αγίου Πνεύματος που δεν ξέρω αν υπάρχει άλλη χώρα που να το τιμά τόσο πολύ και μάλιστα αργώντας την μέρα κείνη και την ίδια ακριβώς στιγμή και να το σιχαίνεται και να το απαξιώνει τόσο πολύ.

Και δεν μιλώ απαραιτήτως γιά την "άγια" βερσιόν του πνεύματος, αυτή είναι άλλου παπά ευαγγέλιο (κυριολεκτικά) μα γιά την άλλη του εκδοχή, την πιο …ταπεινή αλλά και την πιο τρομακτική ταυτόχρονα. Αυτή που κάνει τον κάθε ηλίθιο και τον κάθε παλιάνθρωπο να τρέμει από τον φόβο του μήπως και χάσει τον επίγειο προσωπικό του παράδεισο, ένα παράδεισο χτισμένο από κοινής χρήσεως ψευδαισθήσεις και περιφραγμένο με την απροσπέλαστη μάντρα της ιδιωτικής χρήσεως υπέρτατης βλακείας.

Σκιά λοιπόν οι γιορτές γιά τον μίζερο συγγραφέα, αφού μια μέρα σαν και τούτη, αντί να σας λέει γιά τοκετούς παρθένων (!) σε μαιευτήρια σταύλους (κυριολεκτικά σταύλους-βλέπετε δεν υπήρχε ακόμη το ΕΣΥ) πούχουν γιά κεντρική θέρμανση βόδια και για τσανακογλύφτες μάγους με καμηλώ κελεμπίες και καμηλώ καμήλες που φέρνουν σμύρνα, χρυσό και μπαλόνια "it 's a boy" και για άλλες ιστορίες γιά αγ(ρ)ίους, αυτός σας χαλάει το κέφι γιατί κατά βάθος έτσι είναι όλοι οι βρωμοκουλτουριάρηδες, μίζεροι και χολερικοί και όταν όλοι οι άλλοι στο πάρτυ (γενική "της πάρτης") γελάνε και χορεύουν ξένοιαστοι, αυτοί κάθονται σε μια γωνία σαν κομπλεξικοί και υπολογίζουν πόσα άτομα χρειάζονται ακόμη να ανέβουν στην πίστα ώστε να ανοίξει το πάτωμα και να καταπιεί το ψυχαναγκασμένο γλεντοκόπι τους.

Για νάμαι ειλικρινής όμως, δεν είναι που είμαι τάχα διαννοούμενος και σας λέω όλες τούτες τις αρλούμπες αλλά που δεν μπορώ να διασκεδάσω και γω μαζί σας, αφού οι τράπεζες όχι μόνο δεν μου δίνουν άλλο εορτοδάνειο αλλά μου ζητάνε λέει να τους πληρώσω και τα εικοσιτρία προηγούμενα που μούχαν δώσει από την εποχή που αν αρνιόσουν να πάρεις δάνειο με μόνο 67% επιτόκιο, δεν ήσουν μόνο εχθρός του Έθνους αλλά και της Ελευθεροτυπίας η οποία τάπαιρνε κι αυτή με το τσουβάλι και ως εφημερίδα - απόλυτο σύμβολο της δημοσιογραφικής δεοντολογίας, τα επένδυε σε εταιρείες ροζ τηλεφώνων, τα οποία απαντούσαν στα πλέον θεμελιώδη υπαρξιακά ερωτήματα των σοβαρών αναγνωστών της, όπως "τι σου κάνω μάνα μου" ενώ ταυτόχρονα μαθαίνανε και τις διαφορές μεταξύ του βρώμικου 69 και του βρώμικού 89.

Ακόμη που λέτε χρωστώ το εορτοδάνειο γιά τη μαγειρίτσα του 84 και το διακοποδάνειο γιά τα μπρατσάκια του 95 και δυστυχώς ούτε το αρνάκι υπάρχει πιά γιά να τους το επιστρέψω έστω και "μεταποιημένο" υπό του γαστρικού μου συστήματος ούτε και τα μπρατσάκια γιατί ήταν made in Γιουρόπιαν Γιούνιον (Καρμπάιντ) και τρύπησαν και πήγα στον πάτο και τώρα χάνω τη ζωή μου μαζί με τους υπόλοιπους χάνους. Και οι τράπεζες δεν παίζουν ή μάλλον παίζουν αλλά, γιά ένα περίεργο λόγο, εμένα δεν με παίζουν όπως δεν με παίζανε και τα παιδάκια στο σχολείο επειδή ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί είναι καλύτερο να παίζεις στρατέγκο από το να πιάνεις τον θεσπέσιο κώλο της διπλανής σου. Βέβαια άμα η διπλανή σου λέγεται Μέρκελ, εννοείται πως είναι καλύτερο να παίζεις στρατηγικά παιχνιδάκια από το να της πιάνεις τον κώλο, μέχρι φυσικά να συνειδητοποιήσεις πως την ώρα που τα παίζεις σου τον πιάνει αυτή και ξαφνικά, πάνω που βλέπεις γυμνή την δίμετρη Κάρλα και σου σηκώνεται το εθνικό αποικιακό φρόνημα, νάσου σκάει μύτη η Άγγελα και σου πέφτει η πιστοληπτική σου ικανότητα (αλλά και η άλλη) από το 3Α στο 2Α και μετά στο B και μετά στο Γ και να κουτρουβαλήσεις και όλα τα σκαλοπάτια της αλφαβήτας σου και πριν καλά-καλά το καταλάβεις να φτάςεις μέχρι το Ω(mega) και να καταντήσεις Πρετεντέρης.

Είδες παιχνίδια που φκιάνουν οι λέξεις στο μυαλό του άρρωστου συγγραφέα κρυπτοκαταθλιπτικέ μου αναγνώστη και πώς από τα πάμπερς του Χριστούλη κάνεις έτσι ενα τσάφ και πετάγεσαι στα πάμπερς των δούλων του, των κάθε λογής δηλαδή Χριστοδουλάκων και από τους τεμπέληδες του πνεύματος με ένα σάλτο αμοράλε ξαφνικά βρίσκεσαι στους Μαντέληδες της εύφορης Ελλάδας.

Και γιά να μη λες πως σου χαλάω μια τέτοια μέρα, άντε να σου δώσω και μια ευχάριστη είδηση κρυπτοκαταθλιπτικέ μου αναγνώστη και να σου πω πως δεν πρέπει να σκας και να ανησυχείς για τίποτα, αφού ετούτη η άγια νύχτα της ζωής σου θα κρατήσει γιά πάρα-πάρα πολλά χρόνια, ίσως μέχρι να κλείσεις τα ματάκια σου. (ή ίσως, μέχρι να τα ανοίξεις).

Η Αριστερά ως πολιτική φαντασίωση.

 @ Λοιπόν τώρα που το ξανασκέφτομαι έχει δίκιο τόσο η Αλέκα όσο και ο Κουβέλης.

Δεν είναι δουλειά των αριστερών κομμάτων να εγκαταλείπουν κατά περίπτωση τις στιβαρές ιδεολογίες τους, τις ιδεολογίες δηλαδή που βασίζονται σε μια βαθιά επιστημονική μελέτη των σύγχρονων παγκόσμιων πολιτικών συνιστωσών και να καταφεύγουν σε ευκαιριακούς συνασπισμούς και συμμαχίες (ενίοτε και …ανίερες), μόνο και μόνο επειδή η παρούσα κατάσταση ή μια άμορφη πολιτική (ίσως και απολίτικη) μάζα δείχνει να το προτάσσει.

Δεν είναι δουλειά των αριστερών κομμάτων να εγκαταλείπουν τις θεωρητικές τους στοχεύσεις (ή έστω να κάνουν εκπτώσεις σε αυτές),  προσχωρώντας σε ένα σχήμα όπου αυτές θα κινδυνέψουν με πολτοποίηση από την οποία δεν θα προκύπτει τίποτε λογικό και τίποτε το σοβαρό, μόνο και μόνο για την πιθανότητα ενός ισχυροποιημένου μετεκλογικού ποσοστού της ενιαίας αριστεράς.

Και από την άλλη μεριά, τα σοβαρά αριστερά κόμματα δεν είναι για να συνδράμουν τον κάθε πικραμένο, κατατρεγμένο, άνεργο, απολυμένο, αδικημένο κλπ. Αυτό ίσως να είναι δουλειά της Αρχιεπισκοπής ή άντε της τοπικής ενορίας.

Τα σοβαρά αριστερά κόμματα δεν είναι για να κηρύσσουν την …έναρξη του πολέμου των φτωχών εναντίον των πλουσίων, αυτός κηρύσσεται …και από μόνος του όταν ο προλετάριος βλέπει την κατσαρόλα του κάθε μέρα άδεια. (Η πάλη των τάξεων είναι μια αυτοματοποιημένη διαδικασία δεν χρειάζεται κάποιο σφύριγμα διαιτητή για να αρχίσει ο "αγώνας".).

Ούτε είναι τα σοβαρά αριστερά κόμματα για να …διοργανώνουν πορείες και κινητοποιήσεις, κάτι τέτοιο θα μπορούσε κάλλιστα να το αναλάβει και κάποια ιδιωτική εταιρεία σαν κι αυτές που διοργανώνουν ιατρικά συνέδρια ή εκδρομές στους Αγίους Τόπους.

Τα σοβαρά αριστερά κόμματα δεν είναι επίσης ούτε για να χτυπάνε με επιτηδευμένη "συμπόνοια" στην πλάτη κάθε έναν που, πάντα κατά την ιδιωτικής χρήσεως λογική του, θεωρεί ότι αδικείται κατάφωρα επειδή πχ. του κόβουν το επίδομα ταχείας αφόδευσης ούτε και για να προσφέρουν άκριτα την "στήριξή" τους (?) σε κάθε συντεχνία χωρίς καν δηλαδή να εξετάζουν αν αυτή "αναφέρεται" σε κάποια παράγραφο της σύγχρονης ιδεολογικής τους σκέψης και αν αυτό το "κεκτημένο" δικαίωμα δεν αντιδιαστέλλεται με κάποιο συμφέρον της ευρύτερης κοινωνίας.

Όλα αυτά (κι άλλα τόσα), δεν είναι δουλειά ενός (ή περισσοτέρων) σοβαρών αριστερών κομμάτων. Ή, αν θέλετε και για να είμαστε και ακριβείς, δουλειά των σοβαρών αριστερών κομμάτων είναι και όλα αυτά. Αλλά …όχι κυρίως αυτά.

Η δουλειά ενός αληθινού αριστερού κόμματος πρωτίστως είναι να παράγει πρωτότυπη ιδεολογική σκέψη. Σκέψη νέα, που βασίζεται στα πραγματικά δεδομένα που διατρέχουν κάθε εποχή, σκέψη πολιτική που προκύπτει όμως από επιστημονική μελέτη και όχι από φαντασιώσεις, με λίγα λόγια, σκέψη που δεν αναπαράγει ιδεοληψίες αλλά παράγει ιδεολογίες. Και το ερώτημα που τίθεται είναι άμεσο : Ποιά είναι η πρωτότυπη πολιτική ιδεολογία την οποία παρήγαγε ποτέ η ελληνική αριστερά σε απόλυτη αντίθεση με όλα τα ΚΚ της Ευρώπης ?

Και εδώ κάποιος ίσως θα μπορούσε να αντιπαραθέσει πως ούτε η "δεξιά" παρήγαγε ποτέ κάτι αντίστοιχο και θα συμφωνήσω απόλυτα. Η "δεξιά" όμως, (τόσο σε επίπεδο πολιτικών όσο και των ψηφοφόρων της) ουδέποτε ισχυρίστηκε πως ενδιαφέρεται κάτι τέτοιο, οι άνθρωποι που από συστάσεως ελληνικού κράτους για τη μάσα του δημοσίου (δανεικού) χρήματος ενδιαφέρονται και δεν τον κρύβουν κι όλας οι άνθρωποι. Και μπρος στη μάσα και στην κλεψιά και δοσίλογοι γίνονται, και προδότες γίνονται και εύκολα γιά το χρήμα σκοτώνουν και τη μάνα τους την ίδια, (συνήθως όμως προτιμούν να σκοτώνουν τους αντιφρονούντες "εχθρούς της πατρίδος" φωνάζοντας πάντα δυνατά "ζήτω η ελλάς" για να καλύπτεται ίσως ο θόρυβος από τα φράγκα).

Δεν λέει τίποτα λοιπόν το να πεις στον μισθωτό που για μισθό παίρνει ψίχουλα και δεν έχει να φάει πως …παίρνει ψίχουλα και δεν έχει να φάει. Το ξέρει αυτό και μάλιστα πρώτος. Δεν περιμένει ούτε το ΚΚΕ να του το πει ούτε ο ΣΥΡΡΙΖΑ ούτε ο Κουβέλης.

Περιμένει όμως κάτι άλλο, περιμένει πχ. να ακούσει και να κατανοήσει το πώς έφτασε να πεινάει ή πώς έφτασαν τόσα πολλά χρήματα στα χέρια τόσων ολίγων. Αλλά πάντα με σοβαρή επιστημονική τεκμηρίωση και όχι μέσα από τσιτάτα που κι αυτά προέρχονται από μια τσαπατσούλικη (ή …"επιλεκτική) προσέγγιση της μαρξιστικής θεώρησης.

Περιμένει μια ειλικρινή και σοβαρή τοποθέτηση της αριστεράς με επιστημονική προσέγγιση που θα τον βοηθήσει κυρίως να ερμηνεύσει αυτό που σήμερα δεν μπορεί αντιμετωπίζοντάς το ως ένα (μη ερμηνεύσιμο) χάος.

Μα κυρίως, περιμένει να ακούσει γιά το πώς αυτή η αριστερά έχει σχεδιάσει να αναδιαρθρώσει την κοινωνία έτσι ώστε να ανατραπούν εκείνες οι στρεβλώσεις που δημιουργούν αυτές τις τραγικές κι απάνθρωπες ανισότητες.

Και φυσικά, όλα αυτά απαλλαγμένα από γελοίες συναισθηματικές φορτίσεις που στο τέλος οδηγούν στην γνωστή συνθηματολογία των παγιωμένων "πεποιθήσεων" (τύπου "νόμος είναι το δίκιο του εργάτη" κλπ) μετατρέποντας έτσι τον βαρύ οπλισμό ενός "γνωρίζω" στη σφεντόνα ενός "πιστεύω". Γιατί, δουλειά του πολίτη δεν είναι να πιστεύει, αυτή είναι δουλειά του καλού χριστιανού ή του καλού μουσουλμάνου. Δουλειά του πολίτη είναι να γνωρίζει. Και κάθε φορά που το "γνωρίζω" αντικαθίσταται από το "πιστεύω", πάντα μια ιερά πυρά ετοιμάζεται που στο τέλος βάζει φωτιά στα μπατζάκια της ιστορίας αλλά και του κάθε κακομοίρη.

Διότι αν διαφέρει σε κάτι η αριστερή θεώρηση από όλες τις άλλες πολιτικές θεωρήσεις, αυτή συνίσταται στο ότι δεν είναι μια απλή επιλογή αυτού ή του άλλου κομματικού σχήματος αλλά πρώτα και πάνω από όλα θεώρηση ζωής. Και σοβαρή θεώρηση ζωής δίχως επιστημονική γνώση δεν υπάρχει. Να άλλος ένας εξαιρετικά σημαντικός ρόλος τον οποίο "λησμόνησε" η αριστερά στην Ελλάδα, αυτός του εμμέσως παιδευτικού. Μιας παιδείας που θα διαχέεται σε όλη την κοινωνία και όχι μονάχα στους υποψήφιους πελάτες μας ή ακόμη χειρότερα προς τους …ήδη "πελάτες" μας. (Στις πουτάνες σύντροφοι θα μιλήσεις για την αμαρτία όχι στον αρχιεπίσκοπο). Αλλά για να δεχτεί ο άλλος να "παιδευτεί" από σένα, πρέπει πρώτα να τον πείσεις για τις αγνές προθέσεις σου. Και η ιστορία της αριστεράς δυστυχώς δεν είναι σπαρμένη μόνο με καλές προθέσεις.

Έχουν δίκιο λοιπόν όσα κόμματα της αριστεράς αρνούνται την συστράτευση. 'Η μάλλον …θα είχαν δίκιο, αν ως αριστερά κόμματα είχαν όλα ή έστω κάποια από τα χαρακτηριστικά εκείνα τα οποία προαναφέραμε…

Πότε όμως η αριστερά στην Ελλάδα συνειδητοποίησε τον αληθινό της ρόλο ? Μα φυσικά ποτέ ! Και ο λόγος είναι τόσο απλός που θα μπορούσε και να πλήξει κάποιος : H αριστερά (ως κομματική έκφραση διά του ΚΚΕ) στην Ελλάδα δεν γεννήθηκε ούτε μέσα από κάποιους ταξικούς αγώνες ούτε και επειδή …συναντήθηκε με τον μαρξισμό.(αστεία πράγματα…) Απλά ήταν μια ιστορική (και δυστυχώς μόνο τυχαία όπως τελικά όλα δείχνουν) σύμπτωση.

Η αριστερά στην Ελλάδα δεν προέκυψε για να προτείνει αλλά για να …προστατέψει. Ποιους ? Μα κάποιους έλληνες ! Από ποιους ? Μα από κάποιους άλλους έλληνες ! Αρχικά τους πρόσφυγες από τα ντόπια αρπακτικά που τους χρησιμοποίησαν και τους ρούφηξαν το μεδούλι. Κακό θα μου πεις είναι αυτό ? Όχι απλά είναι καλό αλλά και άγιο. Το λάθος όμως της αριστεράς (του ΚΚΕ δηλαδή μιλώντας για τότε), ήταν πως αυτή η στάση του έπρεπε νάναι απλώς μια έκφανσή της ύπαρξής του και όχι η μόνη. Από κει και πέρα, εγκλωβίστηκε μέσα σε αυτό το χριστιανικό μοντέλο και ίσως και επαναπαύτηκε και σε αυτό αφού δεν ήταν ανάγκη να παράξει δική του ιδεολογία προσαρμοσμένη στο πραγματικό συνολικό περιβάλλον της Ελλάδος, βλέπετε, από τη μια ως κόμμα είχε να ασχοληθεί με την υπερπαραγωγή ηρώων και από αυτή την άποψη είχε βρει το μήνα που θρέφει τους έντεκα και από την άλλη, είχε και την πολυτέλεια να μην έχει ανάγκη από καμία δική της ιδεολογική "πατέντα" αφού μπορούσε να εισάγει έτοιμη από την …αλλοδαπή, λειτουργώντας ξεκάθαρα με όρους τοπικής εισαγωγικής εταιρείας που περιμένει το προϊόν από την μαμά εταιρεία για να το πλασάρει στην ντόπια αγορά, χωρίς την ελάχιστη προστιθέμενη (ιδεολογική εν προκειμένω) αξία. Και "τώρα" που το εργοστάσιο έκλεισε μας απέμεινε ο …χριστιανικός ρόλος που είχαμε και παλιά, μάθε τέχνη κι' άστηνε που λένε…

Και μετά από όλα αυτά, έρχονται τα αριστερά κόμματα και αρνούνται την συστράτευσή τους σε ένα ενιαίο αριστερό μέτωπο, επικαλούμενα …ιδεολογικές διαφορές. Να γελάς να κλαίς ή να βαράς το κεφάλι σου στον τοίχο ?  

Μα σύντροφοι ένθεν κι ένθεν, για να έχεις ιδεολογικές διαφορές, πρέπει πρώτα να έχεις ιδεολογία. Και όπως είδαμε εσείς πραγματική ιδεολογία δεν έχετε, διότι ιστορικά τουλάχιστον ουδέποτε…χρειάστηκε να έχετε. Εκτός και αν έχετε και μας την κρατάτε κρυφή. Το μόνο που ίσως έχετε είναι κάποια ρετάλια ιδεολογημάτων δώθε-κακείθε, πλίνθοι τε και κέραμοι ατάκτως…

Και φυσικά η διαρκής άρνηση των πάντων δεν συνιστά θέση και (επίσης φυσικά), η όποια θέση οφείλει να αφορά στον πραγματικό κόσμο των …τριών διαστάσεων και όχι κάποιο άλλο στον χώρο του φαντασιακού. (Είπαμε, γι' αυτά τα  μεταφυσικά θέματα υπάρχει και η εκκλησία που το ξέρει καλύτερα το πράμα-χιλιάδες χρόνια στο κουρμπέτι…)

Και αν όντως υπάρχουν κάποιες διαφορές, αυτές απέχουν πολύ, από το νάναι ιδεολογικές, άλλωστε συμφωνείτε όλοι με τον Τσιτσάνη πως "της κοινωνίας η διαφορά φέρνει στον κόσμο μεγάλη συμφορά" αλλά εκεί σταματάτε δηλαδή ακριβώς εκεί που θα έπρεπε να "αρχίζατε", οπότε στο βασικό συμφωνούμε όλοι και ας ονομάσουμε αυτούς τους στίχους ως μοναδική πραγματική ιδεολογία σας αφού τίποτε άλλο δεν μας χωρίζει και δόξα τω θεώ φροντίσατε να μην υπάρχει και τίποτα που να μας πηγαίνει παραπέρα.

Αν λοιπόν θέλουμε να μιλήσουμε για διαφορές, ας είμαστε ειλικρινείς και (στην αγνότερη των περιπτώσεων) ας αναφερθούμε σε διαφορές που έχουν να κάνουν τελικά με κοινοβουλευτικού τύπου τακτικισμούς. Ή, αν σας ακούγεται κοσμιότερο, με διαφορές "πολιτικών δράσεων". Το "μέσα ή έξω από την ΕΕ" δεν λέγεται σύντροφοι ιδεολογική διαφορά, πιθανόν να λέγεται διαφορά στην επιλογή του πεδίου μάχης. Το "ναι στο ευρώ ή όχι στο ευρώ" δεν συνιστά σύντροφοι ιδεολογική διαφορά, πιθανόν να λέγεται διαφορά στην επιλογή του ελιγμού. Να μην συνεχίσω σε άλλα.

Σήμερα λοιπόν, αυτό που η κοινωνία εκφράζει ως απόλυτο αίτημα την ενιαία αριστερή συστράτευση, για τους λόγους που προανέφερα, δεν αρμόζει να την ζητάει από αληθινά αριστερά κόμματα. Αλλά πολύ καλά κάνει και την ζητά από εσάς αφού εσείς ούτως ή άλλως ποτέ δεν υπήρξατε αληθινά αριστερά κόμματα. Υπήρξατε αυτό που υπήρξατε και έτσι εκπαιδεύσατε και "εμάς" την αφελή κοινωνία όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο σήμερα συνδιαλέγεται μαζί σας. Υπήρξατε ένα συμπαθές πολιτικό καταφύγιο χωρίς ποτέ να καταφέρετε όμως σε αυτό το καταφύγιο να ανοίξετε μια άλλη ιδεολογική έξοδο κινδύνου, ένα δικό σας τούνελ που να μπορεί σήμερα να μας οδηγήσει με ασφάλεια ξανά στην επιφάνεια ενός κόσμου δικαιότερου στο οποίο μπορεί να ζήσει ο άνθρωπος με αξιοπρέπεια.

Αυτό τον ιστορικό ρόλο επιλέξατε να διαδραματίσετε από τα κομματικά σας γεννοφάσκια και μέχρι σήμερα, και αυτόν υπηρετείτε με μια θα λέγαμε αξιοσημείωτη "συνέπεια". (ψυχιατρικά βέβαια, μια τέτοιου είδους "συνέπεια" μπορεί κάλλιστα να αντιμετωπιστεί και ως εμμονή ή και ως ψύχωση).

Ως εκ τούτων λοιπόν, δεν έχετε σήμερα ούτε το ηθικό αλλά ούτε και το λογικό "δικαίωμα" να επικαλείστε πως είστε κάτι άλλο από αυτό που μας έχετε πείσει πως είστε εδώ και ένα αιώνα, οπότε και καλείστε να υπηρετήσετε αυτό που πραγματικά είστε, δηλαδή ιεροί διεκπεραιωτές του μηδενός ή για να μην είμαστε και απόλυτοι, ιεροί διεκπεραιωτές του ενός, του ενός τζούφιου λαϊκισμού που μπορεί εμάς να μας έφερε μέχρι και σε νοητικά αδιέξοδα,  εσάς όμως σας εξασφάλισε μια μόνιμη θεσούλα στο δημόσιο της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας της Ελλάδος. (και γιά όσους αγνούς αγωνιστές έχυσαν το αίμα τους υπό την εξ ίσου ιερή "καθοδήγησή σας", μια θέση στο πάνθεον των ηρώων, που αν ξέρανε πραγματικά την πολιτική ξεφτίλα που θα ακολουθούσε, όχι το αίμα τους δεν θα χαράμιζαν για μας αλλά μάλλον ούτε καν το σάλιο τους). ­­­

Ένα είν΄ το κώμα !

@  Όποιος έχει έρθει έστω και σε ελάχιστη επαφή με τον τραγέλαφο που ονομάζεται ιστορία της νεώτερης Ελλάδας, (της αληθινής μας ιστορίας-όχι αυτής που επί δεκαετίες ολόκληρες μαγειρεύεται από ελεεινές "επιτροπές" εργοληπτών με ...αναθέσεις του υπουργείου παιδείας (πέστε το καλύτερα εθνικής αποβλάκωσης και μαζικής παραγωγής ηλιθίων και αγραμμάτων), δεν εκπλήσσεται διόλου από τη στάση-απάντηση και του ΚΚΕ αλλά και του Κουβέλη, μπροστά στο (έστω και την  ύστατη στιγμή) κάλεσμα του ΣΥΡΡΙΖΑ (διά στόματος Τσίπρα) για ένα ενιαίο μέτωπο της Αριστεράς μπροστά στις διαφαινόμενες εκλογές.

Ένα κάλεσμα το οποίο, (τουλάχιστον γιά όποιον δεν διακατέχεται από τις αρετές της απόλυτης βλακείας ή της ακραίας ιδιοτέλειας), δεν μπορεί παρά να αναγνωρίζεται εδώ και χρόνια ως το πρώτο αίτημα της "Πόλεως", το αίτημα με την ύψιστη προτεραιότητα. Και ασχέτως αν, λόγω των εκάστοτε συγκυριών, ως διατύπωση μπορεί να εμφανίζει ποικιλομορφία ως προς την "ένταση" αναζητώντας "ευήκοα ώτα", δεν παύει ποτέ να είναι παρούσα από το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας. Και όχι απλά από το μεγαλύτερο αλλά και από το πλέον ανιδιοτελές κομμάτι της, από εκείνο δηλαδή που με τον ένα ή άλλο τρόπο "επέλεξε" να μην εμπλακεί ούτε σε κομματικούς μηχανισμούς και λογικές ούτε και σε άθλια πελατειακά νταλαβέρια, είτε γιατί αρνήθηκε να ανταλλάξει πρόστυχα το προσωπικό του όραμα με κάποια αμφίβολου τύπου "ευζωία", είτε γιατί απλούστερα θέλησε να διαφυλάξει την εξ ίσου απλή (κι ανόθευτη από κομματικές σκοπιμότητες) λογική του.

Κυρίως λοιπόν αυτό το κομμάτι της κοινωνίας είναι που αναζητά το ενιαίο ενός αριστερού μετώπου αλλά, (και αυτό είναι εντυπωσιακό), όχι μόνο αυτό. Την αναζητά και ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της το οποίο επί χρόνια, εκβιαζόμενο με την ίδια του την ζωή ως καθημερινότητα, δέχτηκε να εκχωρήσει την ίδια του την αξιοπρέπεια, αντί μιας θέσης εργασίας (ή και αργομισθίας) ή μιας άλλης οποιασδήποτε "διευκόλυνσης", δεχόμενος ως κανονικότατος βλαξ να πληρώσει ένα βαρύ αντίτιμο γιά ό,τι ως πολίτης (τις περισσότερες φορές) ούτως ή άλλως θα ...εδικαιούτο εκ της ιδιότητός του και μόνο και φυσικά "δωρεάν". (επαναλαμβάνω, τις περισσότερες φορές και όχι πάντα) και σήμερα, ακόμη και αυτός ο ανήθικος βλαξ συνειδητοποιεί πως οι λογικές αυτές το μόνο που κατάφεραν να κάνουν είναι, να του βγάλουν το ποντίκι από την πόρτα του σπιτιού του για να του βάλουν την ύαινα από το παράθυρο.

Και κάπου εδώ αναρωτιέσαι, είναι δυνατόν, μπροστά σε μία τέτοια οικονομική εθνική καταστροφή και κυρίως σε μια τόσο βαθιά κοινωνική ρηγμάτωση, μπροστά σε μια εθνική κατάθλιψη, κόμματα τα οποία υποτίθεται πως λειτουργούν για τα συμφέροντα του "λαού", να γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους το υπέρτατό του αίτημα, επικαλούμενα ιδεολογικές διαφορές οι οποίες φτάνουν (τελικά) να ανάγονται στην σφαίρα του φαντασιακού ?

Η απάντηση είναι απλή : Nαι λοιπόν, είναι δυνατόν. Και είναι δυνατόν αφού στην πραγματικότητα το ΚΚΕ δεν έπαψε ποτέ να είναι παρά ένας χριστιανορθόδοξης δομής και λογικής κομματικός μηχανισμός, ένα μαγαζάκι που το μόνο για το οποίο ενδιαφέρεται είναι να παράγει "μάρτυρες" ώστε ο κομματικός γκισσές να μην μένει ποτέ χωρίς πραμάτεια, μια πραμάτεια μικρή βέβαια που δεν θα του επιτρέψει ποτέ μεν να γίνει σούπερ-μάρκετ ωστόσο όμως μια πραμάτεια "σίγουρη" αφού δεν θα αφήσει και ποτέ το συρτάρι της ταμειακής μηχανής του χωρίς σεφτέ. Και το τμήμα marketing του ΚΚΕ γνωρίζει πολύ καλά, πως σε μια ενδεχόμενη προσχώρησή του σε ένα σχήμα όπως αυτό ενός ενιαίου αριστερού μετώπου, δεν θα υπήρχε καμία περίπτωση "επιστροφής" του στην σημερινή του μορφή, μια μορφή η οποία για να "ενδιαφέρει" πλέον κάποιον, πρέπει να είναι ή αφελής ή ιδιοτελής.

Το ...think-tank του ΚΚΕ γνωρίζει πολύ καλά πως μια τέτοια κίνηση στην ουσία θα αποδυναμώσει μέσα του όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά στοιχεία που κρατούν το ...brand στην μετώπη του μαγαζιού του σε πείσμα των ...πάντων (πλην Λακεδαιμονίων), αφού μπροστά στην δυναμική που θα αναπτυχθεί από μία τέτοια κίνηση δεν θα μείνει το παραμικρό περιθώριο για οποιαδήποτε επιστροφή του ΚΚΕ σε προτεραία κατάσταση. (και κανενός άλλου κόμματος που θα συμμετάσχει).

Και δεν τους ενδιέφερε καν το γεγονός πως το "άθροισμα" ενός τέτοιου ενιαίου αριστερού μετώπου, δεν θα ήταν σε καμία περίπτωση το άθροισμα των επί μέρους εκλογικών ποσοστών του καθενός κόμματος ξεχωριστά αλλά πολύ μεγαλύτερο, αφού η ίδια η συστράτευσή τους θα δημιουργούσε αμέσως και αυτόματα την δική της δυναμική η οποία θα προσετίθετο και θα έδινε στο ενιαίο αριστερό μέτωπο μια τελείως άλλη δύναμη εκπροσώπησης, με ό,τι αυτό φυσικά θα σήμαινε για ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. (και όχι μόνο για την ελληνική).

Δεν μένει πλέον και η παραμικρή αμφιβολία για το ότι το ΚΚΕ δεν ενδιαφέρεται στην πραγματικότητα για το λαϊκό κίνημα αλλά εδώ και πάρα πολλά χρόνια, μόνο για την διατήρηση των σφραγίδων του που εξασφαλίζουν στο γωνιακό μαγαζάκι του τα προς το "ζειν" πράγμα που το ίδιο το κόμμα θεωρεί τελικά πολύ πιο σημαντικό και σε κάθε περίπτωση πολύ σημαντικότερο από κάθε πράξη που θα έδινε προοπτική ουσιαστικής παρέμβασης της αριστερής σκέψης και δράσης στην πραγματική κοινωνία και όπως αυτή σήμερα προβάλλει και όχι σε κάποια φαντασιακή της (σχεδόν θρησκευτικού τύπου) εκδοχή.

Για το κόμμα του κ. Κουβέλη το οποίο κινήθηκε στο ίδιο μήκος κύματος, το όποιο διαφορετικόν της αιτιολόγησης, δεν κάνει τα πράγματα διαφορετικά. Το μόνο που απομένει για "μας" είναι πως, και για τον κ. Κουβέλη αποδεικνύεται εξαιρετικά δύσκολο να παραμερίσει τις όποιες (αιτιολογημένες ή μη) διαφοροποιήσεις του με τα υπόλοιπα κόμματα (βλ.κομμάτια-θραύσματα) της Αριστεράς, προφανώς οι προσωπικές του σκέψεις βαραίνουν περισσότερο από κάθε μορφής λαϊκή εντολή ακόμη και αν αυτή δείχνει σχετικά ανεπεξέργαστη αλλά δεν γνωρίζω πόσο θα μας χρησιμεύσει αυτό το "προτσές" όταν ως κοινωνία θα είμαστε πλέον και επισήμως νεκροί.

Μόνη σου λοιπόν κοινωνία (για άλλη μια φορά) καλείσαι να πορευτείς και να αγωνιστείς, με κόμματα σε βαθύ κώμα και σε ακόμη βαθύτερη ηθική σήψη, με κόμματα που δεν μπορούν να διεκδικήσουν τον ρόλο ούτε καν του ουραγού και όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσεις αυτό τόσο το καλύτερο.

Μόνη σου λοιπόν κοινωνία, (για άλλη μια φορά) θα βγάλεις το φίδι από την τρύπα, "οι παλιοί σου φίλοι για πάντα φύγαν" και θα τους ξαναδείς μονάχα όταν θάρθει η ώρα (για άλλη μια φορά) να διαγκωνιστούν και να στριμωχτούν τσάτρα-πάτρα δίπλα σου για την αναμνηστική φωτογραφία του θριάμβου, όταν (για άλλη μια φορά) θα προσπαθήσουν να προσεταιριστούν τους ανιδιοτελείς και ίσως και αφελείς αγώνες σου, χυδαίες ύαινες που με περίσσιο θράσος κλέβουν την λεία του λιονταριού.

Και μην σου κάνει εντύπωση και αν ακόμη, αυτοί που σήμερα σου γυρνούν πρόστυχα την πλάτη, σου κολλήσουν και τη ρετσινιά του ήρωα ενώ εσύ έκανες ό,τι έκανες γιατί απλά δεν σου άφησαν περιθώρια για ό,τιδήποτε άλλο ...μικρότερο.

Μέχρι όμως να φτάσεις στο σημείο αυτό, (μη βιάζεσαι, μπορεί να πάρει καιρό κάτι τέτοιο-ο Μπελογιάννης και ο Πλουμπίδης "περίμεναν" 20 χρόνια), θα θεωρείσαι και θα αντιμετωπίζεσαι ως ένας "αποπροσανατολισμένος και μη συνειδητοποιημένος ανένταχτος αλήτης" αν όχι και "προδότης" δηλαδή αφού δεν θα έχεις την εντολή του κόμματος για να αγωνίζεσαι. Και δεν θα θεωρείσαι έτσι από αυτούς που σε πολεμούν, αυτοί κατά βάθος και σε σέβονται και σε τρέμουν - μη βλέπεις που μπορεί και να σε χαρακτηρίζουν γαλλιστί ως "μαλάκα" και πού και πού σου ανοίγουν και το κεφάλι με κανένα εθνοσωτήριον γκλομπ. Πρωτίστως θα αντιμετωπίζεσαι έτσι από αυτούς που, σε τούτη τη φάση και όπως όλα δείχνουν, όχι μόνο δεν έχουν την ηθική αλλά και πολιτική επάρκεια για να σε οδηγήσουν αλλά ούτε καν και τη δύναμη να σε ακολουθήσουν. (ίσως και να μην τους συμφέρει βρε αδερφέ, να μη τους εξυπηρετεί το τάιμινγκ- για μπίζνες μιλάμε εδώ, δεν παίζουμε...)

ΥΓ : Δεν είμαι "αναρχικός" με το ανάλογο dressing code, (μαντήλια, σακκίδια και για αξεσουάρ βόμβες μολότωφ-χάινεκεν), μάλλον είμαι ένα μεσόκοπο "ήσυχο καθημερινό ανθρωπάκι" κάτι σαν τον φοβισμένο υπαλληλάκο στους Μήτσους του Λαζόπουλου. Και αυτό ίσως κάνει τα πράγματα για σας ακόμη "χειρότερα". Αλλά να τρέμετε αυτά τα "ήσυχα καθημερινά ανθρωπάκια". Γιατί αυτά τα "ανθρωπάκια" ίσως μπορούν ακόμη να φρονούν και μάλιστα ελεύθερα. Και δεν υπάρχει τίποτε που πρέπει να φοβάστε περισσότερο από την ελεύθερη φρόνηση, ειδικά όταν αυτή μπορεί να είναι και συλλογική. Και τότε δεν σας σώζει τίποτα.

(Άει ...χαθείτε ...μυρμηγκάκια !)